Η ναζιστική νοοτροπία:Όταν ο Πρόεδρος της Συνέλευσης της Κοινωνίας των Εθνών το 1940, Carl J. Hambro έγραψε ένα βιβλίο για τη γερμανική κατοχή της Νορβηγίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, εξήγησε έξοχα τη ναζιστική νοοτροπία.
Με βάση μιαν αμείλικτη πεποίθηση του εθνικού εγωισμού, η ουσία του κτητικού ναζιστικού δόγματος ήταν ότι «είναι το καλύτερο πράγμα για κάθε έθνος να κυβερνάται από εμάς», γράφει στο «Το Είδα να Συμβαίνει στη Νορβηγία».
Έθνη που επιθυμούσαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία και την πολιτιστική τους ταυτότητα και αρνήθηκαν να υποταγούν στον γερμανικό πολιτισμό και την κυριαρχία θεωρήθηκαν αμέσως ως εχθροί, γράφει η ιστορικός Hanne Nabintu Herland στην τακτική στήλη της στο World Net Daily, το μεγαλύτερο συντηρητικό ειδησεογραφικό δίκτυο στην Αμερική.
Στην περίπτωση της Νορβηγίας, η φιλία με τη Γερμανία ήταν αυτή των καλών επιχειρηματικών σχέσεων και των ισχυρών διπλωματικών δεσμών. Ο Χάμπρο εξηγεί πώς αυτό έγινε τότε μια επικίνδυνη Πέμπτη Φάλαγγα ξένης προδοτικής, κινητοποίησης, καθώς οι Γερμανοί ήταν τόσο καλά συνδεδεμένοι στη Νορβηγία.
Οι Γερμανοί διπλωμάτες ενήργησαν ως «προνομιακός στάβλος Δουρείων Ίππων», οι οποίοι υπό την κάλυψη διεθνών προνομίων, παραβιάζοντας κάθε καθιερωμένο κώδικα διεθνούς τιμής, είχαν καταστήσει τη γερμανική διπλωματική αντιπροσωπεία στη Νορβηγία, τα προξενεία και τις υπηρεσίες αγορών κέντρο συνωμοσίας, κατασκοπείας, επιτελείο προδοσίας και εγκλημάτων κατά του κυρίαρχου έθνους της Νορβηγίας.
Το σοκ για τον Hambro, ο οποίος ήταν επίσης Πρόεδρος του Νορβηγικού Κοινοβουλίου, ήταν ότι αυτοί οι άνδρες, οι οποίοι θεωρήθηκαν φίλοι και έγιναν δεκτοί με φιλοξενία και ανοιχτό μυαλό, είχαν επεξεργαστεί τα πιο λεπτομερή σχέδια για την εισβολή μετά από χρόνια, με την επακόλουθη υποδούλωση των Νορβηγών.
Οι Γερμανοί τουρίστες και τα πεινασμένα παιδιά που στάλθηκαν ως πρόσφυγες αποδείχθηκαν πλέον πράκτορες σε μυστικές αποστολές, μαθαίνοντας νορβηγικά, μελετώντας νορβηγικά ιδρύματα με έναν μόνο στόχο: Να χρησιμοποιήσουν κάθε εμπιστοσύνη που τους δόθηκε για να ανοίξουν το δρόμο για την κατάκτηση της Νορβηγίας.
Η ναζιστική νοοτροπία: Στη μεγάλη πολιτική σκακιέρα, η Νορβηγία παρουσιάζει φυσικά μικρό ενδιαφέρον, αλλά το σπάνιο μάθημα αντικειμένου που είδα να συμβαίνει στη Νορβηγία, ο καθορισμός της ουσίας της ναζιστικής οπτικής θεώρησης του κόσμου είναι καθολικού ενδιαφέροντος.
Όχι λιγότερο στην εποχή μας, καθώς μια παρόμοια νοοτροπία φαίνεται να επανεμφανίζεται ως ισχυρή πολιτική δύναμη στη Δύση: Η εξαιρετικά προκατειλημμένη προπαγάνδα στα μέσα ενημέρωσης, που απλά αρνούνται να δώσουν φωνή σε άλλες απόψεις εκτός από το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα, η μισαλλοδοξία κατά της διαφορετικότητας των απόψεων και οι διώξεις εναντίον εκείνων που επιθυμούν να περιγράψουν διαφορετικές προοπτικές . Η εμμονή με τη φυλή και το χρώμα του δέρματος ως διαχωριστικό μεταξύ των ανθρώπων, η αυστηρή αυταρχική απαίτηση για, ενιαία πληθυσμιακή σκέψη, η χρήση εξαναγκασμού και φόβου για την φίμωση της διαφωνίας.
Η εξέλιξη της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία σε πραγματικό πόλεμο μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Οι στόχοι των Δυτικών προσαρμόζονται. Δεν είναι πλέον ζήτημα υπεράσπισης των μπαντεριστών ενάντια στη Ρωσία, αλλά μάλλον αποδυνάμωσης του ενός και των άλλων (συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης) προκειμένου να αποκατασταθεί η ΗΠΑϊκή υπερδύναμη και ο μονοπολικός κόσμος της.
