Articles by "Κωνσταντακόπουλος"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κωνσταντακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Λίγες μέρες μετά τη σύναψη εκεχειρίας στον Λίβανο, αν υποθέσουμε ότι πρόκειται όντως περί εκεχειρίας και ενώ συνεχίζεται, προσλαμβάνοντας όλο και πιο άγριες μορφές, η γενοκτονία των Παλαιστινίων, μια νέα φωτιά πολέμου άναψε στη Μέση Ανατολή.

Στις 18 Νοεμβρίου ο αρχηγός της Ισραηλινής υπηρεσίας κατασκοπείας Σιν Μπετ πραγματοποίησε μυστική συνάντηση με την ηγεσία της τουρκικής ΜΙΤ. Στις 25 Νοεμβρίου ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Ρούτε συναντήθηκε με τον Ταγίπ Ερντογάν. Στις 26 Νοεμβρίου, τρομοκράτες της ISIS και της Αλ Κάιντα πραγματοποίησαν μεγάλη αιφνιδιαστική επίθεση κατά της Συρίας, που συνεχίζεται καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές.

Η επίθεση αυτή θα ήταν αδύνατο να γίνει χωρίς την υποστήριξη της Τουρκίας, αφού η μόνη πρόσβαση των Ισλαμιστών ανταρτών της Συρίας προς τον έξω κόσμο είναι μέσω Τουρκίας. Η χρηματοδότησή τους από ορισμένες αραβικές χώρες διοχετεύεται μέσω Τουρκίας και μέσω Τουρκίας επίσης εξοπλίζονται. Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων AFP οι μαχητές της συνδεόμενης με την Αl-Qaeda οργάνωση Hayat Tahrir al-Sham (HTS) δρουν στο Χαλέπι υπό τις διαταγές της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας. Κατά τη συνήθως καλά πληροφορημένη ρωσική Izvestia, την επίθεση των τζιχαντιστών στο Χαλέπι συντόνισαν οι τουρκικές, ουκρανικές και γαλλικές υπηρεσίες, με την υποστήριξη των Ισραηλινών και την έγκριση των Αμερικανών. Σχεδιαζόταν εδώ και δύο μήνες και επρόκειτο να εκδηλωθεί τον Μάρτιο, αλλά οι εξελίξεις στον Λίβανο την επιτάχυναν.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι και γιατί συμβαίνει τώρα στη Συρία αν δεν εντάξουμε τη σύγκρουση στο γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου διεξάγεται.

Η Συρία συνδέει τον Λίβανο με το Ιράκ και το Ιράν και είναι χώρα κλειδί, το γεωγραφικό κέντρο του «Άξονα της Αντίστασης» στη Μέση Ανατολή. Τυχόν νίκη των συγκεκριμένων Ισλαμιστών και ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, θα σήμαινε μια πολύ μεγάλη στρατηγική νίκη του άξονα Ισραήλ και ΗΠΑ επί του «Άξονα της Αντίστασης». Η Χεζμπολάχ θα βρισκόταν εντελώς απομονωμένη στον Λίβανο και το Ιράν πολύ πιο τρωτό σε επίθεση εναντίον του.

Η πολεμική επιχείρηση του Ισραήλ στον Λίβανο προετοίμασε τη σημερινή επιδρομή των τζιχαντιστών στη Συρία, υποχρεώνοντας τη Χεζμπολάχ να αποσύρει από τη χώρα αυτή τις πολύ αξιόμαχες δυνάμεις της. Επιπλέον, το Ισραήλ συνέχισε το τελευταίο διάστημα τους διαρκείς βομβαρδισμούς κατά της Συρίας. Σημειωτέον ότι οι ισλαμιστές της Αλ Κάιντα και του ISIS είναι αρκετά παράδοξοι ως ισλαμιστές, με δεδομένο ότι επιτίθενται κυρίως εναντίον άλλων μουσουλμάνων και ποτέ κατά του εβραϊκού κράτους, ενώ και αρκετές από τις επιθέσεις τους στη Δύση μοιάζουν πολύ ύποπτες ως προς τις πραγματικές τους επιδιώξεις. Πολλά έχουν γραφεί για τον ρόλο των Αμερικανικών, Βρετανικών, Τουρκικών και Ισραηλινών υπηρεσιών και τους δεσμούς που ανέπτυξαν με τους τζιχαντιστές στην αρχική φάση δημιουργίας και ανάπτυξης του ISIS, προτού η ίδια η Δύση τρομάξει και αρχίσει να τους καταπολεμά. Το Ισραήλ περιέθαλψε τραυματίες μαχητές του ISIS στα νοσοκομεία του για «ανθρωπιστικούς λόγους» (!!!), όπως ισχυρίστηκε πρώην αρχηγός της Μοσάντ. Κατά τον Εφρέμ Ινμπάρ, επικεφαλής του Ισραηλινού Ινστιτούτου Ειρήνης (sic) Μπεγκίν Σαντάτ και έναν από τους θεωρητικούς του ισραηλινού «Διαρκούς Πολέμου»: «Η Δύση πρέπει να αποδυναμώσει περαιτέρω το Ισλαμικό Κράτος, όχι όμως και να το καταστρέψει…Το να αφήνουμε κακούς ανθρώπους να σκοτώνουν κακούς ανθρώπους ακούγεται πολύ κυνικό, αλλά είναι χρήσιμο, ακόμα και ηθικό να το κάνουμε, αν κρατάει απασχολημένους τους κακούς ανθρώπους και λιγότερο ικανούς να βλάψουν τους καλούς. Επιπλέον, η αστάθεια και οι κρίσεις, μερικές φορές περιέχουν φορείς θετικών αλλαγών».

Εκτός από γεωγραφικό κέντρο του Άξονα της Αντίστασης, η Συρία είναι κρίσιμης σημασίας σύμμαχος της Ρωσίας που διαθέτει στη Λατάκεια τη μόνη ναυτική βάση της στη Μεσόγειο. Η επίθεση των τζιχαντιστών στη Συρία συμπίπτει με γενικότερη ταυτόχρονη δυτική επίθεση από πολλές πλευρές κατά της Ρωσίας και των ρωσικών συμφερόντων (σε Ουκρανία, Μολδαβία, Γεωργία αλλά και Κύπρο). Τυχόν «απώλεια» της Συρίας θα ήταν καταστροφική για ζωτικά ρωσικά συμφέροντα.

Εκτός από το backing της Τουρκίας, οι ισλαμιστές αντάρτες είχαν εκπαίδευση και τεχνική υποστήριξη από τις ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες και ειδικές δυνάμεις, που έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τον ρόλο τους, πιθανώς θέλοντας να αποδείξουν την αξία τους ως δύναμης κρούσης της «συλλογικής Δύσης» οπουδήποτε στον πλανήτη. Καλά πληροφορημένες πηγές εκτιμούν ότι είναι επίσης και στο κέντρο των προσπαθειών να φτιαχτεί ένα νέο Gladio στη Δύση.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, ότι παρά τις προσπάθειες του Ισραήλ να εμφανισθεί ως φίλος της Ρωσίας, γίνεται ακόμα μια φορά σαφής η στρατηγική ενότητα των πολέμων που έχει εξαπολύσει η «συλλογική Δύση» σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή.

Ειρήσθω εν παρόδω, η Συρία των Άσαντ ήταν στο παρελθόν πολύ σημαντικός σύμμαχος της Ελλάδας και της Κύπρου, ο δε πατήρ Άσαντ είχε δηλώσει ότι επίθεση κατά της Ελλάδας θα θεωρηθεί επίθεση κατά της Συρίας, ενώ είχε συνομολογήσει με τον υπουργό Άμυνας Γεράσιμο Αρσένη συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών αεροσκαφών που θα επιχειρούσαν στην Κύπρο, συμφωνία που υπονομεύτηκε στη συνέχεια και δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Εν συνεχεία βέβαια η τυφλή πρόσδεση Αθήνας και Λευκωσίας στις εντολές που έπαιρναν από την Ουάσιγκτον και η τυφλή πρόσδεσή τους στο άρμα του Ισραήλ, κατέστρεψε τις ελληνοσυριακές και κυπροσυριακές σχέσεις, αφαιρώντας στρατηγικό πλεονέκτημα από Ελλάδα και Κύπρο. Παραμένει βέβαια, όπως και σε όλο τον αραβικό κόσμο, ένα μεγάλο ρεύμα συμπάθειας προς την Ελλάδα, με βαθιές ρίζες στην ιστορία, που προσπαθούμε όμως κι αυτό να το καταστρέψουμε όσο είναι δυνατό.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι γιατί ο Ερντογάν ανέτρεψε (για πολλοστή φορά) την πολιτική του έναντι της Συρίας, γιατί βοηθάει το Ισραήλ και γιατί διακινδυνεύει τις σχέσεις του με τη Ρωσία.

Πιθανώς είναι το αποτέλεσμα και απειλών που δέχεται, σχετικά με το κουρδικό, αλλά και αναμονής πλεονεκτημάτων από μια επαναπροσέγγιση με την άξονα ΗΠΑ και Ισραήλ. Ήδη, όπως δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας Γιασάρ Γκιουλέρ, οι Αμερικανοί δεν έχουν πλέον αντιρρήσεις για το θέμα των S400. Μόλις δοθεί η εντολή, οι S400 μπορούν, εντός 12 ωρών, να εγκατασταθούν στις περιοχές τους και να είναι έτοιμη για χρήση.

Ο Ερντογάν τα έχει κάνει αυτά και στο παρελθόν, καταρρίπτοντας το ρωσικό αεροσκάφος και μετά προσεγγίζοντας τη Ρωσία, ενώ και με τον Άσαντ έχει μεταβάλλει άρδην την πολιτική του τέσσερις φορές (μαζί με την τελευταία), χωρίς να υποστεί συνέπειες. Ίσως πιστεύει ότι μπορεί να συνεχίζει τέτοιες πρακτικές χωρίς να καταβάλλει κόστος, ιδίως καθώς η Μόσχα έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις της στο ουκρανικό.

Ίσως πιστεύει ότι θα διαπραγματευθεί από καλύτερες θέσεις με τη Ρωσία, που θα αναγκαστεί να ζητήσει τη συνδρομή του για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη Συρία.

Μόνο που μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί όμως να κάνει και λάθος εκτίμηση. Η Ρωσία δεν έχει κανένα περιθώριο να υποστεί στρατηγική ήττα ούτε στη Συρία, ούτε στο Ιράν. Και το πολιτικό κεφάλαιο που ο Τούρκος Πρόεδρος συσσώρευσε με την έντονη αντίθεσή του στις γενοκτονικές πρακτικές του Ισραήλ θα κινδυνεύσει επίσης να εξανεμισθεί καθώς γίνεται αντιληπτός ως συνδράμων το Ισραήλ κατά της Συρίας.

Είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις για τη συνέχεια της συριακής κρίσης. Ούτε γνωρίζουμε τι μπορεί να έχει συμφωνηθεί μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ και για τη Μέση Ανατολή (ίσως όμως και για Ελλάδα και Κύπρο).

Το βέβαιο είναι ότι η θεωρητική δικαιολόγηση όλης της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, δηλαδή ότι η Τουρκία βρίσκεται σε ασυμφιλίωτη αντίθεση με το Ισραήλ και ότι επομένως εμείς ισχυροποιούμαστε αν κάνουμε ότι μας λένε οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί και διακόψουμε κάθε σχέση με οποιονδήποτε αντίπαλό τους, μια πολιτική που ήδη έχει προκαλέσει αρκετές καταστροφές για τα ελληνικά συμφέροντα και μας κατέστησε άβουλους δορυφόρους, «χρήσιμους ηλίθιους» αυτών των δυνάμεων καταρρέει πανηγυρικά, προτού καν το ταμείο βγάλει τον τελικό λογαριασμό για το Αιγαίο και την Κύπρο!

Σε ποιόν άραγε θα στηριχτούμε αύριο για να αποκρούσουμε τυχόν συνδυασμένες δυτικές και τουρκικές πιέσεις;

Και γιατί εμείς, δύο μικρές και τόσο προβληματικές χώρες, εμπλεκόμαστε με πολλούς και διάφορους, άμεσους και έμμεσους τρόπους, και ιδίως με την πολιτική μας στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, σε μια παγκόσμια σύγκρουση που κινδυνεύει να μας κάνει παρανάλωμα, αντί να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μείνουμε έξω από αυτή;

Πηγή: kosmodromio.gr




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Φαίνεται ότι ο Μπάιντεν, αντικρίζοντας το βιολογικό τέλος του, σκέφτηκε να πάρει και όλη την ανθρωπότητα μαζί του!


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
18 Νοεμβρίου 2024

Τι να πει κανείς και τι να γράψει για την απόφαση του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν να επιτρέψει στο όργανό του, τον Ουκρανό ομόλογό του και πρακτικά εν πολλοίς δικτάτορα Ζελένσκι (του οποίου άλλωστε η θητεία έχει λήξει και παραμένει παρανόμως στη θέση του) να χρησιμοποιήσει δυτικά όπλα για να χτυπήσει βαθιά μέσα στη Ρωσία, κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει χωρίς τη συνδρομή ΝΑΤΟϊκού προσωπικού και άρα, σύμφωνα με την όχι παράλογη διατύπωση-προειδοποίηση του Πούτιν, σημαίνει πόλεμο ΝΑΤΟ και Ρωσίας;

Μια προειδοποίηση που συνοδεύτηκε από τροποποίηση διευκρίνιση του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας, που καθιστά ευρύτερο το πεδίο χρήσης των πυρηνικών όπλων.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν μπλοφάρει, λένε τα ανόητα και ανεύθυνα πρόσωπα που συγκροτούν σήμερα την πολιτική τάξη της Δύσης, έχοντας προκύψει από μια περίτεχνη διαδικασία επιλογής προσωπικού σε ένα όλο και πιο ολοκληρωτικό σύστημα, έχοντας σε μεγάλο βαθμό «διοριστεί» στην πραγματικότητα από τη «Διεθνή του Χρήματος» που κυβερνάει τον κόσμο μας, παρά έχοντας προκύψει από μια διαδικασία σύγκρουσης ιδεών και προγραμμάτων στην κοινωνία, ή, έστω, και στο εσωτερικό ακόμα της διοικούσας ολιγαρχίας.

