Articles by "Μαυροβούνιο"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μαυροβούνιο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Oι βόμβες που σκότωσαν 2.000 άμαχους και «ξεχάστηκαν» από την κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη

Είκοσι τρία χρόνια συμπληρώνονται αυτό τον μήνα από τότε που τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ προσέφεραν «ανθρωπιστική» βοήθεια στην Γιουγκοσλαβία.


Ήταν 24 Μαρτίου του 1999, ώρα 19:45, όταν οι πρώτοι πύραυλοι cruise εκτοξεύτηκαν από πολεμικά σκάφη του ΝΑΤΟ στην Αδριατική πλήττοντας αρχικά τα συστήματα αεράμυνας, στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη δυτική Σερβία.

Η διαταγή για την έναρξη των βομβαρδισμών δόθηκε στον στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ, διοικητή των ΝATOϊκών δυνάμεων, από τον τότε Γ. Γ. του ΝΑΤΟ, τον Ισπανό Χαβιέ Σολάνα. Το όνομα της επιχείρησης, «Ευσπλαχνικός Άγγελος».

Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία, δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Επίσης, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες από τις βόμβες διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.

Η αναφορά ενός Ισπανού πιλότου του ΝΑΤΟ, Adolfo Luis Martin de la Ηoz, ο οποίος έδρασε εκείνη την περίοδο στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία μαρτυρά τη κτηνωδία.

«Καταστρέψαμε αυτή τη χώρα, τη βομβαρδίσαμε με όπλα της υψηλότερης τεχνολογίας, αέρια νεύρων, νάρκες με αλεξίπτωτα που εκρήγνυνται μόλις αγγίξουν το έδαφος, βόμβες που περιείχαν ουράνιο, μαύρα ναπάλμ, χημικά που επιφέρουν στείρωση, σπρέι που δηλητηριάζουν τις σοδειές κι ακόμη με όπλα για τα οποία ως σήμερα δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Με την καθοδήγηση των Αμερικανών, διαπράχθηκε μια από τις μεγαλύτερες βαρβαρότητες κατά της ανθρωπότητας».

«Στημένη» αφορμή

Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Ως λόγος προβαλλόταν η προστασία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των Αλβανών Κοσοβάρων από τους Σέρβους, όμως οι «παράπλευρες απώλειες» (όπως τις χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ) ανάμεσα σε αμάχους πολίτες ήταν περισσότεροι από ότι ανάμεσα στους στρατιωτικούς.

Συγκεκριμένα αφορμή στάθηκε η «σφαγή» στο Ρατσάκ, όπου η Σερβία καταγγέλθηκε ότι εξόντωσε αμάχους. Τη «σφαγή» είχε επιβεβαιώσει και το πρώην στέλεχος της CIA, τότε επικεφαλής των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, Γουίλιαμ Γουόκερ (1995).

Η σερβική ηγεσία υπό τις καταγγελίες για εθνοκάθαρση των Αλβανών Κοσσοβάρων και καθώς καλά-καλά δεν είχε καν πάψει να ρέει το αίμα από τις προηγούμενες φάσεις διαμελισμού της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, σύρθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας από όπου αναγκάστηκε να αποσυρθεί το Φεβρουάριο του 1999 καθώς η τότε Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ωλμπράιτ πίεζε τη σερβική ηγεσία σε διαρκείς υποχωρήσεις.

Όπως αποδείχτηκε αργότερα, οι νεκροί «άμαχοι» του Ρατσάκ που οδήγησαν στις διαπραγματεύσεις του Ραμπουγιέ ήταν ένοπλοι του αυτονομιστικού UCK, που στήθηκε με την αμέριστη συμπαράσταση ΗΠΑ και κυρίως Γερμανίας, Βρετανίας και Γαλλίας, και είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις με το σερβικό στρατό.

Ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν λόγο της ένοπλης εξέγερσης των Αλβανών που ήθελαν να αποσχίσουν το Κοσσυφοπέδιο από τη Σερβία, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα -και την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία- καθώς οι Ρώσοι μπήκαν στην Ουκρανία γιατί οι Ουκρανοί νεοναζί έσφαζαν επί σχεδόν μια δεκαετία ρωσόφωνους στο Ντονμπάς.

Ο διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σημείωνε πως ο πραγματικός σκοπός της επέμβασης δεν είχε καμία σχέση με την ανησυχία των ΗΠΑ για τους Αλβανούς Κοσοβάρους.

«Η επέμβαση έγινε διότι η Σερβία επέλεξε να μην ακολουθήσει τις απαιτούμενες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κάτι που σήμαινε πως ήταν η τελευταία γωνιά της Ευρώπης η οποία δεν θα εφάρμοζε τα καθοδηγούμενα απο τις ΗΠΑ νεοφιλελεύθερα προγράμματα. Επομένως έπρεπε να εξαλειφθεί.»


Παιδί μόλις τριών χρονών σκοτώθηκε από τις βόμβες του ΝΑΤΟ
Βίντεο: Το πρώτο χτύπημα του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία

Εκείνες τις μέρες ο μετέπειτα υπουργός Εσωτερικών και βουλευτής της ΝΔ, Αργύρης Ντινόπουλος, ως απεσταλμένος του Αντένα κάλυψε την ΝΑΤΟϊκή επίθεση στο Βελιγράδι.

«Ο πρώτος στόχος για το ΝΑΤΟ ήταν η γέφυρα στο Νόβισαντ .Μια πόλη που βρίσκεται μόλις 80 χλμ απο το Βελιγράδι.Το εντυποσιακό είναι ότι δίπλα ακριβώς βρίσκονται κατοικημένες περιοχές».



Η κυβέρνηση Κ.Μητσοτάκη… «ξεχνά»

Πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και οι δυο «ξέχασαν» την επίθεση του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία, αλλά και της Τουρκίας στην Κύπρο.

«Για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε οργανωμένη και μαζική εισβολή σε ευρωπαϊκό κράτος», είπε χαρακτηριστικά ο Κ.Μητσοτάκης, με την Κ.Σακελλαροπούλου να προσθέτει: «Κύριε Πρόεδρε, συμφωνώ ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η πρώτη τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που νομίζαμε πια ότι αυτά τα θέματα λύθηκαν».



Παιδί μόλις 2 ετών


«Δεν θα σας συγχωρέσουμε ποτέ που σκοτώσατε τα παιδιά μας»
Ο τραγικός απολογισμός

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των 78 αυτών εφιαλτικών ημερών και νυχτών.

Οι σερβικές αρχές υπολογίζουν σε 2.500 τους νεκρούς, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι, και σε 12.500 τους τραυματίες, μεταξύ των οποίων οι 2.700 ήταν παιδιά. Ανεξάρτητες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε 4.000 συνυπολογίζοντας και τις απώλειες στο έδαφος του Κοσόβου, όπου οι σερβικές αρχές δεν είχαν πρόσβαση μετά το τέλος του πολέμου.


Κατά τη διάρκεια των 78 ημερών (24.3.1999 – 9.6.1999) των Νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία & Μαυροβούνιο) ο θλιβερός απολογισμός σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές ήταν περίπου ο εξής:
1.150 μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στις επιθέσεις.
Εκτοξεύτηκαν 420.600 πύραυλοι.
Η συνολική μάζα των πυραύλων που έπεσαν ήταν περίπου 22.000 τόνοι.
59 βάσεις του ΝΑΤΟ στο έδαφος 12 χωρών-μελών του ήταν στη διάθεση για να βοηθήσουν Νατοϊκές επιθέσεις κατά της Σερβίας και Μαυροβουνίου.
Εκτοξεύτηκαν περίπου 20.000 μεγάλοι πύραυλοι αέρος-εδάφους.
Από τα Νατοϊκά πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise).
Σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια εκτιμήθηκε περίπου το κόστος της υλικής ζημιάς που προκλήθηκε με τους βομβαρδισμούς, σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο.
1.002 μέλη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού σκοτώθηκαν και περίπου 2.000 πολίτες σε Σερβία και Μαυροβούνιο. Τα δε θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση, ήταν περίπου 4.000.
Τραυματίστηκαν 12.500 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 2.700 παιδιά.
54 μέσα μαζικής μεταφοράς καταστράφηκαν, 305 σχολές, νοσοκομεία και άλλα δημόσια κτίρια.
Καταστράφηκαν 176 μνημεία πολιτισμού κι ανάμεσά τους και 23 μεσαιωνικά μοναστήρια.
45 γέφυρες και 28 σιδηροδρομικές γέφυρες. 148 σπίτια πολιτών. 561 κατασκευές του Γιουγκοσλαβικού Στρατού καταστράφηκαν ολοσχερώς και 686 έπαθαν σοβαρές ζημίες.
Καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηρογραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών.
Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 2.300 επιθέσεις μαχητικών του ΝΑΤΟ.
Μόνο στη Σερβία -εκτός του Κοσόβου- έχουν εντοπιστεί 14 σημεία που επλήγησαν με βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium). Στό Κόσοβο είναι πολύ περισσότερα.
Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ανακοίνωσε τις απώλειες που είχε. Στο μουσείο αεροπορίας του Βελιγραδίου, ωστόσο, ακόμη και σήμερα εκτίθενται τα συντρίμμια του αποκαλούμενου “αόρατου” αεροσκάφους F-117, ενός F-16 και κάποιων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που κατέρριψε η γιουγκοσλαβική αεράμυνα.
Το οικονομικό κόστος της εμπλοκής του ΝΑΤΟ υπολογίστηκε σε 13 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το οικονομικό κόστος από την καταστροφή των υποδομών σε Σερβία και Μαυροβούνιο εκτιμήθηκε σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια.
Το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος στην ανθρώπινη υγεία των πολιτών σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο από την ρύπανση του περιβάλλοντος και τη χρήση βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου (Depleted Uranium) θεωρείται τεράστιο και θα έχει επιπτώσεις και στις μελλοντικές γενιές.

Δείτε εικόνες-φρίκης:












Πηγή: www.pronews.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του James George Jatras, Strategic Culture Foundation , 28-12-21

[Ο Ιάκωβος-Γεώργιος Γιατράς είναι ΕΛΛΗΝΟ- Αμερικανός δημιουργός του «Ιδρύματος Στρατηγικού Πολιτισμού» και του εγκύρου ενημερωτικού οργάνου του. Πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική και διπλωματικός σύμβουλος επιτροπής του Κογκρέσου επί της εξωτερικής πολιτικής, διακρίνεται μεταξύ της ελληνικής κοινότητας στις ΗΠΑ για το ακοίμητο ενδιαφέρον του για την μοίρα του Ελληνισμού και την μαχητική του υπεράσπιση της Χριστιανικής Ορθοδοξίας, στόχου αιώνιου μίσους στην Δύση και εντεινόμενης τώρα πολεμικής εκστρατείας, με νέο-ελληνική πλέον συνέργεια, όπως καταγγέλλει στο κατωτέρω αφυπνιστικό άρθρο του.]

Mετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

«Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου και η ψυχή των άψυχων συνθηκών. Είναι το όπιο του λαού.» Έτσι ο Καρλ Μαρξ έγραψε το 1843. Για τρεις γενιές κατά τη διάρκεια του 20ου Αιώνα οι άθεοι μαθητές του προσπάθησαν να συντρίψουν τους υποκείμενους σ’ αυτόν τον εθισμό στο όπιο.

Απέτυχαν. Σε πολλά αν και όχι σε όλα τα μέρη του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ ο Χριστιανισμός όχι μόνο επέζησε αλλά έδωσε την ώθηση για εθνική και κοινωνική αναβίωση. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Λιθουανία, αυτό σήμαινε Ρωμαιοκαθολικισμό. Σε άλλες, όπως η Ρωσία, η Ουκρανία, η Σερβία και η Γεωργία, αυτό σημαίνει Ορθοδοξία.

