του
ακτιβιστή
Κυριακή απόγευμα, τρίτη και τελευταία μέρα της 5η Έκθεση Εικαστικών ''ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΩΝ", κατευθύνομαι με θαυμάσιο καλοκαιριάτικο καιρό προς το εργαστήρι Καλών Τεχνών Καψιδάκη, στην Επανομή.
Το Γιάννη Καψιδάκη, τον γνωρίζω τα τελευταία 12 χρόνια και απλά πιστεύω ότι είναι από τους σημαντικότερους δημιουργούς και καλλιτέχνες του τόπου μας. Είναι όμως η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το Εργαστήρι του που ξεκίνησε το 2016.
Φτάνω στο Εργαστήρι, το οποίο στεγάζεται στην πατρική του οικία και εντυπωσιάζομαι από τον όμορφο υπαίθριο χώρο αρχικά όπου είναι τοποθετημένα δεκάδες πίνακες μαθητών του.
To Εργαστήρι Kαλών Τεχνών Καψιδάκη, δημιουργήθηκε από το Γιάννη, την Ιωάννα και τη Βασιλική Καψιδάκη και αντικείμενα του εργαστηρίου είναι η δημιουργία, η διδασκαλία καλλιτεχνικού έργου, καθώς και η πώληση.
Στο εργαστήρι διδάσκεται: Ελεύθερο Σχέδιο, Ζωγραφική, Κόσμημα, Ξυλογραφία, Χαλκογραφία, Αγγειοπλαστική, Γλυπτική.
Και έτσι τα έργα είναι χωρισμένα ανάλογα με το τμήμα των μαθητών του σε ενότητες και κατηγορίες.
Χαίρομαι τις προσπάθειες του παιδικού και εφηβικού τμήματος καθώς τα προηγούμενα χρόνια ένοιωσα περηφάνια, σε ανάλογες εκθέσεις να φιλοξενούνται και έργα των δικών μου παιδιών.
Χαίρομαι για τις πάρα πολλές διακρίσεις που κατάκτησαν οι μικροί μαθητές του δάσκαλου και στην φετινή 8η Παγκόσμια BIENALLE Παιδικής Ζωγραφικής, συνολικά 14 στον αριθμό, που αποτελούν συνέχεια την εκπληκτικής αναγνώρισης της δουλειάς που γίνεται από τα προηγούμενα χρόνια. Άλλωστε την προηγούμενη μέρα είχαν απονεμηθεί οι σχετικοί έπαινοι στους διακριθέντες μαθητές.
Μου αρέσουν τα δημιουργήματα από πηλό και επίσης θαυμάζω τις εργασίες που καταθέτουν στην έκθεση τα τμήματα μαθητών που προετοιμάζονται για τις Σχολές Καλών Τεχνών.
Εντυπωσιάζομαι από τον εσωτερικό χώρο ( ο οποίος ήταν πριν πολλά χρόνια σταύλος και έχει μεταμορφωθεί σε μουσείο και εκθετήριο έργων του δημιουργού ) και αφού θαυμάζω τα δύο συλλεκτικά χειροκίνητα πιεστήρια χαλκογραφίας, περιηγούμαι στα εικαστικά έργα του Γιάννη που ανά ενότητες είναι τοποθετημένα, τα περισσότερα το ένα πίσω από το άλλο (ελλείψει χώρου). Όπως μου αποκαλύπτει ο ίδιος οι περισσότερες από τις χιλιάδες δημιουργίες του είναι ή σε άλλους χώρους ή εκτείθενται σε ιδιωτικές συλλογές ή και σε οικίες στην Θεσσαλονίκη, Καλαμαριά και αλλού στην Ελλάδα.
Και αφού θαυμάζω τις δημιουργίες του τμήματος κατασκευής κοσμήματος που επιμελούνται οι Βασιλική και Ιωάννα Καψιδάκη (όπως γνωρίζουμε είναι μια καλλιτεχνική οικογένεια που κοσμεί την περιοχή μας), κυριολεκτικά κολλάει το μάτι μου στις θαυμάσιες μεταλλικές κατασκευές του Γιάννη Καψιδάκη, είτε αυτές είναι οι μεγάλοι κύβοι του είτε πρόκειται για χαλκογραφίες που αποτέλεσαν μήτρες για χαρακτικά του, είτε αποτελούν ιδιαίτερους πίνακες που είναι σα να σε μεταφέρουν σε άλλη μακρινή εποχή.
Και κάπου εκεί πιάνει μια ξαφνική νεροποντή που ενώνει όλους τους επισκέπτες της έκθεσης στην προσπάθεια να καλύψουν τα πάρα πολλά εκθέματα από το νερό. Κανείς όμως δεν φεύγει. Συζήτηση με τους δημιουργούς, περιήγηση στους εσωτερικούς καλαίσθητους χώρους, αναψυκτικά και κεράσματα.
Σε λίγο η βροχή σταματά, και ο χώρος με τον ερχομό του σούρουπου αποκτά μια γλυκύτερη ακόμα όψη με το άναμμα του φωτισμού.
Ξέχασα να σας πω για τη δάφνη. Στο κέντρο της αυλής υπήρχε, όπως έμαθα ένα δένδρο, μια δάφνη, η οποία όμως για άγνωστους λόγους ξεράθηκε. Το ανήσυχο πνεύμα όμως των ιδιοκτητών δεν την αφαίρεσε, αλλά την μετέτρεψε σε καλλιτεχνικό δρώμενο που αναβάθμισε το χώρο στολίζοντάς την με διάφορες ιδέες, όπως αυτά τα ασημένια σαλιγκάρια ή τα πουλιά που κοσμούν τους δύο κορμούς της.
Αποχαιρέτησα και ευχαρίστησα τον αγαπητό φίλο, αφού είχα αγοράσει ένα έργο του που με καμάρι θα επιδεικνύω στους φίλους μου.
Γιάννη να είμαστε γεροί και του χρόνου στην 6η Έκθεση Εικαστικών ''ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΩΝ'', του Εργαστηρίου Καλών Τεχνών Καψιδάκη.