Αλλά ο μόνος τρόπος για να μάθουμε αν μπλοφάρει ο Πούτιν είναι να παίξουμε ρωσική ρουλέτα, πόκερ, με την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Έχουμε εμπλακεί εδώ και καιρό σε μια διαδικασία αμοιβαίας κλιμάκωσης που εγκλωβίζει και τις δύο πλευρές σε μια κατάσταση που δεν μπορούν εύκολα να υποχωρήσουν στο παραμικρό, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα ακόμα και την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης από σφάλμα ή λάθος υπολογισμό. Αυτή η διαδικασία της διαρκούς κλιμάκωσης οδηγεί αναπόφευκτα στον πυρηνικό όλεθρο αν δεν τη σταματήσουμε. Δηλαδή τι περιμένουν να κάνει ο Πούτιν αν η Ρωσία αρχίζει να πλήττεται όλο και πιο βαθιά από τους δυτικούς; Περιμένουν να παραδοθεί; Περιμένουν να κάθεται ήσυχος παρακολουθώντας τη δυτική κλιμάκωση χωρίς να αντιδρά; Ή αντίθετα θα κλιμακώσει και εκείνος τη σύγκρουση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο; Και οι δυτικοί τι θα πράξουν όταν κλιμακώσει ο Πούτιν;

Ευθύς εξ αρχής η πολιτική ανατροπής, manu militari και χρησιμοποιώντας ως «κρέας για τα κανόνια» τον ουκρανικό λαό, του καθεστώτος μιας πυρηνικής υπερδύναμης ήταν προορισμένη να αποτύχει. Εδώ οι Αμερικανοί δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τα καθεστώτα του Αφγανιστάν, της Συρίας, του Ιράν και της Κούβας, θα ανέτρεπαν το καθεστώς της Ρωσίας;

Ακριβώς γιατί η διαρκής κλιμάκωση του πολέμου οδηγεί, σταδιακά μεν αναπόφευκτα δε, στην πυρηνική καταστροφή της Ευρώπης, αν όχι της ανθρωπότητας, οφείλουμε να τη σταματήσουμε τώρα και ο τρόπος να τη σταματήσουμε είναι πηγαίνοντας σε διαπραγματεύσεις, όχι κλιμακώνοντας με νέες επιθετικές ενέργειες. Οι επισημάνσεις που κάναμε τον Ιούλιο ήδη του 2022 μια πλειάδα κριτικών διανοουμένων από όλο τον κόσμο είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρες από ποτέ και έχουν απολύτως επιβεβαιωθεί στα δύο και πλέον χρόνια που πέρασαν από τότε. Η πολιτική του ΝΑΤΟ δεν προσέφερε την παραμικρή συνδρομή στην Ουκρανία, συνέβαλε και συμβάλλει μόνο στην περαιτέρω καταστροφή της χώρας αυτής υπέρ της οποίας δήθεν ασκείται.

Και επειδή οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και αυτοί που παίρνουν τις πραγματικές αποφάσεις πίσω τους, δεν είναι τόσο ανόητοι όσο προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι, το πραγματικό κίνητρό τους δεν είναι ασφαλώς η «σωτηρία» της καταστρεφόμενης Ουκρανίας, η οποία άλλωστε είχε ήδη υποστεί μια πολύ μεγάλη καταστροφή προτού αρχίσουν όλα αυτά, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που της επέβαλε το ΔΝΤ και της λεηλασίας της από την εγχώρια φιλοδυτική ολιγαρχία και τις δυτικές πολυεθνικές. Η πραγματική επιδίωξη ήταν εξ αρχής της ουκρανικής κρίσης η αποδυνάμωση και καταστροφή ακόμα του ρωσικού κράτους και η αντικατάσταση του καθεστώτος Πούτιν από ένα καθεστώς φιλοδυτικής Μπανανίας, ακόμα πιο υποτελές από αυτό του Μπορίς Γέλτσιν. Το λιγότερο που θέλουν τώρα είναι η μη αποδοχή της ήττας τους στην Ουκρανία, που εκτιμούν, και ορθώς, ότι θα είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στην επιδίωξη παγκόσμιας κυριαρχίας όχι των λαών, αλλά των ιθυνουσών τάξεων της «συλλογικής Δύσης».

Αξίζει όμως να διακινδυνεύσουμε την ύπαρξη της ανθρωπότητας, μόνο και μόνο για να μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ;

Η Ευρώπη

Τι να πει κανείς και για τα άλλα γελοία πρόσωπα, όπως τον πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ Εμανουέλ Μακρόν και τον αποστάτη του σοσιαλισμού -αν δηλαδή υπήρξε ποτέ οπαδός του- τον Κιρ Στάρμερ, που διοικούν τη Γαλλία και τη Βρετανία και έσπευσαν να χαιρετίσουν την απόφαση του Μπάιντεν και να επιτρέψουν αμέσως, ως υποτελείς δυνάμεις των ΗΠΑ και των Τραπεζών που είναι, τη χρήση και βρετανικών και γαλλικών όπλων από το καθεστώς Ζελένσκι (με κάποια επιφύλαξη είναι αλήθεια του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών). Τι να πει κανείς για την Πολωνία, που πρωτοστατεί σε αντιρωσικό φανατισμό, αν και κινδυνεύει πρώτη να εξαφανιστεί από τον χάρτη, αν ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος στην Ευρώπη.

Ευτυχώς κάτι φαίνεται να κινείται στη Γερμανία, όπου ο καγκελάριος Σολτς, με την υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατών, αποφάσισε επιτέλους να έχει μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Πούτιν, για να βλέπουν να τους σαμποτάρει η ίδια η Υπουργός Εξωτερικών, πράσινη στα λόγια, αλλά μαύρη στην ψυχή και την πολιτική.

Ακόμα όμως η διαφοροποίηση της Γερμανίας είναι πολύ μικρή και μειοψηφική, ακόμα και στην Ευρώπη, για να σταματήσει τη μηχανή του Αρμαγεδδώνα που μπήκε σε κίνηση. Το ξαναλέμε ακόμα μια φορά, οι Ηνωμένες Πολιτείες, και η Διεθνής του Χρήματος που τις διοικεί, διακινδυνεύουν σήμερα έναν πυρηνικό πόλεμο και την καταστροφή της ανθρωπότητας προκειμένου να μην ηττηθεί η Δύση στην Ουκρανία και να μπει το Κίεβο στο ΝΑΤΟ. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το τι θα συμβεί στην Ουκρανία και στην Ευρώπη, άλλωστε το μόνο που κατάφεραν μέχρι τώρα, με την πολιτική τους, ήταν να καταστρέψουν την Ουκρανία δήθεν στο όνομα της υπεράσπισής της.Του Fahd Bahady, Γερμανία

Διαφωνία ή συμπαιγνία Τραμπ και Μπάιντεν;

Ο υιός Τραμπ εμφανίστηκε και επέκρινε το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα γιατί σπρώχνει στον πόλεμο. Δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα. Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις όπως εξηγήσαμε σε πολλά άρθρα μας, το πιο πρόσφατο εδώ, είναι ο πιο συντηρητικός, σοβαρός και ορθολογικός παίκτης και στον πόλεμο της Ουκρανίας και στον πόλεμο-σφαγή των «νέο-Χίτλερ» στη Μέση Ανατολή, γιατί εξακολουθούν να κινούνται στη λογική ενός, έστω και ιμπεριαλιστικού, «κράτους-έθνους» και όχι στη λογική της ολοκληρωτικής «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» και των διαφόρων τεράτων που την εκπροσωπούν, όπως αυτά που βλέπουμε να εγκρίνουν ή να πραγματοποιούν την επανάληψη του Ολοκαυτώματος στη Μέση Ανατολή. Οι πολεμικές βιομηχανίες ναι, θα ήθελαν ενδεχομένως παράταση της σύγκρουσης, δεν νομίζουμε όμως, και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί υποτιμούν τον κίνδυνο και τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου.

Όμως εδώ πρέπει να μιλήσει ο πατέρας Τραμπ και όχι ο γιος. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχει τέτοια δήλωση. Αν διαφωνεί πρέπει να ζητήσει την ακύρωση της εντολής Μπάιντεν (και των υπολοίπων υπηρετών, τύπου Μακρόν και Στάρμερ) και να τον καταστήσει υπεύθυνο για ότι θα συμβεί.

Αν δεν συμβεί αυτό σημαίνει ότι μας δουλεύει κι αυτός, ότι πρόκειται περί απατεώνα. Μήπως άλλωστε ο ίδιος ο Τραμπ δεν ήταν που παρίστανε, στην πρώτη θητεία του, τον φίλο της Ρωσίας, ενώ εξόπλιζε σαν αστακό την Ουκρανία και φρόντιζε να μην εφαρμοστούν ποτέ οι συμφωνίες του Μινσκ.

Αν ο Τραμπ αντιδράσει έντονα στην απόφαση Μπάιντεν στις επόμενες ώρες, θα σημαίνει ότι επρόκειτο για μονομερή πρωτοβουλία της «γκλομπαλιστικής τάσης» του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού-ολοκληρωτισμού.

Αν δεν αντιδράσει θα σημαίνει ότι πρόκειται για συμπαιγνία μεταξύ Μπάιντεν και Τραμπ, αμφότερων οργάνων της παρασκηνιακής παγκόσμιας εξουσίας άλλωστε του μεγάλου, διεθνούς Χρηματιστικού Κεφαλαίου, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Προς αυτό το συμπέρασμα κατατείνει το ότι ο νεοδιορισθείς Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ Μάικ Γουάλτ Walt πρότεινε πρόσφατα αυτήν την πολιτική της κλιμάκωσης, που εφαρμόζει τώρα ο Μπάιντεν, περιλαμβανομένης και της άδειας για πλήγματα βαθειά στο έδαφος της Ρωσίας με δυτικούς πυραύλους, προκειμένου δήθεν να προσέλθουν οι δύο πλευρές στη διαπραγμάτευση.

Ελπίζει κανείς ότι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις θα επέμβουν και πάλι, αν μη τι άλλο περιορίζοντας το εύρος της χρήσης των δυτικών πυραύλων. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε δει προ πολλού και όλους αυτούς τους «καραγκιόζηδες» που παριστάνουν τους πολιτικούς, τους αρχηγούς πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων, τους αναλυτές και διανοούμενους (της πυρκαγιάς) να έχουν βγει ήδη στα κάγκελα ζητώντας να διακοπεί η ρώσικη ρουλέτα της Ουάσιγκτον με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπινου γένους.

Αυτό θα έπρεπε να κάνουν και οι δικοί μας. Όχι να δηλώνουν χωρίς να ντρέπονται, όπως έκανε σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών του Μητσοτάκη, ότι «η Ελλάδα εξαρχής τοποθετήθηκε υπέρ της πλήρους στήριξης της Ουκρανίας στον πόλεμο τον οποίο κατήγαγε η Ρωσία».

Τι κάνουν και οι άλλοι πολιτικοί μας, τα κόμματα ή οργανώσεις; Αν δεν έχουν να πουν κάτι για το κορυφαίο ζήτημα της ανθρωπότητας, για τι άλλο έχουν να πουν; Τι τους χρειαζόμαστε;

Στο παρελθόν, ο δυτικός καπιταλισμός είχε ίσως, μαζί με τα πολλά κακά του, και ορισμένα οφέλη. Σήμερα, βλέποντας τι κάνει αυτό το σύστημα, που κυριαρχεί επί 500 χρόνια, με τα πυρηνικά όπλα, τι κάνει στην Παλαιστίνη, τι κάνει με το κλίμα, με τη ρύπανση, με το χρέος, με τον Νότο, οποιοσδήποτε άνθρωπος με μια ελάχιστη συνείδηση καταλαβαίνει ότι έχει φάει τα ψωμιά του, ότι μεταβλήθηκε σε έναν καρκίνο που κατατρώει το σώμα από το οποίο τρέφεται, δηλητηριάζει την παγκόσμια κοινότητα, καταστρέφει τον πολιτισμό μας και απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη.

Πριν από εκατό χρόνια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ έθεσε ως εξής το δίλημμα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Αν ζούσε σήμερα θα έλεγε Σοσιαλισμός (ή όποιο άλλο όνομα διαλέξετε) ή Τερματισμός του Ανθρώπου.

Πηγή: kosmodromio.gr




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σότσι, Ρωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα προσκλήθηκα και παρακολούθησα το ετήσιο συνέδριο του Φόρουμ του Βαλντάι, της σημαντικότερης «δεξαμενής σκέψης», που διεξήχθη στο Σότσι του ρωσικού Καυκάσου. Το συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν φέτος περί του 140 συνέδρους, είναι μια ευκαιρία συνάντησης με διακεκριμένους εκπροσώπους της ρωσικής κυβέρνησης και διανόησης, όπως και τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο, αλλά και με δεκάδες διανοούμενους και πολιτικούς από πολλές χώρες του κόσμου. Εδώ νοιώθει κανείς καλύτερα τον σφυγμό ενός κόσμου που δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια και στις «κυρώσεις» της συλλογικής Δύσης, όρια και «κυρώσεις» μάλλον στον εαυτό της παρά σε κανέναν άλλο. Συναντά τους εκπροσώπους της ανερχόμενης «παγκόσμιας πλειοψηφίας», όρο που «λάνσαραν» οι Ρώσοι στην τελευταία συνεδρίαση του Φόρουμ, τους εκπροσώπους μιας πολύχρωμης ανθρωπότητας Κινέζων, Ινδών, Λατινοαμερικάνων, Αφρικανών, Αράβων κλπ., των καινούριων μεγάλων δυνάμεων και μικρότερων εθνών που αναδύονται τώρα στην παγκόσμια σκηνή, στέλνοντας το μήνυμα στην πάντα αλαζονική Δύση ότι δεν ανέχονται πια την παντοδυναμία της. Δεν λείπουν όμως και κριτικοί διανοούμενοι από τις χώρες της συλλογικής Δύσης.

Είναι επίσης το Φόρουμ μια μεγάλη ευκαιρία να συζητήσει κανείς για θέματα από την κλιματική αλλαγή μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αμερικανικές εκλογές στη γενοκτονία που συνεχίζεται απτόητη στην Παλαιστίνη, πρακτικά για όλα τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου μας, με μερικούς από τους καλύτερους παγκοσμίως ειδικούς.

Είναι κρίμα ότι η επίσημη Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) που, σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, αψήφισαν θαρραλέα τον «Ηγεμόνα» και ανέπτυξαν τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με τους παράλληλους, τους «εναλλακτικούς» κόσμους, κερδίζοντας δυσανάλογα σε παγκόσμιο κύρος και ακτινοβολία, έχουν σήμερα, που η Δύση παραπαίει και μια καινούρια παγκόσμια αρχιτεκτονική ανατέλλει, εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία μιας αυτόνομης διεθνούς παρουσίας, έχοντας μετατραπεί σε τελευταίας κατηγορίας θλιβερές αποικίες μιας παραπαίουσας Δύσης.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα πρότεινε να γίνουμε ένας δορυφόρος της Ρωσίας. Αλλά βέβαια είναι αυτοκτονία αυτό που συμβαίνει: η καταστροφή, η εκμηδένιση του ελληνικού – υπό διάλυση στην πραγματικότητα – «κράτους», ώστε να συνεχίσει να «ανήκει στη Δύση». Μιλάμε για πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, αλλά μόνο αυτή δεν έχουμε και μάλιστα τώρα, που είναι περισσότερο αναγκαία και χρήσιμη από ποτέ άλλοτε.