Για τους όχι λιγότερο άθεους διαδόχους των κομμουνιστών που κυβερνούν τώρα το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης μέσω των διπλών γραφειοκρατιών του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η θρησκεία – ή τουλάχιστον ο Χριστιανισμός – παραμένει μια οπισθοδρομική δύναμη που πρέπει να ξεπεραστεί. Τους βοηθά το γεγονός ότι στη Δυτική Ευρώπη (και όλο και περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες) ο καταναλωτισμός, ο φεμινισμός, οι ΛΟΑΤ, (σεξουαλικά αποκλίνοντες) η πολυπολιτισμικότητα και άλλες υλιστικές μεταμοντέρνες εναλλακτικές λύσεις έχουν αποδειχθεί πολύ πιο διαβρωτικές του Χριστιανισμού από τον δυναμίτη, τις σφαίρες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ψυχιατρικά νοσοκομεία.

Υπάρχει επίσης ένα γεωπολιτικό στοιχείο. Επειδή ο μεγαλύτερος στόχος του ΝΑΤΟ/ΕΕ είναι η Ρωσία και επειδή η αναβίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει κεντρική σημασία για την αναβίωση της Ρωσίας – συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής της αποφασιστικότητας να αντισταθεί στη δυτική επιθετικότητα, όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν απέναντι στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Πολωνία, τη Γαλλία κ.λπ.– η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο . Από την άψυχη προοπτική των δυτικών γραφειοκρατών ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα όργανο της ήπιας δύναμης του Κρεμλίνου.

Σύμφωνα με τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ:«Η Εκκλησία, από την πλευρά της, ενεργεί ως ο βραχίονας ήπιας ισχύος του ρωσικού κράτους, ασκώντας την εξουσία της με τρόπους που βοηθούν το Κρεμλίνο στη διάδοση της ρωσικής επιρροής τόσο στην άμεση γειτονιά της Ρωσίας όσο και σε όλο τον κόσμο. Το Κρεμλίνο βοηθά επίσης την Εκκλησία, η οποία εργάζεται για να αυξήσει την εμβέλειά της. Ο Βλαντιμίρ Γιακούνιν, ένας από τους εσωτερικούς κύκλους του Πούτιν και αφοσιωμένο μέλος της ROC,(Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) διευκόλυνε το 2007 τη συμφιλίωσή της με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Εξορία (η οποία είχε διαχωριστεί από το Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές της σοβιετικής εποχής, ώστε να μην αναγνωρίσει το νέο μπολσεβίκικο κράτος), γεγονός που αύξησε σημαντικά την επιρροή και την εξουσία του [Πατριάρχη Μόσχας] Κύριλλου εκτός Ρωσίας. Ο Πούτιν, επαινώντας αυτό το γεγονός, δήλωσε τότε: «Η αναβίωση της ενότητας της εκκλησίας είναι μια κρίσιμη προϋπόθεση για την αναβίωση της χαμένης ενότητας ολόκληρου του «ρωσικού κόσμου», ο οποίος είχε πάντα την ορθόδοξη πίστη ως ένα από τα θεμέλιά του».

Ιδού γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία των 250 εκατομμυρίων και πλέον μελών πρέπει να τεθεί σε υποταγή, ή ακόμα καλύτερα, να θρυμματιστεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετά γεγονότα που υποδεικνύουν αυτόν τον σκοπό:

  • Απομάκρυνση του Επισκόπου Αρτέμιγιε Ράσκα και Πρίζρεν, της Σερβικής Ορθόδοξης επισκοπής, η οποία περιλαμβάνει την κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ επαρχία κοσσυφοπεδίου και Μετόχια.
Το 2010 ο Vladika Artemije, ένας ειλικρινής πολέμιος του οικουμενισμού (παγκοσμιοποίησης), καταγγέλθηκε με ψευδείς κατηγορίες διαφθοράς για τις οποίες δεν έχει παραπεμφθεί ποτέ σε δίκη, εκδιώχθηκε από την επισκοπή του χωρίς εκκλησιαστική δίκη και αργότερα υποβιβάστηκε στο καθεστώς απλού μοναχού. (Επιμένει ότι είναι ο αληθινός Επίσκοπος της Επισκοπής Raško-Prizrenska στην Εξορία, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ψευδώς για σχίσμα.)Οι πραγματικοί λόγοι για αυτό ήταν εξόφθαλμα πολιτικοί. Ο Vladika Artemije τιμωρήθηκε για την ειλικρινή αντίθεσή του στην πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο Κοσσυφοπέδιο και για μια προσπάθεια άσκησης πιέσεων στην Ουάσιγκτον για να αντιταχθεί στη δημιουργία αυτού του ψευδοκράτους της τρομοκρατικής μαφίας (και εστία ισλαμικής τζιχάντ)υπό την προστασία του ΝΑΤΟ.

Επιπλέον, μήνυσε τις εξουσίες του ΝΑΤΟ στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Και το 2009 επιδίωξε να εμποδίσει μιαν επίσκεψη του τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ και νυν προέδρου τζο Μπάιντεν το 2020 ( φανατικού υποστηρικτή του πολέμου κατά των Σέρβων στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο και της απόσπασης του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία -για να μην τον αναφέρουμε ως έναν Ουκρανό κερδοσκόπο μέσω του γιου του Χάντερ Μπάιντεν), επίσκεψη στο μοναστήρι Visoki Dečani – μια απόφαση που ανατράπηκε από τη Σερβική Εκκλησία κατ' εντολή της σερβικής κυβέρνησης, με επικεφαλής στη συνέχεια τον δυτικό Μπόρις Τάντιτς.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η αντίσταση στον Μπάιντεν ώθησε έναν υψηλό αξιωματούχο του ΝΑΤΟ (πιθανώς τον Ναύαρχο των ΗΠΑ Mark P. Fitzgerald, τότε Διοικητή των Αμερικανικών Ναυτικών Δυνάμεων Ευρώπης και Αφρικής, και τον Διοικητή της Διοίκησης Συμμαχικών Κοινών Δυνάμεων (JFC) Νάπολη) να απαιτήσει: «Αυτό που χρειαζόμαστε εδώ είναι ένας πιο συνεργάσιμος επίσκοπος». Σύντομα το πέτυχαν, με την επαίσχυντη υποταγή της Σερβικής Εκκλησίας υπό την πίεση της Ουάσινγκτον, των Βρυξελλών και του Βελιγραδίου. (Όπως σημειώνεται παρακάτω, η προδοσία της σερβικής ηγεσίας της Εκκλησίας για τον επίσκοπο Βλάντικα Αρτέμιε έχει πλέον επιστρέψει για να τους στοιχειώσει στο Μαυροβούνιο.)

  • Έκτοτε, η Κωνσταντινούπολη, με την απροκάλυπτη βοήθεια του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές επιπλέον αναγνωρίσεις, ιδίως από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών (και οι δύο εξαρτώνται από τις ελληνικές κρατικές επιδοτήσεις), αλλά απορρίφθηκαν κατηγορηματικά από πολλούς επισκόπους, κληρικούς και πιστούς στις αφρικανικές και ελληνικές δικαιοδοσίες. Αρκετές Εκκλησίες, κυρίως η Αντιόχεια και η Σερβία, υποστηρίζουν ανοιχτά την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία παραμένει αυτόνομο τμήμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας.

Αμερικανοί αξιωματούχοι, που δεν θα ξεχώριζαν την Ορθοδοξία από την ορθοδοντική, έχουν ενδιαφερθεί έντονα για τις εσωτερικές κανονικές ρυθμίσεις της Εκκλησίας, επιμένοντας ότι η δημιουργία της ψεύτικης «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» είναι μια άσκηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και «θρησκευτικής ελευθερίας», παρά την ασκούμενη βία στην Ουκρανία κατά του κλήρου και των πιστών της κανονικής Εκκλησίας και των σχεδίων των σχισματικών να καταλάβουν εκκλησίες και μοναστήρια.

Μεταξύ των ανοιχτών υποστηρικτών της ΟCU είναι διάσημοι θεολόγοι… όπως ο τέως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο (ο οποίος πραγματοποίησε προσωπική τηλεφωνική κλήση στον«νεοεκλεγέντα επικεφαλής της "OCU" "Metropolitan Epifaniy" (Dumenko), ο Τζέφρυ Πάϊατ, (νυν πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ο οποίος ήταν προηγουμένως πρεσβευτής στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια της επιχείρησης αλλαγής καθεστώτος του 2014), ο Sam Brownback (περιοδεύων Πρεσβευτής των ΗΠΑ Για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία), και – αναγνωρίσιμος σε πολλούς Αμερικανούς από την κατάθεσή τους για μομφή – ο Ειδικός Εκπρόσωπος των ΗΠΑ για την Ουκρανία Κερτ Βόλκερ και η Πρέσβειρα των ΗΠΑ στο Κίεβο Μαρί Γιοβάνοβιτς (διακρίνεται για την κορυφαία υποστήριξη των ΛΟΑΤ (σεξουαλικά παρεκλινόντων) στην Ουκρανία).

Ο Πάιατ και ο Μπράουνμπακ είναι αξιοσημείωτοι για τις επισκέψεις τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κυρίως στα Βαλκάνια, για να «ενθαρρύνουν» την αναγνώρισή των Ουκρανών σχισματικών.
  • Βία για τα ΛΟΑΤ στη Γεωργία.
Οι κυβερνήσεις των πρώην χριστιανικών χωρών της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης έχουν καταστήσει την ιδεολογία ΛΟΑΤ αναπόσπαστο στοιχείο της προώθησης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «δημοκρατίας» σε πρώην κομμουνιστικές χώρες, όπου οι ντόπιοι έχουν γενικά μια πολύ λιγότερο «προοδευτική» άποψη από ό,τι είναι κοινή στη Δυτική Ευρώπη ή τη «γαλάζια»(του δημοκρατικού κόμματος) Αμερική. Αυτό περιλαμβάνει την πίεση προς τις συμμορφούμενες κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών που πρόσφατα βγήκαν από τον κομμουνισμό για να πραγματοποιήσουν "παρελάσεις υπερηφάνειας" που προσβάλλουν τις τοπικές ευαισθησίες.

  • Το μήνυμα προς τις παραδοσιακές κοινωνίες εξακολουθεί να βασίζεται στη χριστιανική ηθική, αλλά με τις ελίτ δεσμευμένες σε «μια ευρωπαϊκή πορεία», που σημαίνει ένταξη στο ΝΑΤΟ και (ίσως κάποια μέρα...) η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι είναι μια συμφωνία πακέτο. Δεν μπορείτε να επιλέξετε ποιο μέρος της δυτικής «δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελεύθερων αγορών» θέλετε και ποιο όχι. Δεν μπορείς να έχεις υπερατλαντισμό χωρίς τρανσεξουαλισμό. Γι' αυτό σκάσε, πλύνε τα δόντια σου και δώσ του. . .

Η εκστρατεία σεξουαλικής κοινωνικής ανατροπής έφτασε στη Γεωργία αυτό το καλοκαίρι,όταν οι συνήθεις ύποπτοι – ξένες πρεσβείες και οι ελεγχόμενες ΜΚΟ τους, σε συνεργασία με τις ομάδες Open Society του Τζορτζ Σόρος – ήταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πρώτη παρέλαση Υπερηφάνειας στην Τιφλίδα. Με την έντονη αντίθεση των Ορθοδόξων πιστών, η παρέλαση ακυρώθηκε. Αναγκασμένοι να υποχωρήσουν, οι φιλοδυτικές, φιλο-ΛΟΑΤ δυνάμεις, υπό την αιγίδα της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης ορθοδοξίας (IAO)που εδρεύει στηνΑθήνα, απάντησαν με βία, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την επίσκεψη διεθνών (συμπεριλαμβανομένων – Ρώσων!) νομοθετών στο γεωργιανό κοινοβούλιο.

Με την υποστήριξη των διοργανωτών του Tbilisi Pride,η κοινοβουλευτική επίθεση είχε ως αιχμή του δόρατος το Ενωμένο Εθνικό Κίνημα, το κόμμα του στιγματισμένου πρώην προέδρου και προστατευόμενου της Δύσης Μιχαήλ Σακασβίλι (ο οποίος είναι καταζητούμενος για διαφθορά). Η πολιτική της χώρας εξακολουθεί να είναι ασταθής, με τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την ορθόδοξη χριστιανική ακεραιότητα της Γεωργίας να καταγγέλλονται ως "ακροδεξιές" από τους εχθρούς τους στη Δύση.

