Articles by "Μίκης"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μίκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ανήκει πια στην Ιστορία. Η υποκρισία, όμως και η «πτωματεμπορία» που συνόδευσε το θάνατό του, είναι εδώ και, όπως φαίνεται, θα παραμείνει. Κάποια στιγμή, είναι ανάγκη να ειπωθούν μερικά πράγματα με το όνομά τους.

Για το καλλιτεχνικό «μέγεθος» του Μίκη, έχει αποφανθεί τελεσίδικα η ίδια η ζωή. Αλλά αυτό δε συνέβη τώρα, έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες. Δεκαετίες, στις οποίες δε βλέπαμε ούτε με τα κιάλια το σημερινό «αριστεροδέξιο πανηγυράκι πένθους» για τον άνθρωπο που υπέγραψε με τη μουσική του τη νεότερη Ιστορία αυτής της χώρας. Κι ο Μίκης αυτό το ήξερε. Δεν ήταν αυτή η αναγνώριση, την οποία επιζητούσε. Αυτό που επιζητούσε κυρίως (γιατί είναι αλήθεια ότι το επιζητούσε και δεν είναι προσβλητικό να αναφέρει κανείς την αλήθεια) ήταν η αναγνώριση του «εθνικής εμβέλειας» ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ του ρόλου, ακόμα και ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από τον καλλιτεχνικό. Και η «πολιτική διαθήκη» του, στην οποία «κληροδότησε» στην ηγεσία του ΚΚΕ τα «πολιτικά δικαιώματα χρήσης» του ονόματος και της διαδρομής του, με αυτό το σκεπτικό συντάχθηκε και, όπως φαίνεται, υπηρέτησε μάλλον εύστοχα αυτή του την επιδίωξη.

Στη μακρά διαδρομή των χρόνων, η σχέση του Μίκη με την ηγεσία του (ρεβιζιονιστικού) ΚΚΕ πέρασε από αρκετές ανακατατάξεις. Στη δεκαετία του ’60, ως επικεφαλής των Λαμπράκηδων, έδωσε σκληρή μάχη για την ήττα της αριστερής αμφισβήτησης της δεξιάς, ηττοπαθούς γραμμής των Χρουστσιωφικών-Κολλιγιαννικών αναθεωρητών και της μεταζαχαριαδικής ΕΔΑ. Ήταν η περίοδος που σφυρηλατήθηκαν οι – σταθερά καλές για όλο το υπόλοιπο διάστημα – σχέσεις του Μίκη με την ηγεσία του ΚΚΣΕ. Η τελευταία, στο πρόσωπο του Μίκη έβλεπε ένα πολύτιμο «asset»: το καλλιτεχνικό κύρος του, οι αγωνιστικές περγαμηνές του, η διεθνής αναγνώρισή του ήταν σημαντικά «όπλα» για την απομόνωση κάθε μαρξιστικής-λενινιστικής φωνής που έδινε τη μάχη ενάντια στην προδοσία της Τασκένδης και της 6ης Ολομέλειας, την πραξικοπηματική, αντικαταστατική και άνανδρη καθαίρεση της ηγεσίας του επαναστατικού ΚΚΕ και τη μετατροπή του σε κόμμα-φερέφωνο του χρουστσιωφικού ρεβιζιονισμού. Από την άλλη μεριά, ο ίδιος ο Μίκης – για τον οποίο μπορεί κανείς βάσιμα να πει ότι η σεμνότητα και η μετριοφροσύνη δεν περιλαμβάνονταν στα πολλά προτερήματά του – παρά την, σε προσωπικό επίπεδο, αναγνώρισή του προς το πρόσωπο του Ζαχαριάδη (είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΝΖ ήταν ο ΜΟΝΟΣ από ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΕ τόσο πριν, όσο και μετά την 6η Ολομέλεια για τον οποίο ο Μίκης εκφραζόταν εγκωμιαστικά σε προσωπικό επίπεδο, παραδεχόμενος ότι ήταν ανώτερος από αυτόν τον ίδιο σε πολιτικές ικανότητες, ακτινοβολία, εμβέλεια κλπ.), επένδυσε στη σχέση αυτή, οπωσδήποτε και με όρους προσωπικής φιλοδοξίας την οποία, για να είμαστε ειλικρινείς, ουδέποτε έκρυψε.

Από την άποψη αυτή, η τελευταία επιστολή του Μίκη προς τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία έτυχε μεγάλης δημοσιότητας και εγκωμιαστικών, έως διθυραμβικών σχολίων στην Αριστερά, εμπεριείχε καταρχήν ένα βασικό στοιχείο πολιτικής συνέπειας: πέρα από το ότι η μουσική του εξέφρασε τους αγώνες συνολικά της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος μιας ολόκληρης περιόδου, από καθαρά πολιτική άποψη, τι άλλο ήταν ο Μίκης παρά το πιο «λαμπρό» ίσως «όνομα» που ανέδειξε ο ρεβιζιονιστικός πολιτικός χώρος στην Ελλάδα; Κι αντίστροφα, ποιος άλλος χώρος θα ήταν καταλληλότερος για την «υπεράσπιση» της υστεροφημίας του, ενάντια στη λήθη του χρόνου; Μπορεί να ακούγεται «ψυχρό» και κυνικό, όμως ο Μίκης – πέραν του αναπόφευκτου συναισθηματισμού που φέρνει η συνειδητοποίηση ότι πλησιάζει κανείς προς το βιολογικό του τέλος – προχώρησε στην επιλογή αυτή με πλήρη συνείδηση και πολιτική ενάργεια.

Προφανώς, ο Μίκης γνώριζε ότι η γνωστοποίηση αυτής της επιστολής θα λειτουργήσει ως ένα πολύ μεγάλο «δώρο» προς την ηγεσία του ΚΚΕ, ειδικά σε μια περίοδο που, ως αποτέλεσμα και των αδιεξόδων της ρεβιζιονιστικής γραμμής της, η επιρροή της στο λαό και τους εργαζόμενους βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται σε υποχώρηση και σταθεροποιείται σε επίπεδα της δεκαετίας του ’90, χωρίς όμως τη δικαιολογία της πρόσφατης ήττας-διάλυσης της ΕΣΣΔ και της διάσπασης του Κόμματος. Είναι, επίσης, γνωστό και δεδομένο ότι η πραγματική γνώμη του Μίκη για τα περισσότερα στελέχη της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ήταν και η καλύτερη (σε μια συνέντευξη-ποταμό που έδωσε στη δημοσιογράφο της ΕΡΤ Β. Φλέσσα, το 2010, ουσιαστικά περιγράφει πώς αξίωνε από την ηγεσία του ΚΚΕ να τον «προσλάβει» στο ΠΓ(!) προκειμένου να δεχθεί την πρότασή της να αναλάβει την ηγεσία ενός «πανδημοκρατικού μετώπου» (με ΕΔΑ, ΚΚΕες κλπ.) απορώντας πως τα συγκεκριμένα στελέχη του τότε ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μπόρεσαν να αρνηθούν την εξωφρενική, ομολογουμένως, αξίωσή του, συγκρίνοντας τον ίδιο με αυτά, με βάση τη διαδρομή και τις ικανότητές τους).

Για να πούμε την αλήθεια, το «παράπονο» του Μίκη προς την ηγεσία του ΚΚΕ έχει βάση. Χάρη στο διεθνές και εσωτερικό κύρος και τις αγωνιστικές περγαμηνές ανθρώπων όπως ο Μίκης κι ο Γλέζος, μπόρεσε μια χούφτα εγκάθετων της Τασκένδης να επιβάλλουν τη θέληση του Χρουστσιωφικού ΚΚΣΕ στο επαναστατικό ΚΚΕ. Γιατί μπορεί μεν τις αποφάσεις στην 6η και την 7η Ολομέλεια να τις πήραν με τη βία των όπλων και τον ωμό εκβιασμό, αλλά για να μπορέσει η νέα καθοδήγηση να γίνει αποδεκτή από τους χιλιάδες αγωνιστές στους τόπους εξορίας, στις φυλακές, στις παράνομες οργανώσεις, στις νόμιμες δομές κλπ., αυτό μπόρεσε κι έγινε κατορθωτό – πέραν του γενικότερου κύρους της ΕΣΣΔ – και λόγω του ότι μια σειρά στελέχη όπως αυτά που προαναφέραμε (με το Μίκη στην πρώτη γραμμή αυτών) έριξαν το βάρος του κύρους τους υπέρ της «άρσης του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» όπως βάφτισαν ξεδιάντροπα οι ρεβιζιονιστές τη νόμιμη καθοδήγηση του επαναστατικού ΚΚΕ. Με την έννοια αυτή, ήταν η νέα καθοδήγηση του ΚΚΕ αυτή που «χρωστούσε» στο Μίκη κι όχι το αντίθετο.

Κι έπειτα, ποιο ακριβώς «παράπτωμα» θα μπορούσε αργότερα η ηγεσία αυτή να «φορτώσει» στο Μίκη, που δεν είχε ήδη διαπράξει και η ίδια; Μήπως τη συνεργασία με τη Δεξιά; Μα δεν ήταν το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ που επίσημα συνεργάστηκε με τη ΝΔ στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα (στη δεύτερη ΚΑΙ με το ΠΑΣΟΚ); Επειδή ο Μίκης συνέχισε στην ίδια ρότα, όταν το ΚΚΕ σταμάτησε – χωρίς ΠΟΤΕ, ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ, να κάνει αυτοκριτική (πέρα από κάποια μισόλογα κι αυτά θολά και αλληλοαναιρούμενα) για τις τότε επιλογές του; Ή μήπως μιλάμε για τη στάση και των δυο πλευρών την περίοδο των μνημονίων; Μα τότε, ο Μίκης πήρε τουλάχιστον ξεκάθαρη θέση υπέρ του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία κι ενάντια στην νέα εθνική υποδούλωση, σε σχέση με την ηγεσία του ΚΚΕ. Κι αν ο πρώτος «τσίμπησε» ως ένα βαθμό στη «φόλα» του ΣΥΡΙΖΑ, το δεύτερο με την «περίεργη» στάση του «αναχωρητισμού» του από τον πολιτικό αγώνα, δεν ήταν εκείνο που έστρωσε το δρόμο στον Τσίπρα να εμφανιστεί στο λαό ως «σωτήρας με άμεση πρόταση διεξόδου»; Ή, τέλος, μήπως μιλάμε για τη στάση του Μίκη στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών; Γιατί, αν από τη μια μεριά βάλουμε τη (λαθεμένη) επιλογή του Μίκη να μιλήσει στο συλλαλητήριο του Συντάγματος κι από την άλλη την ουσιαστική άρνηση του ΚΚΕ να διεξάγει αγώνα για την ματαίωση της υπογραφής της, αλλά και την ιταμή αποκήρυξη των ιστορικών θέσεων της ΚΔ και του ίδιου του επαναστατικού ΚΚΕ για το σλαβομακεδονικό ζήτημα, η ζυγαριά των ιστορικών ευθυνών βαραίνει ασυζητητί προς τη δεύτερη πλευρά…

Όμως, από την άλλη μεριά, ο Μίκης ως ευφυές πολιτικό ον γνώριζε επίσης ότι το εναπομείναν ΚΚΕ (μιας και η δεύτερη ρεβιζιονιστική φράξια του πάλαι ποτέ ΚΚΕες έχει πρακτικά διαλυθεί) είναι όντως ο μοναδικός πολιτικός χώρος στον οποίο μπορούσε να απευθυνθεί προκειμένου να διασφαλίσει ακηλίδωτη και ανεξίτηλη την υστεροφημία του. Να μιλήσουμε ωμά και καθαρά. Πού αλλού θα μπορούσε να απευθυνθεί; Στη Δεξιά και δη στην οικογένεια Μητσοτάκη, που τον άφησαν να φτάσει στο τέλος σε συνθήκες ένδειας και απαξίωσης (όπως αναγκάστηκε η κόρη του να καταγγείλει); Στον ακροδεξιό εσμό, που αξιοποίησε το λάθος του Συντάγματος για να επιτεθεί συνολικά στην Αριστερά και το κίνημα; Ο Μίκης δεν είχε καμία αυταπάτη: το μόνο που μπορούσε να περιμένει από το σκυλολόι αυτό ήταν μια αξιοπρεπή και «γκλαμουράτη» κηδεία. Μετά το 3ημερο πένθος, ο Μίκης για την αστική τάξη θα ήταν πλέον άχρηστος και η πολιτική λήθη και μετατροπή του σε ένα «άχρωμο μουσικό εικόνισμα» πλάι σε τόσα άλλα στο χώρο της τέχνης και της μουσικής, προδιαγεγραμμένη.

