Articles by "Κούβα"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κούβα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Reseau International, 26-1-22
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Πριν από περίπου μία ώρα, οι τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Προέδρου της Κούβας Μιγκέλ Ντίαζ-Κανέλ ολοκληρώθηκαν. Η υπηρεσία Τύπου του Κρεμλίνου αναφέρει ότι οι συνομιλίες αφιερώθηκαν στο θέμα του εμπορίου και της οικονομικής συνεργασίας, καθώς και στην κοινή καταπολέμηση της «πανδημίας».

Ωστόσο, ξένοι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι παρακολούθησαν πρόσφατα κυριολεκτικά κάθε ενέργεια και λέξη του Βλαντιμίρ Πούτιν, έχουν εντοπίσει ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο για τη συνάντηση. Ειδικότερα, μπορούμε να ειπωθεί ότι οι δυτικοί εμπειρογνώμονες ανησυχούν από το γεγονός και μόνο ότι οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Κούβας μίλησαν στο τηλέφωνο.

Από τα μηνύματα της υπηρεσίας Τύπου του Κρεμλίνου προκύπτει η ακόλουθη πρόταση:

« Συζητήθηκαν τα ζητήματα του περαιτέρω συντονισμού των δράσεων των δύο χωρών στη διεθνή σκηνή σύμφωνα με τις αρχές της στρατηγικής εταιρικής σχέσης και τις παραδόσεις φιλίας και αμοιβαίας κατανόησης. Επιβεβαιώθηκε η πρόθεση στενής επαφής για την ενίσχυση των διμερών σχέσεων και συμφωνήθηκε να ενταθούν οι επαφές σε διάφορα επίπεδα. ».

Συγκεκριμένα, η Δύση πιστεύει ότι εάν το ΝΑΤΟ εμπλακεί ανοιχτά στη μεταφορά των στρατευμάτων του στην Ανατολική Ευρώπη και δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην «μεγάλη συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας», η Μόσχα μπορεί να λάβει μια απόφαση που θα «ακυρώσει» τις ενέργειες των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Έχουμε φτάσει στο σημείο ότι οποιαδήποτε αναφορά των προέδρων της Ρωσίας και της Κούβας σε ένα κείμενο θεωρείται ως ένα είδος "μυστικής συμφωνίας" σχεδόν για την ανάπτυξη συστημάτων υπερηχητικών πληγμάτων κοντά στα σύνορα των ΗΠΑ.

Επισημαίνεται ότι σε περίπτωση ανάπτυξης ρωσικών υπερηχητικών πυραύλων στην Κούβα, ο χρόνος πτήσης τους προς τα τεχνολογικά κέντρα των ΗΠΑ στο Τέξας θα είναι μόνο 3-4 λεπτά.

Η δυτική υστερία τροφοδοτείται από το γεγονός ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο Βλαντιμίρ Πούτιν μίλησε με έναν άλλο ηγέτη της Λατινικής Αμερικής, τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικόλα Μαδούρο. Η δήλωση του πρεσβευτή ότι το σύνταγμα της Βενεζουέλας δεν επιτρέπει τη δημιουργία ξένων στρατιωτικών βάσεων στη χώρα δεν απέτρεπαν δυτικούς πολιτικούς επιστήμονες και τον στρατό από εικασίες ότι η Ρωσία φέρεται να διαπραγματευόταν στρατιωτική παρουσία «στην αυλή των Ηνωμένων Πολιτειών».

Από την άποψη αυτή, οι ίδιες οι διαπραγματεύσεις με τους προέδρους της Βενεζουέλας και της Κούβας έχουν περιγραφεί ως παιχνίδι σκακιού από τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

πηγή: https://fr.topwar.ru




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Δεν είναι απλώς ότι η Κούβα νίκησε τον κορονοϊό, και μια σειρά καπιταλιστικές χώρες προσφεύγουν στο εμβόλιο Abdala -πήρε το όνομά του από ένα ποίημα που έγραψε ο ήρωας της ανεξαρτησίας της χώρας Χοσέ Μαρτί- που κατασκευάζει ενάντια στον κορονοϊό, είναι ότι και το νησί της Καραϊβικής κάνει και πλάκα στην μητρόπολη του καπιταλισμού η οποία του έχει επιβάλλει για δεκαετίες εμπάργκο.

Για 15 μέρες τώρα η Κούβα δεν έχει ούτε ένα νεκρό, την στιγμή που στις ΗΠΑ η θανατηφόρα πανδημία θερίζει. Οπως ανέφερε η ειδησεογραφία την Παρασκευή είχαν καταγραφεί 647.067 νέα κρούσματα και 1.409 θάνατοι εξαιτίας της COVID-19 σε όλη την αμερικανική επικράτεια. Οι ΗΠΑ μέτραγαν περισσότερες από 54,3 εκατομμύρια μολύνσεις από τον SARS-CoV-2 και πάνω από 824.000 θανάτους εξαιτίας επιπλοκών της COVID-19 , σύμφωνα με την καταμέτρηση σε πραγματικό χρόνο που κάνει το πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς.

Την στιγμή που όλες οι καπιταλιστικές χώρες, παρουσιάζονται ανίκανες να διαχειριστούν αποτελεσματικά την θανατηφόρα πανδημία η Κούβα βάζει σε όλους τα γυαλιά. Εχοντας ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πλήρους εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού της, με ποσοστό που πλησιάζει το 90%, και ένα εθνικό σύστημα υγείας ίσως το καλύτερο του κόσμου, και αφού είναι η πρώτη χώρα στον σε αναλογία γιατρών στο γενικό πληθυσμό, με 67 γιατρούς/10.000 ανθρώπους, έχει κατορθώσει κάτι αδιανόητο για τον δυτικό κόσμο.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Η πανδημία του Covid 19 ανέδειξε με τον πιο απόλυτο τρόπο την ανάγκη της ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας. Η καθολική πρόσβαση του πληθυσμού στην περίθαλψη και η ανάπτυξη των δημόσιων υποδομών αποδείχθηκε ότι θα πρέπει να είναι μέσα στις άμεσες προτεραιότητες όλων των κυβερνήσεων. Κι όμως, υπήρξαν χώρες με πολύ υψηλούς οικονομικούς δείκτες και αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης που αποδείχτηκαν ανεπαρκείς να παρέχουν ασφάλεια στους πολίτες τους, θρηνώντας εκατόμβες θυμάτων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μία μικρή χώρα απέδειξε ότι η προστασία της δημόσιας υγείας είναι πολιτική απόφαση. Η Κούβα, μία σοσιαλιστική χώρα, εξαντλημένη οικονομικά από το μακροχρόνιο εμπάργκο υπερηφανεύεται ότι έχει ένα από τα καλύτερα δημόσια συστήματα υγείας του πλανήτη. Και παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, δεν διστάζει να δείχνει την αλληλεγγύη της ακόμα και σε πλουσιότερες χώρες. Την ίδια ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση έκλεινε τα σύνορα της προς την Ιταλία, οι γιατροί της Κούβας μπήκαν μπροστά και επισκέφτηκαν την Ιταλία, αναδεικνύοντας την αξία της αλληλεγγύης, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις.

Οι «Διεθνείς Ιατρικές Ταξιαρχίες» της Κούβας έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση σοβαρών επιδημιών όπως ο Έμπολα για την καταπολέμηση του οποίου περισσότεροι από 250 Κουβανοί γιατροί ταξίδεψαν στην δυτική Αφρική, ή η επιδημία χολέρας στην Αϊτή. Περίπου 70 αποστολές Κουβανών γιατρών και νοσηλευτών δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο.

Όπως είναι φυσικό δεν θα μπορούσαν παρά να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της πανδημίας του Covid 19, προσφέροντας την εμπειρία και την τεχνογνωσία τους σε όποιον την χρειάζονταν. Με οδηγό την φράση «δεν προσφέρουμε ό,τι περισσεύει, μοιραζόμαστε ό,τι έχουμε» αποδεικνύουν καθημερινά ότι η κοινωνική ευθύνη, η προστασία των αδυνάτων, η αλληλεγγύη και η συμπόνια είναι η μόνη ασπίδα της ανθρωπότητας απέναντι στους μεγάλους κινδύνους.