  • Ο νέος αντι-Σερβικός νόμος της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Μαυροβουνίου.
Τώρα στο στόχαστρο βρίσκεται η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία που μαστιγώνει το νέο μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο της ΕΕ Μαυροβούνιο, με την ψήφιση νέου νόμου που απαιτεί από τα θρησκευτικά όργανα να αποδείξουν την ιδιοκτησία των ακινήτων τους πριν από το 1918. Όπως ανέφερε ο Νεμπόισα Μάλικ του RT:

`«Το κυβερνών καθεστώς του Μαυροβουνίου πέρασε τον επίμαχο νόμο μέσω του κοινοβουλίου μέσα στη νύχτα μεταξύ Πέμπτης και Παρασκευής. Κάθε τροποποίηση του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Μετώπου (DF) - η οποία προτάθηκε για να αμβλύνει τις ανησυχίες ότι το νομοσχέδιο στόχευε σκόπιμα τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία (SOC) - απορρίφθηκε.

Όταν κάποια μέλη της DF διέκοψαν τη συνεδρίαση σε ένδειξη διαμαρτυρίας, όλοι τους συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. [ ... ] [JGJ: Μερικά από αυτά, οι κρατούμενοι νομοθέτες κήρυξαν απεργία πείνας .]

Η κυβέρνηση του Μαυροβουνίου αποκρούει τις επικρίσεις, αναφέροντας ότι ο νόμος είναι σύμφωνος με τα υψηλότερα πρότυπα της ΕΕ και των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν ευτυχείς να το πασάρουν κι’ αυτό στην ονομαστική του αξία. Δεν είμαι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, διάβασα το κείμενό του.

«Το άρθρο 11 ορίζει ότι οποιαδήποτε θρησκευτική κοινότητα στο Μαυροβούνιο πρέπει να έχει την έδρα της εκεί και δεν μπορεί να επεκταθεί εκτός των συνόρων της. Αυτό είναι παράλογο για μια χώρα με πληθυσμό που εκτιμάται σε περίπου 620.000.

Το άρθρο 16 λέει ότι καμία θρησκευτική κοινότητα δεν μπορεί να έχει στο όνομά της «επίσημο όνομα άλλης χώρας ή τα εμβλήματα της». Το άρθρο 7 απαγορεύει την «κατάχρηση θρησκευτικών συναισθημάτων για πολιτικούς σκοπούς», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και το άρθρο 24 λέει ότι το κράτος μπορεί να κατασχέσει την περιουσία οποιασδήποτε θρησκευτικής κοινότητας που έχει κριθεί από την αστυνομία ότι παραβίασε τους όρους της εγγραφής της. Και διαγράφηκε από τους καταλόγους, χωρίς έφεση. Θέλεις να συνεχίσουμε;

Τώρα σκεφτείτε ότι ο Πρόεδρος του Μαυροβουνίου Μίλο Ντζουκάνοβιτς κατηγόρησε πρόσφατα την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία ότι «προωθεί φιλο-Σερβικές πολιτικές που αποσκοπούν στην υπονόμευση της κρατικής υπόστασης του Μαυροβουνίου», όπως το διατύπωσε το Reuters, και γίνεται εκτυφλωτικά προφανές για ποιον χτυπάει η καμπάνα».

Σε μια πιστή επανάληψη της κατάστασης στην Ουκρανία, ο νέος νόμος του Μαυροβουνίου θέτει τις βάσεις για κρατικές κατασχέσεις εκκλησιαστικών περιουσιών και την παράδοσή τους σε μια μη αναγνωρισμένη σχισματική ομάδα, τη λεγόμενη "Ορθόδοξη Εκκλησία του Μαυροβουνίου", η οποία χρηματοδοτείται από το διεφθαρμένο καθεστώς του Προέδρου Μίλο Ντζουκάνοβιτς. Διαδηλώσεις έχουν ξεσπάσει τόσο στο Μαυροβούνιο όσο και στη Σερβία, με την αστυνομία του Μαυροβουνίου να δέρνει πολύ δημοκρατικά ορισμένους διαδηλωτές, συμπεριλαμβανομένου ενός Επισκόπου της κανονικής Εκκλησίας.

Στο Βελιγράδι, η κυβερνώσα Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατήγγειλε το νέο νόμο και εξέφρασε την υποστήριξή της στην αγιολογική Εκκλησία. ( ΤοΒελιγράδι υποστηρίζει τη νόμιμη Εκκλησία της Ουκρανίας. Αλλά ίσως, τώρα που στοχοποιούνται οι ίδιοι, μερικοί από τους Σέρβους ιεράρχες μπορεί να θυμούνται πόσο άθλια αντιμετώπισαν τον Βλάντικα Αρτεμιγιε στην μάταιη προσπάθειά τους να κατευνάσουν τις δυτικές απαιτήσεις – θα λάβουν όμως μέτρα για να διορθώσουν αυτό το επαίσχυντο λάθος;

Μένει να δούμε τι θα κάνουν οι δυτικές κυβερνήσεις, αλλά με βάση το προηγούμενο της Ουκρανίας δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε.

Σχόλια Μάλιτς: «Η υιοθέτηση ενός νόμου περί "θρησκευτικής ελευθερίας" ο οποίος ανοίγει την πόρτα στη δίωξη μιας συγκεκριμένης πίστης θα μπορούσε κανονικά να θεωρηθεί ως τρομακτική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ωστόσο όταν γίνει στους Ορθόδοξους Σέρβους στο Μαυροβούνιο, η Δύση δεν φαίνεται να ενοχλείται.

Τώρα το μόνο που χρειάζεται για να παγώσει η τούρτα είναι για τους υπερμάχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της θρησκευτικής ελευθερίας και της δημοκρατίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της Αμερικανικής Επιτροπής για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία να χαιρετίσουν το τελευταίο βήμα του Μαυροβουνίου στο ακτινοβόλο, μεταχριστιανικό, μεταεθνικό μέλλον της Ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης.

Αλλά ποιος ξέρει. Ίσως εκπλαγούμε ευχάριστα και η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες να απαιτήσουν από τους Μαυροβούνιους να κάνουν πίσω. Μην στοιχηματίζεις όμως σε αυτό. Μένουν ακόμα πολλά περισσότερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία προς κατεδάφιση…




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πολύ σοβαρά επεισόδια ξέσπασαν στην πόλη Τσετίνιε του Μαυροβουνίου, πριν, στη διάρκεια και μετά την τελετή ενθρόνισης του επικεφαλής της Σερβικής Εκκλησίας στη χώρα, Ιωαννίκιου, με την αστυνομία να αντιμετωπίζει το πλήθος με δακρυγόνα και τους διαδηλωτές να πυροβολόύν στον αέρα και να πετούν μπουκάλια και πέτρες εναντίον των αστυνομικών.

Από την εποχή που το Μαυροβούνιο αποσχίστηκε από τη Σερβία το 2006, μεγάλο μέρος των πολιτών αντιδρούν στο γεγονός ότι η εκκλησία της χώρας τους υπάγεται στη Σερβική Εκκλησία και το γεγονός της ενθρόνισης του μητροπολίτη Ιωαννίκιου, παρουσία του Σέρβου Πατριάρχη Πορφυρίου, στην παλιά πρωτεύουσα της χώρας εξαγρίωσε τους Μαυροβούνιους, που διαδηλώνουν και συγκρούονται με την αστυνομία τις τελευταίες ημέρες. Αποκορύφωμα αυτών των συγκρούσεων είναι τα επεισόδια το πρωί της Κυριακής, ημέρα της τελετής.
Ο πατριάρχης της Σερβίας (κέντρο) με τον μητροπολίτη Ιωαννίκιο (αριστερά)AP Photo/Risto Bozovic

Για να καταστεί δυνατή η τελετή, οι ιερείς έφτασαν στην Τσετίνιε με ελικόπτερο και οδηγήθηκαν μέσα στην εκκλησία υπό ισχυρή αστυνομική προστασία. Νωρίτερα οι διαδηλωτές, που ζητούν αυτόνομη εκκλησία για το Μαυροβούνιο, είχαν στήσει οδοφράγματα με λάστιχα αυτοκινήτων, κάδους απορριμμάτων και βράχια, για να εμποδίσουν την άφιξη των ιερωμένων στην τελετή.

Μεταξύ των συνθημάτων τους ακούγονταν «Εδώ δεν είναι Σερβία!» και «Εδώ είναι Μαυροβούνιο!», ενώ κάποιοι πυροβολούσαν με περίστροφα στο αέρα και έβαλα φωτιά στα λάστιχα για να σταματήσουν τους αστυνομικούς που προσπαθούσαν να τους διαλύσουν.

Το βράδυ του Σαββάτου, στην πρωτεύουσα Ποντγκόριτσα είχε γίνει μεγάλη συγκέντρωση με υποστηρικτές της Σερβικής Εκκλησίας, που βγήκαν στους δρόμους για να χαιρετίσουν την ενθρόνιση του Ιωαννίκιου παρουσία του πατριάρχη της Σερβίας.
Ποντγκόριτσα: από τη συγκέντρωση για την υποδοχή του μητροπολίτη Ιωαννίκιου και του πατριάρχη Σερβίας, ΠορφύριουAP Photo/Risto Bozovic

Ο Ιωαννίκιος είναι ο διάδοχος του μητροπολίτη Αμφιλόχιου, που πέθανε από κορονοϊό τον Οκτώβριο του 2020.

Η ενθρόνιση του μητροπολίτη είναι μέρος μόνο του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού που επικρατεί στο Μαυροβούνιο, με δεδομένο ότι το 30% των πολιτών της (περίπου 620.000 άνθρωποι) δηλώνουν Σέρβοι. Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι ο πρόεδρος του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς, είναι από τους αρχιτέκτονες της ανεξαρτησίας της χώρας, ενώ ο πρωθυπουργός, Ζντράβκο Κριβοκάπιτς, είναι φιλοσέρβος.

Ο Κριβοκάπιτς χαρακτήρισε τα επεισόδια «απόπειρα τρομοκρατικής ενέργειας» ενώ ο Τζουκάνοβιτς δήλωσε ότι δεν μπορεί να λάβει θέση, αν και επαίνεσε τους διαδηλωτές στην Τσετίνιε, λέγοντας ότι «υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα» έναντι της προσπάθειας της Σερβίας να επηρεάσει την πολιτική κατάσταση στο Μαυροβούνιο μέσ της εκκλησίας.

Κάλεσε δε να αναβληθεί η τελετή, πράγμα που δεν έγινε καθώς βρέθηκε μπροστά στην πλήρη άρνηση της Σερβικής Εκκλησίας, η οποία να σημειωθεί είχε συμβάλει σημαντικά το 2020 στην ανατροπή της τότε κυβέρνησης του Μαυροβουνίου, που ήταν φιλοδυτική και προωθούσε την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Η νέα κυβέρνηση είναι μια συμμαχία φιλορωσικών και φιλοσερβικών κομμάτων.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Ο Πρόεδρος του Μαυροβουνίου Μίλο Τζουκάνοβιτς απέστειλε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, βιντεοσκοπημένο συγχαρητήριο μήνυμα, με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου. Ο Μίλο Τζουκάνοβιτς συγχαίρει τον ελληνικό λαό για την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και υπογραμμίζει ότι η εξέγερση των Ελλήνων ενέπνευσε όλους τους αγώνες των βαλκανικών λαών για ελευθερία και ανεξαρτησία.

Μάλιστα ο  Πρόεδρος του Μαυροβουνίου αναφέρεται  και στην συμμετοχή Μαυροβούνιων αγωνιστών στην Επανάσταση του 1821 και ιδιαίτερα στον Βάσο Μαυροβουνιώτη. Επισημαίνει ότι και σήμερα οι δύο χώρες συνεργάζονται άψογα σε όλα τα επίπεδα υπογραμμίζοντας την συμμετοχή της Ελλάδας στην φύλαξη του εναέριου χώρου του Μαυροβουνίου.

Ας δούμε όμως, δοθείσης ευκαιρίας του μηνύματος του Μαυροβούνιου Προέδρου, αυτής της μικρής αλλά πανέμορφης γειτονικής μας χώρας, την συμμετοχή αγωνιστών της στον απελευθερωτικό αγώνα της Ελλάδας.