Αλλά μήπως είχε την επιλογή να μην στείλει καμία επιστολή; Να φύγει δηλαδή από το ζωή με τη ρετσινιά του «διαφιλονικούμενου» από τη Δεξιά, του «εθνικοπατριώτη» που στα στερνά «τα γύρισε»; Μα, τότε, σε λίγα χρόνια και με τη φόρα που’χει η πάρει η νεοταξίτικη ιδεολογική επέλαση στην Αριστερά, το όνομα του Μίκη θα κοσμούσε μάλλον τις σελίδες της πολεμικής προς το «προδοτικό εθνικοπατριωτικό παρελθόν της ΕΑΜικής Αριστεράς» παρά τις σελίδες της απότισης τιμής σε έναν λαϊκό αγωνιστή και, μάλιστα, του μεγέθους που ο ίδιος ο Μίκης απέδιδε στον εαυτό του (το τονίζω αυτό γιατί εδώ συζητάμε για την ερμηνεία της στάσης του κι όχι τη δική μας αποτίμηση)! Για να γίνει κατανοητό τι «τύχη» περίμενε την υστεροφημία του Μίκη αν δεν έστελνε την επιστολή που έστειλε στον Δ. Κουτσούμπα, αρκεί να πούμε ότι οι διθύραμβοι για την αποστολή της από πλευράς ατόμων και συλλογικοτήτων της πέραν του ΚΚΕ Αριστεράς, σε όχι λίγες περιπτώσεις ξεπέρασαν σε όγκο και παλμό τους διθύραμβους από πλευράς του ίδιου του ΚΚΕ(!!!), με το «σκεπτικό» ότι ο Μίκης, έστω στο τέλος, «πήρε θέση», «δεν χάρισε τον εαυτό του στην ακροδεξιά», «επέλεξε να είναι ένας από εμάς» κλπ. κλπ. Είναι κατανοητό στον οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη πολιτική νοημοσύνη, το πόσο εύκολα το παραπάνω σκεπτικό μπορούσε να είναι κατά 180 μοίρες αντίστροφο, αν η επιστολή αυτή δεν είχε αποσταλεί. Κι ο Μίκης, ο συγκεκριμένος άνθρωπος, με τη συγκεκριμένη διαδρομή, ψυχοσύνθεση, αντίληψη για τον εαυτό του και τους γύρω του κλπ. ήταν, απλά, ΑΔΥΝΑΤΟ να επιτρέψει κάτι τέτοιο να συμβεί…

Στο τέλος, βέβαια, της ημέρας το ερώτημα παραμένει: ποια είναι η αποτίμηση του Μίκη όχι ως καλλιτεχνικού μεγέθους (αυτό είναι δεδομένο και τεράστιο χωρίς συζήτηση), αλλά ως πολιτικού υποκειμένου; Πέρα από υποκειμενικά, ανθρώπινα χαρακτηριστικά, προτερήματα και αδυναμίες (κι από τέτοιες όχι μόνο ο Μίκης, αλλά όλοι μας έχουμε ουκ ολίγες), στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη αποτυπώθηκε με ανάγλυφο και δραματικό συνάμα, τρόπο το Φως και η Τραγωδία της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του Μίκη, είναι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ της μετά το τραγικό ’56 Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι απλά ΑΔΥΝΑΤΟ να ξεκοπεί από αυτήν. Η καλύτερη, λοιπόν, αποτίμηση της προσφοράς, τέτοιας ή αλλιώτικης, του Μίκη Θεοδωράκη, είναι η μελέτη και αποτίμηση της πορείας αυτής της Αριστεράς στη χώρα μας. Δύσκολο έργο, ειδικά στο βαθμό που τα σημερινά πολιτικά υποκείμενα της Αριστεράς είναι τα ίδια μέρος του προβλήματος, προϊόντα της κρίσης και της διάλυσής της.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που σήμερα μπορεί να ειπωθεί, είναι τούτο: ο Μίκης έγινε μεγάλος, πέρα από τις ατομικές του ικανότητες, γιατί βρέθηκε μέχρι κάποια στιγμή να πολεμά και να δημιουργεί μέσα σε ένα πραγματικό λαϊκό κίνημα. Ένα κίνημα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έγραφε ανακοινώσεις, καλώντας το λαό να «βγάλει συμπεράσματα» και μετά να «ψηφίσει στην κάλπη το γαρύφαλο», αλλά έβγαζε τα συμπεράσματα στη μάχη, με το όπλο στο χέρι, «πολεμώντας και τραγουδώντας». Στην πορεία του αυτή, ασφαλώς και έκανε λάθη, σε κάποιες στιγμές έπεσε ακόμα και θύμα προδοσίας. Όμως, ένα κίνημα που μάχεται, θα βρει την έκφρασή του και σε μια ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ. Αυτή η τέχνη βγαίνει, μαζί με όλες τις αντιφάσεις της μέσα από το έργο του Μίκη, για τη ακρίβεια εκείνο το τμήμα του που εξέφρασε τον απόηχο, «φιλτραρισμένο» έστω μέσα από τα ρεβιζιονιστικά γυαλιά, της ύπαρξης του επαναστατικού ΚΚΕ («114», ΕΔΑ, χούντα, πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια) και γι’αυτό έφερε τον ίδιο το Μίκη σε κάθε λαϊκό σπίτι με το μικρό του όνομα. Αυτό το δίδαγμα ας κρατήσουμε για το μέλλον. Οι επόμενοι «Μίκηδες» θα γεννηθούν μέσα από τα επόμενα «ΕΑΜ». Αν τα επόμενα «ΕΑΜ» δεν επαναλάβουν τα λάθη τους, οι νέοι «Μίκηδες» πιθανότατα θα αποφύγουν τις αντιφάσεις των παλαιών. Άλλος δρόμος, δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει…




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Στον Άλλο Κόσμο που θα πας να Ξέρεις…


Βουβά είναι τα βουνά κ'οι κάμποι

Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη, που πέταξε τ' αγόρι μας;

Αυτός που κράτησε τη ζωή μας όταν βράδιαζε, αυτός που μας γνώρισε τη δίψα, την αγάπη και την έκσταση μέσα σε θαλασσινές σπηλιές, αυτός που έκανε τους 2-3, χίλιους δεκατρείς.

Αυτός που μας έμαθε ότι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο, ότι τη Ρωμιοσύνη δεν πρέπει να την κλαίμε, Λεβέντης εροβόλησε.

Όμως η ζωή τραβάει την ανηφόρα και εμείς θα τον ξεπροβοδήσουμε με το μόνο τρόπο που του αξίζει: Με σημαίες και με ταμπούρλα!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ !



ΡΙ.ΚΙ.Π. Β.Β.Β.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Το γεγονός ότι σήμερα έχει καθήσει στην πλάτη μας ένα αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας, το οποίο υπακούοντας στις εντολές των ξένων καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της χώρας μας αδίστακτα, άβουλα, υπεροπτικά και χωρίς ντροπή και έχοντας -όπως φαίνεται- συνείδηση, δηλαδή γνωρίζοντας απολύτως το κακό που προκαλεί, το γεγονός αυτό βασίζεται πάνω σε μια πρωτοφανή στρέβλωση της κοινοβουλευτικής τάξης.

Στο Σύνταγμα του 1974 υπήρχε άρθρο με το οποίο οριζόταν σαφώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε σε περίπτωση που υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και στη λαϊκή θέληση, να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές. Το άρθρο αυτό το έβγαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986.

Όμως για να μπορέσει να το κάνει, χρειαζόταν και τις ψήφους του ΚΚΕ. Όταν μαθεύτηκε ότι προτίθεται να προχωρήσει σ’ αυτή την πρωτοφανή παραμόρφωση του Συντάγματος που είχε ως άμεση συνέπεια την κατάργηση του Λαού ως θεματοφύλακα της ουσιαστικής δημοκρατικής τάξης στην χώρα μας, θυμάμαι ότι βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη ως βουλευτής του ΚΚΕ για μια πολιτική εκδήλωση. Έσπευσα λοιπόν να δηλώσω στον τύπο ότι το ΚΚΕ θα έδινε την ψήφο του μόνο βάζοντας τους δικούς του όρους, ότι φυσικά δεν θα περιοριζόταν στην απόρριψη της μεταβολής του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργικό αλλά και θα έθετε ως όρο να καθιερωθεί η απλή Αναλογική, που ήταν και το πάγιο αίτημα της Αριστεράς.

Μόλις γύρισα στην Αθήνα, μου ασκήθηκε κριτική από το Π.Γ., γιατί μίλησα έτσι χωρίς να τους ρωτήσω. Ζήτησα να μου πουν, πού έκανα λάθος και τότε κατάλαβα ότι είχαν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν ό,τι τους πει ο Ανδρέας, χωρίς όρους. Διαμαρτυρήθηκα και ζήτησα συνάντηση με κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, που μου είπε ότι θεωρούν πως η δύναμη του κόμματος δεν ήταν τόση, ώστε να θέσει όρους στο ΠΑΣΟΚ. Διαφώνησα και είπα ότι παρά την κομματική γραμμή θα καταψηφίσω αυτές τις αλλαγές του Παπανδρέου, γιατί τις θεωρώ αντισυνταγματικές και αντιλαϊκές.

Ειδικά η αρχή ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, υπήρχε κίνδυνος να αντιστραφεί και να βρεθούμε στην πρωτοφανή θέση να κυβερνά μια μειοψηφία και η πλειοψηφία απλά να ελέγχει, όπως τελικά γίνεται σήμερα. Όπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού για συνταγματικούς δήθεν λόγους παρακολουθεί χωρίς ουσιαστικά δικαίωμα να παρέμβει και εφαρμόζει τις όποιες αποφάσεις μιας μειοψηφίας ουσιαστικά, αποφάσεις που αφορούν την μοίρα μας, την μοίρα της πατρίδας μας και την μοίρα των εγγονών μας.

Πρόκειται δηλαδή για ένα τερατούργημα, έργο του σάπιου πολιτικού μας συστήματος με το οποίο κάποιοι καταπατούν την θέληση του ελληνικού λαού, φορώντας το ένδυμα μιας κουρελιασμένης νομιμότητας.

Και μου προξενεί πραγματικά κατάπληξη η ανοχή όχι μόνο του Λαού αλλά και όλων των υπολοίπων θεσμών και γενικά όσων κατέχουν κάποιο αξίωμα ή κάποια υπεύθυνη θέση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως και ο προκάτοχός του, έχει δεμένα τα χέρια από την περίφημη αυτή αναθεώρηση που προήλθε από μια κωμικοτραγική συνεδρία της Βουλής, όπου οι Βουλευτές εξαναγκάστηκαν να ψηφίσουν με χίλιους δυο εκβιασμούς και γελοία μέσα.

Ποιος δεν θυμάται τα περίφημα χρωματιστά ψηφοδέλτια του Ανδρέα; Τις απειλές της Αυριανής; Την μεταβολή της αίθουσας της Βουλής σε πλατό γυρίσματος κινηματογραφικού έργου, με τους εκατοντάδες προβολείς -σχεδόν ένας σε κάθε βουλευτή για να φιλμάρονται οι κινήσεις του, ώστε τρομοκρατούμενος να βάζει το «καλό», έγχρωμο ψηφοδέλτιο;

Μια τραγική κωμωδία που πραγματικά είναι σαν να έγινε για να μπορεί σήμερα ο κ. Τσίπρας να κομπάζει δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, ενώ στην ουσία δεν τον ακολουθεί ούτε το 20% των Ελλήνων.

Θυμάμαι καλά την αποφράδα εκείνη μέρα. Εμείς του ΚΚΕ μπήκαμε εν σώματι τελευταίοι στην αίθουσα της Βουλής. Λέω στον σ. Χαρίλαο:
-Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Να κολυμπήσουμε;
Πράγματι, με τους εκατοντάδες προβολείς νόμιζε κανείς ότι βρισκόταν στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Σταμάτησα να προχωρώ.
- Τι κάνεις; με ρωτά ανήσυχος ο σύντροφος Γραμματέας.
- Πες τους να κλείσουν τις … «φωταψίες», ειδεμή εγώ γδύνομαι…
Και άρχισα να βγάζω το σακάκι…
- Σε παρακαλώ, Μίκη, δεν βλέπεις ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα επάνω μας;
- Ακριβώς γι’ αυτό...
Ο Χαρίλαος και οι άλλοι Βουλευτές του ΚΚΕ κάθησαν στα έδρανα. Εγώ όρθιος. Μου λέει ψιθυριστά ο Χαρίλαος:
- Σε παρακαλώ, κάτσε.
Εγώ όμως άρχισα να ξεκουμπώνω το παντελόνι μου.
- Είναι γελοίο τους φώναζα, Πρέπει να ντρέπεστε.

Έσβησαν μερικοί προβολείς. Τέλος κάθησα πλάι στον Χαρίλαο που ήταν έτοιμος πια να με πνίξει. Τελικά έγινε η ψηφοφορία της ντροπής και βρέθηκαν στην καταμέτρηση δύο άκυρα ψηφοδέλτια: Το δικό μου και του Παναγούλη.

Εδώ θα πρέπει να πω ότι από το 1975, τότε που δήλωσε ο Ανδρέας «Με τον Θεοδωράκη δεν μιλώ πολιτικά αλλά μόνο για καλλιτεχνικά» έως σήμερα, δεν με πλησίασε ούτε ένας πολιτικός συντάκτης. Και αν ποτέ «κάλυψαν» κάποιες πολιτικές μου δραστηριότητες ή δημοσίευαν πολιτικές μου δηλώσεις, ανέθεταν το σχετικό ρεπορτάζ στους καλλιτεχνικούς συντάκτες. Διότι εγώ γι’ αυτούς δεν είμαι πολιτικός. Είμαι καλλιτέχνης, μπουζουξής, ανάξιος να μιλήσει μαζί τους πολιτικά.