Την τελευταία μέρα οι σύνεδροι είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να συζητήσουμε με τον Πρόεδρο Πούτιν για περισσότερες από τέσσερις ώρες. Πιστεύω ότι ο πολυπολισμός προϋποθέτει και ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, από αυτό που κυριάρχησε επί μονοπολισμού και γι’ αυτό του υπέβαλα την ακόλουθη ερώτηση:

«Κύριε Πρόεδρε προέρχομαι από την Ελλάδα, μια χώρα που, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, δεν έχει άλλη επιλογή από το να παραμείνει αδελφή και φίλη της Ρωσίας, για λόγους που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Είναι τμήμα της βαθύτερης πολιτιστικής και ιστορικής μας ταυτότητας. Θέλω να σας ρωτήσω το εξής: Πριν 40 χρόνια τόσο το ευρωπαϊκό μοντέλο του Κεϋνσιανού καπιταλισμού του κράτους πρόνοιας, όσο και το σοβιετικό υπερσυγκεντρωτικό σύστημα κατέρρευσαν. Στις τέσσερις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε, είδαμε τον πολλαπλασιασμό των οικονομικών κρίσεων, των πολέμων, των οικολογικών κρίσεων και πολλών άλλων προβλημάτων. Διερωτώμαι αν δεν ήρθε η ώρα να προσανατολιστούμε προς ένα είδος σχεδιασμένης οικονομίας σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Δεν εννοώ τις σκληρώσεις του παρελθόντος, αυτό το είδος κάπως «στρατιωτικού σοσιαλισμού». Εννοώ ένα σύστημα όπως αυτό που σχολιάσατε για την Κίνα, ένα σύστημα συνδυασμού σχεδίου και αγοράς ή σαν αυτό της Νέας Οικονομικής Πολιτικής που δοκιμάσατε να εφαρμόσετε στη χώρα σας μερικά χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ή ακόμα και την εισαγωγή ορισμένων στοιχείων «σοσιαλισμού», μιας και αναφερθήκατε επίσης στην Επανάσταση στην αρχή της ομιλίας σας». (Αρχίζοντας την ομιλία του στο Βαλντάι, ο Πρόεδρος της Ρωσίας, για πρώτη φορά από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1991, επεσήμανε την παγκόσμια σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης και την συνέκρινε με την Ολλανδική, την Αγγλική και τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση).

«Όσο πιο οξεία είναι η κρίση, τόσο πιο αναγκαίος είναι ο σχεδιασμός και τόσο πιο ισχυρή η κρατική παρέμβαση που απαιτείται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αναφύονται», μου απήντησε ο κ. Πούτιν και συνέχισε: «Αλλά, όπως ο πλούτος και οι συσσωρευμένοι πόροι αυξάνονται, οι φωνές για μια προσέγγιση που στηρίζεται καθαρά στις αγορές, γίνονται πιο δυνατές. Μετά, ας φανταστούμε, οι φιλελεύθεροι και δημοκράτες έρχονται και αρχίζουν να ξοδεύουν ότι συσσωρεύθηκε από τους συντηρητικούς. Περνάει κάποιος χρόνος και εμφανίζονται ξανά κρίσεις υπερπαραγωγής κυριολεκτικά ή συνδεδεμένες με αυτή, και το όλο επαναλαμβάνεται κυκλικά.

«Κάθε χώρα έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να διαμορφώσει τη δική της οικονομική πολιτική. Η Κίνα εκμεταλλεύτηκε τέτοιες ευκαιρίες. Και ξέρετε γιατί πέτυχε; Σε μεγάλο βαθμό πέτυχε γιατί η Κίνα είναι ένα κυρίαρχο κράτος.

«‘Εντούτοις, πολλές από τις σημερινές οικονομίες, για διάφορους λόγους και εξαιτίας των δεσμεύσεών τους με οικονομικές ή στρατιωτικο-πολιτικές συμμαχίες έχουν εθελοντικά παραιτηθεί τμήματος της κυριαρχίας τους. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορούν να λάβουν ανεξάρτητες αποφάσεις στα ζητήματα που αφορούν την οικονομία ή την ασφάλειά τους. Δεν σας υποδεικνύω κάτι. Απλά απαντώ στο δικό σας ερώτημα. Σε κάποιο σημείο, το να έχεις τη δραχμή, ένα εθνικό νόμισμα, μπορούσε να είναι μια λογική επιλογή, γιατί θα επέτρεπε μια ρύθμιση των κοινωνικών διαδικασιών, έστω και με κάποιο πληθωρισμό, και θα βοηθούσε να αμβλυνθούν κάποιες εντάσεις, αντί να θέσει όλο το βάρος των οικονομικών προκλήσεων στον πληθυσμό.

«Εντούτοις, η Ελλάδα επέλεξε κάποια στιγμή ένα διαφορετικό δρόμο, υποτασσόμενη στη ρύθμιση μέσω ενός ενιαίου νομίσματος και σε οικονομικές αποφάσεις που λαμβάνονταν στις Βρυξέλλες. Αυτό δεν είναι δικό μας θέμα. Είναι η κυρίαρχη απόφαση του ελληνικού κράτους. Δεν μπορώ εγώ να πω ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος υπό αυτές τις συνθήκες. Αλλά ορισμένοι από τους φίλους και τους συναδέλφους μου από την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση – ναι, έχω ακόμα λίγους – μου λένε ότι τώρα στις Βρυξέλλες παίρνουν αποφάσεις για τα κράτη – μέλη της ΕΕ που είναι πιο δεσμευτικές από αυτές που έπαιρνε το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ όταν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση. Υπάρχουν εδώ τα υπέρ και τα κατά, αλλά δεν επαφίεται σε εμάς να κρίνουμε», κατέληξε ο κ. Πούτιν.

Όντως. Σε μας επαφίεται να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, καθώς η Ελλάδα έχει τώρα μεταβληθεί, με κάθε εξεταζόμενο οικονομικό και κοινωνικό δείκτη, στη «μαύρη τρύπα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΥΓ. Ορισμένα σάιτ πήραν τις δηλώσεις του κ. Πούτιν, τις πετσόκοψαν κατά το δοκούν και τις αναμεταδίδουν χωρίς καν να αναφέρουν πότε και που τις έκανε, με ποια αφορμή και απαντώντας σε ποια ερώτηση. Η δημοσιογραφική δεοντολογία έχει πεθάνει προ πολλού στη χώρα μας και μαζί και οποιαδήποτε αξιοπιστία στην προσφερόμενη ενημέρωση.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Γιατί πάει στη συνάντηση με τον Τατάρ ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
14 Οκτωβρίου 2024

«Λύσσαξε» κυριολεκτικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συνεχιστεί ο διάλογος για την «επίλυση» του Κυπριακού. Κάτι που ασφαλώς δεν θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, καθόλου κακό. Είναι όμως σήμερα πολύ κακό, όταν η κυβέρνηση της Αθήνας επιδιώκει και η κυβέρνηση της Λευκωσίας αποδέχεται τη «λύση» του Κυπριακού μέσω μιας νεκρανάστασης του εξωφρενικού σχεδίου Ανάν. Και μάλιστα σε μια ακόμα πιο τερατώδη εκδοχή, με εκ περιτροπής προεδρίες και άλλα μέτρα που ολοκληρώνουν τη μετατροπή του κυπριακού κράτους σε «σούργελο», πίσω από το οποίο αποκρύπτεται επιμελώς η μετατροπή του και τυπικά, γιατί ουσιαστικά είναι ήδη, αλλά και οι τύποι έχουν μεγάλη σημασία, σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Ισραήλ και της Διεθνούς του Χρήματος, με «ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα» της Τουρκίας.

Ειρήσθω εν παρόδω η Κύπρος περιλαμβάνεται σε όλους τους χάρτες του μεγάλου Ισραήλ, αυτό που παλεύουν τώρα να φτιάξουν στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο με τα όπλα και τις βόμβες. Οι φίλοι μας οι Ισραηλινοί έχουν ελέγξει ήδη την Κύπρο, τουλάχιστον τις ελεύθερες περιοχές, παρακολουθώντας τους πάντες, όπως και στην Ελλάδα, και αγοράζοντας τους πάντες και τα πάντα, χωρίς κατά τα φαινόμενα να ενοχλεί αυτό κανέναν ιδιαίτερα, ούτε τους «ενδοτικούς», ούτε και τους «εθνικόφρονες». Το Χρήμα έχει φαίνεται την ιδιότητα να παράγει (αντ)εθνική ενότητα!

Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι «διάλογοι» για την επίλυση του Κυπριακού γίνονται χωρίς την παραμικρή συμμετοχή των ίδιων των λαών, των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, που θα κληθούν να ζήσουν με τους παραλογισμούς που επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων στις ξενόδουλες ελίτ Αθηνών και Λευκωσίας. Μάλιστα, λέγεται, μένει όμως να επιβεβαιωθεί, ότι ο ΟΗΕ ετοιμάζεται, μετά από εισήγηση της νέας ειδικής απεσταλμένης του, να προτείνει να απαλείψουν τη φόρμουλα περί δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή την απόρριψη της τελικής λύσης (που κινδυνεύει όντως να αποδειχθεί «τελική λύση» για τους Ελληνοκύπριους).

Όχι μόνο «λύσσαξε» ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αλλά και επαίρεται γιατί κατάφερε να πετύχει συνάντηση του ΓΓ του ΟΗΕ Γκουτέρες, με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη και της «ΤΔΒΚ» Τατάρ. Ο κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι είναι κατά των «δύο κρατών», αλλά στην πράξη δεν έχει αντίρρηση να μεταχειρίζεται ο ΓΓ του ΟΗΕ την Κυπριακή Δημοκρατία και την «ΤΔΒΚ» ως δύο κράτη. Γιατί πάει στη συνάντηση ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης και όχι ένας ειδικός διαπραγματευτής, εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας; Είναι συνάντηση Ελληνοκυπρίων με Τουρκοκυπρίους ή Κυπριακής Δημοκρατίας με «ΤΔΒΚ»;

Λέγεται ότι στη συνάντηση ο Γκουτέρες θα εγχειρίσει στους Χριστοδουλίδη και Τατάρ έγγραφο με το οποίο θα επιχειρήσει να τους δεσμεύσει ακόμα περισσότερο στη «νέα-παλαιά» διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού δια της διαλύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυπριακή προεδρία δεν φαίνεται να έχει ιδέα για το τι ακριβώς θα περιέχει αυτό το έγγραφο, δέχτηκε όμως κατά τα φαινόμενα να πάει «γυμνή στα αγκάθια» στη συνάντηση υπό την πίεση του κ. Μητσοτάκη, ολόκληρη η οικογένεια του οποίου υπήρξε πάντα φανατικός και ενεργός οπαδός του σχεδίου Ανάν, αδιαφορώντας για το ότι το σχέδιο αυτό, διαλύοντας το κράτος, θα αφήσει τους Ελληνοκύπριους ως ανυπεράσπιστη και συρρικνούμενη κοινότητα στην ίδια τη χώρα τους, πιασμένη ως σάντουιτς ανάμεσα στην ασφυκτική πίεση των Ισραηλινών, των Αγγλοαμερικανών και των Τούρκων, εις αναζήτηση και μη ευρίσκουσα κηδεμόνα! Αν γίνει κάτι τέτοιο θα εκπληρώσει και τον διακαή πόθο των ελληνικών ελίτ να απαλλαγούν επιτέλους και από την Κύπρο και από το κυπριακό.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αν η συνάντηση αυτή αποτύχει η ευθύνη θα αποδοθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία. Αν πετύχει, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπει -κυριολεκτικά, όχι ως σχήμα λόγου- ξανά στο δρόμο της καταστροφής! Και σε κάθε περίπτωση η Λευκωσία θα έχει φορτωθεί ξανά με μια νέα τερατωδία που θα φέρει την υπογραφή του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.



Η «διχοτόμηση»

Ο μεγάλος «καημός» του Κυριάκου είναι, όπως λέει ο ίδιος, να αποφευχθεί η διχοτόμηση, τα δύο κράτη στην Κύπρο. Το είπε μάλιστα και μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Σοβαρολογούν ή κοροϊδεύουν την κοινωνία οι Ελλαδίτες και οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί; Αυτοί δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των κρατών τους. Πότε αποδέχονται μνημόνια που τα καταστρέφουν και πότε αφήνουν τους Τούρκους να κυκλοφορούν μεταξύ Κάσου και Καρπάθου. Τώρα λένε ότι θέλουν να ανατρέψουν το 1974; Γιατί τότε έγινε η διχοτόμηση, το 1974, με την εισβολή και τον επόμενο χρόνο με τη συμφωνία Κληρίδη-Ντενκτάς για ανταλλαγή των πληθυσμών. Η κυριαρχία πάει με τον λαό, έλεγε ο Θουκυδίδης. ‘Αμα φύγουν οι άνθρωποι από το μέρος τους, δύσκολα θα διεκδικήσουν κυριαρχία.

Αν θέλει πράγματι να αποφύγει τη διχοτόμηση, όπως λέει, ο κ. Μητσοτάκης θα ζήταγε την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο (που είναι ολόκληρη νομικά και έδαφος της Ε.Ε.) και την αντικατάστασή τους είτε από μια ευρωπαϊκή δύναμη (αφού και οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία θέλουν να μπουν στην Ε.Ε.), είτε από μια διεθνή δύναμη του ΟΗΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα επεξέτεινε την κυριαρχία της στο κατεχόμενο σήμερα τμήμα της νήσου, έως ότου οι δύο κοινότητες, χωρίς την απειλή του τουρκικού στρατού και προς τους Ελληνοκύπριους, αλλά και προς πολλούς Τουρκοκύπριους, έβρισκαν μια συμφωνία οργάνωσης των σχέσεών τους.

Το 1974 η Τουρκία, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, όπου κυριαρχούσε ο Κίσσινγκερ, ο ιστορικά πιο διακεκριμένος και ισχυρός εκπρόσωπος του ισραηλινού λόμπυ στην Αμερική, απέσπασε από την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σχεδόν το μισό νησί.

Αλλά ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε οι Κύπριοι ιθύνοντες ζητάνε στην πραγματικότητα να ανατρέψουν όντως τα δεδομένα του 1974. Αντίθετα, με το σχέδιο Ανάν σε διάφορες παραλλαγές που εξακολουθούν να συζητάνε Λευκωσία και Αθήνα, παρά την απόρριψή του από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, προκρίνουν μια εξέλιξη χίλιες φορές χειρότερη από τη διχοτόμηση (*), δηλαδή να εκχωρήσει ο κυπριακός λαός την κυριαρχία που σήμερα ασκεί τουλάχιστο στις ελεύθερες περιοχές, σε διάφορους τρίτους, δηλαδή στη συλλογική Δύση και στο Χρήμα, μαζί και στην Τουρκία, που, ως σοβαρό κράτος που είναι, δεν θα φύγει ποτέ από την Κύπρο, χωρίς πολύ σοβαρούς λόγους να το κάνει. Για μια ευσύνοπτη κριτική του σχεδίου Ανάν παραπέμπω στο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην Καθημερινή, λίγο μετά το δημοψήφισμα του 2004.

