Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7 Ιουλίου υπήρξε εξοντωτικό και διαλυτικό για την ΛΑΕ. Μετά το συντριπτικό χτύπημα των ευρωεκλογών της 26 Μαΐου, το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών (0,28%), επιβεβαίωσε ότι ο εξευτελισμός υπήρξε τέλειος. Τα μέλη και οι φίλοι της ΛΑΕ δικαιολογημένα αναρωτιούνται, τι και πώς συνέβη αυτό. Οι γνωστές από χρόνια στο χώρο της Αριστεράς δικαιολογίες, περί « συλλογικών ευθυνών», ασφαλώς δεν μπορούν να ξεπετάξουν στα γρήγορα το τεράστιο μέγεθος των ευθυνών που επιμερίζονται και διαβαθμίζονται, ανάλογα με τις θέσεις ευθύνης αλλά και δυνατότητας λήψης σοβαρών πολιτικών αποφάσεων.
Μέχρι αυτή τη στιγμή, ο μόνος που δημόσια αλλά και εσωκομματικά εξέθεσε και ανέλαβε τις ευθύνες του είναι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, πρωτουργός της δημιουργίας της ΛΑΕ, τον Αύγουστο 2015, και Γραμματέας του Πολιτικού Συμβουλίου της μέχρι της 26 Μαΐου 2019. Όσα συνέβησαν μέσα σε σαράντα δύο ημέρες δηλαδή από τις 26 Μαΐου μέχρι της 7 Ιουλίου θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολλά μαθήματα πανεπιστημιακών παραδόσεων πολιτικής επιστήμης τα οποία ομολογώ ότι παρακολούθησα και διδάχθηκα. Συνοπτικά θα μπορούσαν να έχουν ως επικεφαλίδες, τη λήψη αποφάσεων υπό πίεση που καταλήγουν σε οπορτουνισμό, την ένταση της διαπάλης φραξιών-συλλογικοτήτων, την μεθοδευμένη διαδικασία για την παραίτηση του επικεφαλής, την προσεκτική αποφυγή ανάληψης ευθυνών από αυτούς που αποφάσιζαν μόνοι τους, καθοδήγηση και εντολές για εφαρμογή άνευ αντιρρήσεων σε ανύπαρκτο στράτευμα, την ανυπαρξία ουσιαστικής επαφής και γείωσης με την κοινωνία και το λαϊκό σώμα, την προβολή εγκεφαλικών ιδεοληπτικών συνθημάτων και πολιτικών, την αυτοϊκανοποίηση και προβολή δήθεν «ταξικών» κατευθύνσεων πολιτικής που έκλειναν την ΛΑΕ σε καβαφικά τείχη. Όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα για να ελέγχονται και να αποφεύγονται ανεπιθύμητες παρεκκλίσεις! Και πάνω απ’ όλα η κόκκινη κλωστή που διαπερνούσε τα πάντα, η έννοια και εφαρμογή μιας επαναστατικής ψευτοπρωτοπορείας που είχε την απαίτηση και την ψευδαίσθηση ότι θα καθοδηγούσε την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα για την γενική και αόριστη ανατροπή.
Όμως ας είμαστε ειλικρινείς όλα τα παραπάνω αν και οξυμένα στο έπακρο την κρίσιμη περίοδο, υπέβοσκαν από καιρό στις γραμμές της ΛΑΕ και κυρίως του Αριστερού Ρεύματος (ΑΡ) που ήταν η ηγετική και πλειοψηφούσα συνιστώσα. Άλλωστε οι υπόλοιπες συνιστώσες-οντότητες εκ των πραγμάτων δεν είχαν καμιά ουσιαστική γείωση και επαφή με το λαϊκό στοιχείο, δεδομένου ότι ήταν δημιουργήματα του φοιτητικού-πανεπιστημιακού χώρου και φιλόδοξοι διανοούμενοι. Συνήγοροι των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, φανατικοί οπαδοί και κεκράχτες ενός αόριστου διεθνισμού που θεωρεί την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ακούσιο εργαλείο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Λέει ο Δημοσθένης: « Τας των φαύλων συμφωνίας, ολίγος χρόνος διέλυσεν» και πως ήταν δυνατόν η ταξική-πατριωτική αριστερά η γαλουχημένη με τα νάματα του ΕΑΜ να βρεί κοινά πατήματα με όσους και τότε αλλά και σήμερα το καταγγέλουν πολιτικά για «ταξική» μειοδοσία; Πώς να βρεθούν κοινοί τόποι με άτομα-συνιστώσες που με ιδιαίτερη πνευματική οκνηρία αναμασάν και προβάλλουν αριστερές και κομμουνιστικές ιδεοληψίες της δεκαετίας του 1920, με βάση τις οποίες εκπονούν συνθήματα και πολιτικές του παρόντος. Έτσι, λόγου χάριν, δεν ήταν δυνατόν να βγάλει η ΛΑΕ πολιτική θέση και ανακοίνωση για την Συμφωνία των Πρεσπών, αφού ειδικά η συλλογικότητα ΔΕΑ (Διεθνής Εργατική Αριστερά) προπαγάνδιζε διαρκώς υπέρ της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Είχε άλλη ανάλυση και θέση για την Ελληνοτουρκική διαμάχη. Συλλογικότητες και μέλη του ΑΡ βρίσκονταν ουσιαστικά κάτω από την Συριζική επιρροή αναδεικνύοντας τον φόβο του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ακροδεξιάς βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι κάθε πατριωτική ευαισθησία και ανησυχία, απεμπολώντας έτσι τον πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της αντιστασιακής αριστεράς. Μέσα στη ΛΑΕ από την εποχή των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία ήδη είχε χαραχθεί ένα βάραθρο αντιτιθέμενων θέσεων και απόψεων που έφθανε να εκφράζεται με έντονες εχθρικές αντιπαραθέσεις και βρισιές του τύπου «Έξω τα «εθνίκια» από την ΛΑΕ, λέξη και χαρακτηρισμός που εκτόξευε και η Συριζική αριστερά. Κοινό ιστορικό και ιδεολογικό αφήγημα που δικαίως κατέτασσε τη ΛΑΕ στο λαϊκό φαντασιακό ως «αριστερά του Σύριζα»