Γι’ αυτό αφιερώνω σ’ όλους αυτούς την ΑΚΥΡΗ ΨΗΦΟ μου, που σήμερα αναδεικνύεται σε πράξη τόσο μεγάλης πολιτικής σημασίας, όσο μεγάλο είναι το πολιτικό αδιέξοδο που κυριολεκτικά μας σέρνει πίσω από μια ομάδα νομιμοφανών, που μας οδηγούν στο χάος οχυρωμένοι πίσω από μια εκλογική παρωδία που ουσιαστικά δολοφόνησε τη Δημοκρατία στην χώρα μας.

Επιδόρπιον

Λίγο αργότερα και αφού για μια ακόμα φορά οι κομμουνιστές έπεσαν έξω, με αναζήτησε ο Υπουργός Λάζαρης:
- Θέλω να κανονίσεις να φάμε ένα βράδυ σπίτι σου με τον Φλωράκη.
Πράγματι, Φλωράκης, Καλούδης, Λάζαρης κι εγώ βρεθήκαμε ένα βράδυ να τα πίνουμε μπροστά στο τζάκι του σπιτιού μου στην Ακρόπολη.
Πριν ακόμα καθήσουμε, μας λέει ο Υπουργός:
- Αλήθεια, γιατί δεχθήκατε ασυζητητί τους όρους του Ανδρέα;
Ο Χαρίλαος με κοίταξε με νόημα και για να αλλάξει θέμα φωνάζει στην Μυρτώ:
- Μυρτώ, πεινάμε, γιατί αργείς;
Εγώ στρέφομαι στον Λάζαρη και τον ρωτώ
- Λοιπόν;
- Λοιπόν, λέει αυτός, έγραφα το σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος. Κάποια στιγμή μου τηλεφωνεί ο πρόεδρος και με ρωτά αν έχουμε κανένα νέο απ’ το ΚΚΕ. Του απάντησα αρνητικά. «Περίεργο» μου απάντησε. «Κι επειδή δεν θέλω να αλλάξω κάτι μετά από δική τους απαίτηση, για να μη δοθεί η εντύπωση ότι υποχωρώ, βάλε την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα». Μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφώνησε και μου είπε «Επειδή φαίνεται ότι οι φίλοι μας (και βεβαίως δεν είπε “οι φίλοι μας”» αλλά μια πολύ κακή και συνηθισμένη λέξη) δεν έχουν σκοπό να ζητήσουν τίποτα, άφησε το κείμενο ως είχε και δεν χρειάζεται επομένως ούτε να βάλεις την απλή αναλογική».

Στο σημείο αυτό μπήκε μέσα η Μυρτώ με τα σουτζουκάκια και σταμάτησε η συζήτηση γι’ αυτή την τόσο θλιβερή αποκάλυψη.

Τελειώνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι ναι μεν σιωπώ, όμως και η σιωπή έχει τα όριά της. Ομολογώ ότι είμαι έτοιμος να εκραγώ, γιατί έχω την αίσθηση ότι με έχουν δέσει (μαζί με όλο το κοπάδι) με μια τριχιά σάπιων και παράνομων νόμων και μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο.

Μίκης Θεοδωράκης @ http://www.mikistheodorakis.gr



OKTANA
17 Ιουλίου 2016 

  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Έκκληση προσωπικοτήτων προς τον ελληνικό λαό και τους λαούς όλου του κόσμου

Nα υπερασπιστούμε το ‘Όχι του ελληνικού λαού!
Να υπερασπιστούμε την πατρίδα και τη δημοκρατία!


Στις 5 Ιουλίου, ο ελληνικός λαός απέρριψε, με συντριπτική πλειοψηφία, το τελεσίγραφο των Πιστωτών, που ενεργούν ως ανελέητοι αποικιοκράτες και καταστροφείς της χώρας μας. Ζήτησε την διακοπή της μνημονιακής πορείας καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, αποικιοποίησης της Ελλάδας, που ξεκίνησε τον Μάιο 2010.

Αυτό το ‘Όχι, που άφησε κατάπληκτη όλη την ανθρωπότητα, δόθηκε στις πιο δύσκολες συνθήκες, συνθήκες τρομοκρατίας από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, απειλών και εκβιασμών από τις ισχυρότερες διεθνείς δυνάμεις και αρχόμενου οικονομικού πολέμου, που οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών. Είναι εφάμιλλο των μεγάλων ‘Όχι της ιστορίας μας, όπως τα ‘Οχι του 1821, του 1940, του 1941-44 και πολλών άλλων, με τα οποία ο ελληνικός λαός διατήρησε την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό και τις πιο βασικές ηθικές προϋποθέσεις της ύπαρξής του ως συγκροτημένο έθνος.

Σύμφωνα με τις πιο βασικές αρχές του πολιτεύματός μας, αυτό το ‘Όχι υπερέχει όλων των αποφάσεων της κυβέρνησης και της Βουλής. ‘Όλα τα ελληνικά κρατικά όργανα και τα ευρωπαϊκά, οφείλουν να το σεβαστούν, πόσο μάλλον που απολύτως τίποτα δεν μεταβλήθηκε από τις συνθήκες που επικρατούσαν στις 5 Ιουλίου (αν κάτι έγινε είναι ότι επιδεινώθηκαν οι όροι που επιβάλλουν οι Δανειστές στον ελληνικό λαό).

Η απόφαση ενός δημοψηφίσματος αλλάζει μόνο με άλλο δημοψήφισμα. Η τήρηση αυτών των κανόνων, ο σεβασμός της άμεσης έκφρασης της βούλησης του ελληνικού λαού και της ουσίας του πολιτεύματός μας, δεν είναι μόνο ένα σοβαρό νομικό, πολιτικό και οικονομικό θέμα. Είναι η βασικότερη προϋπόθεση για τη διατήρηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθεί η ειρήνη στην ελληνική κοινωνία.

Είναι επιπλέον ο μόνος δρόμος για να εξασφαλισθεί η ηθική και υλική μας επιβίωση, για να επιζήσει η Ελλάδα ως κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ταυτότητα. Τα τελευταία πέντε χρόνια αποδείχθηκε, με τον πιο απόλυτο και τραγικό τρόπο, ότι τα προγράμματα αυτά, που επιβλήθηκαν από την Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) στον ελληνικό λαό (με τη συγκατάθεση ελληνικών κυβερνήσεων που παραβίασαν μαζικά το Σύνταγμα, την βούληση των εκλογέων, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο), δεν οδήγησαν παρά στη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή που σημειώθηκε στην Ευρώπη μετά το 1945. Είναι προγράμματα δολοφονίας της χώρας μας!

Η συνέχιση του προγράμματος αυτού επί μιας χώρας που έχει ήδη υποστεί πρωτοφανή καταστροφή θα την οδηγήσει σε πλήρη αποσύνθεση και διάλυση σε όλα τα επίπεδα. Ούτε άλλωστε αυτοί που ψήφισαν στη Βουλή τα απάνθρωπα μέτρα που επιβάλλει η τελευταία, έκδηλα παράνομη και αντισυνταγματική «συμφωνία», δεν επικαλέστηκαν πειστικά κάποιο πλεονέκτημά της. Το μόνο τους επιχείρημα είναι «δεν έχουμε άλλη λύση, πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να παραδοθούμε». Ουσιαστικά, μας ζητάνε να αυτοκτονήσουμε ως χώρα και ως λαός.

Ο ελληνικός λαός, όλοι οι ‘Ελληνες πολίτες και η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολούθησαν εμβρόντητοι όσα συνέβησαν μετά το δημοψήφισμα. Ακόμα και σήμερα το μυαλό του ανθρώπου δυσκολεύεται να καταλάβει πως, μια κυβέρνηση που ζήτησε και πήρε, μια συντριπτική εντολή αντίστασης από τον ελληνικό λαό άρχισε, ουσιαστικά μόλις έκλεισαν οι κάλπες, να ενεργεί ωσάν να είχε κερδίσει το Ναι. Δυσκολεύεται να καταλάβει πως, πέντε μέρες αργότερα, και χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στις συνθήκες που επικρατούσαν στις 5 Ιουλίου, συνομολόγησε με εξευτελιστικές διαδικασίες, μια ταπεινωτική και καταστροφική για την Ελλάδα «συμφωνία». Μια «συμφωνία» που δεν τόλμησε να υποβάλλει στη Βουλή για κύρωση, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αλλά υπέβαλε για ψήφιση, όπως έκανε και τον Μάη του 2010 η τότε κυβέρνηση, ένα νομοσχέδιο που βάφτισε «συμφωνία», όπως τότε το βάφτισαν «Μνημόνιο». Ο εξευτελισμός της Ελλάδας και του Συντάγματος ολοκληρώθηκε συμβολικά με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του νόμου με τα μέτρα, που ψήφισε η Βουλή, με τοποθετημένο πάνω από τον νόμο και από το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας ανυπόγραφου, χωρίς να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή, του κειμένου της «συμφωνίας στα αγγλικά και ελληνικά», δίκην πίνακα εντολών ανώτερης εξουσίας.

Στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να εξηγήσει τις οβιδιακές της μεταμορφώσεις, η κυβέρνηση έγινε τώρα ο κύριος προπαγανδιστής όλων των επιχειρημάτων του Ναι. Ενσταλλάσει η ίδια τον φόβο και τον πανικό στους ‘Ελληνες πολίτες. ’Εβαλε το κύρος που της έδωσε η προηγούμενη, αντιμνημονιακή στάση της, αλλά και το κύρος μιας αριστεράς, που έδωσε στο παρελθόν ηρωϊκούς αγώνες, στην υπηρεσία δυνάμεων που θέλουν να διαλύσουν το ηθικό του ελληνικού λαού, να τον πείσουν ότι το κράτος του είναι τελείως ανίσχυρο, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να παραδώσει αμαχητί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία του στους Πιστωτές και να ελπίσει στο έλεός τους. ‘Ελεος που, όπως έμαθαν οι ‘Ελληνες, με τίμημα τη διάλυση της χώρας μας την τελευταία πενταετία, δεν υπάρχει καν.

Αυτά που λέει σήμερα η κυβέρνηση, τα έλεγαν πριν το δημοψήφισμα οι χρεωκοπημένοι πολιτικοί και τα κόμματα που φέρουν την ιστορική ευθύνη της διάλυσης και υποδούλωσης της Ελλάδας. Οι ‘Ελληνες τα αγνόησαν, δίνοντας στην κυβέρνησή τους το ‘Όχι που ζήτησε, αλλά δεν ξέρουμε αν ήθελε. Το να επαναλαμβάνει όμως, ο ίδιος ο «αρχηγός» των αντιμνημονιακών τέτοια επιχειρήματα, γεμίζει φόβο, αμφιβολίες και σύγχυση την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Στα άμεσα, υλικά και αντικειμενικά αποτελέσματα της συνθηκολόγησης, προστίθεται η ηθική αποσύνθεση του έθνους, η κατάρρευση του ηθικού, της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησής του!

Λέει βέβαια ο Πρωθυπουργός, όπως και οι προκάτοχοί του: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αυτό δεν είναι αλήθεια. Θα ήταν αξιόπιστο ένα τέτοιο επιχείρημα, μόνο αν στη μάχη για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της πατρίδας του, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είχε χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που διέθετε η Ελλάδα, όπλα που δεν χρησιμοποίησε και επιμελώς απέκρυψε. ‘Όταν έχεις λαό αποφασισμένο πίσω σου, πάντα υπάρχει εναλλακτική λύση! Και πάντως, ο πρώτος υπεύθυνος και αρμόδιος να οργανώσει την άμυνα του κράτους και του λαού μας που δέχονται επίθεση και πόλεμο – και επίθεση και πόλεμο δέχονται οι ‘Ελληνες και το κράτος τους εδώ και πέντε χρόνια- είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Αυτοί πρέπει να ενθαρρύνουν, όχι να πανικοβάλλουν. Να βάλουν στην υπηρεσία του απειλούμενου κράτους και λαού όλα τα μέσα στη διάθεσή τους. Και όχι βέβαια να διατάσσουν έμφοβοι αποστρατεία του λαού και του κράτους τη στιγμή της εχθρικής επίθεσης!

Γιατί άλλωστε επί δυόμισυ χρόνια, από τις εκλογές του 2012 μέχρι τις εκλογές του 2015, ο Πρωθυπουργός και τα κόμματα που κυβερνούν δεν προετοιμάστηκαν για το πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης με τους πιστωτές; Γιατί δεν το έκαναν ούτε όταν φάνηκε καθαρά ότι δεν επρόκειτο να προκύψει τίποτα από τις διαπραγματεύσεις; Γιατί ξόδεψαν τα κρατικά αποθεματικά για να διατηρήσουν πέντε μήνες μια παρωδία «διαπραγματεύσεων»; Γιατί παραπλανούσαν και καθησύχαζαν τον ελληνικό λαό πριν και μετά τις εκλογές, αντί να τον προετοιμάζουν; Γιατί, όχι μόνο δεν αναζήτησαν χρηματοδοτική βοήθεια διεθνώς, εκτός ΕΕ, αλλά και την απέκλεισαν με επανειλημμένες δηλώσεις τους; Ποιών τις διαβεβαιώσεις αφρόνως εμπιστεύτηκαν; Για ποιον ακριβώς λόγο ευχαριστούν τώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα αμείλικτα ερωτήματα που τους θέτει ο Λαός και η Ιστορία.