Μαυροβούνιοι Εθελοντές στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων στα 1821. Ιωάννης Α. Παπαδριανός. Βαλκανικά Σύμμεικτα, τόμος 11 (1999-2000)-Περιοδική έκδοση του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου[1]

Με την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821 για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού της δουλείας, κατέφθασε στην Ελλάδα πλήθος φιλέλληνων αγωνιστών από την Ευρώπη και την Αμερική για να συνδράμουν στον αγώνα των Ελλήνων. Εκτός όμως από τους δυτικοευρωπαίους, που η συμμετοχή τους είναι πλήρως καταγεγραμμένη στις ιστορικές σελίδες της χώρας, κατέφθασαν και εθελοντές από τα Βαλκάνια, κυρίως από το Μαυροβούνιο και Σερβία.[2][3] Ο λόγος που συνέβη αυτό μπορεί να αποδοθεί στην απήχηση του φλογερού καλέσματος, τα προηγούμενα χρόνια από τον Ρήγα Φεραίο - ο οποίος αποτελεί την ψυχή και το πνεύμα της επανάστασης -  αλλά και στον πανβαλκανικό χαρακτήρα που πήρε στα μάτια των λοιπών Βαλκάνιων η εξέγερση των Ελλήνων, της πρώτης εθνότητας που επαναστάτησε και κέρδισε την ανεξαρτησία της στα Βαλκάνια.

Αν ξεφυλλίσει κανείς τον κατάλογο με τους αγωνιστές της επανάστασης του 1821, ασφαλώς θα βρει και ξένους αγωνιστές, όχι μόνο Έλληνες. Ανάμεσα σ’ αυτούς αναγράφεται και ο Μαυροβουνιώτης Βάσος, που ήταν από το Μαυροβούνιο και είχε έρθει μαζί με άλλους συμπατριώτες του να πολεμήσουν ως εθελοντές.

Επειδή όμως υπήρχε και ο φόβος να κινδυνεύσουν μέλη της οικογένειάς τους στο Μαυροβούνιο από αντίποινα των Τούρκων, οι Μαυροβούνιοι εθελοντές χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα, συνεπώς είναι δύσκολο να εντοπιστούν τα πραγματικά οικογενειακά τους επίθετα. Γνωστοί Μαυροβούνιοι εθελοντές ήταν: Μαυροβουνιώτης Βάσος, Μαυροβουνιώτης Ράντος, αδελφός του Βάσου, Μαυροβουνιώτης Τζωάννος-Σλαβάνος, Μοντενεγρίνος Τζωάννος, Ουΐτζ (Μαυροβουνιώτης στρατηγός και θερμός φιλέλληνας), και οι Ιωάννης Ράντοβιτς και Γρηγόριος Τζούροβιτς, που ήταν οι μόνοι που διατήρησαν τα πραγματικά τους επίθετα [7].

Γιατί πολέμησαν ως εθελοντές για την ελευθερία των Ελλήνων;

Η συμμετοχή των Μαυροβουνίων εθελοντών, όπως και των άλλων Βαλκάνιων, στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 υπαγορευόταν από διαφόρους λόγους. Πολλοί πίστευαν ότι ο αγώνας των Ελλήνων θα είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση και της δικής τους πατρίδας και άλλοι νόμιζαν ότι έφθασε η αποφασιστική στιγμή για την οριστική μονομαχία «υπέρ πίστεως και πατρίδας». Ορισμένοι, πάλι, πήραν μέρος στον Αγώνα υπακούοντας στην επαναστατική τους ορμή. Τέλος, υπήρχαν και εθελοντές που προσχώρησαν στην Ελληνική Επανάσταση κάτω από την πίεση ποικίλων περιστατικών [8].
Τα Μαυροβουνιώτικα σώματα, στα οποία περιλαμβάνονταν και άλλοι Βαλκάνιοι, και κυρίως Σέρβοι, στην αρχή βρίσκονταν κάτω από τη γενική αρχηγία Έλληνα οπλαρχηγού. Με το πέρασμα όμως του χρόνου και την ανάδειξη ηγετικών ικανοτήτων των στελεχών τους τα παραπάνω σώματα απέκτησαν αυτοτέλεια δράσης και κίνησης και συνεργάζονταν κατά τρόπο ισότιμο με τα ελληνικά σώματα[4].

Πολλοί Μαυροβούνιοι μαχητές της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, ήδη από τα μέσα του 1824, κατέλαβαν ανώτερα ή ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα χάρη στις πολεμικές τους αρετές, την εμπειρία και τα διοικητικά τους προσόντα[5]. Ορισμένοι, μάλιστα από τους Μαυροβούνιους εθελοντές εξελληνίστηκαν πέρα ως πέρα, έμαθαν την ελληνική γλώσσα, πολιτογραφήθηκαν Έλληνες και συνήθισαν γρήγορα στον ελληνικό τρόπο σκέψεως και ζωής. Επίσης, αρκετοί από τους απογόνους των εθελοντών αυτών θα ακολουθήσουν τη στρατιωτική σταδιοδρομία των πατέρων τους και θα διακριθούν στα διάφορα πεδία των μαχών, όπως ο γιος του Βάσου Μαυροβουνιώτη, Τιμολέων Βάσος, που διακρίθηκε και κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897[6].


Μαυροβουνιώτης Βάσος (1797-1847).

Μαυροβουνιώτης οπλαρχηγός κατά τους χρόνους του ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και σπουδαίος στρατιωτικός παράγοντας κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα με σημαντική πολιτική επιρροή Γεννήθηκε στο Πετροπαύλιτς του Μαυροβούνιου το έτος 1797 και γύρω στα 1817, μαζί με σημαντικό αριθμό συγγενών του, κατέφυγε στη Μικρά Ασία για να αποφύγει διώξεις των τουρκικών αρχών της πατρίδας του. Δυστυχώς, τα στοιχεία, που διαθέτουμε για τη δράση του στη Μικρά Ασία, είναι ελάχιστα. Το πιθανότερο είναι να είχε εργαστεί ως επιστάτης σε κτήματα Οθωμανού γαιοκτήμονα ή σε κάποια τουρκική στρατιωτική υπηρεσία. Το 1820 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία, κυνηγημένος για αξιέπαινη πράξη. Κατέφυγε τότε στην Αθήνα και εντάχτηκε ως μπαϊρακτάρης στον στρατό του «σιλιχτάρη» (διοικητή) της πόλης Μπαμπά πασά, ο οποίος ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον του Αλή πασά του Τεπελενλή που είχε αποστατήσει από την Υψηλή Πύλη [9].
Προσωπογραφία του αγωνιστή Βάσου Μαυροβουνιώτη (1797-1847). Λάδι σε μουσαμά, έργο του Νικηφόρου Λύτρα, Μουσείο Μπενάκη.

Κατά την επαναστατική περίοδο 1821-1827, ο Βάσος Μαυροβουνιώτης [10] έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Αφού καθιερώθηκε κατά το πρώτο έτος του Αγώνα (1821), μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Κριεζώτη, ως στρατιωτικός παράγοντας στην περιοχή της νήσου Εύβοιας, πήρε μέρος σε αιματηρές μάχες εναντίον του Ομέρ πασά της επαρχίας Καρυστίας, όπως στα Στύρα όπου τραυματίστηκε, στις Πετριές και στο Κάδι, ενώ κατά το δεύτερο έτος της Επανάστασης (1822) αντιμετώπισε επιτυχώς τους Τούρκους στρατιωτικούς Ομέρ μπέη, Τζαχαρτζή – Αλή πασά και Σανδή – Ντίμπα στα Πολιτικά, στα Βρυσάκια, στα Βλαχοχώρια, στη Βάθεια και πάλιν στα Στύρα (12 Ιανουάριου 1822).

Το έτος 1823, έχοντας ήδη πάρει τους βαθμούς του πεντακοσιάρχου και κατόπιν του χιλιάρχου, αμύνθηκε με γενναιότητα στην τοποθεσία Πύργος του Καστροβαλά, η οποία βρισκόταν στο γνωστό λιμάνι της Κύμης, εναντίον του Γεπτσάραγα [11]. Επίσης το ίδιο έτος εξεστράτευσε με 300 άντρες του και με πλοία Ψαριανά εναντίον της σπουδαίας για την Επανάσταση νήσου της Θάσου· εκεί, μολονότι υπήρχε αρκετός τουρκικός στρατός, κατέστρεψε ολοκληρωτικά σχεδόν το οθωμανικό στοιχείο της νήσου [12]. Κατά τη διάρκεια δε του επόμενου χρόνου (1824), οπότε και ανέβηκε στο αξίωμα του στρατηγού [13], μεταφέρθηκε με το σώμα του στην Ύδρα και ανέλαβε τη φύλαξή της νήσου αυτής, η οποία παρείχε στον Αγώνα τα περισσότερα και καλύτερα πλοία.

Αλλά η δραστηριότητα του Μαυροβουνιώτη στρατηγού θα συνεχιστεί και κατά τα επόμενα χρόνια [14]. Έτσι, το 1825, με διαταγή της κυβέρνησης προωθείται στην Πελοπόννησο και παίρνει μέρος στις μάχες του Νεοκάστρου (15/27 Μαρτίου) και του Κρεμμυδιού εναντίον του Ιμπραήμ πασά, ο οποίος απειλούσε να καταπνίξει την Επανάσταση. Μετά την καταστροφή δε των ελληνικών δυνάμεων στο Κρεμμύδι (17/19 Απριλίου), επανήλθε στη Στερεά Ελλάδα και διατάχτηκε να επιτεθεί εναντίον των Σαλώνων (Άμφισσας). Εδώ πολιόρκησε στενά τους Τούρκους, αλλά, λόγω ελλείψεως τροφίμων, αναγκάστηκε να μεταβεί στη θέση Φουντάνα, όπου και επέφερε μεγάλη καταστροφή στον εχθρό πολεμώντας σαν πραγματικός ήρωας. Επίσης, κατά το ίδιο έτος διεξήγε με επιτυχία πολεμικές επιχειρήσεις στις Θερμοπύλες και στη Ρούσσα εναντίον του Κεχαγιάμπεη [15].

Τον επόμενο χρόνο (1826), ο Βάσος Μαυροβουνιώτης, μαζί με άλλους οπλαρχηγούς, έλαβε μέρος σε μια εκστρατεία εναντίον του μακρινού Λιβάνου, η οποία, εκτός από τολμηρή, ήταν ταυτόχρονα και αυθαίρετη αφού δεν είχε την έγκριση της Προσωρινής Διοίκησης της επαναστατημένης Ελλάδας. Συγκεκριμένα, ο εγκαταστημένος από το 1820 στον Λίβανο έμπορος Χατζή Στάθης Ρέζης, που είχε στενές σχέσεις με τον εμίρη της περιοχής Μπεσίρ και ο οποίος είχε παρουσιαστεί στο Βουλευτικό Σώμα ισχυριζόμενος ότι διερμήνευε τις γνώμες των προυχόντων του Λιβάνου, είχε προτείνει στις 25 Οκτωβρίου του 1824 συμμαχία της χώρας εκείνης με την Ελλάδα με αντικειμενικούς σκοπούς την απελευθέρωση του Λιβάνου και της Κύπρου από την τουρκική σκλαβιά· μια τέτοια δε συμμαχία, τόνιζε ο Ρεζής, θα δημιουργούσε σοβαρό αντιπερισπασμό στις δυνάμεις του σουλτάνου και του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου, ο οποίος είχε στείλει τον θετό γιο τον Ιμπραΐμ στην Πελοπόννησο με εντολή να καταπνίξει με κάθε τρόπο την επανάσταση. Το Βουλευτικό Σώμα δέχτηκε την πρόταση και ενέκρινε ως αντιπροσώπους του τον Χατζή Στάθη Ρέζη, τον Αντώνιο Τζούνη και τον Κύπριο αγωνιστή Χαράλαμπο Μάλη. Αλλά και το Εκτελεστικό Σώμα, αν και κάπως αργά, με έγγραφό του της 13ης Ιουλίου του 1825 ενέκρινε την παραπάνω απόφαση και ζήτησε από τον Ρεζή να συνοδεύσει και να καθοδηγήσει, ως γνώστης προσώπων και πραγμάτων, τους Έλληνες απεσταλμένους. Τον Τζούνη δε, ο οποίος αρνήθηκε τελικά να συμμετάσχει στην αποστολή, τον αντικατέστησε ο Γρηγόριος Δενδρινός, επίσκοπος Ευδοκιάδος. Όλους λοιπόν αυτούς η Προσωρινή Διοίκηση τους εφοδιάζει με έγγραφα προς τον εμίρη Μπεσίρ, προς τους φυλάρχους, τους ιερωμένους και τους προκρίτους του Λιβάνου, για να συνεννοηθούν μαζί τους για τους τρόπους της συνεργασίας των δύο τόσο απομακρυσμένων χωρών [16]. Αλλά και μια άλλη παράλληλη κίνηση παρατηρείται τότε που προερχόταν από ορισμένους Κύπριους πρόσφυγες, οι οποίοι, εμφορούμενοι από θερμό πατριωτισμό, φθάνουν ως τη σύλληψη σχεδίων που, υλοποιούμενα, θα είχαν απρόβλεπτες συνέπειες για την Κύπρο και την επαναστατημένη Ελλάδα γενικότερα [17].