Για όλα τα παραπάνω η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος στηρίζει την υποψηφιότητα της Διεθνούς Ιατρικής Ταξιαρχίας της Κούβας «Χένρι Ριβ» για το Νόμπελ Ειρήνης 2021.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ

Δευτεροβάθμια Ένωση Σωματείων των εργαζομένων στο θέαμα και ακρόαμα, ιδιαίτερα δε στο Θέατρο, Κινηματογράφο, Ραδιόφωνο, Τηλεόραση, Θέατρο Σκιών, Λυρικό Θέατρο, Μουσική, Χορό, Τραγούδι, με την επωνυμία “ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ – ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ” (Π.Ο.Θ.Α.) ΓΛΑΔΣΤΩΝΟΣ 10 -10677 ΑΘΗΝΑ – ΤΗΛ. : 210 5228 770 – 210 5235 764 – FAX: 210 5228 730

ΕΔΩ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

Οσοι θέλουν να υπογράψουν για το αίτημα μας μπορούν:
Με ΕMAIL στο newstarcine@gmail.com
στις σελίδες στο Fb: Νόμπελ στους γιατρούς της ΚΟΥΒΑΣ 2021, Nobel Prize for the Doctors of Cuba 2021
Premio Nobel de la Paz para las brigadas médicas cubanas Henry Reeve 2021
στο avaaz org: Βραβείο Νόμπελ για τους γιατρούς της Κούβας





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Réseau International/19 mai 2020
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Η Ρωσία προτίθεται να εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα στην Κούβα –ικανά να πλήξουν ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια.

Η Ρωσία έχει την πρόθεση να αρχίσει το ταχύτερο την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων και υπερσύγχρονων συστημάτων αντιαεροπορικής και αντιπυραυλικής άμυνας στην Κούβα. Ο λόγος είναι η αμερικανική πρόθεση ανάπτυξης πυρηνικών πυραύλων στην Πολωνία, που θα μπορούσαν να πλήξουν το μεγαλύτερο τμήμα του εδάφους της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Η απεσταλμένη των ΗΠΑ στην Πολωνία Ζορζέτα Μοσμπάχερ επεσήμανε ότι εάν οι γερμανικές αρχές επιθυμούν τον περιορισμό της αμερικανικής στρατιωτικής επιρροής στην επικράτεια της χώρας τους, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε θαυμάσια να συμφωνήσει με την Πολωνία να μεταφέρει εκεί τα πυρηνικά όπλα της, πράγμα που θα καθιστούσε την Ρωσία ακόμη πιο ευάλωτη.

Τα σχέδια της Ουάσιγκτον μοιάζουν με την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, η οποία προκλήθηκε από την εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων κοντά στα σύνορα της Σοβιετικής ΄Ενωσης, στην Τουρκία.

Η απεσταλμένη της Ουάσιγκτον στην Πολωνία εισηγήθηκε ότι η Βαρσοβία θα μπορούσε να αποδεχθεί την ανάπτυξη του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου στην Ευρώπη, σε περίπτωση άρνησης της Γερμανίας.

« Εάν η Γερμανία επιθυμεί να περιορίσει τις πυρηνικές δυνατότητές της και να εξασθενίσει το ΝΑΤΟ, τότε ίσως η Πολωνία – η οποία εκπληρώνει εντίμως τις (οικονομικές) υποχρεώσεις της και αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που διατρέχει η ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ- θα μπορούσε να δεχτεί αυτόν τον εξοπλισμό»,δήλωσε στο Τουίτερ.

Κατά τους δημοσιογράφους, εάν η Πολωνία εξουσιοδοτούσε πράγματι την Ουάσιγκτον να αναπτύξει πυρηνικά όπλα στο έδαφός της, η Ρωσία θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να αναπτύξει πυρηνικά όπλα στην Βενεζουέλα και την Κούβα, από το έδαφος των οποίων ένα πλήγμα κατά των ΗΠΑ μπορεί να καταφερθεί μέσα σε 30 έως 40 δευτερόλεπτα.


Πηγή:: https://avia-pro.fr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 
του Mikhail Gamandiy-Egorov, Comité Valmy,25-4-20
Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού

Την ώρα της εξάπλωσης του κορωναϊού, της μάστιγας που κυριαρχεί στην παγκόσμια επικαιρότητα και των διαφόρων μεθόδων που ακολουθούν οι χώρες στην αντιμετώπιση της πανδημίας, ένα έθνος εξέχει αναμφισβήτητα ανάμεσα σε όλα.

Πράγματι, όταν γίνεται λόγος για την Κούβα, δεν πρόκειται μόνο για την ομορφιά των τοπίων της, του πολιτισμού της και των ανθρώπων της, αλλά επίσης για την υψηλή επιστημονική και ιατρική υπεροχή της. Και όλα αυτά ενώ το Νησί της Ελευθερίας εξακολουθεί να υφίσταται, επί περισσότερο του μισού αιώνα, τον αποκλεισμό των ΗΠΑ. Κάτι που ωστόσο δεν εμποδίζει αυτήν την χώρα να είναι μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη δύναμη για τις ικανότητές της στους τομείς την υγείας και της επιστημονικής έρευνας.

Από την αρχή της πανδημίας του Κορωναϊού και μέχρι σήμερα η Αβάνα συμμετέχει, με την παρουσία των ειδικευμένων γιατρών της, στον αγώνα εναντίον της μάστιγας του ιού σε 21 χώρες, μεταξύ των οποίων και τα κράτη που έχουν πληγεί περισσότερο σε αριθμό μολύνσεων, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, (ειδικά γι’ αυτήν στα υπερπόντια εδάφη της). Κουβανοί ιατροί προσφέρουν τις θεραπευτικές υπηρεσίες τους σε αριθμό κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως στην Βενεζουέλα, αλλά και της Αφρικής –ήπειρο με την οποία η Κούβα διατηρεί από παλιά μιαν προνομιακή σχέση.

Αλλά ενώ οι βοηθούμενοι πληθυσμοί εκφράζουν ειλικρινά την ευγνωμοσύνη τους προς την Κούβα, αυτό στην Ουάσιγκτον μόνο οργή προκαλεί.

΄Ετσι, οι εκπρόσωποι του αμερικανικού κατεστημένου κατηγορούν την Κούβα πως χρησιμοποιεί τους γιατρούς σαν σκλάβους και ότι με τις προσφορές βοήθειας που κάνει ασκεί φίλο-κουβανική «προπαγάνδα». Μεταξύ των προσώπων που προβάλλουν αυτούς τους ισχυρισμούς ξαναβρίσκουμε τον υπουργό Εξωτερικών Μάϊκ Πομπέο –που στο μεταξύ έχει κατηγορήσει και άλλες χώρες, όπως η Κίνα και η Ρωσία, ασφαλώς για να συγκαλύψει την καταστροφική διαχείριση της επιδημικής κρίσης στην αμερικανική επικράτεια,(κατά τις τελευταίες στατιστικές: περισσότερα από 867.000 κρούσματα και πλέον των 48.000 θανάτων), που την κατέστησε την βαρύτερα πληγείσα χώρα στον κόσμο.

Αλλά είναι πια πολύς καιρός που η Κούβα δεν αντιδρά πλέον με μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτές τις κατηγορίες και συνεχίζει να δρα και να συμβάλει σημαντικά στον κρίσιμο αγώνα της στιγμής. Αλλά τούτου λεχθέντος, θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να εξετάσουμε εάν οι Κουβανοί γιατροί είναι πράγματι «σκλάβοι» και εάν οι κουβανικές αποστολές βοήθειας παντού στον κόσμο είναι επιχειρήσεις «προπαγάνδας».

Στο πρώτο ερώτημα επιβάλλεται να σημειωθεί ότι πολλοί Κουβανοί γιατροί που βρίσκονται στο εξωτερικό είναι νέοι και πολλοί άγαμοι. Κατά λογική συνέπεια, εάν πραγματικά υπόκεινται σε καθεστώς δουλείας ή εκμετάλλευσης τίποτα δεν θα τους εμπόδιζε να ζητήσουν μαζικά άσυλο στις χώρες που βρίσκονται.

Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει και Κουβανοί ειδικευμένοι γιατροί, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, προτιμούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους στο τέλος της αποστολής τους στο εξωτερικό.

΄Οσον αφορά την κατηγορία για «προπαγάνδα», πάει πολύς καιρός από τότε τόσο οι αρχές όσο και ο λαός της Κούβας έπαψαν να έχουν ψευδαισθήσεις για την άρση των κυρώσεων που επέβαλαν άδικα οι ΗΠΑ στην χώρα τους. Η στάση των ηγετικών τάξεων των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον μικρό-μεσοπρόθεσμα. ΄Ετσι, εάν ορισμένοι πιστεύουν ειλικρινά ότι η Κούβα στέλνει βοήθεια, ακόμη και σε Δυτικές χώρες, με την ελπίδα τερματισμού ή τουλάχιστον κάποιας ελάφρυνσης του αποκλεισμού που υφίσταται, αυτό δείχνει πως δεν ξέρουν καθόλου τον κουβανικό λαό.

Για να τελειώνουμε, μερικοί αριθμοί σημαντικού ενδιαφέροντος: Η Κούβα περιλαμβάνεται στις χώρες που κατέχουν το καλύτερο διεθνώς προσδόκιμο ζωής. Υπερέχουν των ΗΠΑ, με έναν μέσον όρο τα 76,88 χρόνια. Εξάλλου και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΟΜS) η χώρα αυτή μπορεί να καυχιέται για το μεγαλύτερο διεθνώς ποσοστό ιατρικής πυκνότητας, ή του αριθμού γιατρών σε 1000 κατοίκους. Και συγκεκριμένα στην Κούβα για χίλιους κατοίκους αναλογούν 8,19 γιατροί. Για σύγκριση, τα αντίστοιχα ποσοστά είναι: 5,4 στην Σουηδία (4η διεθνώς), 4,24 για την Ελβετία, 4,21 για την Γερμανία, 3,23 για την Γαλλία, 2,81 για την Βρετανία, 2,59 για τις ΗΠΑ… Αυτά για μια χώρα που εθεωρείτο κάποτε «το πορνείο της Αμερικής» -κατά την εποχή της αμερικανόφιλης δικτατορίας Μπατίστα, εποχή όπου η Κούβα ήταν αναμφισβήτητα μια από τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο.

Δεν θα πρέπει ακόμη να λησμονήσουμε ότι η Κούβα μετά τον Μπατίστα έχει εκπαιδεύσει πολλούς ξένους γιατρούς και ερευνητές και συνεχίζει να μοιράζεται τις γνώσεις της, ιδιαίτερα με τις χώρες που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη.

Στον κορωναϊό οφείλουμε ότι ενθύμισε σε όλους μας την ευπάθειά μας σε νέες επιδημίες και επίσης το πόσο κάθε ζωή μετράει, προπάντων όταν νεκροί μετρούνται σε κάθε σημείο της γης. Και επομένως επισήμανε την αναγκαιότητα ενός ιατρικού συστήματος υψηλού επιπέδου. Mέσα σε αυτό το πλαίσιο, ποια είναι σήμερα μια αδιαμφισβήτητη δύναμη; Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να βρεθεί. Όσο για την αλληλεγγύη, την πραγματική, χωρίς διακρίσεις, ούτε πολιτικούς υπολογισμούς, η Αβάνα και εδώ επίσης θα μπορούσε να δώσει πολλά μαθήματα σε όχι λίγες χώρες.

.


La grande puissance médicale nommée Cuba

A l’heure de la propagation du coronavirus– sujet phare de l’actualité mondiale, et des différentes approches des pays à lutter contre la pandémie, il y a une nation qui sort incontestablement du lot.

En effet, lorsqu’on fait référence à Cuba, ce n’est pas seulement sa beauté touristique, culturelle et humaine qui soit mis en avant, mais c’est aussi son savoir-faire scientifique et médical. Le tout alors que l’île de la Liberté continue de subir, depuis plus d’un demi-siècle, l’embargo étasunien. Ce qui n’empêche aucunement le pays d’être une puissance reconnue au niveau mondial pour ses capacités dans le secteur de la santé et de la recherche scientifique.

Depuis le début de la pandémie du Covid-19 et jusqu’à maintenant, La Havane participe à la lutte contre ce fléau dans 21 pays, avec la présence sur le terrain de ses spécialises médicaux. Y compris dans les Etats les plus touchés en termes de nombre de contaminations, que ce soit l’Italie ou la France (pour cette dernière plus exactement au sein de ses départements d’outre-mer). Les médecins cubains remplissent également leur mission dans nombre de pays d’Amérique latine, notamment au Venezuela, sans oublier l’Afrique – continent avec lequel le pays partage depuis longtemps une relation privilégiée.

Mais si les citoyens concernés expriment sincèrement leur gratitude envers Cuba, côté washingtonien cela ne fait que provoquer colère. Ainsi, les représentants de l’establishment étasunien accusent La Havane d’utiliser ses médecins comme des esclaves et de réaliser par ces actions d’aides des campagnes de « propagande » pro-cubaines. Parmi les personnages faisant de telles affirmations, on retrouve le secrétaire d’Etat US Mike Pompeo - ayant entre temps accusé nombre d’entre pays, dont la Chine et la Russie, certainement pour faire voiler la terrible gestion de la crise sanitaire liée au coronavirus sur le territoire étasunien (aux dernières statistiques : plus de 867 000 cas de contaminations et plus de 48 000 décès, étant à ce titre le pays le plus touché aujourd’hui au niveau mondial).

Mais cela fait bien longtemps que Cuba ne réagit plus vraiment avec grand intérêt à ces accusations, et continue d’agir et de largement contribuer à la lutte cruciale du moment. Ceci étant dit, il serait peut-être intéressant de se pencher vraiment sur le fait si les médecins cubains seraient des « esclaves » et si les opérations d’aide internationale seraient des opérations de « propagande ». Sur le premier point, il serait important de mentionner que nombre de médecins cubains se trouvant à l’étranger sont jeunes et pour nombreux célibataires. Donc logiquement parlant, s’ils se trouvaient réellement dans un état d’esclavage ou d’exploitation, rien ou peu pourrait les stopper à demander massivement l’asile dans les pays où ils se trouvent. Sauf que cela ne se produit pas et les spécialistes médicaux cubains préfèrent dans leur grande majorité à rentrer chez eux à la fin de leurs missions à l’étranger.

Quant aux actions de « propagande » - il y a bien longtemps que ni les autorités, ni le peuple de Cuba ne se font d’illusions quant au fait de voir les sanctions injustement imposées contre leur pays se terminer. Le comportement des élites étasuniennes et plus généralement occidentales ne changera pas, du moins sur le court-moyen terme. Donc si certains pensent sérieusement que Cuba envoie de l’aide, y compris dans les pays occidentaux, pour espérer la fin ou au moins un allègement de l’embargo subi, c’est mal, très mal, connaitre le peuple cubain.

Pour finir, quelques chiffres de grand intérêt. Cuba fait partie des pays possédant l’une des meilleures espérances de vie au monde : une moyenne de 78,66 ans, devant les USA. Par ailleurs et selon l’Organisation mondiale de la santé (OMS), le pays peut se vanter d’avoir le meilleur taux mondial pour la densité médicale, ou en d’autres termes le nombre de médecins pour 1000 habitants : 8,19 en l’occurrence. A titre de comparaison : 5,4 pour la Suède (4ème mondial), 4,24 pour la Suisse, 4,21 pour l’Allemagne, 3,23 pour la France, 2,81 pour le Royaume-Uni, 2,59 pour les Etats-Unis… Le tout pour un pays ayant été considéré, un temps, comme « le bordel de l’Amérique » - lors de la dictature pro-US de Batista, l’époque où le pays était incontestablement l’un des moins développés au monde.

Cela sans oublier que Cuba post-Batista a également formé de nombreux médecins et chercheurs étrangers, et continue de partager son savoir-faire, surtout avec les pays se trouvant dans le plus grand besoin. Le coronavirus a eu le mérite de nous rappeler à tous notre vulnérabilité face à de nouvelles épidémies et aussi à quel point chaque vie compte, surtout lorsque les morts sont aux quatre coins du monde. Et donc de l’importance d’un système médical de haut niveau. Et dans ce cadre-là, qui est aujourd’hui une puissance incontestable ? La réponse ne devrait pas être difficile à trouver. Quant à la solidarité, la vraie, sans distinction, ni calculs politiques, La Havane là aussi pourrait donner bien de leçons à nombre de pays.