Καλούμε τον ελληνικό λαό, αυτές τις τραγικές στιγμές της ιστορίας μας, να μη το βάλει κάτω, να διατηρήσει το θάρρος και την ευθυκρισία του. Να μην επιτρέψει να του σπάσουν ξανά την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη του στις αστείρευτες, ιστορικά αποδεδειγμένες δυνάμεις του. Να μη λυγίσει.

Οι πατεράδες και οι μανάδες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας έζησαν τη γερμανική κατοχή. ‘Εζησαν την πείνα του χειμώνα του 1941-42. Επιβίωσαν όμως, αντιστάθηκαν και νίκησαν τον κατακτητή. ‘Ετσι θα γίνει και τώρα.

Καλούμε τους ‘Ελληνες πολίτες να οργανωθούν και να παλέψουν άμεσα για να βοηθήσουν τους πιο αδύνατους να αντιμετωπίσουν την πείνα, την αρρώστια, την ανέχεια, για να στηρίξουμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Να συνδράμουμε πρώτα από όλα αυτούς που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στα σπίτια τους, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τα φάρμακα που χρειάζονται!

Καλούμε τους ‘Ελληνες πολίτες να βάλουν πλάτη για να μη διαλυθούν, από το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, οι πιο βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους.

Τους καλούμε να αντισταθούν, όπου μπορούν και όπως μπορούν, στην επιβολή των νέων αντιλαϊκών μέτρων. Αυτή η χώρα είναι δική μας. Δεν θα την παραδώσουμε.

Καλούμε τον ελληνικό λαό να βγάλει τα οδυνηρά αλλά αναγκαία συμπεράσματα από την εμπειρία του και να οικοδομήσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο μέτωπο αντίστασης, να μην ξαναεμπιστευτεί τυφλά αυτοσχέδιους σωτήρες, τυχοδιώκτες και καιροσκόπους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο εθνικό και λαϊκό καθήκον σήμερα από τη διακοπή του συνολικού δανειακού προγράμματος καταστροφής και υποδούλωσης της χώρας. Είναι προτιμότερο η διακοπή αυτή να γίνει συμφωνημένα, από κοινού με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης. Αν δεν μπορεί όμως να γίνει έτσι, πρέπει να γίνει μονομερώς. Δεν έχουμε άλλο δρόμο για να σωθούμε, ούτε την πολυτέλεια για καινούριες αυταπάτες! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να σωθεί η Ελλάδα από ολοκληρωτική καταστροφή, να σωθεί με δυνάμεις ικανές να κρατήσουν τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας και τον πολυτιμότερο θησαυρό που έχει, το ζωντανό κεφάλαιο των νέων, που χάνεται σήμερα στον δρόμο της μετανάστευσης.

Για να μπορέσει να γίνει αυτό, χρειάζεται η καθολική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, χωρίς ιδιοτέλειες, μικροκομματισμούς, εύκολα συνθήματα και καιροσκοπισμούς. Χρειάζεται η αναζήτηση ερεισμάτων και συμμαχιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, χωρίς αποκλεισμούς. Χρειάζεται θάρρος, ανιδιοτέλεια και σοβαρότητα. Καταστραφήκαμε από τα εύκολα συνθήματα, τους πολιτικαντισμούς, τις κραυγές χωρίς περιεχόμενο, τους τυχοδιώκτες, την καιροσκοπική εκμετάλλευση της τραγωδίας του λαού μας. Χρειαζόμαστε επιστημονικά άρτια επεξεργασία των εναλλακτικών, πλατιά και σοβαρή συζήτηση στην ελληνική κοινωνία και στους ‘Ελληνες του εξωτερικού για τις λύσεις που έχουμε και το που πάμε ως έθνος.

Ο Δαυίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ. Αλλά πρέπει να είναι πιο σοβαρός, πειθαρχημένος και έξυπνος από τον Γολιάθ. Σήμερα, ο ελληνικός λαός πληρώνει πανάκριβο, τεράστιο τίμημα, όπως και τόσες άλλες φορές στην ιστορία του, γιατί οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις και τα δύο κόμματα που κυβερνούν, ακριβώς γιατί επαγγέλθηκαν τη διακοπή της μνημονιακής πορείας, δεν έπραξαν το καθήκον τους, δεν προετοιμάστηκαν και δεν προετοίμασαν το λαό, κινήθηκαν συχνά με πνεύμα καιροσκοπισμού και μικροκομματισμού, εμπιστεύτηκαν διαβεβαιώσεις και συμβουλές ξένων, που σε όλη την ιστορική διαδρομή μας απέδειξαν ότι δεν είναι φίλοι μας.

Η πατρίδα μας δεν κινδύνευσε όταν ο λαός, ενωμένος σε μια γροθιά, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία και την προκοπή του. Κινδύνευσε πάντα και καταστράφηκε συχνά, όταν οι δυνάμεις της ξένης εξάρτησης πήραν το πάνω χέρι.

Καλούμε ιδιαίτερα τα κοινωνικά στρώματα που κατάφεραν, μέσα στον καιρό της κρίσης, να διατηρήσουν παρόλα αυτά κάποιες καταθέσεις και κάποια εχέγγυα υλικής άνεσης και ασφάλειας, να συνειδητοποιήσουν ότι παίζουν με τον φόβο τους για το τι μπορεί να σημαίνει μια σύγκρουση, αλλά δεν τους λένε τι θα συμβεί αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία της χώρας. Σίγουρα, κάθε άμυνα, κάθε αντίσταση, κάθε αγώνας είναι σύγκρουση με τις ισχυρότερες δυνάμεις της καταστροφής και της υποδούλωσης. Σίγουρα, κάθε σύγκρουση έχει κινδύνους για τους αγωνιστές. ‘Ερχονται όμως στη ιστορία στιγμές που η σύγκρουση γίνεται απαραίτητη για να σωθεί η πατρίδα, ο λαός, ο πολιτισμός του και οι επόμενες γενηές. Για να σωθεί η αξία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Σε κάθε αγνό αγώνα, οι αγωνιστές κλείνουν τα αυτιά τους και στους ευχάριστους και στους τρομοκρατικούς ήχους των σειρήνων του κατακτητή.

‘Ένα από τα πιο απάνθρωπα όπλα που χρησιμοποιούν σήμερα οι κάθε είδους κατακτητές είναι η «συντεταγμένη χρεωκοπία», που συνήθως ψευδεπίγραφα ονομάζεται «βοήθεια αλληλεγγύης». Είναι από τα πιο απάνθρωπα όπλα, γιατί εξαρθρώνει ολοκληρωτικά ένα λαό και τις επόμενες γενηές του. Το όπλο αυτό, που χρησιμοποιούν κατά του ελληνικού λαού από το 2010, οδηγεί στον πλήρη αφανισμό της Ελλάδας ως εθνικού κράτους, ως κοινωνίας, ως ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας, μαζί με τις επόμενες γενηές της. Αυτή τη χρεοκοπία μας έχουν επιβάλλει σήμερα, αυτήν έχουμε και αυτή συμφώνησε η σημερινή μας πολιτική ηγεσία με τους δανειστές μας να συνεχίσουν και να διαιωνίσουν. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Αν οι πιστωτές νικήσουν, θα τα πάρουν όλα κι από αυτούς που σήμερα κάτι διαθέτουν. Η Κυρία Μέρκελ μόνο τον θεσμό της δουλείας δεν έχει δοκιμάσει να εφαρμόσει στη χώρα μας. Ίσως βέβαια κι αυτό έγινε γιατί πέτυχε να επιβάλλει τα «ισοδύναμά» του. ‘Οσοι διαθέτουν ακόμα κάτι από τις οικονομίες και τον ιδρώτα τους, όσοι ‘Ελληνες έχουν επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα φύγουν από τα ελληνικά χέρια τους, ότι σκοπός των δανειστών είναι να περάσουν αυτές και ολόκληρη η αγορά στα χέρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κερδοσκοπικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η επιβολή αυτής της συμφωνίας και μάλιστα η εφαρμογή της από μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της αριστεράς, συνιστά πλήρη κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, στην πιο ακραία του μορφή. Συνιστά ολοσχερή κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση των ήδη πληγέντων μεσαίων στρωμάτων, καταστροφή αγροτών και ανέργων.

Η προστασία του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η κοινωνική και οικονομική αναδιανομή δεν είναι μια πολυτέλεια. Είναι η πιο απόλυτη, η πιο ζωτική προϋπόθεση για τη σωτηρία της πατρίδας. Το έθνος, η πατρίδα δεν είναι αφηρημένες έννοιες, ταυτίζονται με τον ζωντανό, υπαρκτό ελληνικό λαό που μοχθεί και αγωνίζεται. Ούτε μπορεί να υπάρχει έθνος και πατρίδα χωρίς τον λαό και χωρίς την αξιοπρέπειά του. Ούτε φυσικά μπορεί να ταυτίζεται η Ελλάδα με μια ολιγαρχία, άρρηκτα συνδεδεμένη με ξένα συμφέροντα.

Η παράδοση της κρατικής κυριαρχίας στην ηγεσία της ευρωζώνης και το ΔΝΤ είναι ο τόπος συνάντησης της ντόπιας «ελίτ» με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Είναι το σχέδιο εκχώρησης της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, του τραπεζικού τους συστήματος, των πρώτων κατοικιών τους, που ήδη αίρεται η προστασία τους, ακόμα και της γης των αγροτών στους δανειστές. Είναι το σχέδιο της πλήρους φτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού.

Είμαστε βέβαιοι ότι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός των Ελλήνων θα νικήσουν τη βαθειά απογοήτευση και την αποθάρρυνση που είναι τόσο φυσικό να νοιώθουμε όλοι μας τώρα. Οι Πιστωτές είναι άλλωστε τόσο ανελέητοι, που δεν μας αφήνουν κανένα άλλο περιθώριο, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, ως άτομα και ως λαός.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους λαούς του κόσμου και τους καλούμε να συνειδητοποιήσουν ότι ο δικός μας αγώνας είναι και δικός τους. Να καταλάβουν το είδος των δυνάμεων που αντιμετωπίζουμε και που διάλεξαν την Ελλάδα ως πειραματόζωο.

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους Ευρωπαίους που συμπαραστάθηκαν στους ‘Ελληνες κατά τη διάρκεια της μαύρης περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας και τους ζητάμε να εμποδίσουν τώρα το πραξικόπημα που οργανώνουν οι κυβερνήσεις τους, μαζί με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, υπό την καθοδήγηση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, για να επιβάλλουν τη δικτατορία των Πιστωτών στην Ελλάδα σήμερα, σε όλη την Ευρώπη αύριο!

Οι δυνάμεις που σχεδίασαν και μετατρέπουν τώρα μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ιράκ ή Λιβύη με «οικονομικούς βομβαρδισμούς», αν επικρατήσουν, θα καταστρέψουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπροστά στον νέο ολοκληρωτισμό των «Αγορών», το ίδιο, αν όχι περισσότερο επικίνδυνο από τους ολοκληρωτισμούς των δεκαετιών του 1930 και του 1940, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ενωθούμε και να πολεμήσουμε. Πρέπει να το κάνουμε τώρα. Αύριο κινδυνεύει να είναι πολύ αργά για όλη την Ευρώπη, για όλη την ανθρωπότητα.
Η Ελλάδα θα νικήσει, η Δημοκρατία θα νικήσει, η δημοκρατική Ευρώπη θα νικήσει!