Τα σχέδια όμως των εκστρατειών εναντίον του Λιβάνου και της Κύπρου γίνονταν σε μια περίοδο που η Προσωρινή Διοίκηση είχε να αντιμετωπίσει σοβαρότερα εσωτερικά προβλήματα, όπως ήταν η θανάσιμη απειλή του Ιμπραΐμ στην Πελοπόννησο και οι συντονισμένες επιχειρήσεις του Κιουταχή πασά στη Στερεά Ελλάδα που έτειναν στην κατάπνιξη της επανάστασης στην περιοχή. Γι’ αυτό και τα εν λόγω σχέδια εγκαταλείφθηκαν από την Προσωρινή Διοίκηση. Οι συζητούμενες, ωστόσο, επιχειρήσεις έγιναν γνωστές σ’ ένα κύκλο τολμηρών στρατιωτικών, όπως του Βάσου Μαυροβουνιώτη, του Χατζή Μιχάλη Ταλιάνου και του Νικόλαου Κριεζώτη, οι οποίοι έβλεπαν ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να τους φέρει όχι μόνο πολεμική δόξα, αλλά και σημαντικά υλικά κέρδη. Οι κινήσεις όμως αυτές των στρατιωτικών, αν και ήταν μυστικές, δεν άργησαν να γίνουν αντιληπτές από τον Κύπριο πατριώτη Χαράλαμπο Μάλη, ο οποίος επιθυμούσε η εκστρατεία εναντίον του Λιβάνου και της Κύπρου να πραγματοποιηθεί υπό τον έλεγχο των επισήμων πολιτικιών αρχών και όχι να πάρει τη μορφή ιδιωτικής επιχείρησης και με ιδιοτελείς σκοπούς· γι’ αυτό και έσπευσε να ειδοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, με αναφορά του της 29ης Ιανουάριου 1826 προς το Βουλευτικό Σώμα κατήγγειλε τις ύποπτες κινήσεις των στρατιωτικών και ζήτησε να ληφθούν μέτρα εναντίον των πρωταγωνιστών των κινήσεων αυτών [18].

Η ελληνική κυβέρνηση, που δεν είχε πληροφορίες για τις παραπάνω μυστικές ζυμώσεις, ζητεί από το Βουλευτικό Σώμα να καταβάλλει κάθε προσπάθεια, ώστε να εμποδιστεί το παράτολμο εγχείρημα των στρατιωτικών. Με το ίδιο δε πνεύμα γράφει και προς τους προκρίτους των νησιών Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών, καθώς και στην ψυχή του Αγώνα Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που επηρέαζε αποφασιστικά τους στρατιωτικούς κύκλους. Παρόλα αυτά, ο Βάσος Μαυροβουνιώτης και οι ομοϊδεάτες του εμμένουν στα σχέδιά τους και αναπτύσσουν έντονη δραστηριότητα για την πραγματοποίησή τους. Ως τόπος συγκέντρωσης ορίζεται η νήσος Κέα (Τζια), στην οποία, κατά το χρονικό διάστημα από τον Δεκέμβριο του 1825 ως το Φεβρουάριο του 1826, συρρέουν διάφοροι οπλοφόροι υπό την αρχηγία του Βάσου Μαυροβουνιώτη, του Χατζή Μιχάλη Ταλιάνου, του Νικολάου Κριεζώτη, του Σταύρου Λιακόπουλου και του Χατζή Στεφάν ή Βούλγαρη που συνολικά θα ξεπεράσουν τους 2.000 άνδρες. Οι οπλοφόροι όπως αυτοί, επειδή δεν βοηθούνταν από την κυβέρνηση, αναγκάζονταν πολλές φορές να καταπιέζουν τους κατοίκους της περιοχής για να τους προμηθεύσουν τρόφιμα [19].

Τέλος, κατά το τέλος Φεβρουάριου, το σώμα των οπλοφόρων αναχώρησε με 14 καράβια, στις αρχές δε Μαρτίου έφτασε στις ακτές της Συρίας έξω από τη Βηρυτό, όπου έκαμε απόβαση και κατέλαβε έναν ακρινό παραθαλάσσιο πύργο και μερικά σπίτια· απ’ εκεί ήλθε σε επαφή με τον εμίρη Μπεσίρ, αλλά αυτός ζήτησε από τους οπλαρχηγούς τα πληρεξούσιά τους γράμματα, τα οποία βέβαια αυτοί δεν διέθεταν. Διατάχτηκαν λοιπόν να αναχωρήσουν, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, προτού συγκεντρωθούν και επιτεθούν εναντίον τους οι Άραβες. Έτσι αναγκάστηκαν, στις 25 Μαρτίου, να φύγουν άπρακτοι και να παραιτηθούν από μια τολμηρή επιχείρηση σε ξένη χώρα σε εποχή, κατά την οποία η παρουσία και η συνδρομή τους στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι που περνούσε αγωνιώδεις στιγμές θα ήταν ανεκτίμητη. Κατά την επιστροφή τους, προσέγγισαν στην Κύπρο, όπου τρομοκράτησαν τους Τούρκους κατοίκους του νησιού, έπιασαν κατόπιν στα παράλια της Κιλικίας ένα αυστριακό καράβι και, τέλος, μέσω της νήσου Άνδρου ξαναγύρισαν στην επαναστατημένη Ελλάδα [20].

Μετά την επιστροφή από το Λίβανο, ο Βάσος Μαυροβουνιώτης θα διακριθεί στη μάχη στη θέση «Λυκόραμα», απέναντι από τα νησιά Πεταλιοί [21]. Στη θέση αυτή θα φθάσει στις 5 Απριλίου του 1826 ο Μαυροβουνιώτης πολέμαρχος με 800 περίπου άνδρες και με τρία πολεμικά πλοία και μαζί με τον Νικ. Κριεζώτη και Χατζή Μιχάλη Ταλιάνο θα σώσει τους Έλληνες από τον ασφυκτικό τουρκικό κλοιό, που είχε σχηματιστεί γύρω από αυτούς [22]. Κατά τους υπόλοιπους δε μήνες του 1826 ο Βάσος Μαυροβουνιώτης θα λάβει ενεργό μέρος σε τρεις μάχες στα Λιόσια της Αττικής εναντίον του σιλιχτάρη και κατόπιν σε δύο μάχες στο Χαϊδάρι και την Ελευσίνα εναντίον του Ρούμελη – Βαλεσί Κιουταχή πασά, όπου θα εκτιμηθούν από την ελληνική κυβέρνηση δεόντως τα στρατιωτικά του προσόντα [23]. Αλλά και κατά το επόμενο έτος (1827) ο Βάσος Μαυροβουνιώτης θα πολεμήσει με πείσμα εναντίον Κιουταχή πασά και κυρίως στο Καματερό και στη Λιάτανη [24].

Κατά τους εμφυλίους πολέμους (1824-1825), ο Βάσος Μαυροβουνιώτης συστοιχήθηκε, όπως άλλωστε και η συντριπτική πλειοψηφία των μη Πελοποννησίων οπλαρχηγών, με την πλευρά των λεγομένων κυβερνητικών, επικεφαλής των οποίων βρισκόταν η οικογένεια των Κουντουριωτών. Από πολιτική δε άποψη ήταν ενταγμένος στο Γαλλικό κόμμα του Ιωάννη Κωλέττη, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα και μια ανεξαρτησία κινήσεων, καθώς, με τον αδελφοποιτό του Νικόλαο Κριεζώτη και ορισμένους άλλους μεγαλοκαπετάνιους της Ανατολικής Στερεός, είχαν συμπήξει ξεχωριστή στρατιωτικοπολιτική ομάδα μέσα στους κόλπους του Γαλλικού κόμματος [25].

Κατά τη διάρκεια της Καποδιστριακής περιόδου, ο Βάσος Μαυροβουνιώτης εντάχτηκε στον νέο στρατιωτικό οργανισμό του Κυβερνήτη, δηλαδή στις χιλιαρχίες και ανέλαβε τη διοίκηση της ΣΤ’ Χιλιαρχίας. Σαν διοικητής δε της χιλιαρχίας αυτής πολέμησε σε μια σειρά ολόκληρη μαχών για την ανακατάληψη της Στερεάς Ελλάδας· συγκεκριμένα, στο Στεβενίκο και Λιβαδειά κατά του Ομέρ πασά της Καρύστου, στην πολιορκία της ακρόπολης της Άμφισσας εναντίον του Μεχμέτ – Ντέβολη, στο Μαρτίνο της Λιβαδειάς εναντίον του Μαγιούτ πασά και, τέλος, στη Λιθάδα της Εύβοιας κατά του Ομέρ πασά. Αλλά και τον επόμενο χρόνο (1829), έδωσε δύο σκληρές μάχες κατά του «σιλιχτάρη» στα Χάσια της Αττικής (Άγιος Ιωάννης), τερματίζοντας έτσι μια πλούσια στρατιωτική σταδιοδρομία με συμμετοχή σε τριανταέξι περίπου μάχες, πολιορκίες και εκστρατείες [26].

Η Οθωμανική περίοδος υπήρξε η πιο ευνοϊκή για τον Βάσο Μαυροβουνιώτη. Ο Μαυροβουνιώτης πολέμαρχος ήταν ένας από τους λίγους ατάκτους αξιωματικούς της προηγούμενης περιόδου που κατόρθωσαν να ενταχθούν στον νέο Οθωνικό στρατό. Η σταδιοδρομία του υπήρξε εντυπωσιακή: μέλος της επιτροπής που είχε σαν σκοπό να εξετάσει τις εκδουλεύσεις που παρείχαν και τη διαγωγή που επέδειξαν κατά την Επανάσταση οι αξιωματικοί των ατάκτων σωμάτων (1833)· συνταγματάρχης – επιθεωρητής Αττικής και Βοιωτίας (1834)· αρχηγός της Οροφυλακής Φθιώτιδας (1836)· υποστράτηγος (1843) και βασιλικός υπασπιστής (1846) [27].

Ο Βάσος Μαυροβουνιώτης υπήρξε μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές της περιόδου που έζησε. Ο φυγάς του Μαυροβούνιου και της Μικρός Ασίας ήρθε στην επαναστατημένη Ελλάδα και, χωρίς να ανήκει στα παλαιά μεγάλα αρματολικά τζάκια, κατόρθωσε, στηριγμένος μόνο στα προσόντα του [28], να ανέβει στις υψηλές βαθμίδες της στρατιωτικής ιεραρχίας και να παίξει σημαντικό ρόλο στην κοινωνία της μετεπαναστατικής Ελλάδας. Πέθανε σχετικά νέος στις 9 Ιουνίου 1847, από πνευμονία [29].

Σχετικά με την οικογενειακή κατάσταση του Μαυροβουνιώτη πολέμαρχου, γνωρίζουμε ότι παντρεύτηκε μια από τις πιο διάσημες γυναίκες της εποχής την Ελέγκω (Ελένη) Μαυροβουνιώτη, το γένος Ιωαννίτη [30], και απέκτησε μαζί της τέσσερις γιους: τον Γεώργιο, τον Τιμολέοντα, τον Αλέξανδρο και τον Κωνσταντίνο. Από τους γιους της Ελέγκως και του Βάσου Μαυροβουνιώτη θα αναδειχτεί κυρίως ο Τιμολέων, ο οποίος, εκτός από τα άλλα, θα διακριθεί και κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897 [31].


