Η κατάληψη του ρ/σ στο Κόκκινο που ξεκίνησε στις 23/3 και συνεχίζεται μέχρι και αυτή τη στιμή, αλλά και συνολικά οι τραμπούκικες δράσεις ομάδων «αντιεξουσιαστών» με στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες εβδομάδες, προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα.
Τι έχουν «καταφέρει» μέχρι τώρα;Καταρχήν, να αποδείξουν ότι στην πραγματικότητα οι «αγωνιστικές» και «ηρωικές» τους κινητοποιήσεις/καταλήψεις δεν αποτελούν παρά «περιπάτους σε αφύλακτες αίθουσες».
Προχώρησαν στην κατάληψη ενός ρ/σ που λόγω της παραδοσιακής ανοχής του πολιτικού χώρου που εκφράζει ήταν απολύτως βέβαιο ότι δεν θα φρουρείται από την αστυνομία, ενώ την ίδια στιγμή οι καταληψίες δεν θα συναντούσαν καμία ουσιαστική αντίσταση (για να μην πούμε ένα «γερό μπερντάκι ξύλο» όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα αν προχωρούσαν στην κατάληψη γραφείων ή ΜΜΕ του ΚΚΕ).
Για τους καταληψίες μας θα ήταν πιθανά ευχής έργο αν ο σταθμός ζητούσε την συνδρομή των δυνάμεων καταστολής – πράγμα που πολύ σωστά ούτε ο 105,5 ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν. Γιατί, για τους αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές» κάτι τέτοιο θα αποτελούσε «απόδειξη» αφενός πως «όλοι ίδιοι είναι» και αφετέρου, ότι η δράση των «αντιεξουσιαστών» είναι «επικίνδυνη για το καθεστώς». Ίσως γι’ αυτό και να επιμένουν τόσο τραβώντας σε χρόνο την διάρκεια της κατάληψης. Είχαν προηγηθεί άλλωστε οι καταλήψεις τόσο των κεντρικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην πλ. Κουμουνδούρου, όσο και οι καταλήψεις των κτηρίων μιας σειράς τοπικών οργανώσεων του κόμματος (Βέροια, Χανιά, Ρέθυμνο)[1]. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, οι «αντιεξουσιαστές» μας αφού περίμεναν υπομονετικά την αστυνομία να τους επιτεθεί και εφόσον μετά από κάποιες ώρες αυτό δεν γινόταν, απλά... έφυγαν.
Στην περίπτωση δε της κατάληψης της Νομικής, οι «αντιεξουσιαστές», στην πραγματικότητα γλίτωσαν την σύλληψη εξαιτίας της παρέμβασης των εκπροσώπων των φοιτητικών συλλόγων – των… ίδιων που τις προηγούμενες μέρες απειλούσαν και τραμπούκιζαν!
Όμως, η συνεχιζόμενη κατάληψη στο «Κόκκινο» έχει και άλλες, χειρότερες συνέπειες.
Ποιοι κίνδυνοι παραμονεύουν;Είναι γνωστό σε όποιον παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από τον χώρο των (λεγόμενων) «αντιεξουσιαστών» πως, σε πλήρη αντίθεση με ότι οι ίδιοι φαντασιώνονται, οι μεθόδοι δράσης που επιλέγουν, όχι μόνο δεν ενισχύουν τον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή, αλλά αντιθέτως, τη «νομιμοποιούν» στα μάτια σημαντικού τμήματος της κοινωνίας που δεν βλέπει άλλο τρόπο να αντιμετωπιστεί η «τυφλή» (και πολλές φορές απλά ηλίθια) χρήση βίας από μέρους αυτών των ομάδων.
Όμως με την στοχοποίηση της Αριστεράς γενικά και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικά, και ειδικά μετά την πραγματοποίηση μιας κατάληψης σαν αυτή στο «Κόκκινο» που συνεχίζεται για μέρες, οι «αντιεξουσιαστές» αυτοί θα καταφέρουν να δικαιολογήσουν ακόμη και στα μάτια ενός τμήματος της βάσης και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ την χρησιμοποίηση των δυνάμεων καταστολής! Ακόμη χειρότερα, είναι ορατός ο κίνδυνος να νομιμοποιήσουν στην συνείδηση τμήματος του κόσμου της Αριστεράς, την φύλαξη των κτηριών της από την αστυνομία. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν τραγική.
Μετά από τα πρόσφατα γεγονότα τίθεται καθαρά το θέμα της φύλαξης των γραφείων, των ΜΜΕ, κλπ της Αριστεράς. Η ευθύνη γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση των ίδιων των μελών της Αριστεράς. Αυτό σημαίνει πρακτικά, μέτρα φύλαξης και περιφρούρησης και ιδιαίτερα σε κεντρικά κτήρια όπως αυτό του ρ/σ «Στο Κόκκινο» σε 24ωρη βάση.
Αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά στην ταραγμένη περίοδο που έχουμε μπει, μπαίνει εκ των πραγμάτων στο τραπέζι (κι αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο την δράση των αναρχικών). Η απάντηση σε καταστάσεις όπως αυτή που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες στο «Κόκκινο» δεν επιλύονται με την χρήση αστυνομικής βίας, αλλά με την μαζική και οργανωμένη κινητοποίηση των ίδιων των αγωνιστών της Αριστεράς.
Και οι φυλακές τύπου Γ’;Οι «αντιεξουσιαστές» παρουσιάζουν όλες αυτές τις ενέργειες σαν ένα «μαζικό κίνημα» για τα δικαιώματα των κρατουμένων, με υποτιθέμενο αίτημα-αιχμή την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’. Βέβαια η κυβέρνηση έχει ήδη καταθέσει νομοσχέδιο για την κατάργηση τους, αλλά για τους «αντιεξουσιαστές» μας αυτό δεν έχει καμία σημασία αφού δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή οποιαδήποτε απόφαση από τη βουλή, ακόμα και αν αυτή είναι απόλυτα σωστή ακόμα και αν είναι αυτό το οποίο εναγωνίως ζητούν!
Όμως το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» τους, είναι πως με τις μεθόδους δράσης που επιλέγουν στην πραγματικότητα πλήττουν τον ίδιο τον αγώνα για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ – και γενικά την πάλη ενάντια στην κρατική καταστολή. Με τις ενέργειές τουςκατάφεραν να στρέψουν εναντίον τους ακόμη και κρατούμενους που είναι έγκλειστοι σε φυλακή τύπου Γ’ και συγκεκριμένα όλους τους κρατούμενους της πτέρυγας Ε2 των φυλακών Δομοκού, οι οποίοι με δημόσια επιστολή τους χαρακτηρίζουν τις δράσεις των τελευταίων εβδομάδων:
«...σταλινικό καπέλωμα, καθαρό νταβατζιλίκι. Ενέργειες που μας αφορούν, αποφασισμένες εν αγνοία μας. Εκφράζουμε την κάθετη αντίθεσή μας σ' αυτές τις ενέργειες. Ζητάμε να τις σταματήσουν και να πάψουν να παρουσιάζουν ως κύριο αίτημά τους την κατάργηση της φυλακής Γ' τύπου. Αντίθετα από ότι υποστηρίζουν, ζημιώνουν την υπόθεση της κατάργησής της...» [2]
Χρειάζεται πραγματικά πολλή προσπάθεια για να καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο!
ΣυμπερασματικάΤο μαζικό κίνημα έχει μπροστά του εξαιρετικά σημαντικές μάχες για το δικαίωμα στη δουλειά, το μεροκάματο, την παιδεία, την Υγείακλπ, τελικά για μια άλλη κοινωνία.
Σ’ αυτή του την πάλη θα βρει απέναντι του και όλο το νομικό οπλοστάσιο που το σύστημα έχει δημιουργήσει για να χτυπήσει τις αντιστάσεις – γι’ αυτό και η πάλη ενάντια στην κρατική καταστολή και τους νόμους που την θεσμοθετούν, συνολικά την «εξουσία», είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα.
Αν οι «αντιεξουσιαστές» μας θέλουν πραγματικά να παλέψουν ενάντια στην εξουσία, ας βρουν τον τρόπο να μιλήσουν με τη γλώσσα του μαζικού κινήματος. Ας σεβαστούν τους αγώνες και τη δημοκρατία του και να παλέψουν μαζί του για τις μεγάλες κοινωνικές ανατροπές.
Μαζώξεις των 30 – 50 ή και 70 ατόμων, που μιλούν στο όνομα «λαϊκών συνελεύσεων» και του «μαζικού κινήματος», που προχωρούν σε «ηρωικές» καταλήψεις που παραβιάζουν «ανοιχτές θύρες» δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν στο μαζικό κίνημα. Είναι μαζώξεις ελιτιστών που στην πραγματικότητα υποτιμούν και τους αγώνες, αλλά και τη νοημοσύνη των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών που αγωνίζονται. Είναι μαζώξεις «σοφών» που αντιμετωπίζουν υποτιμητικά την κοινωνία. Τέτοιου είδους «αντιεξουσιαστές» δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην εξουσία, θα είναι πάντα εμπόδιο.
Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