Αθήνα, 29 Ιουλίου 2015

Βένιος Αγγελόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Μαθηματικών, Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Δρ. Γιώργος Βήχας, καρδιολόγος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, εκ των εμπνευστών και ιδρυτών του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού

Δρ. Κλεάνθης Γρίβας, ψυχίατρος

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, Οικονομολόγος, τρεις φορές εκλεγείσα Πρύτανης Ομότιμη Καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Κατερίνα Θανοπούλου, εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Μίκης Θεοδωράκης, Μουσικοσυνθέτης

Κώστας Καραϊσκος, εκδότης εφημερίδας «Αντιφωνητής» Θράκης

Γιώργος Κασιμάτης, ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Πανεπιστημίου Αθηνών, ιδρυτικό μέλος και επίτιμος Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου, πρώην νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Γ. Παπανδρέου

Παπα-Αντρέας Κεφαλογιάννης από τα Ανώγεια της Κρήτης

Γιάννη Κιμπουρόπουλος, δημοσιογράφος

Στάθης Κουβελάκης, Καθηγητής, King’s College, Λονδίνο, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Νίκος Κουτσού, Βουλευτής Αμμοχώστου, o ένας εκ των δύο Κυπρίων βουλευτών που αντιτάχθηκαν μέχρι τέλους στα Μνημόνια της Κύπρου

Μάριος Κρητικός, αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας, συντονιστής της «Πρωτοβουλίας των Δελφών», μέλος της συντακτικής επιτροπής της διεθνούς επιθεώρησης για την αυτοδιαχείριση, «Utopie Critique» («Κριτική Ουτοπία»)

Σπύρος Λαβδιώτης, οικονομολόγος, συγγραφέας

Γιάννης Μαύρος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα

Γιώργος Μουστάκης, σκηνοθέτης

Δημήτρης Μπελλαντής, Δρ. Συνταγματικού Δικαίου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Παναγιώτης Παντελίδης, οικονομολόγος-ερευνητής

Δημήτρης Πατέλης, αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πολυτεχνείο Κρήτης

Τζέιμς Πέτρας, Bartle ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας του Binghamton University της Νέας Υόρκης, πρώην σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Γ. Παπαδρέου, πρώην διευθυντής του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών, συνεργάτης μιας πλειάδας ηγετών και κινημάτων της Λατινικής Αμερικής

Ελένη Πορτάλιου, Καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής, Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Στάθης, Στάθης Σταυρόπουλος, σκιτσογράφος

Θέμος Στοφορόπουλος, Πρέσβης

Μιχάλης Στυλιανού, δημοσιογράφος, διευθυντής της ελληνικής εκπομπής της Κρατικής Γαλλικής Ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας

Δρ. Αριστομένης Συγγελάκης, Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Γιάννης Σχίζας, συγγραφέας

Φώτης Τερζάκης, συγγραφέας

Βαγγέλης Τσεκούρας, δικηγόρος

Μαρία Φραγκιαδάκη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας

Στάθης Χαμπίμπης, φυσικός




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Με το ακόλουθο μήνυμά της, η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου αποχαιρετά τον Μίκη Θεοδωράκη:

«Αντίο, Μίκη!

Σε ευχαριστούμε για αυτά που έκανες σε ολόκληρη τη ζωή σου, δίνοντας το παράδειγμα της αντίστασης, του αγώνα, της διεκδίκησης, της βροντερής δημιουργίας, της αστείρευτης αγάπης για την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Σε ευχαριστούμε για την έμπνευση και τη δύναμη που έδωσες σε τόσες γενιές, σε τόσους ανθρώπους, να αγωνιστούν, να δημιουργήσουν, και «να τραβήξουν την ανηφόρα, με σημαίες και ταμπούρλα»!

Δημιουργός και πολιτικός, πνεύμα ανυπότακτο, φρόνημα ελεύθερο και ψυχή παλλόμενη κι ανήσυχη μέχρι το τέλος, κατάφερες αυτό που λίγοι στην ιστορία της ανθρωπότητας πέτυχαν: συνέβαλες ιστορικά, για να αλλάξει ο κόσμος.

Κι αν ο κόσμος δεν άλλαξε ακόμη όσο ήθελες κι όσο πρέπει, οι σπόροι που φύτεψες ανθίζουν στις ψυχές των ανθρώπων που συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται και να δημιουργούν.

Κι αν έφυγες τώρα από κοντά μας, μένεις αθάνατος στο νου και στις καρδιές μας και στην ανυπέρβλητη μουσική που μας χάρισες απλόχερα, εθνική και πανανθρώπινη κληρονομιά.

Άξιος!

ΖΚ»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αποχαιρετά ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Σε ευχαριστώ, όπως ΟΛΟΙ οι Έλληνες και μαζί μας η Οικουμένη, για τα μουσικά έργα σου (και όχι μόνο) και όπως με σεβασμό σου είχα πει και από κοντα όταν το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας σε τίμησε με τον τίτλο του Διδάκτορα της Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, με τη μουσική σου χόρεψα συρτάκι ως φοιτητής στη Νέα Υόρκη, λέκτορας στη Βοστώνη και αργότερα στη Γερμανία και την Αυστρία και και μετά ως Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη...

Από σήμερα και στην αιωνιότητα θα μάθεις εκεί στον Παράδεισο όλους τους Αγγέλους να χορέψουν στη Μουσική σου ενώ οι επόμενες γενιές Ελλήνων και η Ανθρωπότητα θα συνεχίσει να απολαμβάνει το τεράστιο Μουσικό σου έργο

Υποκλίνομαι με θαυμασμό, σεβασμό και αγάπη



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Του Γιώργου Νικολαΐδη

Σήμερα κλαίει η Ελλάδα. Και συνάμα όλη η Γη. Για τον Μίκη Θεοδωράκη που δεν θα τον βλέπουμε πια ανάμεσά μας, αλλά θα μας συντροφεύει στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας. Με την μουσική και τους λόγους του. Είναι ελεύθερος ο καθείς μας να τοποθετεί όπου θέλει τον μουσικό και πολιτικό Μίκη και τις ορθές ή μη επιλογές που έκανε στην ζωή του. Όλοι θα συμφωνήσουμε όμως πως υπήρξε ένας αγνός και με ευθυκρισία αγωνιστής. Η αναφορά μας αυτή, περιορίζεται σε μια από τις ομιλίες του. Ας θυμηθούμε το γεγονός και ας τον κρίνουμε από τις απόψεις του και μόνον.

Ο Μίκης προαναγγέλλει την ομιλία του της 9ης Ιουνίου 2011 αρκετές μέρες πριν. Δύο 24ωρα νωρίτερα, ο μεν Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης, αρνείται την παραχώρηση της Πλατείας, ο δε Πρύτανης του ΑΠΘ αποσύρεται και αρνείται να μιλήσει, για λόγους που τους μαθαίνουμε τελικά από την τηλεόραση. 

Ο Μίκης φτάνει στη Θεσσαλονίκη το πρωί της προηγούμενης ημέρας, το απόγευμα «καταλαμβάνει» την Πλατεία Αριστοτέλους και προβαίνει σε καθιστική του διαμαρτυρία στο κέντρο της «απαγορευμένης» Πλατείας. Ο Δήμαρχος, μπροστά στη δημόσια κατακραυγή, επιτρέπει σιωπηρά την ομιλία, η οποία πραγματοποιείται χωρίς κανένα περαιτέρω πρόβλημα. 

Μιλάει απ' την καρδιά του και είναι βάλσαμο στις καρδιές ο σοφός, μεστός και μετρημένος λόγος του. Και γίνεται ο ενθουσιασμός του κόσμου αντίδοτο στην αγανάκτησή του για τα σωρευμένα προβλήματα που τον βασανίζουν και για τα τεκταινόμενα που τον εξοργίζουν. 

Αναφέρεται σε αγώνες, σε πνευματική κατάπτωση, σε συμφωνίες περίεργες και βλαπτικές, σε μνημόνια και επιβουλές ξένων κέντρων εξουσίας, σε διμερή θέματα με την Τουρκία, στις κατάφορες αδικίες σε βάρος της πατρίδας μας, με την ψυχή του πλημμυρισμένη Ελλάδα. 

Τραγουδήσαμε μαζί του και ξανά ονειρευτήκαμε. Δυο ώρες χαράς στον ζόφο των ημερών. Ο Μίκης έφερε τη γενιά του κοντά στις νεότερες, τις μπόλιασε με τη σοφία του, τις ενθουσίασε με το κουράγιο του. 

Δείτε το σχετικό μας βίντεο από την αλησμόνητη ομιλία του 




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Για τον Αντώνη Καλογιάννη 11.02.2021

Με τον Αντώνη Καλογιάννη συνδέθηκα στενά.

Σημάδεψε κυριολεκτικά το έργο μου δίνοντας πραγματικά μοναδικές ερμηνείες σε έργα όπως τα «Επιφάνια Αβέρωφ», το «Πνευματικό Εμβατήριο», η «Κατάσταση Πολιορκίας», ο «Ήλιος και Χρόνος», τα «Τραγούδια του Ανδρέα», τα «12 Λαϊκά», η «Νύχτα Θανάτου», τα «Γράμματα απ’ την Γερμανία» και σε τόσα άλλα τραγούδια…

Εκτός όμως από την πανέμορφη φωνή του που με συγκινούσε αφάνταστα, ταίριαζαν πολύ και οι χαρακτήρες μας.

Ήμασταν φίλοι!

Σκέφτομαι ότι είναι πολύ άδικο που έφυγε πρώτος και με άφησε πίσω του να ζω με τις ωραίες μας αναμνήσεις, γεμάτες μουσική και αγάπη.

Αθήνα, 11.2.2021 Μίκης Θεοδωράκης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την αρχική τοποθέτηση του Μίκη Θεοδωράκη για το φλέγον ζήτημα των (ανύπαρκτων) ελληνοτουρκικών σχέσεων σε συνδυασμό με ενδεχόμενη απειλή υφαρπαγής των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων της Κυπριακής ΑΟΖ από τις επικυρίαρχες δυνάμεις ( ΕΕ & ΗΠΑ) και την προτροπή του για συμβιβασμό και εξέταση τρόπου συνεκμετάλευσης με την Τουρκοκυπριακή μειονότητα.
Στην δήλωση αυτή  (που πιθανότατα εκφράζει και άλλους, όπως πρόσφατα έχουμε διαπιστώσει από ποικίλους πρόσφατους σχολιασμούς) υπήρξε άμεση απάντηση - όχι από πολιτικούς άνδρες σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά από τον Κύπριο στην καταγωγή γνωστό δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου που τον ψέγει για την τοποθέτησή του και τον προκαλεί να πει ανοιχτά αν προτείνει την 50 - 50 συνεκμετάλλευση.
Ακολουθεί ανταπάντηση Θεοδωράκη που ουσιαστικά ξεκαθαρίζει πως "Το μερίδιο των δύο πλευρών πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό κάθε πλευράς".
Παραθέτουμε και τις τρεις τοποθετήσεις και αναρωτιόμαστε τί πραγματικά συνέπειες μπορεί να έχουν ανοιχτά δημόσιες παρόμοιες αντιπαραθέσεις και αντικειμενικά (χωρίς να θεωρούμε πως κρύβουν προθέσεις) ποιούς σκοπούς εξυπηρετούν.