Μαυροβουνιώτης Ράντος. 

Αδελφός του Βάσου. Πολέμησε ηρωικά επί τρία έτη εναντίον των Τούρκων στη νήσο Εύβοια- το τέταρτο δε έτος της επανάστασης στο νησί Ψαρά, όπου έδειξε απαράμιλλη ανδρεία. Συγκεκριμένα, στις 21 Ιουνίου του 1824 ισχυρός τουρκικός στρατός αποβιβάστηκε στο νησί με σκοπό να το καταστρέφει. Ο Ράντος Μαυροβουνιώτης, ο οποίος μαζί με τον Λάμπρο Κασσανδρινό είχε αναλάβει την άμυνα του νησιού, στη θέση Φτελιό απέκρουσε τρεις ισχυρές τουρκικές επιθέσεις, αλλά το απόγευμα άρχισαν να τον περικυκλώνουν οι εχθροί και γι’ αυτό αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο φρούριο του νησιού. Εδώ διεξήχτηκε άγρια πάλη και τελικά, όταν ο Ράντος είδε ότι δεν υπήρχε καμιά ελπίδα σωτηρίας, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάχτηκε στον αέρα μαζί με τους συμπολεμιστές του παρασύροντας στον θάνατο και 3000 Τούρκους [32].


Μοντενεγρίνος Τζωάννος. 

Διακρίθηκε κυρίως κατά τις πολιορκίες πόλεων σημαντική δε ήταν η συμβολή του κατά την πολιορκία και άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) σπουδαίου στρατηγικού κέντρου της Πελοποννήσου. Ο Δημήτριος Υψηλάντης, η ελληνική αυτή ψυχή της επανάστασης, επαινεί την ειλικρίνεια και την παρρησία, με την οποία εξέφραζε τις απόψεις του ο Μαυροβουνιώτης αγωνιστής [33].


Ουïτζ (De Wintz) 

Μαυροβουνιώτης στρατηγός που είχε πολεμήσει υπό τις σημαίες του Μεγάλου Ναπολέοντος. Ευρισκόμενος στο Λονδίνο, επιδίωξε, σε συνεργασία με ορισμένους Άγγλους και Κύπριους εξόριστους, να καταρτίσει στρατιωτικό σώμα από 2.000 εθελοντές ή μισθοφόρους Ευρωπαίους και να κατέλθει στην Ελλάδα και στην Κύπρο, για να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων (1823-1824). Προς τον σκοπό αυτόν επιχείρησε να συνάψει ελληνικό ή κυπριακό δάνειο στο Λονδίνο, αλλά ήλθε σε αντίθεση με την ελληνική επαναστατική επιτροπή που έδρευε στην αγγλική πρωτεύουσα [34]. Τον Αύγουστο του 1824 έστειλε τον γιο του στην Ελλάδα, για να επιτύχει την έγκριση της Ελληνικής Κυβερνήσεως για το επιδιωκόμενο δάνειο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Ουΐτζ είχε επίσης αποστείλει μέσω του Άγγλου συνταγματάρχη Delaways στην Ελλάδα το από 12 Σεπτεμβρίου 1823 πολεμικό σχέδιο ιδίας εμπνεύσεως, το οποίο απέβλεπε στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Από τα έγγραφα, που απευθύνει ο Μαυροβούνιος αυτός στρατηγός προς την Ελληνική Διοίκηση, φαίνεται ο θερμός φιλελληνισμός του [35].


Τζούροβιτς Γρηγόριος, οπλαρχηγός.

Υπηρέτησε την ελληνική επανάσταση έχοντας υπό τις οδηγίες του επίλεκτη ομάδα στρατιωτών. Με αναφορά του που υποβάλλει, την 1η Νοεμβρίου 1828 από τον Πόρο, προς τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, εκθέτει τις υπηρεσίες, που πρόσφερε στον Αγώνα, και ζητεί ανάλογη εργασία. Επίσης, συνυποβάλλει βεβαίωση του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, Γενικού Γραμματέα της Ελληνικής Διοίκησης, στην οποία τονίζεται η συναίσθηση του καθήκοντος που διείπε πάντοτε τις πράξεις του Μαυροβουνιώτη εθελοντή [36]. Αλλά δεν ήταν μόνο το στρατιωτικό στάδιο που διακρίθηκε ο Γρηγόριος Τζούροβιτς· εξίσου άξιος φάνηκε και κατά τη διπλωματική αποστολή που του ανέθεσε η διοίκηση του Αγώνα στα 1824 να μεταβεί στο Μαυροβούνιο και να συζητήσει με τον αρχηγό της χώρας Πέτρο Α΄ Πέτροβιτς Νιέγκος ζητήματα κοινής ελληνομαυροβουνιώτικης δράσης κατά των Τούρκων [37].



Ας ανακεφαλαιώσουμε: Οι Μαυροβουνιώτες εθελοντές στην Ελληνική Παλιγγενεσία του 1821 αποτελούν τρανότατο δείγμα της διαβαλκανικής συνεργασίας κατά τους νεότερους χρόνους. Οι στενές όμως ελληνομαυροβουνιώτικες σχέσεις δεν θα σταματήσουν εδώ, αλλά θα συνεχισθούν και κατά τους επόμενους χρόνους, για να φτάσουν και πάλι στο ύψιστο σημείο τους το 1912, με τη σύμπηξη της άρρηκτης βαλκανικής συμμαχίας.

Παραθέτουμε εδώ σε μορφή pdf, κατά τρόπο ενδεικτικό, ορισμένα μόνο από τα έγγραφα τα οποία χρησιμοποιήσαμε κατά τη σύνταξη της παρούσας εργασίας μας.


Υποσημειώσεις

[1] Joanis Papadrianos, «Grcki ustanak 1821. godine i Crnogorci», Istonjski zapisi 3 (1996).

[2] Οι βασικές αρχές του θέματος αυτού αποτέλεσαν εισήγηση στο Ά Ελληνομαυροβουνιώτικο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μαυροβούνιο τον Μάιο του 1997 στα σέρβικα. Το κείμενο δίνεται εδώ στην ελληνική γλώσσα.

[3] E. Πρωτοψάλτης, «Σέρβοι και Μαυροβούνιοι φιλέλληνες κατά την επανάσταση του 1821», A’. Ελληνοσερβικό Συμπόσιο, Πρακτικά, Θεσσαλονίκη 1979. σ. 65.

[4] Βλ. Σπ. Λουκάτου. «Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Βόσνιοι μαχητές της Ελληνικής Ανεξαρτησίας», Α’, Ελληνοσερβικό Συμπόσιο, Πρακτικά, Θεσσαλονίκη 1979, σ. 105-106.

[5] Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Βάσου Μαυροβουνιώτη, ο οποίος από νωρίς τιμήθηκε με το αξίωμα του χιλίαρχου (βλ. Αβ. Χρυσολόγη, Βάσος Μαυροβουνιώτης, Αθήναι 1876, passim).

[6] Αναφέρουμε εδώ, ενδεικτικό, τον Τιμολέοντα Βάσο, γιο του Βάσου του Μαυροβουνιώτη. Ο οποίος, εκτός από τα άλλα, διακρίθηκε και κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897 (βλ. Λουκάτου, «Σέρβοι και Μαυροβούνιοι μαχητές», σ. 109).

[7] Οι εξαιρέσεις που Μαυροβούνιοι μαχητές διατήρησαν τα πατρωνυμικά τους επίθετα, όπως των Ιωάννη Ράντοβιτς και Γρηγορίου Τζούροβιτς, είναι σπάνιες [βλ. Πρωτοψάλτη, «Σέρβοι και Μαυροβούνιοι φιλέλληνες», σ. 79-80).

[8] Nικολάι Τυντόρωφ, Η βαλκανική διάσταση της επανάστασης του 1821. Η περίπτωση των Βουλγάρων, Αθήνα 1982, σ. 67.

[9] Βλ. λεπτομέρειες- Χρυσολόγης, Βάσος Μαυροβουνιώτης, σ. 15-16.

[10] Εδώ ο Βάσος Μαυροβουνιώτης θρήνησε τον θάνατο ενός από τους πιο γενναίους οπλαρχηγούς του Αγώνα, του Ηλία Μαυρομιχάλη που επονομαζόταν Μπεϊζαντέν (βλ. Χρυσολόγη, Βάσος Μαυροβουνιώτης, σ. 16-18).

[11] Ο ηρωισμός και γενικά οι στρατιωτικές ικανότητες, που επέδειξε ο Βάσος Μαυροβουνιώτης κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις στη νήσο Εύβοια, φαίνεται ολοκάθαρα από μια βεβαίωση που του χορήγησε ο Άρειος Πάγος (το Ανώτατο Δικαστήριο) στις 5 Φεβρουάριου του 1823. (βλ. στο υπ’ αριθμό/έγγραφο στο τέλος του άρθρου μας).

[12] Βλ. Χρυσυλόγη, Βάσσος Μαυροβουνιώτης, σ. 20. Πρβλ. και Στέφανος Π. Παπαγεωργίου, «Μαυροβουνιώτης Βάσος», Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (εκδοτική Αθηνών), τ. 6, Αθήνα χ. χρ., σ. 91.

[13] To terminus ante quem της αναδείξεως του Βάσου Μαυροβουνιώτη στο αξίωμα του στρατηγού πρέπει να είναι η 23η Σεπτεμβρίου 1824, όπως καταφαίνεται από ένα έγγραφο που φέρνει την ημερομηνία αυτή [βλ. Δουκάτου, «Σέρβοι και Μαυροβούνιοι μαχητές», σ. 127].

[14] Μολονότι η κυβέρνηση εξακολουθούσε να μην πληρώνει τους οφειλομένους μισθούς σ’ αυτόν και στους άνδρες του (βλ. στο υπ’ αριθμό 2 ντοκουμέντο στο τέλος της εργασίας μας).

[15] Οι τελευταίες αυτές νίκες του Βάσου Μαυροβουνιώτη βεβαιώνονται από μια επίσημη έκθεση, την οποία συνέταξε στις 20 Οκτωβρίου του 1825 στο στρατόπεδο των Σαλώνων ο συμπολεμιστής του Μαυροβουνιώτη στρατηγού Νικόλαος Κριεζώτης (βλ. στο υπ’ αριθμό 3 ντοκουμέντο στο τέλος του άρθρου μας).

[16] Βλ. Ε. Πρωτοψάλτη, «Αυθαίρετος εκστρατεία των Ελλήνων εις Λίβανον», Αθηνά 58 (1954), σ. 243 κ. ε. Σπ. Λουκάτος, «Προσπάθειαι ελληνο-συρολιβανικής συμμαχίας κατά την Ελλην. Εξανάστασιν (1822-1828)», Μνημοσύνη 3 (1970-1971), σ. 328 κ.ε.

[17] Ε. Πρωτοψάλτης, Η Κύπρος εις τον Αγώνα τον 1821, Αθήναι 1971, σ. 75 κ.ε. Απόστολος Ε. Βακαλόπουλυς, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. 7, Θεσσαλονίκη 1986, σ. 538.

[18] Πρωτοψάλτης, «Αυθαίρετος εκστρατεία», 262-263. Βακαλόπουλος, Ιστορία, τ. 7, σ. 539.

[19] Την εκστρατεία εναντίον του Λιβάνου εξετάζει διεξοδικά και ο βιογράφος του Βάσου Μαυροβουνιώτη AB. Ν. Χρυσολόγης, Βάσος Μαυροβουνιώτης, σ. 32-38. Η εξέταση όμως σε πολλά σημεία της αγγίζει τα όρια του ιστορικού διηγήματος και τούτο, γιατί ο βιογράφος του Μαυροβουνιώτη πολεμάρχου δεν διαθέτει αξιόπιστα τεκμήρια.

[20] Πρωτοψάλτης, «Αυθαίρετος εκστρατεία», σ. 273-274: Βακαλόπουλος, Ιστορία, τ. 7, σ. 539-540.

[21] Οι Πεταλιοί είναι σύμπλεγμα από μικρά νησιά στο νοτιοδυτικό άκρο της μεγαλονήσου Εύβοιας.