Σε διάστημα δύο μηνών, η ειδική ρωσική στρατιωτική επιχείρηση κατά των μπαντεριστών μετατράπηκε σε πραγματικό πόλεμο μεταξύ των Ρώσων και των Λαϊκών Δημοκρατίων του Ντονμπάς, από τη μία πλευρά, και των Ουκρανών που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ, από την άλλη.
Μια νίκη της Ουκρανίας θα ήταν σκληρό πλήγμα κατά της Ρωσίας και μια ρωσική νίκη θα σήμανε τον θάνατο του ΝΑΤΟ. Κανένας από τους δύο πρωταγωνιστές δεν μπορεί πλέον να κάνει πίσω. Επιτρέπονται συνεπώς όλα τα χτυπήματα.
Οι Μπαντεριστές είδαν πρώτα να εισρέουν στην Ουκρανία οι πρώην σύμμαχοι τους από το Αντιμπολσεβίκικο Μπλοκ των Εθνών (ABN) και την Παγκόσμια Αντικομμουνιστική Ένωση (WACL) [1],, όπως και 3.000 πολιτοφύλακες των Τούρκων Γκρίζων Λύκων.
Ενώ το ABN και ο WACL, αν και δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς, έχουν αντικατασταθεί από το Secret Order Centuria, εξακολουθούν να υπάρχουν οι αντιρωσικοί ιδεολογικοί δεσμοί και η αδελφότητα που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια των μυστικών επιχειρήσεων του Ψυχρού Πολέμου. Ομοίως, κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Συρίας, είχαμε παρατηρήσει τους δεσμούς που δημιουργήθηκαν μεταξύ των τζιχαντιστών διαφόρων εθνικοτήτων κατά τις διαδοχικές μάχες τους υπό τη διοίκηση της CIA στο Αφγανιστάν, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Τσετσενία και το Κόσσοβο. Ο Έντουαρντ Λούτγουακ
Φαίνεται σήμερα ότι αυτός ο πόλεμος είναι προορισμένος να διαρκέσει και να ενταθεί. Αυτά τα δίκτυα συνεχίζουν επομένως την κινητοποίησή τους. Για παράδειγμα, προς το παρόν, δεν έχει αναφερθεί κανένας Ασιάτης μαχητής, ενώ ο Τσιάνγκ Κάι-σεκ είχε προσφέρει πολύ σημαντική βοήθεια στον WACL, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ιδρύσει στην Ταϊβάν την Ακαδημία Στελεχών Πολιτικού Πολέμου (Political Warfare Cadres Academy) του Ουκρανού Μπαντερίστα Γιαροσλάβ Στέτσκο. Αυτό το σχολείο ήταν το αντίστοιχο του Κέντρου Ψυχολογικού Πολέμου στο Fort Bragg (ΗΠΑ) (Psychological Warfare Center de Fort Bragg) και του School of Americas στον Παναμά, συμπεριλαμβανομένων των μαθημάτων για βασανιστήρια. Ο κυβερνήτης της ουκρανικής πόλης Μικολάιβ, κορεάτικης καταγωγής Koryo-saram, Βιτάλι Κιμ, θα μπορούσε να κάνει τη σύνδεση με τους διαδόχους του Νοτιοκορεάτη δικτάτορα Park Chung-hee.
Η Λέγκα μεταμορφώθηκε βαθιά το 1983 με τη συμβουλή του Στράουσιανού Έντουαρντ Λούτγουακ [2]. Άλλαξε το όνομά της μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ για να γίνει Παγκόσμιος Σύνδεσμος για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία (WLFD). Διεξήγαγε το τελευταίο του συνέδριο στις 23 και 24 Ιανουαρίου 2022 στην Ταϊβάν, υπό την προεδρία του Yao Eng-chi, ανώτερου αξιωματούχου της Kuomintang. Έχει συμβουλευτικό καθεστώς στα Ηνωμένα Έθνη και διαθέτει γραφείο στις εγκαταστάσεις του Οργανισμού. Εξακολουθεί να λαμβάνει σχεδόν 1 εκατομμύριο δολάρια σε ετήσια επιδότηση από την Ταϊπέι. Οι δραστηριότητές του καλύπτονται από το μυστικό-άμυνας της κυβέρνησης της Ταϊβάν. Ο νόμος για το δανεισμό-μίσθωση στην Ουκρανία κατατέθηκε στη Γερουσία των ΗΠΑ… στις 19 Ιανουαρίου 2022, δηλαδή πριν από τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση. Ψηφίστηκε στις 28 Απριλίου και εκκρεμεί ακόμη στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;
Εάν οι διάδοχοι των φασιστικών πολιτοφυλακών όλου του κόσμου, υπό την υποστήριξη της CIA, προσχώρησαν στους μπαντεριστές, το ΝΑΤΟ κρατιέται εκτός από τον ουκρανικό στρατό. Αυτό γίνεται για να αποφευχθεί μια άμεση σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, δύο πυρηνικών δυνάμεων.