Η αρχική δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη
Αν και λόγω της ηλικίας μου έχω απομακρυνθεί από τα κοινά, η προχθεσινή συνέντευξη του Τουρκοκύπριου Προέδρου, κ. Ακιντζί, στα «ΝΕΑ» με αναγκάζει να «στρατευτώ» και να μιλήσω ξανά. Στα 1986 πήρα την πρωτοβουλία μαζί με άλλους φίλους στην Ελλάδα και στην Τουρκία και δημιουργήσαμε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, που αμέσως βρήκε μεγάλη απήχηση στους λαούς των δύο χωρών.
Όταν γύρισα στην Αθήνα, μετά την ίδρυση της Επιτροπής, το ΠΑΣΟΚ με υποδέχθηκε ως προδότη, μετά από λίγο όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στο Καστρί για να μου πει «έχεις δίκιο, εσύ είδες, εγώ δεν είδα, γι’ αυτό έχω καλέσει τους δημοσιογράφους που μας περιμένουν, γιατί θέλω να γίνει γνωστή η παραδοχή μου αυτή». Αμέσως μετά τη συνάντηση με τους δημοσιογράφους, κάλεσε στο Καστρί ολόκληρη την Ελληνική Επιτροπή για να μας παρακαλέσει να μεταφέρουμε στην Τουρκία ένα δικό του μήνυμα φιλίας.
Πήγαμε, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη για να μεταφέρουμε το μήνυμα του Α. Παπανδρέου. Όλη την ώρα που διάβαζα το μήνυμα αυτό μπροστά στην κάμερα του μοναδικού τότε κρατικού τηλεοπτικού σταθμού της Τουρκίας, ο σταθμός έδειχνε για πρώτη φορά τη φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού. Την επομένη στην Άγκυρα είχαμε συναντήσεις με όλους τους αρχηγούς των κομμάτων και φυσικά με τον τότε πρωθυπουργό Οζάλ. Σε όλους μεταφέραμε τις απόψεις του Α. Παπανδρέου για την έναρξη μιας νέας εποχής στις σχέσεις των δύο χωρών και όλοι τις δέχθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό. Μαζί με την Τουρκική Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, που είχε επί κεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αγκυρας, Εκρέμ Ακουργκάλ, περιοδεύσαμε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας και παντού μας υποδέχθηκαν με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Στην Ελλάδα είχαμε την ίδια απήχηση, κυρίως στην ελληνική επαρχία, όπου είχαν ξεκινήσει να γίνονται τοπικές επιτροπές αρχίζοντας από την Πρέβεζα και τα Γιάννενα. Αμέσως μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, έγινε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που μου ανέθεσε κι αυτός να μεταφέρω το δικό του μήνυμα φιλίας και συνεργασίας στον Οζάλ, που, στο μεταξύ, είχε γίνει Πρόεδρος της Τουρκίας. Μεταφέρω εδώ όσα μου είπαν οι δύο πολιτικοί ηγέτες:
– Μητσοτάκης: «Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κεμάλ Ατατούρκ».
– Οζάλ: «Είμαι πρόθυμος και ευχαριστώ τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όσα λέγονται περί επεκτατικής μας πολιτικής είναι μύθοι. Σήμερα η αξία των λαών δεν μετριέται με την εδαφική έκταση της χώρας τους, αλλά με την κοινωνική τους ανάπτυξη. Αυτό κάνω εγώ αυτή τη στιγμή. Μείωση των στρατιωτικών μας δαπανών κατά 2%. Με τα κεφάλαια που θα εξοικονομηθούν, θα φτιάξουμε δεύτερη γέφυρα στην Ιστανμπούλ, αυτοκινητοδρόμους και στην Ανατολική Τουρκία ένα μεγάλο φράγμα, το φράγμα Ατατούρκ, που θα ανεβάσει κάθετα την εθνική μας οικονομία. Τέλος κάναμε κι αυτό...» και μου δείχνει το κινητό του τηλέφωνο, που τότε ήταν άγνωστο σε μας. Ακολούθως με ρώτησε ποιος είναι ο αριθμός τηλεφώνου του σπιτιού μου και ποια ξένη γλώσσα μιλά η γυναίκα μου. Του είπα «γαλλικά».
Και τότε εκείνος πήρε τον αριθμό από το κινητό του, είπε γαλλιστί στη γυναίκα μου, που απάντησε «είμαι ο Πρόεδρος Οζάλ, χαίρομαι πολύ που σας μιλώ, σας δίνω τον σύζυγό σας», και μου έδωσε το τηλέφωνο. Παραθέτω όλες αυτές τις λεπτομέρειες για να καταλήξω και πάλι ύστερα από πολλές δεκαετίες που μεσολάβησαν, στις σκέψεις και πρωτοβουλίες σχετικά με την Τουρκία. Θα μου πείτε ότι σήμερα είναι ο Ερντογάν κ.λπ. κ.λπ. Βεβαίως, η Τουρκία έχει αλλάξει. Όμως εκείνο που δεν πρόκειται να αλλάξει στους αιώνες των αιώνων είναι ότι η Τουρκία θα είναι στη θέση της, δηλαδή θα είναι το γειτονικό μας κράτος και θα αποτελεί πάντα στοιχειώδη ανάγκη και για τους δυο μας να συζήσουμε όσο γίνεται πιο ειρηνικά και –γιατί όχι;– φιλικά. Εξάλλου οι λαοί μας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Φτάνει οι ηγέτες να φέρονται με υπευθυνότητα και ρεαλισμό.
Και τώρα έρχομαι στους υδρογονάνθρακες. Από το 2012 μαζί με τους συνεργάτες μου στη ΣΠΙΘΑ προβάλαμε πρώτοι εμείς τις μελέτες των Αντώνη Φώσκολου, Θεόδωρου Καρυώτη, Ηλία Κονοφάγου, Νίκου Λυγερού και άλλων για την ύπαρξη μεγάλου υποθαλάσσιου πλούτου που κρύβεται στην Ανατολική Μεσόγειο, και καλέσαμε την Κυβέρνηση να κηρύξει την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), ώστε να διαφυλαχθούν τα κοιτάσματα που ανήκουν στην Ελλάδα και που η αξία τους υπολογίζεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ. Και ερωτώ: Γιατί καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ; Εγώ πιστεύω ότι δεν μας το επιτρέπουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.
Όπως έχει αναπτύξει επανειλημμένα ο καθηγητής κ. Γεώργιος Κασιμάτης, το πρώτο βήμα θα έπρεπε να είναι η κατάργηση των σχετικών παραγράφων των Μνημονίων, με βάση τις οποίες όποιο εισόδημα αποκτά η Ελλάδα πηγαίνει κατευθείαν στους δανειστές. Συμφωνώ όμως, ότι υπάρχει και η τουρκική απειλή ως εμπόδιο. Εμπόδιο που θα μπορούσε ίσως να αρθεί αν πριν κάνουμε αυτό το βήμα προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την Τουρκία. Γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια: Ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι πολύπλοκη υπόθεση. Η δική μου άποψη είναι ότι η Τουρκία περιβάλλεται από τη θάλασσα και αισθάνεται ασφυξία όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο υπάρχουν ουσιαστικά εμπόδια όπως είναι τα νησιά μας, που ακυρώνουν τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, πράγμα που θα επιθυμούσε ως χώρα περιβαλλόμενη από θάλασσα. Θυμάμαι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, μου έλεγε ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς εάν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά.
Θεωρώ λοιπόν, ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος. Άλλωστε ο πλούτος αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο.
Όσο για τα ποσοστά του ενός και του άλλου, αυτά θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο αλλά και την κοινή λογική που θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης όσο και από τον ωμό ρεαλισμό. Αυτό το θεωρώ πολύ προτιμότερο για τα ελληνικά συμφέροντα από τη δημιουργία μετώπου εναντίον της Τουρκίας με κίνδυνο μια πολεμική σύρραξη που θα την πληρώσουν οι λαοί και από τις δυο όχθες του Αιγαίου.
Όσον αφορά τον Πρόεδρο κ. Αναστασιάδη, απορώ γιατί, όταν ξεκίνησε την οριοθέτηση των ζωνών της Κυπριακής ΑΟΖ, πράγμα απολύτως σωστό, δεν θεώρησε πολύ θετικό στοιχείο τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων, που θα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς την ουσιαστική ειρήνευση της Μεγαλονήσου. Στο κάτω-κάτω είναι κι αυτοί κάτοικοι της ίδιας χώρας και το γεγονός ότι είναι μειοψηφία κάνει ακόμα μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου την ευθύνη της πλειοψηφίας, όταν μάλιστα πρόκειται για την αναγκαία γαλήνη που χρειάζονται όλοι οι λαοί για να πάνε μπροστά. Η παρουσία των τουρκικών «ειδικών» πλοίων (που δείχνει τον βαθμό σύγχυσης της τουρκικής πλευράς) δεν αντιμετωπίζεται με την παρουσία των ξένων εταιρειών και του στόλου των ΗΠΑ. Όλα αυτά είναι εφήμερα, ενώ η γειτονία με την Τουρκία είναι γεγονός που δεν αλλάζει.
Οι ιαχές για τη δήθεν πλεονεκτική θέση της χώρας μας στη συγκεκριμένη συγκυρία λόγω των μετώπων κατά της Τουρκίας και της υποστήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι επικίνδυνοι ακροβατισμοί. Σκεφτείτε μόνο τι θα γίνει αν ο Ερντογάν ή κάποιος μεταγενέστερος Πρόεδρος της Τουρκίας συμφωνήσει να ξαναγίνει η Τουρκία βάση των Αμερικανών. Τότε, εν ριπή οφθαλμού, όλα θα έχουν αναστραφεί αφήνοντας τον λαό και τη χώρα μας στο έλεος της μοίρας του. Υπολογίζω ότι αυτή η ώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία εάν θέλουμε να επωφεληθούμε από τον δικό μας πλούτο που θα αναδείξει τον ταλαίπωρο λαό μας και τη χώρα μας σ’ αυτό που της αξίζει, δηλαδή σε μια χώρα αυτάρκη και ανεξάρτητη, με οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη.

Ακολούθησε ο εξής σχολιασμός των δηλώσεων Θεοδωράκη από τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου από την ιστοσελίδα του: 

Οι δηλώσεις του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη προκαλούν πάντα αντιδράσεις. Σε αντίθεση με το μουσικό έργο του, που αποδέχονται και τιμούν οι πάντες, οι θέσεις του για τα εθνικά θέματα, και ειδικά για την επιθετικότητα της Τουρκίας, φέρνουν απέναντι τους πρώην και νυν υποστηρικτές του με τους πρώην και νυν εχθρούς του.

Είναι ένας μύλος… Οι υποστηρικτές γίνονται εχθροί και οι εχθροί υποστηρικτές. Είναι και αυτό ένα από τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Για το Σκοπιανό, ο κ. Θεοδωράκης τάχθηκε ανεπιφύλακτα εναντίον της Συμφωνίας των Σκοπίων και ταυτίστηκε με το «κίνημα» που μερικοί ισχυρίστηκαν ότι άγγιξε τα όρια του εθνικισμού. Ήταν και αυτό ένα από τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ όταν χαρακτήρισε εθνικιστές τις χιλιάδες των πολιτών που κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι «για το ξεπούλημα της Μακεδονίας». Δεν ήταν εθνικιστές στην συντριπτική τους πλειοψηφία, και αυτό αποδείχθηκε στην πορεία. Διότι, αν οι διαμαρτυρόμενοι για τη Μακεδονία ήταν εθνικιστές, η ναζιστική Χρυσή Αυγή δεν θα καταποντιζόταν.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ταυτίστηκε μαζί τους και με πάθος εξέφρασε την αντίθεσή του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε τη λάθος απόφαση, διότι βασικά σκεφτόταν «εθνομηδενιστικά», να κλείσει άρον-άρον το Σκοπιανό, χωρίς να διαβουλευθεί με την αντιπολίτευση, ως όφειλε. Την εποχή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης αμφιταλαντεύθηκε στην αρχή, αλλά στη συνέχεια βγήκε δυναμικά μπροστά και βοήθησε τις δυνάμεις του «ΟΧΙ».
Καλώς έπραξε, διότι εκείνο το σχέδιο ήταν ακραία ρατσιστικό και παρέδιδε την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Κατά καιρούς υποστήριξε θέσεις που απογοήτευσαν όλους μας. Όπως στην αρχή της εβδομάδας, όταν η εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» δημοσίευσε ένα κείμενό του με αφορμή τη συνέντευξη του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος, ως συνήθως, είπε ένα σωρό ψέματα απευθυνόμενος σε ελληνικό ακροατήριο, επιχειρώντας, στην ουσία, να επιρρίψει τις ευθύνες της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο και την Ελλάδα. Ο κ. Θεοδωράκης πίστεψε έναν γνωστό ψεύτη που προσφέρθηκε όλα αυτά τα χρόνια να γίνει ο διακινητής των θέσεων της ισλαμικής Τουρκίας, παριστάνοντας τον οπαδό της …ειρήνης, ενώ είναι και αυτός ένας κρυφός θιασώτης της κατοχής.
Δεν έπρεπε ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης να γνωρίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει φροντίσει για τους Τουρκοκύπριους όταν και όποτε το φυσικό αέριο του νησιού φέρει κέρδη; Και τι ζητά για να καταλάβουμε και εμείς; Να δώσει η Κύπρος στους Τουρκοκύπριους και μέσω αυτών στην κατοχική δύναμη το 50% των κερδών; Αυτό ζητά ο κ. Θεοδωράκης; Να το πει στα ίσια και να μην παίζει με τις λέξεις.

Άλλωστε, και άλλοι από τη μεριά της Αθήνας εισηγούνται το ίδιο. Είναι μια κακή, άθλια και φιλοτουρκική πρόταση και καλά κάνουν να την αποσύρουν. Ο διάσημος μουσικοσυνθέτης μηδένισε όλα όσα έλεγε προηγουμένως για την ΑΟΖ όταν είχε παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό όλων στην Ελλάδα. Βέβαια, αν άκουγαν τον καθηγητή Θεόδωρο Καρυώτη, τον οποίο αναφέρει ο κ. Θεοδωράκης, η θέση της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Πολλοί το πιστεύουμε, αλλά οι αρμόδιες ελληνικές κυβερνήσεις έδειξαν δειλία.
Ευτυχώς, ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος, χωρίς Ναυτικό και Αεροπορία, έδειξε γενναιότητα. Ακολούθησαν τα βήματά του και οι Πρόεδροι που τον διαδέχθηκαν: ο μακαρίτης Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Με όλο τον σεβασμό και την τιμή προς το μουσικό έργο του, οφείλουμε να τονίσουμε χωρίς φόβο και πάθος ότι ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης άφησε κάποιους «άγνωστους» να εκμεταλλευθούν την αγάπη του για την ειρήνη και να τον παρασύρουν στην υποστήριξη θέσεων που ανήκουν στον πιο φανατικό ισλαμοεθνικιστή, τον Ταγίπ Ερντογάν, έναν αυταρχικό ηγέτη που οδήγησε την Τουρκία σε μια δικτατορία με «δημοκρατικό μανδύα». Χιλιάδες Τούρκοι πολίτες βρίσκονται στις φυλακές, ανάμεσά τους και συνάδελφοί του καλλιτέχνες.
Δεν έπρεπε ο κ. Θεοδωράκης να πει έστω και μία λέξη υποστήριξης για τους φυλακισμένους; Η μοναδική έγνοιά του είναι μόνο πώς θα μοιράσουμε το φυσικό αέριο με τους Τούρκους; Και το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί το ξέχασε; Δυστυχώς, για τον κ. Θεοδωράκη, η πλειονότητα των πολιτών στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον Απόδημο Ελληνισμό δεν συμφωνεί μαζί του. Και διάβασαν με απογοήτευση το κείμενό του. Η Αθήνα και η Λευκωσία δεν πρέπει να δεχθούν ποτέ να εισέλθουν σε συνομιλίες με την Τουρκία υπό τον εκβιασμό των κανονιοφόρων της. Και πρέπει να απορρίψουν περίεργες «εισηγήσεις» κάποιων τύπων με ελληνικά ονόματα με τις οποίες δεν συμφωνούν ούτε οι φυσικοί σύμμαχοι της Ελλάδας και της Κύπρου στην περιοχή. Οι εισηγήσεις αυτές είναι με ακρίβεια η τουρκική προπαγάνδα. Ο στόχος είναι ο εκφοβισμός των πολιτών και των κυβερνήσεων για να αποδεχθούν να παραδώσουν αμαχητί τις δύο χώρες στον ισλαμοεθνικιστή Ταγίπ Ερντογάν. Τα πράγματα είναι τόσο απλά…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μετά την άνανδρη τουρκική εισβολή, όταν όλες οι ελπίδες μας είχαν χαθεί, τόλμησε και ήρθε στην Κύπρο ο Μίκης Θεοδωράκης με τους τραγουδιστές και την ορχήστρα του και μας έδωσε δύναμη και κουράγιο. Θυμάμαι, παιδί 16 ετών, όταν φύγαμε από το ΓΣΖ της Λάρνακας με αναπτερωμένες ελπίδες ότι η μικρή μας Πατρίδα θα αντέξει και δεν θα παραδοθεί ποτέ την Τουρκία. Και αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας μας οφειλόταν αποκλειστικά στον Έλληνα μουσικοσυνθέτη, στους τραγουδιστές του και τους λοιπούς συνεργάτες του. Τα «ευχαριστώ» μας ήταν μέσα από την καρδιά μας…

 Και η αναμενόμενη απάντηση του μουσικοσυνθέτη όπως δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ:
Διαβάζω σε άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου-απάντηση στο δικό μου άρθρο για τη σημερινή κατάσταση των σχέσεών μας με την Τουρκία, ότι «αθώωσα το καθεστώς Ερντογάν» και «πίστεψα τις ψευτιές του Ακιντζί»! Προς Θεού!