[22] Βλ. Βακαλοπούλου, Ιστορία, τ. 7, σ. 530-531, όπου και η υπόλοιπη βιβλιογραφία.

[23] Όπως κυρίως φαίνεται από το υπ’ αριθμό 4 έγγραφο που δημοσιεύεται στο τέλος της μελέτης μας.

[24] Χρυσολόγης, Βάσος Μαυροβουνιώτης, σ. 59 κ.ε. Παπαγεωργίου, «Μαυροβουνιώτης Βάσσος», σ. 91.

[25] Ο Βάσος Μαυροβουνιώτης, ως οπαδός της παράταξης των κυβερνητικών – Κουντουριωτών και του Γαλλικού κόμματος, συνεργάστηκε στενά με έναν άλλο σπουδαίο Βαλκάνιο εθελοντή, τον Χατζή Χρήστο Ντάγκοβιτς (βλ. Ιωάννη Α. Παπαδριανού, Η Ελληνική Παλιγγενεσία του 1821 και η βαλκανική της διάσταση. Κομοτηνή 1996, σ. 40, σημ. 16).

[26] Χρυσολόγης, Βάσσος Μαυροβουνιώτης, σ. 66 κ.ε.

[27] Παπαγεωργίου, «Μαυροβουνιώτης Βάσσος», σ. 92

[28] Η φιλοπατρία, η ανδρεία και η πειθαρχία προς τους ανώτερους του ήταν τα προσόντα που διέκριναν τον Βάσο Μαυροβουνιώτη. Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Αθήνα σώζεται σειρά ολόκληρη εγγράφων της Ελληνικής διοίκησης, στα οποία τονίζονται τα παραπάνω προσόντα του Μαυροβουνιώτη πολεμάρχου [βλ. Λουκάτου, «Σέρβοι και Μαυροβούνιοι μαχητές», σ. 138 κ.ε.].

[29] Την τελευταία ημέρα του θανάτου του, τον επισκέφτηκε ο βασιλέας Όθων και τον ρώτησε αν έχει να εκφράσει κάποια επιθυμία για την οικογένεια του. «Η μόνη μου επιθυμία», απάντησε ο Βάσος Μαυροβουνιώτης, «είναι τα παιδιά μου να σας δουν να εισέρχεστε στην Κωνσταντινούπολη» (βλ. Χρυσολόγου, Βάσος Μαυροβουνιώτης, σ. 64).

[30] Η Ελέγκω είχε φήμη καλλονής «… έλαμπε από ομορφιά και ήταν γεμάτη από χαρίσματα» και είχε γοητεύσει και τον γνωστό ποιητή Π. Σούτσο. Ο Βάσος Μαυροβουνιώτης θα παντρευτεί αργότερα για Δεύτερη φορά την Υδραία Μπίλλιω, από την οποία θα αποκτήσει και μια κόρη, την Πέτρα. Παρόλα αυτά η Ελέγκω αντιμετωπιζόταν και τότε ως Ελέγκω Βάσου Μαυροβουνιώτη και, μετά τον θάνατο του συζύγου της Βάσου, ως η χήρα του (βλ. Δημητρίου Π. Πασχάλη, Η Άνδρος κατά την Επανάσταση του 1821 Αθήναι 1930, σ. 73 κ.ε.).

[31] Τη σχετική βιβλιογραφία βλ. παραπάνω, σ. 246, σημ. 5.

[32] Βλ. σχετικά στο υπ’ αριθμό 5 ντοκουμέντο που Δημοσιεύεται στο τέλος της εργασίας μας.

[33] Γενικά Αρχεία του Κράτους, Συλλογή Βλαχογιάννη, Εκτελεστικόν Σώμα, 27 Απριλίου 1823.

[34] Πρωτοψάλτης, Η Κύπρος, α. 18 κ.ε.

[35] Ιστορικόν Αρχείον Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, έκδοση Ε. Πρωτοψάλτη, τ. 3, Αθήναι 1968,0.394-396,925

[36] Γενικά Αρχεία του Κράτους, Γενική Γραμματεία, φάκ. 148, αριθμ. 7 και 8.

[37] Σπ. Λουκάτος, Σχέσεις Ελλήνων μετά Σέρβων και Μαυροβουνίων κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν (1823-1826), Θεσσαλονίκη 1970, σ. 119.


Ιωάννης Α. Παπαδριανός




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε στην κηδεία του μητροπολίτη Μαυροβουνίου Αμφιλόχιου, ο οποίος είχε προσβληθεί από τον κορωνοϊό. 

Ο μητροπολίτης Μαυροβουνίου εκοιμήθη την περασμένη Παρασκευή, σε ηλικία 82 ετών. Στις αρχές Οκτωβρίου προσβλήθηκε από τον κορωνοϊό. Άφησε την τελευταία του πνοή λόγω πνευμονίας, συχνή επιπλοκή του κορωνοϊού. Δέκα ημέρες πριν από τον θάνατό του είχε βρεθεί αρνητικός στον ιό, σύμφωνα με τη Deutsche Welle.

Παρά τις εκκλήσεις της επικεφαλής του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλευόταν ο μητροπολίτης, αλλά και γιατρών, να μην γίνει η κηδεία του με ανοιχτό φέρετρο, τελικά αυτό δεν εισακούστηκε. Από το Σάββατο, χιλιάδες προσήλθαν για το λαϊκό προσκύνημα. Στην κηδεία, την Κυριακή, ο ιερός ναός ήταν κατάμεστος, ενώ έξω βρίσκονταν χιλιάδες άνθρωποι, σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ.  

Οι περισσότεροι δεν φορούσαν μάσκες, ενώ δεν τηρούνταν οι αποστάσεις, προκαλώντας ανησυχία στους ειδικούς. 

Το Μαυροβούνιο είναι και αυτό αντιμέτωπο με το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Τα κρούσματα κορωνοϊού έχουν αυξηθεί το τελευταίο διάστημα. Μέχρι στιγμής στη χώρα των 620.000 κατοίκων έχουν καταγραφεί 18.714 κρούσματα και 313 θάνατοι. 



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Alexander PAVIC, Strategic Culture, 2-10-20 *

[Το κατωτέρω άρθρο του Σέρβου σχολιαστή, μολονότι δεν άπτεται άμεσα της τραγικής εθνικής μας επικαιρότητας, παρουσιάζει ωστόσο την έλξη και την γοητεία του ερεθίσματος πνευματικής αφύπνισης και εξόδου από το ιζηματώδες τέλμα της μοιρολατρικής εξοικείωσης και συνθηκολόγησης, στο οξυγονούχο πεδίο της υγιούς σκέψης και του ελπιδοφόρου προβληματισμού. Επικαιροποιείται άλλωστε από τις επισκέψεις Δένδια στην περιοχή…]

Μετάφραση/ Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Θυμάστε το Δόγμα Μπρέζνιεφ; Ηταν το όνομα που δόθηκε στην εξωτερική πολιτική που παρουσίασε ο σοβιετικός ηγέτης Leonid Brejnev το 1968, μετά την άνοιξη της Πράγας, με την οποία καμία κομμουνιστική χώρα δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τον κομμουνισμό ή και τη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής ΄Ενωσης, αν δεν ήθελε να προκαλέσει ένοπλη επέμβαση από άλλες κομμουνιστικές χώρες; Υποτίθεται ότι το Δόγμα Μπρέζνιεφ είχε αποτεθεί στην τεφροδόχο της ιστορίας με την εξαφάνιση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά μπορεί και να μην είναι έτσι. Κοιτάξτε το Μαυροβούνιο.

Οι κοινοβουλευτικές εκλογές της 30ης Αυγούστου σε αυτή την παράκτια πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία, των περίπου 620.000 κατοίκων, έφεραν την εκλογική ήττα στο κόμμα του ισχυρού άνδρα του Μαυροβουνίου και νυν προέδρου Μίλο Τζουκάνοβιτς για πρώτη φορά εδώ και περίπου 30 χρόνια. Το γεγονός χαρακτηρίστηκε από ορισμένους ως η πολυαναμενόμενη πτώση του Τείχους του Βερολίνου στο Μαυροβούνιο, δοθέντος ότι το κυβερνόν Δημοκρατικό Κόμμα των Σοσιαλιστών (DPS) είχε μεταλλαγεί από την άλλοτε΄Ενωση Κομμουνιστών του Μαυροβουνίου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, άσφαλίζοντας έτσι την μονιμότητά του στην εξουσία, ουσιαστικά από την κομμουνιστική κατάληψη της Γιουγκοσλαβίας το 1945.

Στις 23 Σεπτεμβρίου, οι τρεις αντιπολιτευόμενοι σχηματισμοί που κέρδισαν μια μικρή πλειοψηφία 41 εδρών στο κοινοβούλιο των 81 εδρών εξέλεξαν τον νέο πρόεδρο του Κοινοβουλίου και πρότειναν επίσημα τον αρχηγό της λίστας "Για το Μέλλον του Μαυροβουνίου", καθηγητή μηχανολογίας Ζντράβκο Κριβοκάπιτς, ως νέο πρωθυπουργό. Ο Τζουκάνοβιτς έχει 30 ημέρες για να του αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Θεωρητικά, μπορεί να την αναθέσει σε κάποιον άλλο, αλλά μόνο ο Κριβοκάπιτς έχει εξασφαλίσει την πλειοψηφία. Σε κάθε περίπτωση, μια νέα κυβέρνηση πρέπει είτε να επιψηφιστεί από το κοινοβούλιο εντός 90 ημερών είτε να προκηρύξει νέες εκλογές.

Ωστόσο, ενώ για τον απλό παρατηρητή η "Άνοιξη του Μαυροβουνίου" φαίνεται να είναι σε πλήρη άνθηση, φαίνεται ότι τελικά κάποια πράγματα δεν είναι ανοικτά σε δημοκρατική ή οποιαδήποτε άλλη συζήτηση. Τέτοια αρχικά είναι η φιλοδυτική πορεία της χώρας, κυρίως η ένταξη της στο ΝΑΤΟ, η πορεία ενσωμάτωσης στην ΕΕ και η αναγνώριση της αποσχισθείσας επαρχίας Κοσσυφοπεδίου της Σερβίας. Γεγονός που μας λέει πολλά για το πού φτάσαμε περίπου τρεις δεκαετίες μετά τη διακηρυγμένη νίκη της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο, τον ευαγγελισμό του "τέλους της ιστορίας" από τον Φουκουγιάμα και την τελική νίκη της "Φιλελεύθερης Δημοκρατίας".

Φυσικά, δεν υπάρχουν στρατεύματα του ΝΑΤΟ παρατεταγμένα στα σύνορα του Μαυροβουνίου, ούτε φανερές απειλές για ξένη ένοπλη επέμβαση – ακόμα. Που δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν απειλές. Στην πραγματικότητα, ο Τζουκάνοβιτς, πρόσφατος νικητής του βραβείου "Πρόσωπο της Χρονιάς στο Οργανωμένο Έγκλημα",έχει απειλήσει με βία δύο φορές σε διάστημα αρκετών ημερών, σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση αποφασίσει να απομακρυνθεί από το "σωστό" μονοπάτι.

Σε πρόσφατη συνέντευξη στο FACE TV του Σεράγεβο, αφού μίλησε με επιδοκιμασία για τις διαβεβαιώσεις της νέας πλειοψηφίας ότι η χώρα δεν θα ξεδρομήσει από την πορεία της προς τα Δυτικά, ο Τζουκάνοβιτς προειδοποίησε ωστόσο ότι είναι έτοιμος να υπερασπιστεί το Μαυροβούνιο "από το δάσος εάν είναι απαραίτητο", επικαλούμενες τη μακρά ιστορία ένοπλης αντίστασης της χώρας σε επιθέσεις κατά της "κρατικής υπόστασής" του. Απείλησε επίσης να "κατεδαφίσει" οποιαδήποτε πέτρα χρησιμοποιείται για την κατασκευή νέας εκκλησίας στην παλιά πρωτεύουσα Τσετίνιε – φράση που ήταν σαφώς ένα βέλος με στόχο τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία οδήγησε τη μαζική αντίσταση στον Οργουελιανό "Νόμο για τη Θρησκευτική Ελευθερία" του Τζουκάνοβιτς, ο οποίος αποδείχθηκε κινητήρια δύναμη πίσω από την εκλογική ήττα του κόμματός του.