Ως εκ τούτου, το Πεντάγωνο συγκάλεσε συνάντηση στις 26 Απριλίου 2022 στη γερμανική βάση του στο Ramstein για να υποχρεώσει 43 συμμάχους του να δώσουν όπλα στους Ουκρανούς. Γνωρίζοντας ότι πριν από τον πόλεμο, η κυβέρνηση Ζελένσκι θεωρούσε ότι το ένα τρίτο των ενόπλων δυνάμεων αποτελούνταν από πολιτοφυλακές των Μπαντεριστών, αυτά τα όπλα θα πάνε για το ένα τρίτο στους νεοναζί. Όλα τα κράτη που διαθέτουν αρμόδιες υπηρεσίες πληροφοριών το γνωρίζουν αυτό. Αλλά η τετανοποίηση (παράλυσή) τους μπροστά στον θείο Σαμ είναι τέτοια έτσι ώστε μόνο το Ισραήλ τόλμησε να μποϊκοτάρει αυτή τη συνάντηση [3]. Ωστόσο, η επιρροή της Ουάσιγκτον δεν είναι πλέον αυτή που ήταν: είχε καταφέρει να κινητοποιήσει τη συμμετοχή 66 κρατών για να υποστηρίξοουν στρατιωτικά τους τζιχαντιστές κατά της Συρίας. Αυτά τα κράτη αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των μελών του ΟΗΕ, αλλά μόνο το ένα δέκατο του παγκόσμιου πληθυσμού. Μπορεί ο καθένας να μετρήσει σε ποιο βαθμό έχει αποδυναμωθεί η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Επιπλέον, αυτή η εισροή όπλων δεν καθιστά πλέον απαραίτητο για τον ουκρανικό στρατό να επιτεθεί στη Μολδαβική Δημοκρατία του Δνείστερου (Υπερδνειστερία), η οποία φιλοξενεί το μεγαλύτερο απόθεμα όπλων στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Στις 29 Απριλίου, ο Λευκός Οίκος έλαβε από το Κογκρέσο πρόσθετες πιστώσεις 33 δισεκατομμυρίων δολαριών για να εξοπλίσει την Ουκρανία. Αυτό ανεβάζει τον ουκρανικό στρατιωτικό προϋπολογισμό στην 11η θέση στον κόσμο.
Μετά από δύο μήνες μάχης, οι πολιτικές δυνάμεις των ΗΠΑ συσπειρώθηκαν στον πόλεμο των Στράουσιανών και υπολόγισαν το τι θα μπορούσαν να βγάλουν από αυτόν. Για να γίνουν ξανά η υπερδύναμη που ήταν, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επαναλάβουν τη παρτιτούρα τους στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1939, δεν είχαν ακόμη συνέλθει από την οικονομική κρίση του 1929. Η Νέα Υόρκη ήταν πολύ πίσω από τον αντίπαλό της, το Μπουένος Άιρες. Η φαεινή ιδέα ήταν να αφήσουν τους Ευρωπαίους να ξεσκίσουν ο ένας τον άλλον πουλώντας τους όπλα μαζικής παραγωγής με αντάλλαγμα τα οικογενειακά τους κοσμήματα. Η Ουάσιγκτον δεν ενεπλάκη μέχρι το 1942 και αυτό μόνο με το άκρο των δάχτυλων. Ο πόλεμος προκάλεσε 55 εκατομμύρια θύματα, από τα οποία μόνο 200.000 ΗΠΑϊούς. Το κόλπο ήταν ότι έδωσαν όπλα με lend-lease (δάνεια-μισθώσεις). Μετά τη Νίκη ήρθε η ώρα των λογαριασμών. Οι Βρετανοί αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν την αυτοκρατορία τους, ενώ τα χρέη των Σοβιετικών απλώθηκαν σε περισσότερα από 60 χρόνια. Δεν εκκαθαρίστηκαν παρά μόνο από τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ως εκ τούτου, το Κογκρέσο αναμένεται να εγκρίνει γρήγορα τον « Νόμο Δανεισμού-Μίσθωσης για την Άμυνα της Ουκρανίας του 2022 » που έχει ήδη εγκριθεί από τη Γερουσία (S. 3522). Και στον οικονομικό τομέα συνεχίζεται επίσης ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. [4]
Αυτή είναι μια εφαρμογή του «Δόγματος Wolfowitz» του 1990: να αποτραπεί με κάθε μέσο ένας αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών να αναπτυχθεί, με προτεραιότητα η αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εάν αυτό το μέτρο είναι ένας υλικοτεχνικός εξορθολογισμός και μια εξαιρετική οικονομική επένδυση, είναι επίσης μια στρατιωτική σπατάλη: ο χειρισμός των περισσότερων από αυτά τα όπλα απαιτεί μακρά εκπαίδευση που λείπει από τους Ουκρανούς μαχητές. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν βραχυπρόθεσμα. Περαιτέρω, αυτά τα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο στην πρώτη γραμμή, αλλά δεν θα μπορούν να μεταφερθούν εκεί, καθώς οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας έχουν ήδη καταστραφεί και οι ευρωπαϊκές σιδηροδρομικές μηχανές ντίζελ δεν προσαρμόζονται στο εύρος των ουκρανικών και ρωσικών σιδηροδρόμων. Επιπλέον, οι σιδηροδρομικές γραμμές έχουν ήδη βομβαρδιστεί εκτενώς. Στις 25 Απριλίου 2022, το Ολλανδικό Φόρουμ για τη Δημοκρατία αναρωτήθηκε για την απίστευτη και ξαφνική προσωπική περιουσία του Volodymyr Zelensky: 850 εκατομμύρια δολάρια!