Τι σχέση έχουν ο Ερντογάν και ο Ακιντζί με τη δική μου σκέψη, το ήθος και τον πατριωτισμό μου; Και από πού προκύπτει ότι προτείνω να μοιραστούν στην Κύπρο τα όποια έσοδα 50%-50%;

Το μερίδιο των δύο πλευρών υποθέτω ότι πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό κάθε πλευράς. Νομίζω ακόμη ότι δεν είμαι απλώς πατριώτης μαχητής, αλλά ταυτόχρονα και προπαντός υπεύθυνος όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και τουEλληνισμού.

Η διαφορά μου με τους άλλους υπήρξε το γεγονός ότι ανιχνεύω καλύτερα και προβάλλω χωρίς φόβο τον ακριβή συσχετισμό δυνάμεων σε κάθε περίπτωση. Όχι για να υποταχθώ σ’ αυτόν, αλλά για να τον αντιμετωπίσω με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τη χώρα μας. Όχι με λόγια, αλλά με έργα.

Έτσι θεώρησα ότι η στάση μας ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη:

Πρώτον: Ότι είναι και θα είναι πάντοτε γειτονική χώρα και γειτονικός λαός με τον οποίο πρέπει να συζήσουμε ειρηνικά, χωρίς εκπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα.

Δεύτερον: Στη γειτονική μας χώρα συμβαίνουν απρόβλεπτες εξελίξεις απέναντι στις οποίες οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε, χάσαμε τη Μικρά Ασία και την μισή Κύπρο, γιατί είτε αγνοήσαμε είτε υποτιμήσαμε αυτές τις εξελίξεις και δεν τις αντιμετωπίσαμε έγκαιρα και ωφέλιμα για τον λαό μας. Στην Ελλάδα και την Κύπρο. (Εκτός, βεβαίως, της ανεπάρκειας και των εγκληματικών ενεργειών μιας δικτατορικής κυβέρνησης στην δεύτερη περίπτωση…)

Τρίτον: Και στις δύο περιπτώσεις προδοθήκαμε από τους μεγάλους μας «Συμμάχους».

Τέταρτον: Πρέπει να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι είμαστε απολύτως μόνοι και με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να χαράσσουμε τη στρατηγική και την τακτική μας.

Πέμπτον: Συμφωνούμε ότι θα θυσιάσουμε τη ζωή μας για την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας, έστω και αν αντιμετωπίσουμε μεγαλύτερες από μας δυνάμεις, όπως κάποτε η Ιταλία του Μουσολίνι, η Γερμανία του Χίτλερ και τώρα οι εθνικιστές της Τουρκίας.

Με βάση αυτά τα πέντε σημεία, ας εξετάσουμε με ρεαλισμό τη σημερινή κατάσταση όπως την διαγράφει η ύπαρξη των υδρογονανθράκων. Το βασικό ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε είναι αν έχει ή όχι η Τουρκία τη δύναμη να εμποδίσει την Ελλάδα να εκμεταλλευθεί τον υποθαλάσσιο πλούτο της που οι ειδικοί τον υπολογίζουν σε δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ!

Ομολογώ ότι για την επίλυση των διαφορών που ανέκυψαν μεγάλο βάρος στη σκέψη μου είχε αυτός ο αμύθητος πλούτος. Φτάνει να τον εξασφαλίσουμε όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά πρώτα-πρώτα από τις Μεγάλες Δυνάμεις που καραδοκούν να τον πάρουν όλο για τον εαυτό τους.

Έχω ήδη επισημάνει ότι δεν μπορεί η Ευρώπη των Τραπεζών να επηρεάζεται από μια οικονομία που αντιπροσωπεύει το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Γι’ αυτό η τελευταία κρίση που μας γονάτισε, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, μονάχα οικονομική.

Οι όροι των μνημονίων (ειδικά και μόνο για την Ελλάδα) δεν ήσαν μόνο οικονομικοί, αλλά κυρίως στόχευαν στη διάλυσή μας, ως λαού και ως χώρας. Όπως, για παράδειγμα, η αναγκαστική παράδοση σ’ αυτούς της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, αλλά και του Εθνικού μας Πλούτου.

Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να αγνοεί αυτό τον τεράστιο εθνικό κίνδυνο.

Δηλαδή την υποταγή και την μεταβολή του λαού μας σε φοβισμένο και πειθήνιο όργανό τους, ώστε να βάλουν στο χέρι τον υποθαλάσσιο εθνικό μας πλούτο στο σύνολό του! Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι αλά καρτ, αλλά οφείλει να βλέπει και να αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους. Και ιδιαίτερα αυτούς που προέρχονται από τους άσπονδους φίλους μας. Που είναι και οι πιο σοβαροί.

Αθήνα, 15.8.2019 Μίκης Θεοδωράκης



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Εκτός κινδύνου νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Αθήνας ο Μίκης Θεοδωράκης, σύμφωνα με πληροφορίες από συνεργάτες του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, μετά το σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, το οποίο υπέστη ξημερώματα Παρασκευής.
Ο Μ. Θεοδωράκης, λόγω του πόνου στο στήθος που αισθάνθηκε και της μεγάλης ταχυκαρδίας που είχε, διακομίσθηκε στο νοσοκομείο και εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, σύμφωνα με πληροφορίες που είχε το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων από το περιβάλλον του μεγάλου δημιουργού.
Οι θεράποντες γιατροί εκτιμούν ότι ο μεγάλος κίνδυνος έχει τώρα περάσει. Είναι όμως, επιφυλακτικοί λόγω της ηλικίας του κ. Θεοδωράκη, εκφράζουν, ωστόσο, την αισιοδοξία τους για την έκβαση.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Οργισμένη ήταν η αντίδραση του Μίκη Θεοδωράκη μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας στο Σκοπιανό. Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης έκανε λόγο για ιστορική ήττα και εθνική μειοδοσία.
Στην παρέμβασή του ο κ. Θεοδωράκης επισημαίνει τους κινδύνους με απρόβλεπτες επιπτώσεις σε βάρος της χώρας και του λαού, ενώ υπογραμμίζει ότι «ποδοπατήθηκε η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού».
Το κείμενο του Μικη Θεοδωράκη:
Η χώρα μας σύρθηκε σε μια πράξη ιστορικής ήττας και εθνικής μειοδοσίας με απρόβλεπτες επιπτώσεις σε βάρος της χώρας και του Λαού μας.
Συνάμα ποδοπατήθηκε η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού.
Από την εποχή του ΕΑΜ υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι Έλληνες αριστεροί υποχώρησαν μπροστά σε δοκιμασίες, που τις περισσότερες φορές έφταναν στα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Σήμερα, για πρώτη φορά, κάποιοι που θέλουν να ονομάζονται αριστεροί, υποχωρούν υπερασπιζόμενοι το προσωπικό τους συμφέρον. Συμπαρασύροντας έτσι σ’ αυτόν τον κατήφορο την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό.
Μετά από αυτό το μεγάλο «ΝΑΙ» του κ. Τσίπρα, εκείνο που πονάει πιο πολύ δεν είναι μόνο οι κίνδυνοι που ξανοίγονται μπροστά μας αλλά προ παντός η μεγάλη Ντροπή που θα μας στιγματίζει για πάντα.
Αθήνα, 12.6.2018

Μια πλήρως αποστομωτική απάντηση, προς όσους τον κατέκριναν για τα όσα είπε στο συλλαλητήριο για το Σκοπιανό στην πλατεία Συντάγματος, έδωσε ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.

Με επιστολή του που δημοσεύτηκε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ο κ. Θεοδωράκης χαρακτηρίζει ηλίθιους ή τόσο αδίστακτους και τρομοκρατημένους τους εχθρούς του ώστε να ισχυρίζονται ότι με τις φράσεις “Αδέρφια μου φασίστες, ναζιστές, τραμπούκοι, τρομοκράτες” δήλωσε μπροστά στο Πανελλήνιο ότι είναι… τραμπούκος και τρομοκράτης».

Ολόκληρη η επιστολή του Μ. Θεοδωράκη:

«Μου ζητάτε να απαντήσω σε άτομα που το λιγότερο που μπορώ να πω γι’ αυτά είναι ότι βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση. Σε μια ζωή με συνεχή δράση πάντοτε στο προσκήνιο της εθνικής και κοινωνικής μας ζωής χωρίς ποτέ να υπολογίσω αντιδράσεις που συχνά με οδηγούσαν στο χείλος του θανάτου, τι βρήκαν να μου προσάψουν οι σημερινοί μου συκοφάντες;
Ότι υπήρξα μέλος της ΕΟΝ! Η ηλικία μου ήταν 11-13 ετών και η συμμετοχή σε αυτή την οργάνωση ήταν υποχρεωτική για όλους τους μαθητές της χώρας.
Ότι έκανα δήλωση στη Μακρόνησο μαζί με τους 100.000 μάρτυρες αγωνιστές που υπέκυψαν στα πρωτοφανή βασανιστήρια. Εγώ, όμως, ήμουν από τους ελάχιστους που δεν υπέγραψαν και μάρτυς μου ο δολοφονηθείς αστυνόμος Μπάμπαλης που μου ζήτησε να υπογράψω στα 1964 επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου! Με πρωτοβουλία του Βασίλη Βασιλικού και του Θεόδωρου Πάγκαλου οργανώθηκε σε θέατρο της περιοχής Πατησίων ογκώδης συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Ότι είχα την ευθύνη και το θάρρος να αγνοήσω την πολιτική μου ιδιότητα και να προτείνω τη λύση Καραμανλή, δηλαδή τον πολιτικό μου αντίπαλο, θυσιάζοντας τον εαυτό μου για το καλό της πατρίδας μου. Αν και η Ιστορία με δικαίωσε, εξακολουθούν ορισμένοι φανατικοί ανεγκέφαλοι να αναφέρονται στην πρωτοβουλία μου αυτή μόνο και μόνο γιατί έχουν ανάγκη να μου ρίξουν με κάθε θυσία τη λάσπη που έχει γίνει ένα με τον εαυτό τους.
Και τέλος, ο Μητσοτάκης! Με κατηγορούν ότι συνεργάστηκα με τον Μητσοτάκη σαν να ήταν ένας προδότης, ενώ είχε ψηφιστεί από το 48% των Ελλήνων ψηφοφόρων. Άλλωστε συνεργάστηκα μόνο εγώ; Γιατί δεν λένε λέξη για τον Φλωράκη και τον Κύρκο, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής;

Τέλος, γιατί παριστάνουν ότι δεν κατανοούν την ειρωνεία και τον σαρκασμό μου στην εισαγωγή της ομιλίας μου για να στηλιτεύσω την παρουσία της Χρυσής Αυγής και λοιπών ακροδεξιών στοιχείων (που τελικά εξαφανίστηκαν και πνίγηκαν μέσα στη λαοθάλασσα και ανασύρθηκαν την επομένη στην επιφάνεια από τα κανάλια της ντροπής);

Είναι τόσο ηλίθιοι ή τόσο αδίστακτοι και τρομοκρατημένοι οι εχθροί μου ώστε να ισχυρίζονται ότι με τις φράσεις “Αδέρφια μου φασίστες, ναζιστές, τραμπούκοι, τρομοκράτες” δήλωσα μπροστά στο Πανελλήνιο ότι είμαι… τραμπούκος και τρομοκράτης; Οσο για το “φασίστες” και “ναζιστές”, είναι αλήθεια ότι με πλήγωσαν ανεπανόρθωτα στα πέτρινα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, τότε που διαφέντευαν τη μοίρα μας. Ομως τελικά εγώ βγήκα νικητής, με τελευταία ηρωική πράξη τη στιγμή που μπροστά σε ένα εκατομμύριο πατριώτες-δημοκράτες βρήκα την ευκαιρία να τους “φτύσω” μεγαλοπρεπώς, όπως έκανα σε όλη τη ζωή μου από τον καιρό που ξερνούσαν φωτιά και σίδερο μέχρι τώρα που βρίσκομαι στην κορυφή του Ολύμπου όπου με έχει ανεβάσει η αγάπη του λαού! Αυτά λοιπόν. Και με τις θερμές μου ευχαριστίες».
...μάχομαι τον φασισμό σε όλους του τις μορφές 
και προπαντός στην πιο πολύ απατηλή 
και επικίνδυνη μορφή, την αριστερόστροφη...