Mikhail Gamandiy-Egorov
24 avril 2020
Τη Δευτέρα κυκλοφόρησε στο insidestory.gr ένα κείμενο του Βασίλη Σταματίου με τίτλο «Πόσο φιλάνθρωποι είναι στην πραγματικότητα οι γιατροί της Κούβας;».

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι Κουβανοί γιατροί δεν προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη, αλλά πληρώνονται για αυτό και μάλιστα η πλειονότητα των χρημάτων καταλήγει στα κρατικά ταμεία.

Δεν θα δίναμε σημασία σε μια τέτοιου είδους επιχειρηματολογία εάν δεν εμφανιζόταν στο Insidestory, το οποίο πολύ συχνά παρουσιάζει έρευνες ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να δώσουμε λίγο περισσότερη προσοχή.

Το βασικότερο πρόβλημα του κειμένου είναι ότι στις περίπου 3.500 λέξεις, ο συντάκτης του δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά στο αμερικανικό εμπάργκο — τον μακροβιότερο και δολοφονικότερο αποκλεισμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες. Ουσιαστικά δηλαδή αφήνει έξω από την εξίσωση τον «ελέφαντα στο δωμάτιο».

Διαβάζουμε λοιπόν ότι στην Κούβα υπάρχει «έλλειψη πόρων λόγω της οικονομικής ανέχειας της χώρας». Στο ερώτημα δηλαδή γιατί η Κούβα δεν έχει, η απάντηση είναι… γιατί δεν έχει. Λίγες γραμμές πιο κάτω διαβάζουμε ότι «η έλλειψη φαρμάκων είναι ένα μόνιμο θέμα, γιατί το συνάλλαγμα που διαθέτει η Κούβα για την αγορά τους ποτέ δεν είναι αρκετό».

Οι επιπτώσεις του αμερικανικού εμπάργκο στην εισαγωγή φαρμάκων στην Κούβα είναι ένα θέμα με τεράστια βιβλιογραφία δεκαετιών, την οποία όμως ο συντάκτης αποφεύγει όπως ένας επιδέξιος σκιέρ τα πασαλάκια στο σλάλομ. Η βασική του θέση, η οποία όμως δεν εκφράζεται ευθαρσώς είναι προφανώς ότι για όλα φταίει ο «σοσιαλισμός».

Ιδιαίτερο πρόβλημα παρουσιάζουν όμως και αρκετές από τις πηγές του κειμένου. Πολλές φορές ο συντάκτης παραπέμπει στην έκδοση Americas Quarterly η οποία έχει κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές για τις ιδιαίτερα στενές σχέσεις της με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Συγκεκριμένα το περιοδικό κυκλοφορεί από το Council of the Americas, (AS/COA), την επιχειρηματική ένωση που δημιούργησε το 1967 ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, κατ’ εντολή του προέδρου Κένεντι, με στόχο να στραφεί εναντίον του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα.

Ο βετεράνος δημοσιογράφος-ερευνητής Σίμουρ Χερς, με άρθρο του στο περιοδικό The Atlantic, έχει αποκαλύψει τις σχέσεις που διατηρούσε το Council of the Americas με τη CIA και τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε στην ανατροπή του προέδρου Αλιέντε της Χιλής και την αναρρίχηση στην εξουσία του δικτάτορα Πινοσέτ.

Να σημειωθεί επίσης ότι το Council of the Americas εκπροσωπεί σχεδόν το σύνολο των μεγάλων επιχειρήσεων των ΗΠΑ που δραστηριοποιούνται στη Νότια Αμερική, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων κολοσσών του κλάδου υγείας.

Αρκετά ακόμη από τα στοιχεία που αναφέρονται στο άρθρο παραπέμπουν σε πηγές οι οποίες αποτελούν απλώς αναπαραγωγή θέσεων κυβερνητικών αξιωματούχων των ΗΠΑ.

Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται στην ακρίβεια των πληροφοριών που παρουσιάζονται, αλλά στο πλαίσιο στο οποίο τοποθετούνται. Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά ορισμένα από τα βασικά σημεία του κειμένου του Βασίλη Σταματίου.

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι για να είναι «φιλάνθρωποι» οι γιατροί της Κούβας θα έπρεπε να εργάζονται δωρεάν. Το κείμενο βέβαια επισημαίνει ότι στο παρελθόν η Κούβα έστελνε και δωρεάν γιατρούς σε χώρες όπως η Αλγερία. Όπως μαθαίνουμε όμως δεν το έκανε από φιλανθρωπία, αλλά «επενδύοντας κυρίως σε πολιτικά ανταλλάγματα και επιρροή».

Παρεμπιπτόντως μια αναφορά θα μπορούσε να γίνει και στα 22.000 παιδιά με λευχαιμία από το Τσερνομπίλ τα οποία η Κούβα περιέθαλπτε για χρόνια με δικά της έξοδα παρά το γεγονός ότι βίωνε ήδη τις τρομακτικές οικονομικές επιπτώσεις από τη σταδιακή κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ. (για μια συνολική αποτίμηση της προσφοράς των Κουβανών γιατρών διαβάστε το αφιέρωμα της καθηγήτριας του LSE Έλεν Γιάφε)

Στο κείμενο σημειώνεται επίσης ότι «στις μικρές ή πολύ φτωχές χώρες (π.χ. της Αφρικής) η Κούβα χρεώνει σχετικά λίγα χρήματα [ενώ] στις μεγάλες χώρες ή αυτές με ισχυρές πλουτοπαραγωγικές πηγές συνήθως κοστολογεί πολύ ακριβά τις υπηρεσίες της». Το να πληρώνεσαι λοιπόν από αυτούς που έχουν, για να προσφέρεις και σε αυτούς που δεν έχουν, δεν είναι αρκετό. Οι δεκάδες χιλιάδες γιατροί της Κούβας πρέπει να δουλεύουν δωρεάν για να είναι φιλάνθρωποι.

Στο στόχαστρο του συντάκτη μπαίνει και η παλαιότερη συμφωνία της Κούβας με τη Βενεζουέλα για την ανταλλαγή γιατρών με πετρέλαιο. Η συμφωνία όπως διαβάζουμε «έχει υποστεί σφοδρή κριτική από την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας ως εντελώς χαριστική για την Κούβα και κατά των συμφερόντων της Βενεζουέλας». Προσοχή στην αντιστροφή της λογικής: εδώ δεν έχουμε μια φιλάνθρωπη κίνηση της Βενεζουέλας, που θέλησε έτσι να βοηθήσει την Κούβα απέναντι στον αμερικανικό αποκλεισμό, αλλά κάποιου είδους απάτη από την πλευρά της Κούβας.

Παρεμπιπτόντως, η «αντιπολίτευση» της Βενεζουέλας στην οποία αναφέρεται το κείμενο είναι τα στελέχη του αποτυχημένου πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό.

Οι Κουβανοί γιατροί βέβαια που εμείς γνωρίσαμε στην Βενεζουέλα, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Make the Economy Scream, έχαιραν απεριόριστης εκτίμησης από τους πολίτες. Mεταξύ άλλων τους προτιμούσαν όχι μόνο για το επίπεδο των υπηρεσιών τους, αλλά και γιατί θεωρούνταν οι μόνοι αδιάφθοροι.

Ένα κείμενο δεν κρίνεται μόνο από την τυπική ορθότητα των πληροφοριών του αλλά και από τις συγκρίσεις που επιλέγει να κάνει, και κυρίως από τη χρονική στιγμή που επιλέγει ο συντάκτης του για να το γράψει. Σε μια άλλη περίοδο και σε έναν άλλο πλανήτη τα στοιχεία που παραθέτει ο Βασίλης Σταματίου θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τις ημέρες όμως που στις ΗΠΑ θάβουν τους (μαύρους ως επί το πλείστον) νεκρούς τους σε ομαδικούς τάφους που ανοίγουν σε πάρκα, γιατί το ιδιωτικό σύστημα υγείας της χώρας αδυνατεί να προστατεύσει τον πληθυσμό, το να κρίνεις τη «φιλανθρωπία» της Κούβας απλώς αποκαλύπτει ιδεοληπτικές εμμονές.