Δεδομένης της διαφθοράς του προέδρου Volodymyr Zelensky, είναι προβλέψιμο ότι, αφού δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα, θα τα μεταπωλήσει στη μαύρη αγορά. Θα ξαναεμφανιστούν σε άλλα πεδία μάχης, αυτή τη φορά στα χέρια μη κρατικών παραγόντων. Μέσα σε δύο μήνες, αυτός ο σαλτιμπάγκος έχει ήδη καταφέρει να υπεξαιρέσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Εν τω μεταξύ, ο Λαός του υποφέρει.
Η στρατηγική των ΗΠΑ να γίνουν ξανά το κέντρο του κόσμου δεν θα μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο εάν ο πόλεμος επεκταθεί προς τη Δύση. Δεν μιλώ εδώ για τις αναπόφευκτες στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Υπερδνειστερίας [5], αλλά για την οικονομική εμπλοκή των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μέχρι σήμερα, μόνο οι Πολωνοί και οι Βούλγαροι έχουν αρνηθεί να πληρώσουν για το ρωσικό φυσικό αέριο σε ρούβλια και ως εκ τούτου στερούνται τροφοδοσίας. Όλα τα άλλα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ήδη συμφωνήσει να πληρώσουν σε ρούβλια, αλλά όχι απευθείας στην Gazprom, μέσω τραπεζικών διαμεσολαβητών. Δεν μας πείθει ο Πολωνός που υπερηφανεύεται ότι η χώρα του ετοιμάζεται να αλλάξει προμηθευτή: η Βαρσοβία θα εισάγει ρωσικό αέριο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που θα το πληρώσουν σε ρούβλια. Η μόνη διαφορά είναι ότι θα πρέπει να πληρώσει έναν επιπλέον μεσάζοντα.
Ακολουθώντας τον ΗΠΑίο επικυρίαρχος τους, οι Ευρωπαίοι πρέπει επομένως να αναμένουν μια πολύ απότομη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου και, στη συνέχεια, την απώλεια των οικογενειακών τους κοσμημάτων. Κανείς δεν φαίνεται να προβληματίζεται.
Εθνογλωσσικός χάρτης της Ουκρανίας
ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Αυτή τη στιγμή, οι ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις περιορίζονται αυστηρά στην καταστροφή τεράστιων ουκρανικών αμυντικών υποδομών για τις οποίες οι Δυτικοί δεν έχουν ιδέα. Η κινητή φάση του πολέμου δεν έχει ακόμη ξεκινήσει. Μετά από μήνες σφυροκόπισης, δεν αναμένεται να γίνει παρά μόνο στη διάρκεια του καλοκαιριού και θα πρέπει να είναι γρήγορη. Ο ρωσικός στρατός θα προσφέρει τότε στους πληθυσμούς που πείστηκαν από τους μπαντεριστές να μετακινηθούν για να τους συγκεντρώσουν στο τμήμα αυτού που θα απομείνει από την Ουκρανία.
Ο πόλεμος ξύπνησε αλυτρωτικές ορέξεις. Η Πολωνία, η οποία είχε εξετάσει τη σκοπιμότητα της προσάρτησης του θύλακα του Καλίνινγκραντ τον περασμένο μήνα, μελετά τώρα το ενδεχόμενο να καταλάβει τη δυτική Ουκρανία. Είχε ήδη καταλάβει αυτή την περιοχή, τη Γαλικία, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, όταν διαμελίστηκε η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Η ιδέα θα ήταν να αναπτυχθούν στρατιώτες για την «διατήρηση της ειρήνης» και να παραμείνουν επιτόπου. Ωστόσο, ο Πολωνο-Ουκρανικός πόλεμος άφησε άσχημες αναμνήσεις μεταξύ των δύο λαών και ακριβώς ήταν σε αυτό το πλαίσιο που διαμορφώθηκαν οι μπαντεριστές. Εξάλλου, ο Στέπαν Μπαντέρα διέταξε τη δολοφονία του Πολωνού υπουργού Εσωτερικών, Bronisław Pieracki. Οι Μπαντεριστές ισχυρίζονται ότι εκδικήθηκαν έτσι την καταστολή της οποίας το κόμμα τους ήταν θύμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Μπαντέρα ήταν ήδη μέλος της ναζιστικής Γκεστάπο και προετοίμαζε την εισβολή του Γ’ Ράιχ στη Πολωνία.
Η Ρουμανία δεν λέει τίποτα προς το παρόν, αλλά τοποθετεί τα στρατεύματά της. Όταν ο πόλεμος επεκταθεί στην Υπερδνειστερία, δεν θα διστάσει να αμφισβητήσει την ύπαρξη τόσο της Υπερδνειστερίας όσο και της Μολδαβίας, που ήταν ρουμάνικές τον 20ό αιώνα. Η Ουγγαρία ποθεί την Ουκρανική Υπερκαρπαθία την οποία έχασε κατά την πτώση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ο κατά πλειοψηφία ουγγρικός πληθυσμός της υπέστη διακρίσεις από τις ουκρανικές κυβερνήσεις μετά την «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας» (πραξικόπημα του 2014). Όπως και τα ρωσικά, η γλώσσα της απαγορεύτηκε. Σήμερα η Υπερκαρπαθία είναι σε ειρήνη. Τα ρωσικά στρατεύματα δεν της επιτέθηκαν. Λειτουργεί ως καταφύγιο για τους Ουκρανούς της εσωτερικής αντιπολίτευσης. Η Σλοβακία δεν κοιτάζει παρά μόνο μερικά χωριά.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, η οποία δεν έθεσε ως πολεμικό της στόχο παρά μόνο την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Κριμαίας (ήδη προσαρτημένη στη Ρωσική Ομοσπονδία) και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντόνεστκ και του Λουγκάνσκ, ανακοίνωσε στις 24 Μαρτίου ότι σκόπευε να προσαρτήσει όλη τη νότια Ουκρανία προκειμένου να συνδέσει την Υπερδνειστερία, την Κριμαία και το Ντονμπάς.