Με τα σχέδια που συζητάνε δεν παίρνουν πίσω αυτό που έχασε ο λαός και το κράτος της Κύπρου το 1974, δίνουν και το υπόλοιπο!

– – – – –

(*) Όταν λέμε ότι η διχοτόμηση είναι χίλιες φορές καλύτερα από τους παραλογισμούς των σχεδίων Ανάν, εννοούμε βέβαια πλήρη διχοτόμηση, πιθανώς και με επιστροφές εδαφών έναντι αναγνώρισης ή και ειδικούς περιοριστικούς όρους για τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί ή άλλα μέτρα. Ασφαλώς όχι μια επανένωση δύο κρατιδίων υπό μορφή συνομοσπονδίας που θα ενταχθεί ολόκληρη στην Ε.Ε.. Μια τέτοια λύση θα ήταν απολύτως καταστροφική και θα ενέτασσε από το παράθυρο και την Τουρκία στην ΕΕ, χωρίς εκπλήρωση οποιουδήποτε όρου, με δυσμενέστατες συνέπειες και για την Ελλάδα. Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη μελέτη της ιστορίας των διεθνών συγκρούσεων είναι ένα: Δεν παίζουμε με την κυριαρχία!

Πηγή:kosmodromio.gr




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ακόμα μια φορά η εξτρεμιστική ηγεσία του Ισραήλ μπαίνει στον δρόμο της κλιμάκωσης που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλη την περιοχή.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
29 Σεπτεμβρίου 2024

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα χτες το πρωί, αγανακτισμένος από τον τρόπο που τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν τα γεγονότα στον Λίβανο και προτού γίνει γνωστή η δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δολοφονία του Νασράλα και άλλων ηγετικών στελεχών της οργάνωσής του συνιστά πολύ σοβαρό πλήγμα στην οργάνωση. Αλλά δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί, όπως δεν μπορεί να εξαφανίσει και τις βαθιές εθνικές και κοινωνικές ανάγκες των σιϊκών λαϊκών μαζών, αλλά και ευρύτερα στο Λίβανο, που ήρθε να καλύψει.

Το ζήτημα των τεχνολογιών που χρησιμοποίησε το Ισραήλ είναι επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρον και θα εξετάσουμε άλλο γιατί αφορά εμάς. Αλλά το ζήτημα δεν είναι καν τοπικό, τι θα γίνει στο Λίβανο δηλαδή. Ακόμα μια φορά η εξτρεμιστική ηγεσία του Ισραήλ μπαίνει στον δρόμο της κλιμάκωσης που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλη την περιοχή, αν όχι τον πλανήτη. Οι ισραηλινοί ηγέτες, αντί να αναθεωρήσουν επί το χριστιανικότερο τη θρησκεία τους που διδάσκει τη βεντέτα («οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και «οδόντα αντί οδόντος»), πολλαπλασίασαν επί 1.000 και 10.000 την εκδικητική της απαίτηση.

Αντί να διαπραγματευτούν με τον Χανίγιε και τον Νασράλα, αντιπροσώπους γνήσιων λαϊκών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, είτε μας (τους) αρέσουν, είτε όχι, προτιμούν να τους εξοντώσουν και πιθανώς να δουν στη θέση τους να αναδεικνύονται πιο «σκληροί», πιο μαχητικοί. Από το Παρίσι, ο αρχηγός του αριστερού Νέου Λαϊκού Μετώπου Ζαν-Λυκ Μελανσόν, από τους ελαχιστότατους σήμερα σοβαρούς Ευρωπαίους πολιτικούς, καταδίκασε τη δολοφονία Νασράλα υπογραμμίζοντας ότι είναι «ένα ακόμη βήμα προς την εισβολή στον Λίβανο και τον γενικό πόλεμο» και πρόσθεσε: «Η Γαλλία δεν μετράει πια στο έδαφος. Τα εγκλήματα του Νετανιάχου θα συνεχιστούν γιατί παραμένουν ατιμώρητα. Ο κίνδυνος είναι ακραίος για την περιοχή και για τον κόσμο».

Ακόμα κι αν η ακροδεξιά ηγεσία του εβραϊκού κράτους νικήσει αύριο τους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους και τους Υεμενίτες, και τους Σύρους και τους Ιρακινούς, που δεν το βλέπω, τι θα γίνει αύριο με τον Ιράν, που εδώ και εικοσι τουλάχιστον χρόνια θέλει να «εξουδετερώσει. » ο Νετανιάχου, αλλά και το οποίο έχει ίσως περισσότερους λόγους να δράσει τώρα πρωτού το Ισραήλ εξουδετερώσει τους συμμάχους του και τις «άμυνές» του;

Και είναι δυνατόν η Ρωσία και η Κίνα να αφήσουν να εξουδετερωθεί ο σημαντικότερος σύμμαχός τους διεθνώς;

Με μια ακροδεξιά ηγεσία στο Ισραήλ, που ελέγχει σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη, μέσω του πανίσχυρου σιωνιστικού λόμπι, με μια μουρλή δυτική ακροδεξιά που θέλει πάση θυσία νίκη στην Ουκρανία, με ουσιαστικό «κενό πολιτική εξουσία» σε Αμερική και Ευρώπη πλησιάζουμε τώρα. πολύ γρήγορα στην πυρηνική Αποκάλυψη και στο τέλος της παρουσίας μας επί της Γης.

Εκτός κι αν ξεσηκωθούμε έγκαιρα και τους σταματήσουμε, όπως οι Ισπανοί που έκαναν παράδειγμα για γενικές ενέργειες για την Παλαιστίνη την οποία δεν μπήκαν μέσα μας στον κόπο να αναφέρουν καν.

———
Το Στάλινγκραντ του 21ου αιώνα

Ντρέπομαι που είμαι δημοσιογράφος. Διερωτώμαι μερικές φορές αν όσοι συντάσσουν και εκφωνούν τις ειδήσεις, έχουν παιδιά, οικογένειες, συγγενείς. Ανοίγω το βράδυ τις ειδήσεις σε μια μεγάλη τηλεόραση. Ακούω ότι «βομβαρδίστηκε το αρχηγείο της Χεζμπολάχ στο Βυρηττό και υπάρχει ένας νεκρός».

Ποιο θα ήταν η σωστή είδηση;

«Ισοπεδώθηκε ένα οικοδομικό τετράγωνο με έξι πολυκατοικίες χωρίς προηγουμένως να ειδοποιηθούν οι κάτοικοι να φύγουν. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι από κάτω βρισκόταν το αρχηγείο της Χεζμπολάχ».

Ανοίγω σήμερα το πρωί στις 10 την ΕΡΑ ελπίζοντας ότι τόσες ώρες μετά θα έχουν μάθει πια τι έγινε (παρόλο που μπορούσαν να το ξέρουν από χτες). Τι μας λέει η κυρία που κάνει την εκπομπή; Οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν το αρχηγείο της Χεζμπολάχ στο Βηρυτό. Όχι μόνο δεν είναι σίγουρη για αυτά που λέει, όχι μόνο δεν προσθέτει ότι οι Ισραηλινοί λένε ή ισχυρίζονται ότι βομβάρδισαν το αρχηγείο, αλλά θεωρεί προφανώς ασήμαντη λεπτομέρεια τις έξι πολυκατοικίες και τους ανθρώπους που ήταν μέσα και εξαϋλώθηκαν.

Ο ίδιος ο τρόπος μετάδοσης των ειδήσεων από τα ελληνικά ΜΜΕ είναι προέκταση του ψυχολογικού πολέμου της Μοσάντ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιχειρείται με κάθε τρόπο να φύγει η προσοχή των ακροατών από το ότι εξαϋλώθηκαν ξαφνικά οι ένοικοι έξι πολυκατοικιών και να εστιασθεί στο ότι από κάτω ήταν το αρχηγείο της Χεζμπολάχ.

Σκεφθείτε μόνο τι θα ακούσετε από τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τους πολιτικούς, αν η Ρωσία είχε ισοπεδώσει από τον αέρα ένα οικοδομικό τετράγωνο στο Κίεβο. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα τους απειλούσαν τώρα ακόμα και με πυρηνικό βομβαρδισμό.

Ούτε στις τηλεοράσεις, ούτε στις ειδήσεις της ΕΡΤ και της ΕΡΑ, ακούω εξάλλου τίποτα για το άλλο πρωτοφανές γεγονός που έγινε στη Γενική Συνέλευση της ΟΗΕ, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των διπλωματικών σηκώθηκε και έφυγε από την αίθουσα όταν μίλησε ο Νετανιάχου, κάμποσοι μάλιστα γιουχάροντάς τον. .

Μήπως, ούτως εχόντων των πραγμάτων, λέω εγώ τώρα, μήπως ήταν μια ιδέα για το Ισραήλ (και οι ΗΠΑ γιατί όχι;) να αναλάβει και να επισημάνει τη διεύθυνση της ΕΡΤ και να καταβάλλει και τον προϋπολογισμό της;

Σε εφημερίδες και σάιτ βλέπω εξάλλου διάφορους τίτλους για «εκρήξεις στη Βηρυτό». Τι έγινε ρε παιδιά; Λάστιχα σκάγανε, κάνα πετρογκάζ;

Όσο για τους «σχολιαστές» τι να πούμε. Ένας από τους γνωστότερους και κυνικούς «σχολιαστές» από την εποχή του εκσυγχρονισμού ήδη (τότε, που ο Σημίτης πάσχιζε όπως ο Μητσοτάκης τώρα να δώσει το Αιγαίο και την Κύπρο να μην κινδυνεύουμε με πόλεμο, έγραφε τότε ο σπουδαιοφανής αναλυτής μας ότι η έννοια του πατριωτισμού. και της πατρίδας είναι υποκειμενική, μπορεί κάποιος να σκέφτεται π.χ με τον όρο πατρίδα τη δυνατότητα να πίνει καπουτσίνο στην πλατεία Κολωνακίου), έλεγε λοιπόν ο άνθρωπος χτες ότι η Χαμάς ηττήθηκε. Δεν πάει να πει και στον Νετανιάχου να χαρεί κι ο άνθρωπος (τρόπος του λέγειν); Κι αν ηττήθηκε πώς συνεχίζει να κρατά ένα χρόνο τώρα τους ομήρους που πήραν;

Ένας άλλος, απόστρατος αυτός, βγαίνει εδώ και μέρες σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις για να μας εξηγήσει ότι οι Ισραηλινοί, σύμφωνα με πληροφορίες που διαθέτει ο ίδιος, από τις «πηγές» του στο Ισραήλ, έχουν διαβρώσει τη Χεζμπολάχ. Με άλλα λόγια αναπαράγει στα ελληνικά ΜΜΕ τον ψυχολογικό πόλεμο της Μοσάντ. Γιατί βέβαια κανένας Έλληνας στρατιωτικός ή οτιδήποτε άλλο δεν θα μπορούσε να ξέρει αν το Ισραήλ έχει ή δεν έχει πράκτορες στη Χεζμπολάχ.

Όπως μας πληροφορεί ο «Νέος Θερσίτης» στο κανάλι του στο Telegram από το πρωί η ισραηλινή πρεσβεία μοιράζει στις ελληνικές εφημερίδες «αναλύσεις» -της κακιάς ώρας βεβαίως-στις κατηγορίες κατηγορείται η υποτίθεται ακέφαλη πλέον Χεζμπολάχ ότι οδηγεί δήθεν τη Μέση Ανατολή σε γενικευμένη. τη στιγμή που και οι πέτρες γνωρίζουν ότι αυτό είναι το σχεδόν διακηρυγμένο σχέδιο της σιωνιστικής κυβέρνησης του Ισραήλ και των ανοιχτά φασιστών υπουργών του Νετανιάχου!

Αφήνω κατά μέρος τα όσα εξωφρενικά ακούω από διάφορους πανεπιστημιακούς «διεθνολόγους» της κακιάς ώρας. Στενοχωριέμαι μόνο για τους γονείς που ξεπατήθηκαν στα φροντιστήρια για να βάλουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια να ακούν τέτοιες σαχλαμάρες.

Ακούγοντας αυτούς τους «επιστήμονες» και τους «σχολιαστές» να παραποιούν την πραγματικότητα, σκέφτομαι ότι οι μερικοί άνθρωποι είναι τόσο τιποτένιοι στην ψυχή που μισούν οποιοσδήποτε διατηρούν την ανθρώπινη ιδιότητα, ιδίως την αξιοπρέπειά τους. Τους μισούν γιατί γίνονται ο καθρέφτης που βλέπουν μέσα του, όπως ο Ντόριαν Γκρέι, την ασχήμια της δικής τους ψυχής.

Πολύ περισσότερο μισούν αυτά τα δύο εκατομμύρια ανθρώπων, τους κατοίκους της Γάζας, που στέκονται ορθοί ένα χρόνο τώρα και ανθίστανται στη δολοφονική στρατιωτική μηχανή των θρασύδειλων στρατιωτικών του Ισραήλ, χωρίς να έχουν υψώσει ούτε μία λευκή σημαία.

Έκαναν τη Γάζα το Στάλινγκραντ του 21ου αιώνα. Ξέρετε πολλούς που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό;

Δεν ξέρω αν σκότωσαν τον Νασράλα. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο θάνατός του δεν μπορεί να σταματήσει την Χεζμπολάχ, όπως ο θάνατος του Χανίγιε δεν σταμάτησε τη Χαμάς, γιατί , όπως είχε το θάρρος και την ευθυκρισία να πει ένας Ισραηλινός στρατηγός, απλούστατα, «οι ιδέες δεν σκοτώνονται». Ακόμα κι αν ηττηθεί η Χεζμπολάχ, θα ξεπηδήσει αύριο, ή μεθαύριο ένα νέο μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης, όπως αυτά που νίκησαν τους Αμερικανούς στο Βιετνάμ και τους Γάλλους στην Αλγερία.

Είναι ασφαλώς συγκλονιστικό, αλλά μοιάζει σαν οι Εβραίοι να μην έμαθαν τίποτα και να μην ξέχασαν τίποτα από την ίδια την ιστορία τους. Μάχαιραν δίδουν, μάχαιραν θα λάβουν κι ας τους μπουκώνουν με όπλα και δολάρια Αμερικανοί και Ευρωπαίοι.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι πολύ πιθανό τις επόμενες ώρες οι αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην Ελλάδα να απογειωθούν για να εμπλακούν στη σύγκρουση του Ιράν και του Ισραήλ, σύγκρουση που κατέστησε αναπόφευκτος ο άνευ ορίων, τυχοδιωκτικός ιμπεριαλισμός του Νετανιάχου και η υποστήριξη ή ανοχή της πολιτικής του από τα πάνω του. που ελέγχουν τις περισσότερες δυτικές (και όχι μόνο) κυβερνήσεις.