Όταν η Κούβα δέχεται να αποβιβαστούν φορείς του ιού από ξένα κρουαζιερόπλοια ενώ οι ΗΠΑ προχωρούν σε πράξεις διεθνούς πειρατείας (σύμφωνα με Γερμανούς αξιωματούχους) κατάσχοντας προπληρωμένο ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό άλλων χωρών, ο όρος φιλανθρωπία αλλάζει περιεχόμενο.

Τις ημέρες που η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού διέλυσε τα δημόσια συστήματα υγείας των χωρών μελών της φτάνει να συνδέει την αναιμική οικονομική βοήθεια προς τα μέλη της με την επιβολή νέων μνημονίων, η Κούβα γίνεται αυτομάτως φιλάνθρωπη ακόμη και αν χρεώνει για τις υπηρεσίες της.

Ναι, οι Κουβανοί γιατροί πληρώνονται (καταδικάστε τους) και ένα μεγάλο τμήμα των εσόδων τους πηγαίνει απευθείας στα ταμεία της χώρας τους γιατί δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά υπάλληλοι ενός κράτους το οποίο, μέσα στα χιλιάδες προβλήματά του, μπορεί να προσφέρει δωρεάν νοσηλεία στους πολίτες του.
πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του  Σπύρου Κουζινόπουλου * 

Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε αμέσως μετά την επιστροφή μας από την Κούβα, τον Ιανουάριο του 2004 και τη σύντομη συνάντηση με τον Φιντέλ, παρέμενε δε στο συρτάρι μέχρι σήμερα. Θεωρήσαμε χρέος μας να δει το φως της δημοσιότητας σαν απάντηση σε όσους κάνοντας την «τρίχα-τριχιά», επιχείρησαν τις τελευταίες μέρες να λερώσουν τη μνήμη του ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης με κάθε είδους χυδαιολογήματα, συκοφαντίες και υπερβολές.

Παρασκευή βράδυ της 23ης Ιανουαρίου 2004, στις αίθουσες του μεγαλοπρεπούς ξενοδοχείου «Νασιοναλ» της Αβάνας, στη δεξίωση που δίνονταν προς τιμή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, δεν σταματάμε να κοιτάζουμε τον επιβλητικό γενειοφόρο με το μαύρο κοστούμι, τον άνθρωπο που για εκατομμύρια νέους στις δεκαετίες του ΄60, του ΄70, του ΄80, αποτελούσε την ενσάρκωση των επαναστατικών τους ονείρων για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.
Με τους λίγους Έλληνες δημοσιογράφους που είχαμε τη μεγάλη τύχη να συνοδεύουμε τον προκαθήμενο της Ορθοδοξίας στο ιστορικό του ταξίδι στη μακρινή νησιωτική χώρα της Καραϊβικής, τον πλησιάζουμε. Ο γλυκύτατος Πατριάρχης, μας βοηθά να ξεπεράσουμε το φράγμα των γιγαντόσωμων προσωπικών φρουρών του Κάστρο και να φτάσουμε δίπλα του. Μας συστήνει. Ο Φιντέλ δίνει ευγενικά το χέρι. Όταν θα έρθει η σειρά μου, θυμάμαι μία προσφώνηση στα Ισπανικά: «Κομπανιέρος» (σύντροφε). Το πρόσωπό του λάμπει διάπλατα και μου σκάει ένα γλυκό χαμόγελο, με αγκαλιάζει με το δεξί του χέρι, ενώ κάτι λέει που δεν προλαβαίνει να το μεταφράσει η διερμηνέας, μέσα στη φασαρία που επικρατεί τριγύρω.
Αποχωρούμε λίγο αργότερα από την αίθουσα με ανάμικτα συναισθήματα: Πανευτυχείς μεν για τη συνάντηση με τον τελευταίο εναπομείναντα μεγάλο επαναστάτη του 20ου αιώνα, αλλά και με βαθιά θλίψη για την κατάσταση του Κουβανού ηγέτη. Ο Φιντέλ στα 78 του χρόνια τότε, έμοιαζε πλέον με κουρασμένο γέρικο άλογο, κούτσαινε μάλιστα ελαφρώς, μετά τη μόλυνση που υπέστη το πόδι του το προηγούμενο καλοκαίρι. Κάποιοι μάλιστα έλεγαν πως ίσως πρόσφατα να είχε περάσει ένα ελαφρύ εγκεφαλικό. Άλλοι ισχυρίζονται πως κάποιες στιγμές είχε απώλεια μνήμης. Ωστόσο, το σίγουρο ήταν ότι ο Φιντέλ Κάστρο, παρέμενε ακόμη αγαπητός από το μεγαλύτερο μέρος του λαού του. Έστω κι αν το όνειρο ξεθώριασε, ακόμη κι αν τα οράματα έμειναν απραγματοποίητα και ο Κουβανικός λαός συνεχίζει να βιώνει μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια.
Λίγες ημέρες πριν την άφιξη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην «Πλάζα ντε λα Ρεβολουσιόν», γιορτάζονταν τα 45 χρόνια της επανάστασης και τα 48 χρόνια από το τολμηρό εγχείρημα μιας φούχτας επαναστατών. Οι οποίοι με το σαπιοκάραβο "Granma", έφταναν στις ακτές του Σαντιάγο της Κούβας, μεταφέροντας από το Μεξικό την αντάρτικη ομάδα του κινήματος "26 Ιούλη", που θα ξεκινούσε τον ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας από τα δεινά της δικτατορίας του Ντανιέλ Μπατίστα. Οδηγητής εκείνου του αποβατικού αποσπάσματος, που θα επαναλάμβανε με επιτυχία το παλαιό εγχείρημα του εθνικού ήρωα της Κούβας Χοσέ Μαρτί, ήταν ο ηγέτης της επανάστασης Φιντέλ Κάστρο. Τρία χρόνια αργότερα ο στρατώνας Μονκάδα, σύμβολο του απελευθερωτικού αγώνα, παραδίνονταν στους πολιορκητές του και η Αβάνα υποδέχονταν τους επαναστάτες νικητές. Έκτοτε η Κούβα ακολούθησε τη δική της πορεία που όσο κι αν προσπάθησαν οι βόρειοι γείτονές της δεν κατάφεραν να την αντιστρέψουν, ούτε με την στρατιωτική εισβολή στο κόλπο των Χοίρων το 1960, ούτε με τη πυρηνική απειλή το 1962, ούτε με τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν στη βάση του Γκουαντάναμο, που κράτησαν πάνω στο κουβανέζικο έδαφος, αλλά ούτε και με τον καταδικασμένο και από τον Ο.Η.Ε. εμπορικό αποκλεισμό της χώρας που εφαρμόζουν ακόμα και σήμερα. 


Ζωντανός μύθος

Για πολλούς, ο Κάστρο αποτελούσε ένα ζωντανό μύθο που ενσάρκωνε τους πόθους και τα οράματα των φτωχών και των κατατρεγμένων. Θεωρούνταν ο ασυμβίβαστος επαναστάτης και ιδεαλιστής που τόλμησε, αψηφώντας τις ολέθριες συνέπειες για τη χώρα του, να αμφισβητήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ, αλλά και που δεν δίστασε να αποκηρύξει τη Σοβιετική Ένωση, τον κυριότερο σύμμαχό του. Ο άνθρωπος που ενέπνευσε και στήριξε πάμπολλα απελευθερωτικά  κινήματα στη Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία. Οι «Φιντελιστές», επιμένουν ότι η καστρική ρεάλ πολιτίκ επιβλήθηκε με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Για τους ορκισμένους εχθρούς του, κυρίως την εκάστοτε κυβέρνηση των ΗΠΑ, ο Κάστρο αποτελούσε κλασική περίπτωση δικτάτορα, που στηριζόμενος στις κατασταλτικές δομές του καθεστώτος του,  παραβίαζε τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των συμπατριωτών του για να νέμεται την εξουσία. Λόγω της άκαμπτης προσήλωσής του στο χρεοκοπημένο μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, θεωρούνταν υπαίτιος για τη συνεχιζόμενη φτώχεια και την απομόνωση της Κούβας.