Μετά το πέρας αυτής της πολωνο-ρουμανο-μαγκυαρο-ρωσικής τετρατόμησης, η Ουκρανία θα πρέπει να χάσει το ήμισυ της επικράτειάς της και να μειωθεί στο ελάχιστο τμήμα της. Σύμφωνα με το τουρκικό αντιΝΑΤΟϊκό κόμμα, 50 Γάλλοι αξιωματικοί είναι εγκλωβισμένοι στο εργοστάσιο Azovstal στη Μαριούπολη. Φέρεται να είχαν σταλεί όχι από το επιτελείο συνδυασμένων όπλων, αλλά από το επιτελείο του Ελιζέ, για να εκπαιδεύσουν το μπαντεριστικό τάγμα Αζόφ στο χειρισμό γαλλικών όπλων.
ΣΠΑΝΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
Στις 26 Απριλίου, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πήγε στο Κρεμλίνο με δύο προτάσεις. Δημιουργία κοινής επιτροπής ΟΗΕ-Ρωσίας-Ουκρανίας για τον συντονισμό των ανθρωπιστικών προσπαθειών. Δημιουργία με το προσωπικό του ΟΗΕ και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ενός διάδρομου εξόδου από το εργοστάσιο Azovstal στη Μαριούπολη για τους πολίτες που το επιθυμούν.
Πράγματι, μέχρι τώρα, οι Ουκρανοί έχουν προτείνει ανθρωπιστικούς διαδρόμους προς τη Μολδαβία και τη Πολωνία, ενώ οι Ρώσοι προς τη Λευκορωσία και τη Ρωσία (γνωρίζοντας ότι οι μπαντεριστές θα συλληφθούν και θα δικαστούν εκεί). Δεν επετεύχθη συμφωνία. Όσον αφορά το εργοστάσιο Azovstal στη Μαριούπολη, δεν είναι γνωστό αν έχουν καταφύγει άμαχοι εκεί. Ο ρωσικός στρατός δημιούργησε έναν διάδρομο εξόδου τον οποίο χρησιμοποίησαν 1.300 στρατιώτες για να παραδοθούν, αλλά κανένας άμαχος τον χρησιμοποίησε. Ουκρανοί αιχμάλωτοι πολέμου διαβεβαίωσαν ότι υπάρχουν άμαχοι που χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινες ασπίδες για τους μπαντεριστές, κάτι που το Κίεβο αρνείται. Μια τουρκική προσωπικότητα υπέρ μιας συμμαχίας με την Κίνα και τη Ρωσία παρά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Doğu Perinçek, ισχυρίστηκε ότι 50 Γάλλοι αξιωματικοί ήταν παγιδευμένοι μέσα, χωρίς αυτός ο ισχυρισμός να είναι επαληθεύσιμος [6]. Η Ρωσία ζήτησε από τον ΟΗΕ να έρθει και να ελέγξει τις συνθήκες κράτησης αυτών των 1.300 κρατουμένων, κάτι που δεν έκανε. Η Μόσχα ήθελε να ανεβάσει τις ανθρωπιστικές της απαιτήσεις για να μπορέσει να τις αποκτήσει για τους Ρώσους αιχμαλώτους των Ουκρανών. Κυκλοφορούν πληθώρα βίντεο που πιστοποιούν την κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια που υφίστανται. Οι Βλαντιμίρ Πούτιν και Αντόνιο Γκουτέρες
Πριν από την έναρξη των συζητήσεων, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, υπενθύμισε δημόσια τη θέση της χώρας του: η Ρωσία απορρίπτει τους κανόνες που θέτει η Δύση και απαιτεί τον σεβασμό του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (που ήταν το αντικείμενο της πρότασης για μια διμερή Συνθήκη Ειρήνης ΗΠΑ-Ρωσίας, στις 17 Δεκεμβρίου 2021 [6].
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ εξήγησε στη συνέχεια ότι, σύμφωνα με τη γενική γνώμη, ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών καταδικάζει την εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα. Ο Ρώσος πρόεδρος του απάντησε ότι πρόκειται για ειδική περίπτωση: η Ουκρανία έχει δηλώσει δημόσια ότι δεν θα εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ που έχουν καταχωρηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας και έχει επιτεθεί στον δικό της πληθυσμό του Ντονμπάς με βαρέα όπλα. Μετά από οκτώ χρόνια αντίστασης, αυτοί οι πληθυσμοί ψήφισαν για την ανεξαρτησία τους και οι κυβερνήσεις τους κάλεσαν τη Ρωσία για βοήθεια, κάτι που έκανε σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη.