Θέλουμε να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία αυτή ότι η χρήση των βάσεων για επιθέσεις κατά τρίτη χώρα απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά και από το ελληνικό και από το διεθνές δίκαιο, πλην μιας περιπτώσεως, αν τα αμερικανικά αεροπλάνα αναλαμβάνουν δράση στα πλαίσια του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. κάτι που δεν συμβαίνει.

Με άλλα λόγια η χρήση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα για επιχειρήσεις κατά του Ιράν, του Λιβάνου ή οποιουδήποτε άλλου είναι παντελώς παράνομη.

Φυσικά είναι εντελώς ουτοπικό δεν περιμένει κανείς από τους «καραγκιόζηδες» που μας κυβερνά ενδιαφερόμενο για την έννοια του δικαίου του εθνικού δικαίου, αλλά και για την έννοια του εθνικού δικαίου και της εθνικής αξιοπρέπειας.

Πολύ προτού αρχίσουν οι τωρινοί πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή με τη σειρά άρθρων μου υποστήριξα, πριν ακόμα γίνει τόσο σαφής όσο σήμερα ο πυρηνικός κίνδυνος, πόσο επικίνδυνο είναι να γεμίσει κυριολεκτικά η Ελλάδα αμερικανικές βάσεις, μετατρεπόμενη σε στόχο δυνητικών αντικειμένων, πόσο μάλλον που η η χώρα μας είναι μια μικρή χώρα χωρίς κανένα στρατηγικό βάθος.

Και βεβαίως η «δωρεάν» παραχώρηση της ελληνικής «γεωπολιτικής υπεραξίας» σε τρίτες δυνάμεις αφενός απομείωσε σημαντικά αν δεν εξουδετέρωσε πλήρως τα ελληνικά «στρατηγικά χαρτιά», αφετέρου έχει καταστρέψει τις σχέσεις μας με τη μισή ανθρωπότητα και μας άφησε να έχουμε σχέσεις μόνο με τους δυτικούς. και ισραηλινούς «νταβατζήδες» μας, ιστορικά υπεύθυνους για όλες τις καταστροφές που υποστήκαμε, είτε άμεσα από τους ίδιους, είτε με ενεργό την Τουρκία.

Αλλά δεν είναι μόνο η «ρεαλπολιτίκ» που μετράει εδώ. Η Ελλάδα είναι η χώρα της Περικλής και του Πρωταγόρα, η πατρίδα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, η χώρα που έδωσε παγκόσμια ακτινοβολία ηρωϊκές μάχες κατά της κάθε απολυταρχίας και στην αρχαία και στη νέα εποχή. Δεν επιτρέπεται να τη βρωμίζουμε στηρίζοντας εγκληματικά καθεστώτα που σφάζουν καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες γυναικοπαιδα, επιδίδονται σε κάθε είδους εγκλήματα πολέμου και απειλούν την ίδια την παγκόσμια ειρήνη, δηλαδή, στην πυρηνική μας εποχή, την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σπάνια μια εξωτερική πολιτική χρεοκόπησε τόσο εντυπωσιακά, αλλά και σπάνια μια χώρα εμφανίζεται τόσο «πεθαμένη», χωρίς καν συνείδηση αυτής της χρεοκοπίας.

«Το Καστελόριζο δικαιούται ΑΟΖ». Αυτή τη φράση του υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια διάλεξε για τίτλο της η εφημερίδα «Εστία» το περασμένο Σάββατο 14/9. Ο Υπουργός δηλαδή θεώρησε σκόπιμο να πει κάτι εντελώς αυτονόητο και η εφημερίδα να το αναδείξει ως το κεντρικό της θέμα. (*)

Ο Δένδιας προχώρησε μάλιστα ακόμα περισσότερο δηλώνοντας μια σειρά από φυσιολογικά αυτονόητες για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θέσεις, δηλαδή ότι το Καστελόριζο είναι ένα «σύμπλεγμα που είναι αναπόσπαστο τμήμα των Δωδεκανήσων» και ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια διαχωρισμού από τα Δωδεκάνησα, λόγω της εγγύτητας στις τουρκικές ακτές» συνιστά «έωλο και απορριπτέο ισχυρισμό». Ο Υπουργός πρόσθεσε ότι «οποιαδήποτε αντίθετη άποψη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή» και ότι «η Ελλάδα επιβάλλεται από το ισχύον Σύνταγμά της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της πατρίδας μας».

Γιατί τα λέει αυτά ο Υπουργός εφόσον δεν έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, δημοσίως τουλάχιστο, από κανένα; Μήπως είναι η δική του κυβέρνηση, ο δικός του Πρωθυπουργός στον οποίο απευθύνεται; Αυτό άλλωστε μας λέει ο επικεφαλής του τουρκικού κυβερνώντος κόμματος Ομάρ Τσελίκ. Ότι τα λέει στον Μητσοτάκη.

Αλλά για να έχει βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα ο κ. Τσελίκ και να το λέει προφανώς πιστεύει ότι η άποψη του κ. Μητσοτάκη για το θέμα που έθιξε ο Δένδιας είναι διαφορετική από αυτή του Υπουργού του. Και προφανώς το πιστεύει είτε γιατί ο Μητσοτάκης και ο Γεραπετρίτης το είπαν στους Ερντογάν και Φιντάν, είτε γιατί έχουν κάνει μυστικές και μη ανακοινώσιμες, αλλά ήδη εφαρμοζόμενες συμφωνίες με την Τουρκία με τη μεσολάβηση ΗΠΑ και Γερμανίας. Αλλιώς γιατί ο Τσελίκ επιτίθεται στον Δένδια, αλλά όχι στην κυβέρνηση συνολικά και μάλιστα διαχωρίζει τον μεν από τη δε;

Πριν από μερικά χρόνια η κυβέρνηση Τσίπρα-Κοτζιά μαζί με τη Λευκωσία ξεκίνησαν τη δική τους δήθεν εθνικόφρονα «Μικρασιατική Εκστρατεία» τη υποδείξει (εντολή θα ήταν πιο σωστό να πούμε) του στενού φίλου τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου (δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι), μια πολιτική που συνέχισε ενθουσιωδώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Δένδια ώσπου την άλλαξε, χωρίς καν να μπει στον κόπο να εξηγήσει στους άτυχους πολίτες αυτής της χώρας γιατί την υιοθέτησε και εν συνεχεία γιατί την άλλαξε.

Η πολιτική εκείνη περιέλαβε τον EastMed, που όπως υποστηρίξαμε από τότε δεν επρόκειτο να κατασκευασθεί ποτέ, τη δήθεν «συμμαχία» με το Ισραήλ, τη διεκδίκηση ΑΟΖ έως τον Άρη και θησαυρών πετρελαίου και αερίου, την πλήρη μεταβολή των παραδοσιακών ισορροπιών της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής χάρη στην οποία Αθήνα και Λευκωσία, χωρίς να κερδίσουν απολύτως τίποτα, έχασαν παραδοσιακούς φίλους στη Ρωσία, στον αραβικό κόσμο, το Ιράν, χάρη στους οποίους μπόρεσαν στο παρελθόν να αντισταθούν στον τουρκικό επεκτατισμό και να αντισταθμίσουν τις δυτικές πιέσεις. (Χωρίς τη συμπαράσταση της Ρωσίας κυρίως, αλλά επίσης και των Αδεσμεύτων, του παγκόσμιου Νότου, της Κίνας δεν θα υπήρχε καν Κυπριακή Δημοκρατία). Ακόμα και πριν από τρία χρόνια, ο Μητσοτάκης εξεστράτευε στο αμερικανικό Κογκρέσο εναντίον της παροχής F-16 στην Τουρκία (τώρα η Αθήνα λέει ότι δεν την αφορά αν θα τα δώσουν οι Αμερικανοί!).

Τώρα, μετά από όλα αυτά, έχει ξυπνήσει για τα καλά ο τουρκικός διεκδικητικός εθνικισμός, που διατηρήθηκε εν υπνώσει τα πρώτα 15 χρόνια του Ερντογάν, έχει ανακηρυχθεί τουρκολιβυκό μνημόνιο, έγινε τζαμί η Αγία Σοφία, Ελλάδα και Κύπρος δεν έβγαλαν ούτε μια σταγόνα πετρέλαιο, μετά από 15 χρόνια ακατάσχετης φλυαρίας και εξαπάτησης του ελληνικού λαού για τους θησαυρούς των υδρογονανθράκων, έχουμε αρχίσει έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών με την Τουρκία που θα μας καταστρέψει χωρίς να γίνει καμία πολεμική σύγκρουση και είμαστε στο σημείο μηδέν διεθνούς πολιτικο-διπλωματικής επιρροής (ενώ το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία).

Οι ελληνικές φρεγάτες, που οι ανεκδιήγητοι κυβερνώντες μας Τσίπρας και εν συνεχεία Μητσοτάκης έστελναν στου «διαόλου τη μάνα» στην ανατολική Μεσόγειο να «δείξουν τη σημαία» εκεί, υπερασπιζόμενοι υποτίθεται την ελληνική ΑΟΖ, αποφεύγουν τώρα ακόμα και να εμφανισθούν μεταξύ Κάσου και Καρπάθου όπου εμφανίζονται και απειλούν τα τουρκικά πολεμικά πλοία, για πρώτη φορά μετά την εκδίωξη των Οθωμανών από τα Δωδεκάνησα! Φίλοι-φίδια, οι «σύμμαχοί» μας και η κυβερνητική δειλία απαγορεύουν στον ελληνικό Στόλο να πλέει στο Αιγαίο, του επιβάλλουν όμως να πλέει στην Ερυθρά, για να στηρίξει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Κι όπως πάμε μπορεί του χρόνου να δούμε τους Τούρκους στις Κυκλάδες και του παραχρόνου στη Ραφήνα. Ο Ερντογάν στέλνει όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά πενήντα σκάφη στην Κύπρο στην επέτειο της εισβολής και τα δικά μας ανθρωπάκια κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και μιλάνε για ιστορικές ευκαιρίες να τα βρούμε με τη γείτονα.

Σπάνια μια εξωτερική πολιτική χρεοκόπησε τόσο εντυπωσιακά (και έχουμε παραλείψει πολλά άλλα κατορθώματα όπως για παράδειγμα τον αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου), αλλά και σπάνια μια χώρα εμφανίζεται τόσο «πεθαμένη», χωρίς καν συνείδηση αυτής της χρεοκοπίας, του τι της συμβαίνει, παντελώς ανίκανη και απρόθυμη να καταλογίσει ευθύνες και να βγάλει συμπεράσματα από τα βαρύτατα, καταστροφικά σφάλματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων 15 χρόνων, αποτέλεσμα της βαθειάς ξένης εξάρτησης, μπας και διορθώσει ότι μπορεί ακόμα να διορθωθεί, ανίκανη να αντιδράσει σε όσα της συμβαίνουν και να αποτρέψει τα πολύ χειρότερα που θα της συμβούν.

Ανήκουμε στους ελάχιστους που διαφώνησαν την περασμένη περίοδο, επισημαίνοντας εγκαίρως και προβλέποντας ορθά το αδιέξοδο της προηγούμενης πολιτικής που μας είχε υπαγορεύσει για δικούς του λόγους ο Νετανιάχου, αλλά και τον κίνδυνο πολεμικής σύγκρουσης που συνεπαγόταν, αλλά και υπενθυμίζοντας ότι, συνήθως, αυτού του τύπου οι υπαγορευμένες από ξένους «Μικρασιατικές» και «Κυπριακές» εκστρατείες συνήθως καταλήγουν σε κάποιας μορφής Καταστροφές. Δυστυχώς, σχεδόν όλο το ελληνικό «συγκρότημα», «εκσυγχρονιστές», δήθεν «αριστεροί» και δήθεν «εθνικόφρονες» της δεξιάς υποστήριξαν en bloc αυτή την πολιτική. ‘Όπως και σήμερα, δεν βλέπουμε καμιά σοβαρή αντιπολίτευση προς τον καταστροφικό ενδοτισμό και την εξίσου καταστροφική υποτέλεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ούτε από την υποτιθέμενη «αριστερά», ούτε και από τη δεξιά, εντός ή εκτός ΝΔ. Άκρα του τάφου σιωπή ή σπασμωδικοί ψίθυροι χωρίς ειρμό και συνέχεια.

Με δεδομένη μάλιστα και την παγκόσμια αστάθεια, η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας και πλήρους, εξευτελιστικής και αναξιοπρεπούς υποταγής στους δήθεν «Συμμάχους» που ακολουθεί τώρα ο κ. Μητσοτάκης εμπεριέχει σοβαρό κίνδυνο γεωπολιτικής διάλυσης του κυπριακού και ελλαδικού κράτους, αλλά και αυξημένο κίνδυνο να οδηγήσει τελικά σε καταστρεπτική πολεμική σύρραξη με την Τουρκία, με δεδομένο ότι δημιουργεί πολύ εσφαλμένες προσδοκίες στην Άγκυρα για το τι μπορεί ενδεχομένως να αρπάξει από την Κύπρο και από την Ελλάδα.

– – – – – –

(*) Βέβαια είναι μεν αυτονόητο ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, δεν είναι όμως διόλου αυτονόητο το μέγεθός της. Ο φιλόδοξος «εθνοσωτήρας» κ. Δένδιας, που εμφανίζεται τώρα ως εθναμύντορας, φρόντισε να το μειώσει εμμέσως πλην σαφώς, όσο περισσότερο μπορούσε! Επειδή λοιπόν ζούμε στους καιρούς των Λωτοφάγων και επειδή η χώρα μας έχει καταντήσει ανέκδοτο σε όλους τους τομείς, αξίζει να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι, ο ευελπιστών ίσως να διαδεχθεί τον Μητσοτάκη κ. Δένδιας, είναι υπεύθυνος γιατί παραχώρησε εμμέσως στην Τουρκία όλη σχεδόν την δυνάμει ΑΟΖ του Καστελόριζου με τη συμφωνία που υπέγραψε με την Αίγυπτο, τη υποδείξει του τότε Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο (φυσικά ευθύνη φέρει και ο Πρωθυπουργός του, ο κ. Μητσοτάκης). Αν η Ελλάδα αποδέχεται ότι ένα πολύ μεγάλο νησί όπως η Κρήτη έχει μόνο 80 τοις εκατό επήρεια στις θαλάσσιες ζώνες, πόση θα έχει το μικροσκοπικό συγκρότημα του Καστελόριζου ακριβώς δίπλα στον όγκο της τουρκικής Ανατολίας;



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Διαπιστώνουμε στην Ελλάδα, και όχι μόνο, μια συστηματική προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας της μεγάλης νίκης της γαλλικής Αριστεράς, αλλά και εξωραϊσμού της γαλλικής άκρας δεξιάς και γενικότερα του φασιστικού κινδύνου, είτε εμφανίζεται στην Ουκρανία με την πολιτοφυλακή του Αζώφ, είτε στην Ιταλία με τη θαυμάστρια του Μπενίτο Μουσολίνι Πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζώρτζια Μελόνι.