Ένα μοναδικό ρεκόρ

Κι όμως ο Φιντέλ, αν και η χώρα του απέχει μόλις 90 ναυτικά μίλια από τις αμερικανικές ακτές, κατόρθωσε να πετύχει μέχρι τώρα δύο μοναδικά στα χρονικά ρεκόρ. Βρίσκονταν στην εξουσία επί πενήντα  συναπτά έτη, τα περισσότερα που υπηρέτησε ποτέ κανείς ως ηγέτης κράτους. Από την άλλη, στη διάρκεια που βρίσκονταν στην εξουσία, «έφαγε» εννέα αμερικανούς προέδρους, οι οποίοι μάλιστα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιδίωξαν την ανατροπή του. Εύστοχα μάλιστα έχει λεχθεί ότι «ο Κάστρο ευλογήθηκε από την πολιτική των εχθρών του», καθώς κάθε αποτυχημένη προσπάθεια εξόντωσης, ενίσχυε τη δημοτικότητά του.
Πολλοί θεωρούν ως «κλειδί» για την ερμηνεία τόσο της δικής της μακροβιότητας όσο και του ηγέτη της, την ιδιαιτερότητα της κουβανέζικης επανάστασης. Η οποία οργάνωσε «από τα πάνω» τη μετεπαναστατική Κούβα με τρόπο που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «λατινοαμερικανικός σταλινισμός». Με συνέπεια, να καταφεύγει ορισμένες φορές σε μέτρα υπέρμετρης σκληρότητας, όπως η εκτέλεση, τον Απρίλιο του 2003, τριών αντικαθεστωτικών, γεγονός που μαζί με τη συνεχιζόμενη φυλάκιση 300 – σύμφωνα με τους αμερικανικούς ισχυρισμούς – πολιτικών κρατουμένων, προκάλεσε έντονες διεθνείς αντιδράσεις. Μεταξύ των οποίων και του νομπελίστα λογοτέχνη Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος έγραψε με συντριβή: «Η Κούβα θα τραβήξει το δρόμο της, εγώ όμως σταματώ εδώ». Και μπορεί οι τρεις εκτελεσθέντες να είχαν επιχειρήσει τρομοκρατική ενέργεια, με την πειρατική κατάληψη ενός πλοίου για να διαφύγουν στις ΗΠΑ, όμως, όπως σημείωναν Κουβανοί φίλοι, το καθεστώς με μια βαριά ποινή φυλάκισης, θα απέφευγε τη διεθνή κατακραυγή. 
Πάντως, όταν λίγο πριν επισκεφθούμε εμείς την Κούβα, ο τότε αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ανακοίνωνε την εφαρμογή ενός σχεδίου «ειρηνικής ανατροπής με χρονοδιάγραμμα» του καστρικού καθεστώτος, ο Φιντέλ απαντούσε σαρκαστικά ότι «ο σοσιαλισμός δεν κινδυνεύει», κι αφού θύμιζε ότι επέζησε «εννέα εχθρικών αμερικανών προέδρων» χρησιμοποιούσε εξαιρετικά προσβλητική γλώσσα για τα στελέχη της αμερικανικής «Επιτροπής Βοήθειας», λέγοντας ότι «αυτός ο θεσμός ηλιθίων που συναντήθηκε στο Λευκό Οίκο, θα πεθάνει από πίκρα και απογοήτευση» και αντιπροτείνοντάς τους «να αφιερώσουν καλύτερα το χρόνο τους πίνοντας ουίσκι και καπνίζοντας μαριχουάνα», φράση που λογοκρίθηκε από τα αμερικανικά ΜΜΕ.
Τι θα γίνει όμως στην Κούβα, τώρα που έδυσε η ακτινοβολία του Φιντέλ Κάστρο; Πολλοί φοβούνται εμφύλιο πόλεμο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η χώρα, με πληθυσμό όσο η Ελλάδα, χρειάζεται βαθιές δημοκρατικές αλλαγές και ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να σταματήσουν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει.
Οι στερήσεις μπορεί να ισχύουν για όλους τους Κουβανούς, αλλά δεν παύουν να είναι στερήσεις. Οι εκ περιτροπής διακοπές της ηλεκτροδότησης είχαν γίνει καθημερινός πονοκέφαλος. Αν και η Αβάνα κηρύχτηκε από την UNESCO ως πολιτιστική κληρονομιά της Ανθρωπότητας για την ομορφιά των παλιών αποικιακών της σπιτιών, μοιάζει με εγκαταλελειμμένη πόλη. Τα σπίτια της μένουν ασυντήρητα λόγω της έλλειψης οικοδομικών υλικών και τα μπαλκόνια της καταρρέουν στις δυνατές βροχές. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι από ανύπαρκτα μέχρι περιορισμένα. Τα Κάντιλακ και τα Πλύμουθ της δεκαετίας του '50, ή και τα πιο πρόσφατα Λάντα των ανατολικών δίνουν τη θέση τους σε αμέτρητα κινέζικα ποδήλατα-ταξί λόγω της έλλειψης ανταλλακτικών και κάποιες φορές και καυσίμων. 


Σαν παλιό ρολόϊ

Η πόλη σου δίνει την αίσθηση ότι το ρολόι γύρισε στο '60 και που οι κάτοικοί της φαίνεται να περνούν το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου τους στον δρόμο. Είναι απίστευτο πόσος κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους και τις πλατείες μέρα και νύχτα. Από τις αυτοσχέδιες μπάντες που παίζουν παντού, μέχρι τις μικρές πόρνες που πωλούν στους τουρίστες το κορμί τους αλλά και τους υπέργηρους οι οποίοι προσπαθούν να σου πλασάρουν την εφημερίδα του κόμματος ή το συλλεκτικό νόμισμα των 3 πέσος με τη μορφή του Τσε Γκουεβάρα χαραγμένο επάνω του. 
Στην πανέμορφη αυτή πόλη, συναντήσαμε τους πιο συμπαθείς και ανοιχτούς ανθρώπους που έχουμε δει ποτέ. Μπορεί η Κούβα να υποφέρει ακόμα από την έλλειψη βασικών αγαθών, μπορεί το κεφάλι του Τσε (που βρίσκεται παντού) να προσπαθεί να υπενθυμίσει σε όλους ότι η Επανάσταση βρίσκεται ακόμα εν ζωή και ότι οι άνθρωποι ακόμα ελπίζουν, όμως τίποτα δεν μπορεί να πείσει τον ξένο επισκέπτη ότι δεν υποφέρουν. Παρ' όλα αυτά κανένα κομμάτι της ψυχής τους δεν έχει αφήσει τη μιζέρια να γίνει καθεστώς. Με παραμονή μόλις μιας εβδομάδας, πριν δώδεκα χρόνια, είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς αν η Επανάσταση ζει ή όχι, το σίγουρο όμως είναι ότι ακόμα χορεύει.
Είχα διαβάσει παλαιότερα ότι ο κόσμος στην Κούβα έχει έναν περίεργο τρόπο να αντιδρά όταν φτάνει σε οριακές καταστάσεις. Το διαπιστώνει κανείς βλέποντας τα εκατοντάδες γκρουπάκια να παίζουν σε κάθε γωνιά της πόλης την κουβανέζικη σάλσα. Οι ίδιοι δρόμοι της φτώχειας και της ζητιανιάς στην «Αβάνα Βιέχα», την Παλιά Αβάνα, μεταβάλλονται πολύ γρήγορα σε δρόμους του κεφιού και του γλεντιού, με δεκάδες μικρά μουσικά συγκροτήματα να παίζουν τα παραδοσιακά τους τραγούδια χορεύοντας σε κάθε μικρομάγαζο, σε κάθε στενάκι. Οι ίδιοι «ενοχλητικοί» που σου κολλάνε στον δρόμο με μια φωτογραφία του Τσε στο χέρι είναι ίσως οι άνθρωποι που αν κάτσεις να πεις δυο κουβέντες μαζί τους θα διαπιστώσεις ότι είναι αξιαγάπητοι, φιλόξενοι, ανοιχτοί και αντί να σου πουλήσουν τελικά θα σου χαρίσουν κάτι. Η Κούβα κέντησε την ουτοπία στο δέρμα της, δεν γινόταν αλλιώς. Στα μπαράκια της Αβάνας, πλανόδιοι μουσικοί παίζουν όταν τους το ζητούσαμε το τραγούδι του Τσε «Χάστα σιέμπρε κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα».