Στη συνέχεια, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αναφέρθηκε στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου σχετικά με την ανεξαρτησία του Κοσσόβου. Το Δικαστήριο έκρινε ότι το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση μπορεί να ισχύει χωρίς τη συγκατάθεση της κεντρικής αρχής στην οποία υπάγονταν μέχρι τώρα. Γεγονός το οποίο κανείς δεν αμφισβήτησε. Ωστόσο, στο Κόσσοβο, η Εθνοσυνέλευση ήταν αυτή που κήρυξε την ανεξαρτησία, ενώ στο Ντονμπάς, ο λαός την κήρυξε απευθείας με δημοψήφισμα.
Στο τέλος της συζήτησης, τα Ηνωμένα Έθνη και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός συμφώνησαν με τη Ρωσία να καθιερώσουν μια διαδικασία για την εκκένωση των αμάχων από το εργοστάσιο Azovstal στη Μαριούπολη. Ο Όρκος των Μπαντεριστών (1942): «Πιστός γιος της Πατρίδας μου, εντάσσομαι οικειοθελώς στις τάξεις του Ουκρανικού Απελευθερωτικού Στρατού και με χαρά ορκίζομαι ότι θα πολεμήσω πιστά τον μπολσεβικισμό για την τιμή του λαού. Δίνουμε αυτή τη μάχη μαζί με τη Γερμανία και τους συμμάχους της ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Με πίστη και άνευ όρων υποταγή πιστεύω στον Αδόλφο Χίτλερ ως ηγέτη και ανώτατο διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού. Ανά πάσα στιγμή, είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου για την αλήθεια». Πηγή: Ρωσικά στρατιωτικά αρχεία
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΠΟΛΕΜΟΥ
Στο μεταξύ η πολεμική προπαγάνδα συνεχίζεται. Είναι εντυπωσιακό ότι τα δύο στρατόπεδα απευθύνονται σε διαφορετικούς στόχους και χρησιμοποιούν διαφορετικές μεθόδους.
Το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον προσπαθούν να πείσουν τους Δυτικούς για την αφήγησή τους. Δεν απευθύνονται στους Ουκρανούς και ακόμη λιγότερο στους Ρώσους. Επιβάλλουν την άποψή τους μέσω της επανάληψης και μετά προχωρούν σε κάτι άλλο. Επικεντρώνονται στην ελαχιστοποίηση της σημασίας των Ουκρανών νεοναζί, στη σκηνοθεσία όμορφων εικόνων [7] και στην αποκάλυψη εγκλημάτων που αποδίδονται στους Ρώσους.
Για παράδειγμα, διαβεβαίωσαν ότι ο ρωσικός στρατός είχε διαπράξει σφαγή αμάχων στην Μπούτσα. Οι ηγέτες τους έκαναν λόγο για πιθανή «γενοκτονία», το σοβαρότερο έγκλημα που μπορεί να δικαστεί. Οι ειδικοί εξήγησαν ότι τα θύματα είχαν πυροβοληθεί με αυτόματα όπλα. Αλλά όταν οι ιατροδικαστές ακύρωσαν αυτήν την έκδοση [8] , το Κίεβο απέστειλε αυτή την είδηση κατηγορώντας δέκα Ρώσους στρατιώτες τους οποίους, δεν είναι γνωστό πώς, θα μπορούσαν να είχαν ταυτοποιηθεί.
Η ουκρανική προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο θέματα: την εφεύρεση στρατιωτικών νικών που εξυμνούνται από τον δυτικό Τύπο, αλλά γρήγορα διαψεύδονται, και την απόδοση αποτρόπαιων εγκλημάτων στον ρωσικό στρατό, που διαψεύδονται ομοίως γρήγορα.
Από την πλευρά της, η Μόσχα θεωρεί τους Δυτικούς ως ανθρώπους που δεν είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν την πραγματικότητα και ως εκ τούτου δεν μπορούν να αλλάξουν γνώμη μέχρι να χάσουν. Απευθύνεται επομένως μόνο σε Ρώσους και Ουκρανούς τους οποίους θεωρεί ότι εξαπατήθηκαν καλοπροαίρετα από τους Μπαντεριστές. Αντί να επικοινωνήσει για τα τρέχοντα γεγονότα, ανοίγει τα στρατιωτικά της αρχεία [9] για να δείξει ότι οι Μπαντεριστές δεν είχαν ποτέ κανέναν ενδοιασμό να δολοφονήσουν, ή ακόμα και να βασανίσουν άλλους Ουκρανούς. Πάνω απ’ όλα, διαβεβαιώνει ότι ποτέ, απολύτως ποτέ, οι μπαντεριστές πολέμησαν τους Ναζί. Με αυτόν τον τρόπο, αντιστρέφει την επίσημη Ιστορία της Ουκρανίας σύμφωνα με τη Wikipedia και την OUN(B) για τις οποίες οι μπαντεριστές πολέμησαν τόσο κατά των Ναζί όσο και κατά των Σοβιετικών. Ο δυτικός Τύπος δεν μεταδίδει αυτές τις αποκαλύψεις γιατί θα τους ανάγκαζαν να τοποθετηθούν ενάντια στους μπαντεριστές. Περαιτέρω, γερμανικά έγγραφα, τα οποία επίσης αποκάλυψε η Μόσχα, δείχνουν ότι το ναζιστικό καθεστώς και οι Μπαντεριστές, μαζί, επινόησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των πληθυσμών του Ντονμπάς. Αυτό το σχέδιο, αν και δεν εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γνώρισε ένα ξεκίνημα εφαρμογής από τους μπαντεριστές του Κιέβου μετά το 2014.