Το τελευταίο πριν τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις διάστημα οι επιθέσεις άρχισαν να προσωποποιούνται στον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον οποίο κατηγορούσαν για «εθνικισμό» και για τις συνεχείς προσπάθειές του να δημιουργήσει συνεργασίες και να διευρύνει την πολιτική εμβέλεια του χώρου με δημοκρατικές πατριωτικές-αντιμνημονιακές οντότητες και πρόσωπα. Ήθελαν οι συνεργασίες να στρέφονται προς την κατεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μονόπλευρα και εξαπέλυαν συνεχείς επιθέσεις και αναθεματισμούς κατά του ΔΗΚΚΙ, ως «φωλιά εθνικιστών» το οποίο εκπροσωπείτο με δύο μέλη στην πολιτική γραμματεία. Μάλιστα ο επικεφαλής μίας μικρής συλλογικότητας έφθασε στο σημείο να πεί στον Λαφαζάνη κάποια στιγμή το 2019: «Κοίταξε, οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει μέσα στη ΛΑΕ και αν θέλεις να το διαπιστώσεις πάμε σε ένα συνέδριο για να το δείς»
Πράγματι οι συσχετισμοί είχαν αλλάξει και με την ανοχή και βοήθεια αρκετών μελών του ΑΡ , ο Λαφαζάνης ως γραμματέας και ηγέτης της ΛΑΕ βρισκόταν στον αέρα, χωρίς να έχει την δυνατότητα να κάνει κινήσεις πολιτικού απεγκλωβισμού και ανοίγματος στα πλατειά λαϊκά στρώματα. Όμως όπως και ο ίδιος ομολόγησε στην αυτοκριτική του δήλωση, δεν είχε την αποφασιστικότητα να έρθει σε ρήξη με παλαιούς συντρόφους του οι οποίοι τον εγκατέλειπαν συνάπτοντας οπορτουνιστικές συμμαχίες, θεωρώντας ότι ίσως καταλάβουν κάποια θέση στα έδρανα της Βουλής.
Αυτό αναδείχθηκε περίτρανα το επόμενο και πριν τις εκλογές διάστημα. Μωροφιλοδοξίες, προσωπικές αγωνίες και άγχος για την πολιτική τους ύπαρξη και φυσικά τόσο λαθεμένες πολιτικές εκτιμήσεις για την δυνατότητα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Είναι να απορεί κανείς από πεπειραμένους πολιτικούς της αριστεράς που επένδυαν έστω για το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον σε γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Έτσι πάνω κάτω ήρθε το πρώτο πυρηνικό χτύπημα των ευρωεκλογών, το οποίο όπως δήλωναν εσωκομματικά το θεωρούσαν αναπάντεχο, παρά το ότι είχαν λάβει προειδοποιήσεις και μηνύματα. Εδώ πια χρειάζονται ακτινογραφίες εγκεφάλου αλλά και σώματος για να καταδειχθεί η πλήρης διάζευξη από την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Δεν πρέπει επίσης να ξεχάσουμε τον αποκλεισμό της ΛΑΕ από την Βουλή τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν για πέντε –έξι χιλιάδες ψήφους έμεινε έξω, ενώ και τότε με κάποιες συνεργασίες θα είχε αποφύγει τον αποκλεισμό και την αρχή της καταστροφής της. Όμως και τότε επικράτησαν αυταπάτες και εκτιμήσεις ανύπαρκτων στοιχείων και δημοσκοπήσεων που έδιναν ποσοστά για πάνω από 10%. Κάποιοι έπαιζαν και παίζουν με την ύπαρξη της ΛΑΕ!
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το Ευρωψηφοδέλτιο δεν είχε επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, αφού επρόκειτο για μια σαφώς πολιτική μάχη με εσωτερικές κυρίως αντανακλάσεις και μηνύματα. Αυτός ήταν το πιο γνωστό και προβεβλημένο πρόσωπο της ΛΑΕ με μεγάλη αναγνωρισιμότητα μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών. Ποιος γνώριζε τα αρχικά ΛΑΕ έπρεπε να πούμε «είμαστε του Λαφαζάνη» για να μας αναγνωρίσει ο κόσμος. Άραγε ήταν κι αυτό η αρχή του ξεκαλουπώματος από την ηγεσία και η προετοιμασία για κάποιους άλλους; Κατ’ αρχάς θέλω να πιστεύω ότι αυτό ήταν άλλο ένα δείγμα της ανικανότητας και ασχετοσύνης αυτών που έλαβαν την απόφαση ή δέχτηκαν την παράλειψη για την τεχνική επικοινωνίας με το εκλογικό σώμα. Δεν πρέπει να περίμεναν τέτοιο καταποντισμό, γιατί διαφορετικά θα αναφερθώ σε ενδεχόμενο δόλο!
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