Στο μπαρ του Χεμινγουέϊ

Στα μικρά, χαμένα μπαρ θα δεις τις πιο ωραίες ορχήστρες. Μουσικοί του δρόμου που θυμίζουν τους παππούδες του Buena Vista Social Club με κιθάρες, μπάσα και κρουστά και κάτι τραγούδια που σε λιγώνουν και σε κάνουν να θέλεις να μάθεις τα βήματα της τίμπα, του ντανσόν, του τσα τσα, της ρούμπα ή του μάμπο.
Oι δρόμοι της Αβάνας σφύζουν από ζωή, τα πεζοδρόμιά της μοιάζουν με απέραντες αυλές και παιδικές χαρές. Τα κτίρια της απαράμιλλης και επιβλητικής ισπανικής αρχιτεκτονικής, αν και φθαρμένα από τον χρόνο και την εμφανή έλλειψη συντήρησης, δεν χάνουν καθόλου τη γοητεία τους. Η μουσική ξεχύνεται, απλώνεται σε κάθε γωνιά. Η ρούμπα σε δονεί και ο χορός ξυπνά κοιμισμένες αισθήσεις. 
Η Μαλεκόν, ίσως η μεγαλύτερη παραλιακή λεωφόρος στον κόσμο, από το ένα άκρο ως το άλλο είναι γεμάτη κόσμο μέρα - νύχτα. Βλέπουν τα κύματα του Ατλαντικού να σπάνε στα βράχια, νιώθουν την αλμύρα στα χείλη και στο σώμα. Σημείο συνάντησης των ερωτευμένων. Από εδώ παρακολουθούν το μεγαλοπρεπές ηλιοβασίλεμα που κοκκινίζει τα πάντα.
Μόνο οι τουρίστες συνωθούνται στην παλιά πόλη της Αβάνας και θέλουν να δουν τα μπαρ που σύχναζε ο Χεμινγουέϊ, τα «La Bodequita del Medio» και το «El Floridita». Στο «Floridita» μάλιστα, σερβίρεται και το ποτό «Πάπα Χεμινγουέϊ, ένα κοκτέιλ από ρούμι, χυμό από γκρέιπ φρουτ, λεμόνι και τριμμένο πάγο. Όμως αυτό που τέρπει το λαρύγγι σου, είναι το φημισμένο «μοχίτο», το κοκτέϊλ με ρούμι και κοπανισμένα φύλλα δυόσμου.
Η Κούβα σε εξημερώνει και σε εξανθρωπίζει. Χωρίς ούτε μία διαφήμιση στους δρόμους της Αβάνας, αλλά με ένα τεράστιο φωτεινό πανώ με τον Τσε και τις τελευταίες λέξεις του για τους Κουβανούς: "Ηasta la victoria siempre! Ρatria o muerte! " (Μέχρι τη νίκη για πάντα! Πατρίδα ή θάνατος!).
Η Κούβα όμως παράλληλα δείχνει έντονη την ανάγκη των επιβαλλόμενων αλλαγών. Για μια πιο ομαλή δημοκρατική πορεία. Για πλουραλισμό και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Αλλαγές που  επιβάλλονται για να παραμείνει άσβηστο το όνειρο και να μη μετατραπεί η Κούβα σε «μπανανία», όπως το επιθυμούν κάποιοι αυτοεξόριστοι στο Μαϊάμι αλλά και ισχυρά συμφέροντα.

Οι Έλληνες στην Κούβα

Ατή τη στιγμή, ζουν στην Κούβα περίπου 35 ελληνικές οικογένειες, αν και παλιά, πριν την επανάσταση, υπήρχαν πάνω από 5.000 ομογενείς μας, πάρα πολύ εκ των οποίων ήταν μικρασιάτες. Είχαν φτάσει στο νησί με την προοπτική να πάνε κάπου στην Αμερική, αγνοούσαν ότι μεταξύ Κούβας και Αμερικής υπήρχε θάλασσα, και παρέμειναν στην Κούβα.
«Οι ομογενείς της Κούβας», όπως μας εξηγούσε ο τότε Έλληνας Πρέσβης στην Αβάνα, Γιώργος Κωστούλας, «είχαν δημιουργήσει μια ανθηρή παροικία και μάλιστα ήσαν αυτοί οι οποίοι φτιάξανε το πρώτο ναό, τον  περίφημο ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο οποίος αργότερα μετατράπηκε σε θέατρο.
Οι Κουβανοί έχουν την εντύπωση ότι έλκουν την καταγωγή τους από την Ελλάδα, απ’ τους Έλληνες. Αυτό έχει κάποια σχετική αλήθεια. Διότι οι Κουβανοί έχουν μεγαλώσει, έχουν ανατραφεί με κλασσικές σπουδές. Σημειωτέον ότι από τον προηγούμενο αιώνα, το 1897, είχαν δημιουργηθεί κλασσικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Κούβας. Οι οποίες συνεχίζονται μέχρι πρότινος και μάλιστα τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε και Τμήμα μοντέρνας ελληνικής ιστορίας, και διδασκαλίας της νέας ελληνικής γλώσσας.


Από τα δεκάδες σχόλια που έκανε το ελληνικό και διεθνές φιλελευθεριάτο με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο έλειπε πάντα μια λέξη – η λέξη εμπάργκο.

Φαντάζει αδιανόητο πως μπορούν να μιλούν για μια χώρα, που επιβίωσε κάτω από το σκληρότερο και πιο μακροχρόνιο οικονομικό αποκλεισμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες, και να ξεχνούν το στοιχείο που καθορίζει την ύπαρξή της.

Ο λόγος για τον οποίο νοιώθουν τα πόδια τους να τρέμουν όταν σκέφτονται το εμπάργκο είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει ένας κλάδος ο οποίος καταρρίπτει την κοσμοθεωρία τους για την ελεύθερη αγορά. Είναι ο κλάδος της υγείας.

Μόνο το γεγονός ότι η Κούβα έχει εδώ και δεκαετίες χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας από την αμερικανική υπερδύναμη είναι αρκετό για να τινάξει στον αέρα κάθε επιχείρημα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Η Κούβα βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορεία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας.

Τη στιγμή που στις ΗΠΑ χιλιάδες άποροι πολίτες σχηματίζουν ουρές χιλιομέτρων στις 5 το πρωί για να δουν έναν οφθαλμίατρο, Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρήσεις σε 33 χώρες – κυρίως του Τρίτου Κόσμου.

Η Κούβα είχε εξάγει 50.000 γιατρούς που προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους – χρηματοδοτούμενοι παλαιότερα από την κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Όταν ο (εμμέσως ιδιωτικοποιημένος ΠΟΕ) προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για να αντιμετωπίσει τον ιό έμπολα, η Αβάνα είχε στήσει ήδη δωρεάν κλινικές σε χώρες της Αφρικής για να προλάβει την εξάπλωση του ιού και να βοηθήσει τους κατοίκους χωρών που λόγω της αποικιοκρατίας δεν είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Πως αντέδρασαν οι ΗΠΑ σε αυτή την κινητοποίηση; Προσπαθούσαν να πείσουν τους Κουβανούς γιατρούς να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους και να ζητήσουν άσυλο στην πλησιέστερη αμερικανική πρεσβεία.


Την ίδια ακριβώς πρακτική εφάρμοζαν και όταν η Κούβα έστειλε γιατρούς στην Αϊτή, οι οποίοι ανέλαβαν το 40% των θυμάτων ή όταν έστειλαν 2.400 γιατρούς για το σεισμό στο Κασμίρ το 2005 (οι οποίοι παρεμπιπτόντως άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 30 νέες κλινικές). Οι αμερικανικές πρεσβείες προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από τους ασθενείς για να πετύχουν τα προπαγανδιστικά τους παιχνίδια.
Προσπαθώντας να ταπεινώσουν βέβαια την Αβάνα οι Αμερικανοί διπλωμάτες εξευτέλιζαν απλώς τη χώρα τους και το οικονομικό της σύστημα.