Μίκης Θεοδωράκης 4.2.18


Δεν ξέρω αν η αριστερόστροφη μορφή του φασισμού είναι η περισσότερο απατηλή και πιο επικίνδυνη από τον ακροδεξιό φασισμό.

Δεν έχω φασιστόμετρο για να μετρήσω την επιβάρυνση στη λειτουργία της δημοκρατίας (λέμε τώρα...) που έχει η δεξιά και η αριστερή φασιστική απόκλιση.

Θεωρώ ότι βλάπτουν σοβαρά την ελευθερία και την δημοκρατία και οι δύο.

Αλλά φοβάμαι περισσότερο από τις δύο αυτή της αριστερής έκφυσης, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά κυρίως γιατί έχει το θράσος και την αναίδεια να συκοφαντεί και να χτυπά με τον χειρότερο τρόπο έναν άνθρωπο που για άλλη μια φορά, στα 92 του χρόνια, δεν δίστασε να πάρει θέση. Έξω από την αριστερή "πεπατημένη". Δεν αρνήθηκε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και με το ειδικό βάρος που διαθέτει να εγγυηθεί (και να το πετύχει) την ενότητα όλων (και αυτών που πήγαν στο συλλαλητήριο αλλά και αυτών που το παρακολούθησαν από μακριά) και να διασφαλίσει την ειρηνική του εξέλιξη.

Και φοβάμαι περισσότερο αυτόν τον ιδιότυπο πατερναλισμό της αριστερής ιντελιγκένσιας που βγήκε να λοιδωρήσει, να στηλιτεύσει, να υποτιμήσει, να ξεφωνήσει τον μεγάλο ασυμβίβαστο Έλληνα, που στα 92 του αρνήθηκε να κλωσσήσει τις δόξες του και να παραμείνει άφωνος (όπως πράττει κατά σύστημα η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πολιτισμού και της διανόησης στην χώρα, απολαμβάνοντας τα "αργύρια" μιας ιδιότυπης συναλλαγής).

Κατέκλεισαν τον τύπο και το διαδίκτυο σχολιασμοί και αρθρογραφίες κυβερνητικών κυρίως αλλά και άλλων αριστερών κονδυλοφόρων, που του καταλογίζουν τα μύρια όσα για την "δήθεν" ανεκτικότητά του απέναντι σε ακροδεξιούς ή και φασίστες που παραβρέθηκαν δίπλα του στην εξέδρα του συλλαλητηρίου. Τρόμαξαν ότι μολύνθηκε στα 92 του με ακροδεξιά φασιστίτιδα και ότι θα την μεταδώσει. Και ίσως ακόμη περισσότερο τρομοκρατήθηκαν πως μπορεί το μεγαλειώδες συλλαλητήριο, εξαιτίας κυρίως του Μίκη και της πατριωτικής ομιλίας του, να αποτελέσει το έναυσμα για τη συγκρότηση πανεθνικού μετώπου που θα γκρεμίσει την "αριστερή" κυβέρνηση υποταγής του προτεκτοράτου. Ψυχανεμίστηκαν πως η πτώση της κυβέρνησης των ολίγιστων, ευλίγιστων και μικρών θα έφερνε τους εξίσου αν όχι χειρότερους δεξιούς που καιροφυλακτούν.

Και βέβαια μικρή σημασία θα έχει ποιος θα γίνει νονός των Σκοπιανών με τις καθοδηγήσεις και ντιρεκτίβες των επικυρίαρχων.

Το διακύβευμα δεν βρίσκεται εδώ. Μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί στην δυνατότητα  για την άνδρωση κινήματος αποτίναξης των δοτών. Αριστερών και δεξιών.

Και μετά την κατρακύλα και παραπλάνηση των "αριστερών" της πλάκας είναι μάλλον καλύτερα για τον λαό να ξέρει με ποιον έχει να κάνει.

Δεν νομίζω ότι τρομάζει κανέναν η "χάρυβδη" της δεξιάς όταν αντιπαλεύει τα τελευταία τρία χρόνια με την "φιλολαϊκή" ΝΤΕΜΕΚ "σκύλλα" της "αριστεράς".

Και τότε γιατί αυτός ο ορυμαγδός των αριστερών κονδυλοφόρων;

Να υποθέσουμε ότι βολεύονται;

Να υποθέσουμε ότι φοβούνται ένα νέο κίνημα στα χνάρια του '11 ;
Τότε που πολλοί απ' αυτούς σκιάζονταν να πλησιάσουν στις πλατείες που βράζανε;

Δεν γνωρίζω τι αποθέματα έχει το λαϊκό κίνημα για ένα νέο ξεκίνημα μετά τα μνημόνια των δεξιοπασόκων, την διάλυση δια της προσαρτήσεως με ψεύδη των αγανακτισμένων και τις αριστερές ζαρτιέρες του '15 με '18.

Χαίρομαι πολύ όμως που ο Μίκης δεν κόλωσε ....

Δεν ξέρω αν ο "Μίκης αλλάζει την Ιστορία" όπως φώναξε σύσσωμο το πλήθος στο χθεσινό συλλαλητήριο. Δεν ξεχνώ πως ο Μίκης στάθηκε απέναντι στην Συριζέϊκη κυβέρνηση της νεοδιαπλοκής (όπως ελάχιστοι το έκαναν - Πλεύση Ελευθερίας, ΛΑΕ, Ανταρσύα) και δεν λησμονώ την προειδοποίηση - μήνυμα προς τον Τσίπρα "Καλή αντάμωση στα Γουναράδικα" (Δεκέμβριος '16):  "....Το παίζεις επαναστάτης κι όταν γυρίσεις, ξαναγίνεσαι αυτό που ήσουν, το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ, του Ομπάμα και του Γιούνγκερ που κατακεραύνωσες στην Αβάνα και πάλι σε βάρος του έξυπνου ελληνικού λαού, γιατί αυτός αποφάσισε να τον κυβερνούν άτομα χωρίς οπαδούς και φιλότιμο, που το παίζουν κυβέρνηση.....".

Ξέρω όμως ότι η αριστερά συναντιέται και πάλι με το πρωπατορικό αμάρτημά της, αυτό   της κατασυκοφάντησης προβεβλημένων μορφών της, ανθρώπων της, παιδιών της.
Που βέβαια μετά από το πλήρωμα του χρόνου θα  δικαιώσει και θα  τιμά ....

Με σκληρές εκφράσεις κατά της κυβέρνησης ο Μίκης Θεοδωράκης είπε «όχι» σε οιαδήποτε παραχώρηση για το όνομα της Μακεδονίας, ζητώντας την διενέργεια δημοψηφίσματος πριν μπει η υπογραφή της χώρας σε κείμενο συμφωνίας για την επίλυση του ονοματολογικού της ΠΓΔΜ.

Μεταξύ άλλων, οι μουσικοσυνθέτης έκανε λόγο για «κυβέρνηση εθνομηδενιστών», για «μειοψηφίες που κυβερνούν και καταστρέφουν τη χώρα οχυρωμένες πίσω από εκλογικές αλχημείες» και για «φασιμό στην πιο επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη».

«Αδέλφια μου, φασίστες, τρομοκράτες, ναζιστές, αναρχικοί, τραμπούκοι. Θα μάθατε ασφαλώς ότι οι πατριώτες που μας κυβερνούν και τα βαποράκια τους, οι αριστεριστές που χθες έριξαν μπογιές στο σπίτι μου για να με εμποδίσουν να μιλήσω μπροστά σε σένα κυρίαρχε λαέ… Για να μιλήσω με λόγια σταράτα, πατριωτικά και ασυμβίβαστα. Όμως έμαθα να μιλώ σε όλη μου τη ζωή. Όπως εσύ με δίδαξες σε όλη μου τη ζωή, κυρίαρχε λαέ», τόνισε στην αρχή της ομιλία του ο κ. Θεοδωράκης, για να δεχθεί το θερμό χειροκρότημα των συγκεντρωμένων.

«Αν υποχωρήσουμε από τη θέση μας για το όνομα είναι σαν να ανοίγουμε διάπλατα τα σύνορα σε αυτούς που μας απειλούν ανοιχτά και ξεδιάντροπα», ανέφερε ο μουσικονθέτης, αναγνωρίζοντας ότι αποτελεί και «δική μας ευθύνη το ότι επιτρέψαμε να ανατραφούν τόσες γενιές Σκοπιανών με τέτοιο τρόπο ώστε σήμερα να εμφανίζεται ως μάταιο να ζητάμε να αλλάξει το όνομά τους και να έχουμε φτάσει στο θλιβερό σημείο να είμαστε αναγκασμένοι να απολογούμαστε για τον πατριωτισμό μας».

Η αναφορά – «γροθιά στα δόντια» του Μίκη Θεοδωράκη στην κυβέρνηση:
Εγώ δεν ντρέπομαι όπως οι εθνομηδενιστές που μας κυβερνούν, να παραμείνω πιστός στις ιερές αξίες των προγόνων μας που μας δίδαξαν την αγάπη και τη θυσία για την πατρίδα – μια πατρίδα που σέβεται και αγαπά όλες τις πατρίδες του κόσμου 
Ναι, είμαι πατριώτης διεθνιστής και συνάμα περιφρονώ και μάχομαι τον φασισμό σε όλους του τις μορφές και προπαντός στην πιο πολύ απατηλή και επικίνδυνη μορφή, την αριστερόστροφη, σαν αυτή με τις ομαδούλες των εξτρεμιστών που είναι σκέτοι δειλοί τρομοκράτες, σαν αυτή των μειοψηφιών που μας κυβερνούν και καταστρέφουν τη χώρα μας, οχυρωμένοι πίσω από τις εκλογικές αλχημείες των πολιτών που είναι θλιβερές αποφύσεις ενός συστήματος που μας δαγκώνει και μας πονά επειδή πεθαίνει και το ξέρει και για αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο.
«Δεν μας επιτρέπεται να συμφωνήσουμε με αυτή την παραχάραξη της ιστορίας. Γιατί τοτε γινόμαστε συνένοχοι με τις δυνάμεις που στοχεύουν κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας. Πρέπει να παραδεχθούμε τα λάθη και τις ευθύνες μας. Σας ρωτώ: έχουμε ευθύνες; Η μόνη λύση είναι να αφήσουμε τους Σκοπιανούς να πιστεύουν στον εθνικό τους μύθο και εμείς να παραμένουμε πιστοί και ανένδοτοι στην ελληνικότητα της Μακεδονίας», ήταν το μήνυμά του για τη στάση που πρέπει να τηρήσει η χώρα και συμπλήρωσε θέτοντας το αίτημα δημοψηφίσματος:

«Για όσο καιρό οι Σκοπιανοί θα μας απειλούν με την αλυτρωτική τους προπαγάνδα και το απαράδεκτο Σύνταγμά τους, εμείς ως υπεύθυνος λαός, κληρονόμος μίας μεγάλης ιστορίας, θα συνεχίσουμε την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, αλλά δεν θα δώσουμε σε καμία περίπτωση τη συγκατάθεσή μας για να γίνουν μέλος της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ.

Για εμάς η θέση του ελληνικού λαού είναι σαφής και αυτονόητη και δεν χρειάζεται δημοψήφισμα. Αν όμως κάποια κυβέρνηση διανοηθεί να βάλει την υπογραφή της χώρας σε κάποια ονομασία απλή ή συνθετη που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία πρέπει να ρωτήσει πρώτα τον ελληνικό λαό. Εμείς οι έλληνες πολίτες που δεν ανεχόμαστε να είμαστε παθητικοί παρατηρητές – στην περίπτωση αυτή που η κυβέρνηση θα τολμήσει να βάλει μία τέτοια υπογραφή – απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους βουλετές του ελληνικού κοινοβουλίου να ζητήσουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος».

«Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά από πατριώτες. Οι Έλληνες σήμερα ενωμένοι και δίνουν όλοι μαζί την απάντηση από το Σύνταγμα, η Μακεδονία είναι μία, είναι και θα είναι πάντα ελληνική», κατέληξε στην ομιλία του ο Μίκης Θεοδωράκης υπό τα συνθήματα των συγκεντρωμένων που φώναζαν «Μίκη αλλάζεις την Ιστορία».