Η ρωσική διπλωματία απάντησε στις διαμαρτυρίες του εβραϊκού κράτους όταν το τελευταίο καταδίκασε τα σχόλια του Σεργκέι Λαβρώφ σχετικά με την υποτιθέμενη εβραϊκή καταγωγή του Αδόλφου Χίτλερ, αναφέροντας παραδείγματα συνεργασίας μεταξύ Εβραίων και Ναζί.
Η Μόσχα είναι σαφές ότι δεν φαίνεται διατεθειμένη να υποχωρήσει μετά τις διαμαρτυρίες της ισραηλινής εκτελεστικής εξουσίας, η οποία είχε καλέσει τον Ρώσο πρεσβευτή για «διευκρινίσεις»μετά τα σχόλια του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ που μεταδόθηκαν την 1η Μαΐου στο ιταλικό κανάλι Mediaset.
«Έχει δοθεί προσοχή στις αντι-ιστορικές δηλώσεις του επικεφαλής της ισραηλινής διπλωματίας Γιαΐρ Λαπίντ, οι οποίες εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την πορεία στήριξης της τρέχουσας ισραηλινής κυβέρνησης προς το νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου», ανέφερε η ρωσική διπλωματία σε δήλωση που εξέδωσε στις 3 Μαΐου.
Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Ρωσίας χειροτερεύουν από τότε που ο Σεργκέι Λαβρώφ δήλωσε: «Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά ο Χίτλερ είχε επίσης εβραϊκό αίμα». Απαντούσε στο επιχείρημα ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει ναζισμός στην Ουκρανία, καθώς ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ο ίδιος Εβραίος.
Ο Γιαΐρ Λαπίντ εξέφρασε την αγανάκτησή του: «Τα λόγια του υπουργού [Σεργκέι] Λαβρώφ είναι ταυτόχρονα σκανδαλώδη, ασυγχώρητα και ένα φρικτό ιστορικό λάθος», εδήλωσε, προσθέτοντας ότι οι Εβραίοι δεν «δολοφονήθηκαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος». Προηγμένες ιστορικές περιπτώσεις
«Η ιστορία δυστυχώς έχει τραγικά παραδείγματα εβραϊκής συνεργασίας με τους Ναζί», ανέφερε η ρωσική διπλωματία. Στη συνέχεια επικαλέσθηκε αρκετά ιστορικά παραδείγματα.
«Στην Πολωνία και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι Γερμανοί διόρισαν Εβραίους βιομηχάνους στις θέσεις αρχηγών γκέτο και Εβραϊκών συμβουλίων [Judenrats], μερικοί από τους οποίους έμειναν στη μνήμη για τις φρικιαστικές πράξεις τους», αναφέρει.
Στη συνέχεια έρχεται το όνομα του Jakub Lejkin,* ο οποίος «κατασκόπευε τους Εβραίους στη Βαρσοβία και στη συνέχεια αναφέρθηκε στη διοίκηση της κατοχής καταδικάζοντας τους συμπατριώτες του σε έναν αναπόφευκτο θάνατο, μερικές φορές ακόμη και συνοδευόμενο από βασανιστήρια». Αναφέρεται επίσης το όνομα του Chaim Rumkowski, ο οποίος «πρότεινε στους Εβραίους του Λοτζ να δώσουν τα παιδιά τους στους Ναζί για να σώσουν τους ενήλικες κατοίκους του γκέτο».
Όσον αφορά την εποχή μας, η ρωσική διπλωματία αντικρούει το επιχείρημα ότι η εβραϊκή καταγωγή του Βολοντίμιρ Ζελένσκι θα καθιστούσε την παρουσία των «νεοναζί» αδύνατη στην Ουκρανία.
«Αυτό που πραγματικά υπάρχει στην Ουκρανία, εάν αφήσουμε κατά μέρος την αχαλίνωτη ρωσοφοβία και τον αγώνα ενάντια σε ό,τι είναι ρωσικό, είναι ο ολοκληρωμένος αντισημιτισμός και το μίσος κατά των Ρομά, που ήταν αδιανόητα πριν από λίγο καιρό», εξηγεί η ρωσική διπλωματία σε αυτό το κείμενο. Η Ρωσία καταγγέλλει επίσης το γεγονός ότι ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν έχει επιβάλει στη χώρα του τον σεβασμό του νόμου του 2020 «για την πρόληψη και την καταπολέμηση του αντισημιτισμού στην Ουκρανία». «Οι αρχές και οι δυνάμεις ασφαλείας είναι ανεκτικές στις ιουδοφοβικές κραυγές κατά τη διάρκεια των πορειών των "Banderists" [υποστηρικτών του Stepan Bandera, ηγέτη της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών, ο οποίος συνεργάστηκε στενά με τη ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,( στην σφαγή των Εβραίων) επειδή το τρέχον καθεστώς στο Κίεβο είναι βέβαιο για το αλάθητό του», αναφέρει.