Σε σχέση με τη Γαλλία θυμίζουμε ότι το βράδυ της 9ης Ιουνίου, οι πάντες προέβλεπαν νίκη της γαλλικής άκρας δεξιάς, που, για πολλούς αναλυτές, δεν είναι παρά καθαρά μια εκδοχή γαλλικού φασισμού. Την νίκη της άκρας δεξιάς προέβλεψαν όλες, δηλαδή και οι 27 δημοσκοπήσεις που έγιναν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Η κατάσταση ανατράπηκε γιατί μια κολοσσιαία αυθόρμητη, «επαναστατική» σχεδόν κινητοποίηση, αμέσως μόλις προκηρύχθηκαν οι εκλογές, ανάγκασε τα κόμματα της αριστεράς, «αυθεντικά» και μη, τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα, να συγκροτήσουν εκλογικό συνασπισμό με την απειλή της εξαφάνισης αν δεν το έκαναν. Και την τελική νίκη στην Αριστερά δεν την έδωσε κάποιο καλπονοθευτικό σύστημα, την έδωσε η απάντηση στο βαθύτατα πολιτικό δίλημμα του δευτέρου γύρου των εκλογών: «Θέλετε να κυβερνήσει τη Γαλλία η ‘Ακρα Δεξιά;» στο οποίο ερώτημα, με δεδομένη τη χρεωκοπία Μακρόν, μόνο η Αριστερά μπορούσε να απαντήσει.

Υπάρχουν βέβαια και οι διάφορες αστέρες του σεχταρισμού, που οι ίδιοι δεν έχουν καταφέρει σχεδόν ποτέ κάποιο πολιτικά αξιόλογο αποτέλεσμα, αλλά που τους αρέσει να βρίσκουν όλα τα ελαττώματα, πραγματικά και φανταστικά, όλων των άλλων, αντλώντας τελικά δικαίωση από ένα είδος «επαλήθευσης δια της ήττας», για τους οποίους όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, γιατί όλοι είναι πουλημένοι και δεν έχει καν νόημα να ασχολούμαστε με αυτούς. Κορυφαίο, κλασικό παράδειγμα, το αναφέραμε και θα το ξανααναφέρουμε, το «υπεραριστερό» Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα που έκανε ότι μπορούσε για να μην ενωθεί η εργατική τάξη της Γερμανίας κατά του Ναζισμού και συγκέντρωσε (με εντολή της Κομμουνιστικής Διεθνούς) όλη τη δύναμη πυρός του κατά της Σοσιαλδημοκρατίας, νομίζοντας ότι μετά τον Χίτλερ θα έρθει ο Τέλμαν. Δεν ήρθε όμως κανένας Τέλμαν μετά τον Χίτλερ, ήρθε ο Ναζισμός και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (*). ‘Οσο για τον ίδιο τον Τέλμαν πέθανε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Φυσικά οι συνθήκες διαφέρουν και ως προς την ένταση των φαινομένων και ως προς το ότι δεν υπάρχει σήμερα στοιχειωδώς αυτόνομη αστική τάξη που να στηρίξει εθνικά φασιστικά πειράματα. Νεοφασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη θα εξελιχθούν το πιθανότερο σε δορυφόρους της Αμερικής αν κυριαρχήσει η ‘Ακρα Δεξιά του Τραμπ και του Ισραήλ.

Κατά τα άλλα όμως, η βασική εξίσωση του μεσοπολέμου ισχύει πλήρως σήμερα. Μια όλο και πιο βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ή θα βρει τελικά, στρατηγικά διέξοδο προς μία προοδευτική, δημοκρατική και σοσιαλιστική λύση, όπως έγινε στη Ρωσία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ή θα βρει διέξοδο σε μια λύση Φασισμού και πολέμου, όπως συνέβη στη Γερμανία. Αν συμβεί το δεύτερο θα είναι πολύ δύσκολη, με τα όπλα, τις τεχνολογίες και τις παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτουμε να επιβιώσει η ανθρωπότητα.

Αυτό είναι το πραγματικό δεδομένο όχι μιας μέρας, ενός μηνός ή ενός χρόνου, αλλά της ιστορικής περιόδου που μπήκαμε με τις πολλαπλές κρίσεις και τους πολέμους. Και γι’ αυτό η σύγκρουση που ξεκίνησε στη Γαλλία θα έχει πολύ μεγάλη σημασία για όλη την Ευρώπη.

Ξεκινήσαμε όμως να γράφουμε αυτό το άρθρο όχι τόσο για να συζητήσουμε σε βάθος την τωρινή γαλλική και ευρωπαϊκή δυναμική, που θα το κάνουμε με άλλη ευκαιρία, όσο για να μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας τις σημαντικές δηλώσεις για θέματα εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής που έκανε ο επικεφαλής της « Ανυπότακτης Γαλλίας», της σημαντικότερης συνιστώσας του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» της Γαλλίας, ο Ζαν – Λυκ Μελανσόν, στη διάρκεια πρόσφατης συνέντευξης τύπου. Τις μεταφέρουμε γιατί δεν τις αναφέρει κανένα μέσο, ούτε και τα υποτιθέμενα «αριστερά» στην Ελλάδα, παρά την προφανή σημασία τους.

Αναφερόμενος στο θέμα της ειρήνευσης στην Ουκρανία ο Μελανσόν, επανέλαβε την αντίθεσή του προς τη ρωσική εισβολή, υπογράμμισε όμως ότι για την επίτευξη ειρήνης χρειάζονται εγγυήσεις αμοιβαίας ασφάλειας. Προσέθεσε επίσης ότι είναι απολύτως εναντίον της αποστολής στρατού στο έδαφος όπως και της παροχής στο Κίεβο όπλων μεγάλου βεληνεκούς.

Απαντώντας σε ερώτηση αν αυτό σημαίνει ότι αφήνουμε την Ουκρανία ανυπεράσπιστη ο Μελανσόν απήντησε ότι δεν συμφωνεί με την παροχή αεροσκαφών και πυραύλων με βεληνεκές 300 ή 500 χλμ., η Ουκρανία όμως θα μπορούσε να βοηθηθεί στην αντιαεροπορική άμυνα και την αποναρκοθέτηση.

Θυμίζουμε ότι ο Μελανσόν έχει μιλήσει κατ’ επανάληψη τους τελευταίους μήνες υπέρ της ανάγκης ειρηνικής, μέσω διαπραγματεύσεων και όχι πολεμικών επιχειρήσεων, λύσης του ουκρανικού.

Σε ερώτηση αναφορικά με την Ατλαντική Συμμαχία ο Μελανσόν τόνισε ότι το ΝΑΤΟ είναι φορέας μιας λογικής πολέμου, προσθέτοντας ότι ο ίδιος επιλέγει μια λογική αφοπλισμού και ειρήνης. Αυτή η επιλογή, τόνισε, είναι μια πολιτική γραμμή, δεν είναι ένα όνειρο. «Αν ήμουν στα Ηλύσια θα έβγαινα από την ολοκληρωμένη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ με τρόπο σχεδιασμένο και οργανωμένο, ιδίως σε καιρούς κινδύνου γενικευμένου πολέμου», είπε χαρακτηριστικά, προδιαθέτοντας τη γραμμή με την οποία θα κατέβει πιθανώς στις επόμενες, αποφασιστικής σημασίας προεδρικές εκλογές.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι οι θέσεις αυτές είναι πιο προχωρημένες από αυτές της Λεπέν που, στην πορεία προς τις εκλογές, απέσυρε το μεγαλύτερο μέρος των θέσεών της για το ουκρανικό και για το ΝΑΤΟ, με τον εκλεκτό της Μπαρντελά να δηλώσει ότι δεν θα αφήσουν τον ρωσικό ιμπεριαλισμό να αρπάξει την Ουκρανία. Και, διατυπούμενες από τον ηγέτη της σημαντικότερης συνιστώσας του Λαϊκού Μετώπου μειώνουν κάπως τις αρνητικές εντυπώσεις από τις πρακτικά φιλο-ΝΑΤΟϊκές τοποθετήσεις άλλων αριστερών δυνάμεων, που βοήθησαν πρακτικά την άκρα δεξιά (‘Όπως και στον μεσοπόλεμο, η πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών και Κομμουνιστών έστειλε πολλούς εργάτες στον Χίτλερ).

Κάθε άνθρωπος που έχει κουκούτσι μυαλό και δεν είναι αφόρητα κακεντρεχής, απόλυτος σεχταριστής ή φανατικά αντιαεριστερός (χωρίς όμως και να θέλει να το παραδεχτεί) καταλαβαίνει ότι αυτές οι θέσεις, σήμερα, εκφραζόμενες από τον αρχηγό της πρώτης σε έδρες πολιτικής δύναμης στη σημαντικότερη, μαζί με τη Γερμανία, χώρα της Ευρώπης, όπου μάλιστα επικρατεί κατά τα άλλα άνευ προηγουμένου νεομακαρθικό, ρωσοφοβικό και ολοκληρωτικό πνεύμα έχουν μεγάλη πολιτική σημασία.

Και γι’ αυτό εξάλλου εξαπολύθηκε κατά του Μελανσόν το ίδιο ιδεολογικό πογκρόμ με τις κατηγορίες περί αντισημητισμού που είχε εξαπολυθεί και κατά του Κόρμπιν.

Να προσθέσουμε στο σημείο αυτό ότι ο Μελανσόν και η «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι μια από τις ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη που αντιτίθενται επίσης με τρόπο πολύ αποφασιστικό στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα κόμματα και ασφαλώς την άκρα δεξιά της Λεπέν που υποστηρίζουν πρακτικά, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις για τα μάτια του κόσμου, τις φασιστικές μεθόδους του Νετανιάχου.

Με την επιμονή της Ανυπότακτης Γαλλίας η αναγνώριση της Παλαιστίνης είναι ένα από τα τρία μέτρα που θα λάβει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αν τελικά δεχθεί να τη διορίσει ο Πρόεδρος Μακρόν και δεν επιμείνει στην τακτική του «νομιμόφρονος πραξικοπήματος. (Τα άλλα δύο είναι η μείωση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια και η αύξηση του κατώτερου μισθού στα 1600 ευρώ).

Αντίθετα, οι δυνάμεις της άκρας ή νέας δεξιάς στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι φανατικοί οπαδοί και σύμμαχοι του Σιωνισμού και της υπό σιωνιστικό μανδύα επανεμφάνισης του Φασισμού.

Να προσθέσουμε τέλος, γιατί και αυτό έχει ασφαλώς τη σημασία του, ότι ο Μελανσόν επέκρινε και την προσβλητική και γελοία, τρανσέξουαλ παρωδία ενός από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά έργα της ανθρωπότητας, του Μυστικού Δείπνου του Λεονάρντο Ντα Βίντσι κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.

Γιατί είναι όλο και πιο σαφές ότι πίσω από την υποστήριξη μιας εξωφρενικής και ανορθολογικής τρανς ατζέντας, βρίσκονται οι δυνάμεις του Μεγάλου Κεφαλαίου και της Αμερικής που θέλουν αφενός να πλήξουν ισχυρές ταυτότητες όπως το φύλο, δυνάμεις αντίστασης στον παγκόσμιο Ολοκληρωτισμό του Χρήματος, που θέλει ανθρώπους από πλαστελίνη, και αφετέρου να προκαλέσουν πολέμους ταυτοτήτων, ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να ενωθούν οι κοινωνίες εναντίον ενός καπιταλισμού που έχει πλέον περάσει στη φάση της καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού.

(*) Βλ. σχετικά τα κείμενα του Λεόν Τρότσκι, Γερμανία: Ο φασισμός και το εργατικό κίνημα και Και τώρα;. ‘Εχουν εκδοθεί από την «Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη» και επανεκδοθεί από διάφορους άλλου εκδοτικούς οίκους. Είναι τα σημαντικότερα κείμενα για το φαινόμενο του Ναζισμού μαζί με τα έργα των Daniel Guerin, Βίλχελμ Ράιχ και ‘Εριχ Φρομ.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι τέτοια η ταχύτητα της αποσύνθεσης της χώρας και των θεσμών της που κάτι αδιανόητο χτες γίνεται πραγματικότητα σήμερα. Το ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα υπερασπιζόμουν τον Παύλο Πολάκη δεν μπορούσα να το φανταστώ ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα. Πολλά άλλωστε έχω να του προσάψω και στον ίδιο και στους συναδέλφους του του ΣΥΡΙΖΑ, συλλογικά υπεύθυνους, μαζί με τον ανεκδιήγητο πρώην αρχηγό τους, για μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του ελληνικού λαού, της ελληνικής και της παγκόσμιας αριστεράς. Αλλά και πέραν της ουσίας της ελληνικής τραγωδίας των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ασφαλώς έβρισκα το ύφος του Πολάκη απαράδεκτο και τελικά βλαπτικό και για τον ίδιο και για την εμβέλεια των όσων, συχνά σωστών, έλεγε.

Αλλά και λίγο αίσθηση του μέτρου δεν βλάπτει. Γιατί ασφαλώς δεν είπε δα και κάτι τόσο τραγικό με την παρατήρησή του για το ύφος της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη (που επεσήμανε άλλωστε με ανάρτησή του, συνοδεύοντάς την και με σχετικό βίντεο, και ο κ. Βελόπουλος), που να δικαιολογεί τη διαγραφή του και τα διοικητικά μέτρα του Τασούλα εναντίον του. Η όλη μάλιστα τοποθέτηση του Πολάκη στην επιτροπή ήταν από τις πιο εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες. Αξίζει να την παρακολουθήσετε.

Εντάξει έχουμε αποβλακωθεί από τις τηλεοράσεις μας όχι αρκετά όμως για να χαρακτηρίσουμε το όλο περιστατικό ως άσκηση ψυχολογικής βίας! ‘Οσο για την Κυρία Λινού και το ανεξήγητο και εντελώς δυσανάλογο ξέσπασμά της, συγνώμη αλλά δεν φταίμε εμείς και πολύς άλλος κόσμος που εκδηλώνει την υποψία ότι ήταν «στημένο».

Σημειωτέον ότι η τοποθέτηση Πολάκη στην Επιτροπή, που τόσο ενόχλησε για την κριτική στο ύφος της συνεργάτιδος, περιείχε και σοβαρότατες καταγγελίες για σκάνδαλο διαφθοράς και μάλιστα με ονοματεπώνυμα και πλήρη στοιχεία. Επ’ αυτού καμία αντίδραση από τη Λινού, τον Κασσελάκη, τον Γεωργιάδη, τον Τασούλα και τους ίδιους ακόμα τους κατονομασθέντες ως ενεχόμενους.

Προφανώς θεωρείται λογικό να αρπάζουμε τα λεφτά του ελληνικού λαού στο απέραντο «Εργολαβιστάν, Λαμογιστάν, Ρουσφετιστάν» που κατάντησε η Ελλάδα. Αλλά, όλα κι όλα, πρέπει να το κάνουμε με ευπρέπεια και ευγένεια. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι που διϋλίζετε τον κόνωπα και καταπίνετε την κάμηλον, είπε κάποτε ο Κύριος.