Ήταν φυσικά αναμενόμενο ότι μια χώρα που ζεί για δεκαετίες με ένα από τα χειρότερα εμπάργκο της ιστορίας θα είχε σημαντικές στρεβλώσεις στην οικονομία, την πολιτική αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το γεγονός όμως ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα δημιουργούσε τομείς που θα ξεπερνούσαν σε αποτελεσατικότητα το αμερικανικό σύστημα είναι κάτι που ο μέσος φιλελές δεν θα μπορέσει να συγχωρέσει ποτέ στον Φιντέλ Κάστρο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Το απόσπασμα από την ταινία Sicko του Μάικλ Μουρ για το σύστημα υγείας της Κούβας.



πηγή: http://info-war.gr/

Πέθανε, σε ηλικία 90 ετών, ο Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης της κουβανικής επανάστασης.

Η είδηση έγινε γνωστή από τον πρόεδρο της Κούβας και αδελφό του, Ραούλ Κάστρο, που τον διαδέχθηκε το 2008.

«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», είπε σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.

«Οι λεπτομέρειες της επικήδειας τελετής θα ανακοινωθούν» αργότερα, πρόσθεσε σε αυτό το σύντομο διάγγελμα που καταλήγει με ένα βροντερό: "Hasta la victoria siempre!" ("Μέχρι τη νίκη" ) τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε.

Λίγο αργότερα ο με νέα εμφάνισή του από την τηλεόραση ο Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι «σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιδέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες του Σαββάτου».

Ο «Λίδερ Μάξιμο», που κυβέρνησε τη χώρα του με σιδηρά πυγμή από την επανάσταση του 1959 και είχε αψηφήσει την αμερικανική υπερδύναμη για περισσότερο από μισό αιώνα, παραχώρησε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ από το 2006 έπειτα από εντερική αιμορραγία.

Το 2011 εγκατάλειψε και τις τελευταίες επίσημες αρμοδιότητές του, παραχωρώντας το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (PCC) στον Ραούλ, ο οποίος ήταν δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος από την ίδρυσή του το 1965.

Ο τέως πρόεδρος της Κούβας είχε εξαφανιστεί εντελώς από τις κουβανικές τηλεοράσεις μεταξύ Φεβρουαρίου 2014 και Απριλίου 2015, κάτι που είχε τροφοδοτήσει πολλές φήμες για την κατάσταση της υγείας του.

Όμως εδώ και ενάμισι χρόνο, αν και οι μετακινήσεις του παρέμεναν περιορισμένες, είχε ξαναρχίσει να δημοσιεύει τις «σκέψεις» του και είχε ξαναρχίσει να δέχεται στην κατοικία του προσωπικότητες και ηγέτες από το εξωτερικό.

Ο θάνατός του, δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης ανάμεσα στην Κούβα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρχεται να κλείσει οριστικά τη σελίδα του Ψυχρού Πολέμου που οδήγησε τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής σύγκρουσης στη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβριο του 1962.

Η τελευταία ομιλία
Στην τελευταία ομιλία του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας ο Φιντέλ Κάστρο είχε πει: «Για όλους έρχεται η ώρα μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών Κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουμε με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούμε να πράξουμε τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους».

Ο Φιντέλ παρέμενε αμετακίνητος στις ιδέες της κουβανικής επανάστασης και μετά την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αβάνα για την ομαλοποίηση των σχέσεων των δυο χωρών, είχε δηλώσει στην εφημερίδα Gramma πως η Κούβα «δεν έχει ανάγκη από τα δώρα της αυτοκρατορίας».


Ποιος ήταν Φιντέλ Κάστρο
Ο Φιντέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην Κούβα. Ήταν γιος ενός Ισπανού μετανάστη, που εργαζόταν στις φυτείες ζάχαρης. Ο ίδιος ο Φιντέλ πρόσθεσε το όνομα Αλεχάνδρο (Αλέξανδρος), όταν σε ηλικία 17 ετών διάβασε για τα κατορθώματα του βασιλιά της Μακεδονίας.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, ασχολήθηκε με την πολιτική και ταξίδεψε ως φοιτητής σε αρκετές χώρες της περιοχής. Μετά την αποφοίτησή του, το 1950, άσκησε τη δικηγορία στην πρωτεύουσα κυρίως για λογαριασμό των φτωχών και μη προνομιούχων. Την περίοδο εκείνη η Κούβα ζούσε τα τελευταία χρόνια του καθεστώτος Μπατίστα. Ο Κάστρο θεωρούσε ότι το καθεστώς αυτό μπορούσε να ανατραπεί μόνο με επανάσταση.

Μαζί με τον αδελφό του Ραούλ, ίδρυσε μια παράνομη οργάνωση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος. Η προσπάθεια έγινε στις 26 Ιουλίου 1953 και ήταν αποτυχημένη. Ο Φιντέλ και ο αδελφός του συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 15 ετών. Ο Φιντέλ στο δικαστήριο εκφώνησε ένα λόγο που αργότερα έγινε γνωστός με τον τίτλο Η Ιστορία θα με δικαιώσει. Μεταξύ άλλων, είπε στους δικαστές: «Σας προειδοποιώ. Μόλις αρχίζω […] Ξέρω ότι θα υπάρξει συνωμοσία για να με καταδικάσετε στη λήθη. Η φωνή μου όμως δεν θα λυγίσει […] Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει.»

Τα λόγια του ήταν προφητικά: Το 1955 το καθεστώς χορήγησε γενική αμνηστία, ο Κάστρο απελευθερώθηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Από το Μεξικό και με τη βοήθεια εκατοντάδων άλλων συντρόφων του (μεταξύ αυτών και ο Ερνέστο Γκεβάρα) ο Κάστρο συνέχισε να δουλεύει για την ανατροπή του Μπατίστα.

Το 1959 ο Κάστρο επικεφαλής περίπου 9.000 ανταρτών μπήκε στην Αβάνα. Ο Φουλχένσιο Μπατίστα –τον οποίο δεν στήριζαν πλέον ούτε οι ΗΠΑ- αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα.

Από τότε, ο Κάστρο έγινε απλά ο Φιντέλ. Όλοι τον αναγνώριζαν: από τη γενειάδα, τη στρατιωτική του στολή, τις πολύωρες ομιλίες, το χιούμορ, αλλά και τους ελιγμούς που σε δύσκολες περιόδους οικονομικού εμπάργκο του έδιναν νέους –απροσδόκητους- συμμάχους. Αποχώρησε, για λόγους υγείας, το 2008.

ΣΠΟΥΔΕΣ

Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας.

ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ
Δικηγορεί στην Αβάνα και από το 1953 εντάσσεται στο ενεργό αντιστασιακό κίνημα εναντίον του καθεστώτος Μπατίστα.

1953: Επίθεση εναντίον στρατώνων στο Σαντιάγκο της Κούβας. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με ποινή 15ετούς κάθειρξης.

1956: Αμνηστεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου οργανώνει ένοπλο αγώνα. Τον Δεκέμβριο του 1956, επιστρέφει στην Κούβα με μικρή στρατιωτική δύναμη.

1956-59: Ένοπλος αγώνας εναντίον του Μπατίστα έως ότου ανατρέπεται και φεύγει.

1959-76: Πρωθυπουργός.

1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion
Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).

Από το 1965: Γραμμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.

Από το 1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.

15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των
εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.

24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.

25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.

6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" και μία για "ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών".

17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.

27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ΄αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.

31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.

19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβουλίο νέος πρόεδρος της χώρας.

25/11/2016: Πεθαίνει.

ΒΡΑΒΕΙΑ
Βραβείο Λένιν (1961).

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ
1964: "Ten years of Revolution".
1968: " History will absolve me".
1987: "Fidel" (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).
1991: "How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World" (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).
2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο "Στρατηγική Νίκη", για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.

πηγή