Ο Τζουκάνοβιτς επανέλαβε την απειλή του και σε άλλη συνέντευξη αρκετές ημέρες αργότερα, με την συνήθη επίδειξη -προς τα δυτικά – της προσήλωσής του στην αρετή και εναντίον της ρωσικής και της σερβικής απειλής για την κρατική υπόσταση του Μαυροβουνίου, και χάριν όσων είναι μεγάλα και καλά στον κόσμο.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί εδώ δεν είναι μόνο η δυσοίωνη ρητορική του Τζουκάνοβιτς, αλλά η ομοιόμορφη σιωπή με την οποία έχει χαιρετιστεί από δυτικές πρεσβείες και πρωτεύουσες, κατά τα άλλα πάντοτε έτοιμες να ανιχνεύσουν και να κατακρίνουν τις εικονικές ρωσικές (και, σε τοπικό επίπεδο, σερβικές) απειλές σε ψύλλου πήδημα. Γεγονός που δείχνει ότι η νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα είναι υπό το άγρυπνο βλέμμα των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και του Βερολίνου, που εξακολουθούν να βασίζονται στον Τζουκάνοβιτς, με όλα τα κουσούρια το , ως βιώσιμης ασφαλιστικής πολιτικής σε περίπτωση που οι Μαυροβούνιοι αρχίσουν να παίρνουν κάποιες δικές τους ιδέες για το πώς να διοικούν τη χώρα τους και να παίρνουν τη δημοκρατική επιλογή πολύ σοβαρά.

Έτσι, ενώ ο Τζουκάνοβιτς έχει τη δυνατότητα να εκτοξεύει περιστασιακά απειλές βίας από το περιθώριο, έτοιμος να ορμήσει στο παραμικρό λάθος των αντιπάλων του, η νέα δημοκρατικά εκλεγμένη πλειοψηφία είναι υποχρεωμένη να προσφέρει ατελείωτες υποσχέσεις πίστης στην "αναλλοίωτη" φιλοδυτική πορεία της χώρας. Σημειώστε, για παράδειγμα, τον ανακριτικό τόνο μιας ερώτησης που τέθηκε στον Κριβοκάπιτς σε πρόσφατη συνέντευξη στην Deutsche Welle:

"Ο Τζουκάνοβιτς έχει αποστασιοποιηθεί από τον Μιλόσεβιτς, έχει κηρύξει την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου, έχει στηρίξει τις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας, αναγνώρισε το Κοσσυφοπέδιο και εισήλθε στο ΝΑΤΟ. Πώς θα πείσετε τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον ότι δεν θα αλλάξετε την πορεία εξωτερικής πολιτικής που υποστηρίζεται από τη Δύση, η οποία δεν υποστηρίζεται από τους δικούς σας υποστηρικτές, ειδικά τα φιλοσερβικά και φιλορωσικά κόμματα σε συνασπισμό μαζί σας;"

Φυσικά, ο Κριβοκάπιτς διαβεβαίωσε τον Γερμανό ανακριτή του ότι ούτε ο ίδιος ούτε οι πολιτικοί του εταίροι είχαν πρόθεση να παρεκκλίνουν από τη γραμμή ή την πορεία Ουάσινγκτον/Βρυξελλών του κόμματος, επισημαίνοντας τη συμφωνία συνασπισμού τους ως απόδειξη. Εν συντομία, για να παραθέσω την περίφημη πολιτική ομιλία του Μπρέζνιεφ που εκφωνήθηκε στους Πολωνούς εργάτες το Νοέμβριο του 1968, ο Κριβοκάπιτς και συνεργάτες διαβεβαίωσαν τους Δυτικούς συντρόφους ότι "καμία από τις αποφάσεις τους δεν πρέπει να βλάψει ούτε τη σοσιαλιστική δημοκρατία στη χώρα τους ούτε τα θεμελιώδη συμφέροντα άλλων σοσιαλιστικών δημοκρατικών χωρών, και ολόκληρης της εργατικής τάξης του δημοκρατικού κινήματος, το οποίο εργάζεται για τη δημοκρατία του σοσιαλισμού".

Και, χωρίς να ρισκάρει, σε επόμενο άρθρο του που γράφτηκε για τους Washington Times, οΚριβοκάπιτς διαβεβαίωσε επιπλέον την Δυτικόμιντερν ότι η τριμερής συμφωνία της νέας πλειοψηφίας "εγγυήθηκε όχι μόνο τη διατήρηση της δέσμευσης του Μαυροβουνίου για ένταξη στο ΝΑΤΟ, «αλλά και για την εμβάθυνση της θέσης μας στη συμμαχία. Και δεσμευτήκαμε να επιταχύνουμε τις μεταρρυθμίσεις που μπορούν να εντάξουν τη χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.»

Προς υπεράσπισή του, η προσέγγιση αυτή είναι ουσιαστικά κατανοητή, καθώς ο Κριβοκάπιτς και οι συνεργάτες του γνωρίζουν καλά όλα τα εμπόδια που θα αντιμετωπίσουν απέναντι στις σημαντικότερες προκλήσεις τους, οι οποίες είναι εσωτερικής φύσης – αποδόμηση της διεφθαρμένης πολιτικής μηχανής του Τζουκάνοβιτς, άνοιγμα των μέσων ενημέρωσης για διαφορετικές πολιτικές απόψεις, τερματισμός των αντισερβικών διακρίσεων, ακύρωση ή τροποποίηση του προαναφερθέντος νόμου για τη Θρησκευτική Ελευθερία, μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος και συμφωνία για το υψηλό χρέος και την αύξηση της ανεργίας της χώρας , που επιδεινώθηκε από την καταστροφή της τουριστικής περιόδου ως αποτέλεσμα της πανδημίας COVID-19.

Αλλά φυσικά, ακόμη και εσωτερικά, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι νεο-Μπρεζνεφικοί φύλακες των Δυτικών "θεμελιωδών συμφερόντων" θα παρακολουθούν στενά για κάθε είδους άνοιγμα σε ρωσική, σερβική ή κινεζική "κακή επιρροή," ακόμη και αν θα μπορούσε να είναι οικονομικά επωφελής για αυτή την φτωχή χώρα. Εκεί ο Κριβοκάπιτς μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα στο δρόμο, καθώς, παρά τις δεσμεύσεις εξωτερικής πολιτικής, έχει επίσης δηλώσει κατηγορηματικά ότι η Σερβία και το Μαυροβούνιο είναι "τα πλησιέστερα κράτη", ότι "η Ρωσική Ομοσπονδία είναι η αδελφική μας χώρα και μεγάλος, προαιώνιος φίλος μας" και ότι αυτός και οι πολιτικοί του σύμμαχοι είναι "υποχρεωμένοι να αποκαταστήσουν τις πολιτικές μας σχέσεις με τη Ρωσία, καθώς και τη Σερβία". Επίσης, δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει ότι ο Τζουκάνοβιτς είχε προχωρήσει στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου παρά το γεγονός ότι, κατά τον απερχόμενο πρωθυπουργό του Μαυροβουνίου, "το 85% των πολιτών του Μαυροβουνίου ήταν κατά της αναγνώρισης της νότιας επαρχίας της Σερβίας". Στα μάτια της Δυτικομιντέρν, οι απόψεις αυτές θεωρούνται αναμφίβολα ως βλασφημία. .

Που σημαίνει ότι θα υπάρξουν περισσότερες "φιλοδημοκρατικές" ενισχύσεις, όπως ο πρώην διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη, Μπεν Χότζες. Σε πρόσφατη συνέντευξη για την εφημερίδα Πομπιέντα, όργανο του Τζουκάνοβιτς, ο Χότζες, τώρα συνεργάτης της δεξαμενής σκέψης CEPA Washington, υπενθύμισε με το μαλακό στη μελλοντική κυβέρνηση ότι "αναμένεται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ", στέλνοντας παράλληλα το συνηθισμένο πλέγμα αβάσιμων κατηγοριών κατά της Ρωσίας, καλύπτοντας τα πάντα, από τη χρήση "βίας, παραπληροφόρησης και δηλητηρίου" έως την ευθύνη για την προσφυγική κρίση της Συρίας και άλλες παρόμοιες ανοησίες.

Παρατηρώντας την κατάσταση στο Μαυροβούνιο έρχονται στο μυαλό τα λόγια του πρώην επιθετικού του αγγλικού ποδοσφαίρου Gary Lineker :

"Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι - 22 άνδρες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος, οι Γερμανοί πάντα κερδίζουν.

" Αυτό που φαίνεται να λέει η συλλογική Δύση στους Μαυροβούνιους αυτές τις μέρες είναι, "Η δημοκρατία είναι ένα απλό παιχνίδι - οι άνθρωποι ψηφίζουν την ημέρα των εκλογών και στο τέλος, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ πάντα κερδίζουν. Ή αλλιώς..."

Πίσω από τη νέα Δημοκρατική Κουρτίνα, το Δόγμα Μπρέζνιεφ βρήκε νέα ζωή.

*Αλεξάνταρ ΠΆΒΙΤς
Ανεξάρτητος αναλυτής και ερευνητής



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Βυθισμένοι στην μνημονιακή μας μιζέρια αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας, εξελίξεις σημαντικότατες που αφορούν άμεσα και την Ελλάδα.
Αυτές τις μέρες στο Μαυροβούνιο, άλλοτε επαρχία της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και αποτελούμενο στην πλειοψηφία του από ορθόδοξο πληθυσμό, σημειώνονται μεγάλες διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης μετά την απόφαση της να προχωρήσει η  διαδικασία για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Οι διαδηλώσεις έχουν αρχίσει από τις 27 Σεπτεμβρίου και διακρίνονται από μαχητικότητα αλλά και από την σκληρή αντίδραση της κυβέρνησης με τα ΜΑΤ που προσπαθούν να καταστείλουν τις διαδηλώσεις που έχουν χαρακτηριστεί σαν εξέγερση.
Ήδη πολλοί πολιτικοί παράγοντες κατηγορούν το κόμμα της αντιπολίτευσης, «Δημοκρατικό Μέτωπο», (DF), ότι έχει άμεσες διασυνδέσεις με την Ρωσία και ότι οι διαδηλωτές είναι στην πλειοψηφία τους φιλορώσοι που δεν θέλουν η χώρα να δεθεί στο άρμα του ΝΑΤΟ το οποίο συνεχίζει την ψυχροπολεμική του τακτική κατά της Ρωσίας.
Οι διαδηλώσεις αυτές έχουν ήδη ανησυχήσει τις γειτονικές χώρες όπως Βοσνία, Κροατία και Σλοβενία και οι δημοσιογράφοι των χωρών αυτών επισημαίνουν τον κίνδυνο να εξαπλωθεί το φιλορωσικό κίνημα και στις χώρες τους.
Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα του Μαυροβούνιου πολιτικού αναλυτή, Dusan Janjic, που κάνει λόγο για το «μακρύ χέρι» της Ρωσίας στο Μαυροβούνιο και ότι η διαδικασία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στις σχέσεις του Μαυροβουνίου με την Ρωσία, σε μια περίοδο που ο νέος ψυχρός πόλεμος απλώνεται με γοργά βήματα και στα Βαλκάνια.
Εντυπωσιακό είναι και το σχετικό άρθρο του Βοσνίου συγγραφέα, Antrej Nikolaidis, (ελληνικής καταγωγής 😉 που αναφέρει, (Milliyet 31/10) ότι η ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ θα δημιουργήσει καινούργια προβλήματα σε μια περιοχή όπου η Σερβία και η Ρωσία έχουν ήδη σχηματίσει ένα συμμαχικό τόξο μεταφέροντας την ένταση Δύσης- Ρωσίας στο κέντρο των Βαλκανίων.
Ήδη τω ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών κατέκρινε με έντονο τρόπο την κυβέρνηση του Μαυροβουνίου για τις βίαιες κατασταλτικές αντιδράσεις της αστυνομίας σε βάρος των διαδηλωτών, που διαδηλώνουν την έντονη αντίθεση τους στην ένταξη της χώρας τους στο ΝΑΤΟ.
Αλήθεια ποια είναι η δική μας θέση σε όλα αυτά ;;;

* Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
πηγή