Να πούμε και κάτι γενικότερης σημασίας. ‘Ολοι οι βουλευτές, όχι μόνο η Κυρία Λινού, θα έπρεπε να βάλουν τα κλάματα γιατί συνέβαλαν στο να καταστραφεί η χώρα τους. ‘Ολοι οι βουλευτές, όχι μόνο η Κυρία Λινού θα έπρεπε να βάλουν τα κλάματα για τους χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν την υγεία αλλά και τη ζωή τους ακόμα εξαιτίας της κατάστασης του Εθνικού Συστήματος Υγείας ή των πενιχρών τους συντάξεων. ‘Ολοι οι βουλευτές, όχι μόνο η κυρία Λινού, θα έπρεπε να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό για όσα φοβερά διέπραξαν εναντίον του και μόνο με την υπερψήφιση των Μνημονίων και των Δανειακών (από τα οποία, να μας συμπαθάει και ο κ. Πολάκης, δεν φύγαμε ποτέ και καλό είναι να παραδεχτούμε ως λαός και ως χώρα την πραγματικότητα μπας και καταφέρουμε να την αντιμετωπίσουμε);

Τι να πούμε και για τον κ. Τασούλα τώρα, που δεν βρήκε να αγανακτήσει με τίποτα άλλο από όσα φοβερά και διαλυτικά γίνονται σε αυτή τη χώρα και εις βάρος του λαού της, δεν αγανάκτησε φερ’ ειπείν και δεν έδρασε πάραυτα για τα όσα φοβερά αποκαλύπτονται για τη δολοφονία Καραϊβάζ, δεν έκανε τίποτα για το εθνικό σκάνδαλο των Τεμπών και μύρια όσα άλλα συμβαίνουν στη χώρα, αλλά τάχα μου βγήκε από τα ρούχα του, άστραψε και βρόντηξε για την κριτική από τον Πολάκη του ύφους της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη και επέβαλε μάλιστα και πρόστιμο στον βουλευτή (που ο κομμουνιστής προεδρεύων της συνεδρίασης δεν του επέτρεψε καν να πάρει τον λόγο για ένα θέμα που τον αφορούσε προσωπικά).

‘Ελεος κ. Πρόεδρε της Βουλής!

Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής, που τόσο κόπτεται τάχα μου για τους θεσμούς, τόσο πολύ τους σέβεται που έφτασε στο σημείο να πει στον Αμερικανό γερουσιαστή Μενέντεζ (που τελικώς απεδείχθη και απατεών, σπουδαίο «σύμμαχο» πήγαν και βρήκαν!) «σας παραδίδω την Ελλάδα από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Καστελλόριζο και ξέρω ότι την παραδίδω σε καλά χέρια». Τόπε και τόκανε, γέμισε η επικράτεια από αμερικανικές βάσεις και η χώρα έγινε πέμπτης κατηγορίας προτεκτοράτο, χωρίς ουδόλως να ενοχληθεί ούτε ο Πρόεδρος της Βουλής, ούτε κανένας άλλος από το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Τόσο λογαριάζουν την πατρίδα τους – ή την Αμερική για πατρίδα. Και τώρα ξεσηκώνουν ολόκληρη θύελλα τάχα μου για μία φράση του Πολάκη.

Πάντως, το περιστατικό αυτό έχει και μια ευρύτερη σημασία. Γιατί κατ’ ουσίαν η υπόθεση αυτή είναι και μια προειδοποίηση σε οποιονδήποτε βουλευτή να μην κάνει κριτική στο μέλλον, γιατί ο οποιοσδήποτε Τασούλας θα τον τιμωρήσει επειδή π.χ. χρησιμοποίησε μια λίγο επιθετική έκφραση. Θέλουν δηλαδή να «στομώσουν» πλήρως το πολιτικό – κοινοβουλευτικό σύστημα, ώστε να συνεχίζεται αδιατάρακτη και χωρίς αντιπολίτευση η πορεία διάλυσης και λεηλασίας της χώρας.

Στην πραγματικότητα, αυτό που ενοχλεί στον Πολάκη δεν είναι το ύφος του. Είναι το ότι σπάει από καιρού εις καιρόν την «ομερτά», τη συνενοχή δηλαδή του πολιτικού συστήματος και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι, ότι και αν του προσάψει κανείς, και διαφωνώντας ασφαλώς με το ύφος του, ήταν ο μόνος μαζί με τον Βαξεβάνη που έκανε κάποια αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη και τη ΝΔ στο διάστημα 2019-23. Οι άλλοι του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί κι ο Αρχηγός, περίμεναν να τους καλέσουν οι ολιγάρχες και οι ξένοι να σχηματίσουν κυβέρνηση κι όταν δεν τους κάλεσαν πήγαν και παρέδωσαν το κόμμα στους Αμερικάνους! Δεν ήθελαν, όπως και δεν θέλουν να «χαλάνε το κλίμα», δηλαδή τις σχέσεις τους με την ολιγαρχία και τους ξένους, γι’ αυτό και δεν τους αρέσουν οι τρόποι του Πολάκη.

Απέφυγε επίσης ο Πολάκης να ψηφίσει και τον νόμο για την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων, σεβόμενος την αρχή και την ουσία της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή ότι δεν δικαιούται και δεν νομιμοποιείται μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ψηφίζει και να επιβάλλει τις απόψεις της (έστω και αν κάποιος τις θεωρεί εντελώς ορθές) σε μια αντίθετη προς αυτές πολύ μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί τότε καταπατείται η πιο βασική δημοκρατική αρχή.

Γι’ αυτά διαγράφεται σήμερα ο Πολάκης. ‘Όχι για κάτι που είπε ή δεν είπε. ‘Όχι για τα κακά που είπε ή έκανε, αλλά για τα καλά που είπε ή έκανε.

‘Όταν τον Μάιο του 2023 ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Κασσελάκη για Βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, έγραψα σε ένα σχόλιο «α ρε κατακαημένη Αριστερά τι σούμελε να πάθεις». Διότι δεν είναι λογικό να φέρεις από την Αμερική και να βάλεις έναν βετεράνο της Goldman Sachs, της τράπεζας που κατέστρεψε τη χώρα σου (και δεξιό θαυμαστή του Μητσοτάκη, όπως απεδείχθη στη συνέχεια), υποψήφιο βουλευτή του κόμματος της «ριζοσπαστικής αριστεράς». Φυσικά πολύ πιο παράλογο είναι να τον αποδέχεσαι ως υποψήφιο Πρόεδρο και να τον εκλέγεις με τη γελοία, εισαχθείσα εξ Αμερικής, διαδικασία όπου κάθε Χριστιανός μπορεί να ψηφίσει για Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν ανήκει στην ‘Ακρα Δεξιά!!!

‘Εγραψα στη συνέχεια μια σειρά από άρθρα εξηγώντας ότι όλη η επιχείρηση Κασσελάκη συνιστά συνωμοσία απαγωγή της ελληνικής αριστεράς από τους Αμερικανούς και τις μεγάλες τράπεζες. ‘Όταν κάποιος ανέβασε στο φέισμπουκ ένα από τα άρθρα μου, στο οποίο έγραφα τα περί αμερικανικών συνωμοσιών, αλλά και προέβλεπα ότι, αφού ο Κασσελάκης χρησιμοποίησε τον Πολάκη τελικά τα τον πέταγε, ο ίδιος ο Πολάκης με χαρακτήρισε ως νεφελίμ! Τώρα λούζεται την επαλήθευση των προβλέψεων του Νεφελίμ.

Δεν ήξερα ότι έτσι θα συμβεί γιατί μου τόχε πει ο Κασσελάκης ή κάποιο μέντιουμ. Τόξερα γιατί ήταν η ίδια η λογική των πραγμάτων που θα οδηγούσε αναπόφευκτα εκεί. Γιατί το «σχέδιο Κασσελάκη» δεν είναι και δεν μπορεί να είναι παρά η ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής αριστεράς – ως αριστεράς – και ο εξευτελισμός της, είτε το γνωρίζει, είτε το αγνοεί ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην υπάρχει καμιά αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη κι αν υπάρχει να είναι Μητσοτάκης Νο2. Για να μην ξανασηκωθεί ποτέ στο μέλλον ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τα δίκηα του. Για να μην μπορέσει ποτέ ξανά να πιστέψει πάλι στον εαυτό του. Για να σταματήσει επιτέλους αυτή η ελληνική «ανορθογραφία» για όλη τη Δύση, μιας ριζοσπαστικής αριστεράς (αλλά και τμημάτων της δεξιάς) που κάποτε στεκόταν δίπλα στους Παλαιστίνιους και ήταν αντίθετη στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, τις δυνάμεις δηλαδή που έβαλαν την Τουρκία στην Κύπρο. Για να ξευτιλιστεί η ίδια η έννοια της αριστεράς και των αξιών της ελευθερίας και της ισότητας που φέρει (όσο παραμένει ασφαλώς αριστερά).

Δεν τους έφτασε η εξευτελιστική συνθηκολόγηση του Τσίπρα το 2015. Δεν τους έφτασαν όλες οι τεράστιες παραχωρήσεις που έκανε στη συνέχεια ως Πρωθυπουργός στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Θέλουν να διαλύσουν και να ολοκληρώσουν, να πάνε μέχρι το τέρμα της τη διαδικασία εξευτελισμού και εκπόρνευσης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο γιατί τους απασχολεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί θέλουν να τιμωρήσουν παραδειγματικά και να ξευτελίσουν εντελώς το κόμμα που κάποτε είπε ‘Όχι στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό, ‘Όχι στα Μνημόνια, ‘Όχι στην καταστροφή της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Θέλουν να το έχουν και να το περιφέρουν, με τον Στέφανο και τον φίλο του επικεφαλής, όπως οι αρκουδιάρηδες τις αρκούδες στα πανηγύρια. Το «τέλος της μεταπολίτευσης» σημαίνει όμως, στις σημερινές συνθήκες, το τέλος της Ελλάδας.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0



12 Ιουλίου 2024

Την χώρα στη φυλακή των μνημονίων την οδήγησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε «απόδραση», απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να φορτώσει ένα ακόμη μνημόνιο στην πλάτη των πολιτών…

Και για τα τρία καταδικαστικά για την Ελλάδα μνημόνια, οι ευθύνες των Ευρωπαίων και Αμερικανών «συμμάχων» μας είναι κολοσσιαίες! Είναι οι ίδιοι που σήμερα μοιράζουν δισεκατομμύρια για να σκοτώνεται κόσμος στην Ουκρανία, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο την Ελλάδα. Έχοντας πρόθυμους συνεργάτες στο εσωτερικό τη χώρας -οι «βάστα Γερούν»- την οδήγησαν στην καταστροφή με μεγάλη ευχαρίστηση…

Παραδόξως απ΄ όλα αυτά ,η συζήτηση έχει περιοριστεί, μόνο στο τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε στις 13 Ιουλίου του 2015. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό εξυπηρετεί όσους υπέγραψαν χωρίς καμία αντίσταση τα δύο προηγούμενα, το τρίτο μνημόνιο προκαλεί ενδιαφέρον , γιατί ακολούθησε την πλήρη ανατροπή της συντριπτικής βούλησης ενός ολόκληρου λαού! Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μέσα σε λίγα 24ωρα ,είναι κάτι που πληγώνει ακόμη τον κόσμο και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εικόνα παράδοσης του, ακόμη και σήμερα 9 χρόνια μετά, που η χώρα δείχνει να πλέει ξανά προς τα βράχια!

Πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο; Τι και ποιοι έφταιξαν; Πως το 62% του ΟΧΙ αγνοήθηκε;

Ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα από μέσα , εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια πως φθάσαμε στο τρίτο μνημόνιο. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη και είχε ξεκινήσει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν! Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, γινόταν κόμμα εξουσίας. Αυτό απαιτούσε προετοιμασία σοβαρή για να αντιμετωπιστεί η θύελλα των μνημονίων. Κι όπως φαίνεται αυτή η προετοιμασία δεν έγινε ποτέ…

Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έζησε όλα τα γεγονότα και όχι ως απλός παρατηρητής που τα καταγράφει. Γι΄ αυτό και τα όσα λέει στη συνέντευξη του στο militiare channel, είναι αποκαλυπτικά, άκρως ενδιαφέροντα και αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα για μια πολιτική περίοδο που θα απασχολεί για πολλά ακόμη χρόνια.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Για πρώτη φορά μετά την ήττα του ναζισμού, μια πολιτική δύναμη με καθαρά φασιστική καταγωγή διεκδικεί την εξουσία (με την υποστήριξη του Ισραήλ).

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για πρώτη φορά μετά την ήττα του γερμανικού ναζισμού, το 1945, μια πολιτική δύναμη με καθαρά φασιστική καταγωγή και «ιδιοπροσωπία» διεκδικεί τώρα την εξουσία σε μία από τις κεντρικότερες ευρωπαϊκές χώρες, μέσω της ακροδεξιάς «Εθνικής Συσπείρωσης» της Μαρίν Λεπέν και του νεαρού Ζορντάν Μπαρντελά (του «Τσίπρα» της ακροδεξιάς, που επελέγη κάπως αλεξιπτωτιστικά, ως ο ευνοούμενος της Λεπέν).

Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία, η πιθανότητα εκλογής της Λεπέν χρησιμοποιήθηκε μεν ως φόβητρο, στην πραγματικότητα όμως ήταν ανύπαρκτη. Τώρα είναι πολύ πραγματική. Και έχει γίνει πραγματική γιατί ένα σημαντικό μέρος της γαλλικής και παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, αντιμέτωπη με τη βαθειά κρίση του συστήματος, αλλά και την ανάγκη να κλιμακώσει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αποδέχεται ανοιχτά το ενδεχόμενο προσφυγής σε «φασίζουσες», δηλαδή ακραία αυταρχικές λύσεις, όπως και πριν από έναν αιώνα, αν και με αρκετά διαφορετική μορφή σήμερα. Έχει γίνει επίσης πραγματική γιατί είναι απίθανο το μίσος που έχει συσσωρεύσει ο γαλλικός λαός για τον Μακρόν και είναι έτοιμος να ψηφίσει οποιονδήποτε εναντίον του. Ενώ και η αριστερά μόνο μερικώς έχει προσφέρει μια πειστική εναλλακτική.

«Τον Αράπη κι αν τον πλύνεις, το σαπούνι σου χαλάς», λέει η παροιμία. Παρά τις επίμονες, συστηματικές και εν πολλοίς επιτυχείς προσπάθειες πολλών χρόνων, ή μάλλον δεκαετιών, με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ, να «ξεπλυθεί», να εξωραϊστεί και να εμφανισθεί ως κάτι που δεν είναι, παρά και την απομάκρυνση μερικών από τα πιο «ακραία» (ή πιο ειλικρινή) από τα στελέχη της, το πολιτικό ρεύμα που διεκδικεί τώρα την εξουσία στη Γαλλία δεν είναι παρά οι κληρονόμοι του καθεστώτος του Βισύ, των συνεργατών των Ναζί δηλαδή υπό τον στρατάρχη Πεταίν, της οργάνωσης OAS που δοκίμασε να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον στρατηγό Ντε Γκωλ, των σφαγέων και βασανιστών της Αλγερίας, των εξαιρετικά βίαιων ομάδων Δύση και Νέα Τάξη, των εργοδοτικών συμμοριών. O ένας από τους δύο συνιδρυτές το 1972 και επί εννέα χρόνια ταμίας του «Εθνικού Μετώπου», που εν συνεχεία μετονομάστηκε σε «Εθνική Συσπείρωση», υπηρέτησε ως αξιωματικός στα Waffen SS, που εξόντωσαν μαζικά τους πληθυσμούς της Ουκρανίας, όπως άλλωστε και τους κατοίκους του δικού μας μαρτυρικού Δίστομου.

Το γεγονός ότι η πολιτική της γαλλικής μπουρζουαζίας αλλά και των Σοσιαλιστών κατάφεραν να κάνουν ελκυστική μια τέτοια δύναμη σε ένα σημαντικό κομμάτι του γαλλικού πληθυσμού, που δεν είναι ασφαλώς φασίστες, ή πάντως δεν ξεκίνησαν έτσι, είναι η καλύτερη απόδειξη της ιστορικής χρεοκοπίας τους.
Πρέπει να ανησυχούμε για την άκρα δεξιά;

Μερικοί θα αντιτείνουν σε αυτό το σημείο ότι δεν έχει αποφασιστική σημασία το κριτήριο του παρελθόντος. Αλλά στην πραγματικότητα όλοι χρησιμοποιούμε σε όλα τα θέματα, σε όλες τις σχέσεις και πολύ μαζικά το κριτήριο του παρελθόντος. Για ποιο λόγο να κάνουμε μια εξαίρεση μόνο για την γαλλική άκρα δεξιά;

Μερικοί άλλοι υποστηρίζουν ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πολύ «ξεθυμασμένες» για να παράγουν αληθινό φασισμό ή και αριστερή κοινωνική επανάσταση, όπως το έκαναν πριν εκατό χρόνια κι ότι το πολύ πολύ μπορεί να συμβεί μια «επανάληψη της τραγωδίας ως φάρσα». Μπορεί να είναι σωστό αυτό, αν όμως η κρίση του δυτικού καπιταλισμού συνεχίζει να βαθαίνει -κι αυτή είναι η μακράν πιθανότερη εκδοχή- και, πολύ περισσότερο, αν κλιμακωθούν οι πόλεμοι της Δύσης κατά των υπόλοιπων (Μέση Ανατολή, Ουκρανία, Κίνα αύριο), τότε θα αυξηθεί ανάλογα και η ζήτηση για έντονα αυταρχικές λύσεις στην ίδια τη Δύση.

Κάποιοι άλλοι θα πουν «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Πριν από εκατό χρόνια την πολιτική αυτή ακολούθησε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας ακολουθώντας τις εντολές της Κομμουνιστικής Διεθνούς («Τρίτη περίοδος»). Συμμάχησε μάλιστα με τους Ναζί για να ρίξει τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στη Βαυαρία με το «κόκκινο δημοψήφισμα». Το σύνθημά τους ήταν «μετά τον Χίτλερ ο (ΓΓ του ΚΚΓ) Τέλμαν». Ο Τέλμαν πέθανε σε ένα στρατόπεδο και τους Ναζί τους σταμάτησαν οι Σοβιετικοί στα πρόθυρα της Μόσχας καταβάλλοντας ένα τρομακτικό τίμημα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι θα γίνουν τα ίδια σήμερα, εντούτοις είναι μια θεμελιώδης εμπειρία που οποιοσδήποτε αναλυτής θα ήταν εντελώς ανόητος αν δεν τη λάμβανε υπόψη του και δεν τη διατηρούσε ως αναλυτικό εργαλείο.

Αν συμβεί εξάλλου, αν πάμε προς τα κει, δεν θα γίνει αύριο και δεν θα πάρει τη μορφή του μεσοπολέμου. Σήμερα το διεθνές κεφάλαιο είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο για να επιτρέψει επιμέρους φασισμούς. Αν εκλεγεί ο Τραμπ στις ΗΠΑ μπορεί κανείς να φανταστεί μια συλλογική Δύση, οργανωμένη σε αυταρχικά πρότυπα, έτοιμη να διεξάγει παγκοσμίως τους πολέμους που απαιτεί η διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας της, με «δορυφόρους» καθεστώτα τύπου Λεπέν ή Μελόνι στην Ευρώπη. Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση των σύγχρονων μορφών φασισμού περιέχει επίσης η μελέτη «Το αυταρχικό χρήμα» και έστω και αν είναι περισσότερο επίκαιρη για τον αγγλοσαξωνικό κόσμο παρά για μια χώρα όπως η Γαλλία. Οι συγγραφείς δεν εξετάζουν τις κινήσεις της άκρας δεξιάς ως αποτέλεσμα λαϊκών «εξεγέρσεων», αλλά της νέας, «μετα-νεοφιλελεύθερης» στρατηγικής τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου που θέλουν να απαλλαγούν και από τους τελευταίους περιορισμούς που επιβάλλουν τα κράτη, η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος κλπ. στη δράση του καπιταλισμού.
Ουκρανία

Η «Εθνική Συσπείρωση» (όπως και ο Τραμπ) θα μπορούσαν ασφαλώς να παίξουν έναν πολύ θετικό ρόλο αν όντως συνέβαλαν στον τερματισμό της πολεμικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το πράξουν, κάθε άλλο. Η Λεπέν όχι μόνο δεν έχει υποστηρίξει μια τέτοια θέση, αλλά και μετέβαλε άρδην τις τοποθετήσεις της για τη Ρωσία και την Ουκρανία πριν τις εκλογές, προκειμένου να γίνει αποδεκτή από το μεγάλο κεφάλαιο και κατεστημένο Γαλλίας, Ευρώπης και συλλογικής Δύσης. Το συγκρότημα Μπολορέ, που ελέγχει μεγάλο μέρος της ενημέρωσης και υποστηρίζει με φανατισμό τη Λεπέν υποστηρίζει επίσης με φανατισμό το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Να σημειώσουμε ότι και η ιστορική εμπειρία δεν είναι επίσης ικανοποιητική στο σημείο αυτό. Ο Τραμπ θεωρήθηκε «φίλος της Ρωσίας», αλλά το μόνο αποτέλεσμα της θητείας του ήταν να εξοπλιστεί σαν αστακός η Ουκρανία. Πριν από έναν αιώνα, ο Χίτλερ παρέσυρε επίσης τη Μόσχα σε μια προσέγγιση που απεδείχθη εντελώς καταστροφική για τα σοβιετικά συμφέροντα και παραλίγο να οδηγήσει σε ήττα την ΕΣΣΔ.

Άκρα δεξιά, Γκωλισμός και Ισραήλ

Όλες οι πολιτικές παρατάξεις της Γαλλίας μετά τον πόλεμο θεωρούσαν πάντα εντελώς απαράδεκτη οποιαδήποτε συνεργασία με αυτό το ρεύμα και το αντιμετώπιζαν πάντα ως το «μίασμα» της γαλλικής πολιτικής ζωής. Οι ίδιοι βέβαια οι λεπενικοί θέλουν να εμφανίζονται ως κληρονόμοι του ντε Γκωλ, στην πραγματικότητα όμως εκπροσωπούν όλα όσα μισούσε και όσα εναντίον των οποίων πάλεψε ο Στρατηγός, κάτι που επιβεβαίωσε συμβολικά ο «τελευταίος των Γκωλικών», ο Πρωθυπουργός του Ζακ Σιράκ Ντομινίκ ντε Βιλπέν -που εκπροσώπησε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα αντιτασσόμενος στον ΟΗΕ στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ- τασσόμενος υπέρ της ψήφου στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο.

Ειδικά σε σχέση με το Ισραήλ μάλιστα, ο Ντε Γκωλ κράτησε τις αποστάσεις του από αυτό το κράτος και προειδοποίησε την ηγεσία του ότι, αν επιμείνουν στην κατοχή των εδαφών που κέρδισαν με τον πόλεμο, αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει αναπόφευκτα στην αντίσταση, στην καταστολή και στην τρομοκρατία. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν είναι φανατική οπαδός του Ισραήλ και των γενοκτονικών πολιτικών του.

Ο «πατριωτισμός» των «λεπενικών» είναι μάλλον αντιφατικός. Τους ενοχλούν για παράδειγμα τα θρησκευτικά φρονήματα Γάλλων εργατών αραβομουσουλμανικής καταγωγής, οι μαντήλες και η παράνομη είσοδος μεταναστών, ενώ θέλουν να μην επιτρέπουν σε ανθρώπους χωρίς κανονικά χαρτιά να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία της Γαλλίας, δηλαδή να πεθαίνουν στον δρόμο. Δεν τους ενοχλεί όμως καθόλου, το αντίθετο, η τεράστια επιρροή του Ισραήλ και των λόμπι του στη γαλλική εξωτερική πολιτική. Αυτό το λόμπι (CRIF) ήταν που απαγόρευσε στον Σαρκοζί να διορίσει τον Υμπέρ Βεντρίν υπουργό Εξωτερικών, όπως είχε ήδη αποφασίσει όταν εξελέγη Πρόεδρος. Ένα από τα αποτελέσματα αυτών των επιρροών υπήρξε και η καταστροφή της Λιβύης του Καντάφι από τον Νικολά Σαρκοζί, με εισήγηση του Μπερνάρ Ανρί Λεβί για λογαριασμό του Αμερικανοεβραίων νεοσυντηρητικών, που χρησιμοποίησαν τη Γαλλία και τη Βρετανία για να παρακάμψουν τις επιφυλάξεις Ομπάμα, καταστροφή που προκάλεσε ένα τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα.
«Αυτοκρατορία του Χρήματος», το «συνοικέσιο» με τη Λεπέν και η συμμαχία Ισραήλ και φασιστών

Η παραδοσιακή πολιτική αποκλεισμού οποιασδήποτε συνεργασίας με την άκρα δεξιά αρχίζει να αλλάζει όταν ο ακροδεξιός μεγα-ολιγάρχης της επικοινωνίας Μπολορέ, o αποκαλούμενος και «Γάλλος Μέρντοχ», ήλεγξε σημαντικά μέσα της χώρας προκαλώντας μεγάλες διαμαρτυρίες του γαλλικού δημοσιογραφικού κόσμου. Ο Μπολορέ υπήρξε ο αρχιτέκτονας της προσχώρησης του προέδρου του κόμματος του ίδιου του Μακρόν στη συνεργασία με τη Λεπέν που τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον Μακρόν και σε διάσπαση του κόμματος.

Οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν με τη σφαγή στην Παλαιστίνη. Ήδη από πολύ καιρό ο αρχηγός της ισραηλινής άκρας δεξιάς Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει αναπτύξει μια πλήρη συμμαχία με όλα σχεδόν τα κινήματα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, που έχουν αντικαταστήσει τον παραδοσιακό αντισημητισμό τους με την ισλαμοφοβία. Ταυτόχρονα, θυμίζουμε, εξόπλισε τους Ουκρανούς νέο-ναζί του Αζώφ και προηγουμένως ήταν εν πολλοίς και ο άνθρωπος πίσω από την αμερικανική ακροδεξιά του Τραμπ και την πολιτική του, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά επίσης και την Κορέα (ειδικά πίσω από τις πυρηνικές απειλές κατά της Πιονγκγιάνγκ).

Η βάση της συμμαχίας της άκρας δεξιάς Ισραήλ, Ευρώπης και Αμερικής, μία από τις γεωπολιτικές βάσεις του σύγχρονου δυτικού φασισμού είναι ότι πρέπει να πάμε στον πόλεμο του Λευκού Ανθρώπου κατά των Μουσουλμάνων, είναι δηλαδή μια ιδιαίτερη μορφή της άποψης Χάντινγκτον για «πόλεμο των πολιτισμών». Υπάρχουν και άλλες εκδοχές, καθώς αρκετοί προτιμάνε τους Ρώσους και άλλοι τους Κινέζους ως εχθρούς, ενώ στην πράξη έχουμε οδηγηθεί σε μια αρχή γενικού πολέμου με Ρώσους και Μουσουλμάνους και ετοιμάζουμε και τον πόλεμο με την Κίνα.

Εννοείται ότι μόνο παράφρονες μπορούν να πιστεύουν ότι η οργάνωση μιας τέτοιας σύγκρουσης μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού απ’ ό,τι σε μια παγκόσμια καταστροφή. Και είναι παράφρονες, όπως το αποδεικνύει η εξέλιξη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή (όπως και στην Ουκρανία, στο οικολογικό και σχεδόν σε όλα τα ζητήματα ενός κόσμου που μοιάζει να βρίσκεται σε ένα big bang σε slow motion). Η μόνη ειρηνική και δημοκρατική λύση που επιτρέπει την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι η πορεία προς ένα πολυπολικό κόσμο διεθνούς συνεργασίας που να αρχίσει σταδιακά να αντιμετωπίζει τα τεράστια, εκρηκτικά προβλήματά της ανθρωπότητας, προβλήματα που θέτουν για πρώτη φορά σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή του.

Ο Νετανιάχου χρησιμοποίησε τη γενοκτονία στη Γάζα και τις κριτικές που άρχισε να δέχεται το Ισραήλ διεθνώς για να πείσει και τις υπόλοιπες συνιστώσες των πανίσχυρων λόμπι που κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική όλης της Δύσης να αφήσουν οποιεσδήποτε επιφυλάξεις και να περιλάβουν επιτέλους και τους Γάλλους ακροδεξιούς, παρά το αντισημητικό παρελθόν (;) τους, στον αγώνα κατά του «Αντισημητισμού»! Την ώρα που ο ισραηλινός στρατός έσφαζε, γκρέμιζε και βασάνιζε στη Γάζα, οι αρχηγοί όλων των πολιτικών κομμάτων της Γαλλίας, μαζί και η Λεπέν, με την τιμητική εξαίρεση του ηγέτη της ριζοσπαστικής αριστεράς (Ανυπότακτη Γαλλία) Ζαν-Λυκ Μελανσόν, κατέβηκαν στους δρόμους για να ζητήσουν όχι να σταματήσουν οι σφαγές, αλλά ο… «αντισημητισμός», δηλαδή η κριτική των εγκλημάτων του Ισραήλ.

Ήταν η πρώτη αναγνώριση της άκρας δεξιάς ως νόμιμης εταίρου στη μεταπολεμική ιστορία της Γαλλίας. Όπως σημειώνει ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique και ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους αραβολόγους, ο Αλάν Γκρες, η υποστήριξη της άκρας δεξιάς προς το Ισραήλ της επέτρεψε να «ξεπλυθεί» στη Γαλλία.



πηγή 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)