Το Ισραήλ επιχείρησε μεσολαβητικό ρόλο στην κρίση λόγω εν μέρει των καλών σχέσεών του και των δεσμών μέρους του πληθυσμού του με την Ουκρανία, όπως και με τη Ρωσία. Η χώρα έστειλε προστατευτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, αλλά όχι όπλα.
*(Σημ.Μτφρ: Είναι περίεργο ότι η ρωσική απάντηση παραλείπει την διαβόητη περίπτωση του Τζώρτζ Σόρος, Ούγγρου Εβραίου, εκ των εγκεφάλων σήμερα και χρηματοδοτών των χρωματιστών «επαναστάσεων» και της εθνο-μηδενιστικής «παγκοσμιοποίησης», ο οποίος έχει σε συνέντευξή του παραδεχθεί ότι κατά την γερμανική κατοχή της Ουγγαρίας οδηγούσε τα αγήματα των ταγμάτων Ες Ες στις κατοικίες των Εβραίων, κατά τις επιχειρήσεις πογκρόμ για συλλήψεις και λεηλασίες.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Εργάστηκε στην καρδιά του ναζιστικού καθεστώτος υπό τις οδηγίες του διαβόητου Γιόζεφ Γκέμπελς. Πώς τον θυμάται; Πώς αισθάνεται σήμερα; Τι γνώριζε τότε και γιατί ένιωθε περήφανη για τη δουλειά που έκανε; Στα 105 της η Μπρουνχίλντε Πόμσελ έδωσε την πρώτη και τελευταία συνέντευξη της ζωής της.
Πώς τον θυμάται; Κοντό, καλά κρατημένο. Είχε τον αέρα του τζέντλεμαν. Πάντοτε ντυμένος με το πιο καλό ύφασμα και πάντα ελαφρά μαυρισμένος. Τα χέρια του, πολύ προσεγμένα. Πρέπει να έκανε μανικιούρ κάθε μέρα! Κούτσαινε ελαφρά, αλλά δεν μπορούσες να τον λυπηθείς, ήταν πολύ αλαζονικός και επιβλητικός. Βέβαια δεν προλάβαινε να τον μελετήσει παραπάνω, καθώς τον έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα αλλά για πολύ λίγο. Οταν τον έβλεπε για περισσότερη ώρα, επί σκηνής, ήταν άλλος άνθρωπος. Ο πολιτισμένος, σοβαρός κύριος μετατρεπόταν σε έναν άγριο φωνακλά! Εξαφανιζόταν η κομψότητα του τζέντλεμαν. Ξαφνικά γινόταν ένας λυσσασμένος νάνος.
«Ο Γκέμπελς ήταν ένας πολύ καλός ηθοποιός», λέει Μπρουνχίλντε Πόμσελ στη μοναδική και τελευταία συνέντευξη της ζωής της στη Guardian. Γιατί περίμενε να φτάσει τα 105 έτη για να μιλήσει για τη «γερμανική ζωή» της; «Ενα είναι σίγουρο, δεν το κάνω για να ελαφρύνω τη συνείδησή μου», τονίζει. Ηταν δακτυλογράφος σε ένα γραφείο. «Απλώς μία ακόμη θέση εργασίας». Στο μυαλό της, «απλώς» έπρεπε να πειράζει λίγο –προς τα κάτω- τα στατιστικά στοιχεία για τους πεσόντες στρατιώτες και να φουσκώνει όσο πιο πολύ μπορούσε τα νούμερα βιασμών που υπέστησαν γερμανίδες γυναίκες από άνδρες του Κόκκινου Στρατού. «Δεν έκανα τίποτε περισσότερο από το να δακτυλογραφώ στο γραφείο του Γκέμπελς».
Σε νεαρή ηλικία, ως γραμματέας του Γιόζεφ Γκέμπελς, φορώντας το σακάκι που της χάρισε η κυρία Γκέμπελς (Blackbox Film & Medienproduktion GmbH)
Αναγνωρίζει ότι είχε -ακόμη έχει- μέσα της από την αγνή πρωσική πειθαρχία. Μεγαλώνοντας έπρεπε να σκληρύνει γρήγορα. Οταν επέστρεψε ο πατέρας της από τον «Μεγάλο Πόλεμο» απαγόρευσε τα γιο – γιο από το υπνοδωμάτιο των παιδιών. «Επρεπε να ξεπεράσουμε τον φόβο μας για τα κακά πνεύματα και τις μάγισσες μέχρι να φτάσουμε στην εξωτερική τουαλέτα». Και φυσικά κάθε φορά που τα παιδιά ήταν ανυπάκουα έτρωγαν μαστιγώματα, ο πατέρας τους χρησιμοποιούσε έναν κόπανο! «Αυτό μου έμεινε», εξηγεί η ίδια. Οχι το τραύμα, «η αίσθηση του καθήκοντος».
Και στο γραφείο του Γκέμπελς, εκτελούσε το καθήκον της. Αλλωστε, εκείνη ήταν ένα γρανάζι στην καρδιά της προπαγανδιστικής μηχανής των Ναζί. Οι υπόλοιποι Γερμανοί συμμετείχαν κάνοντας κάτι άλλο. «Οσοι από τους σημερινούς Γερμανούς λένε ότι αν ζούσαν τότε θα αντιστέκονταν, το πιστεύουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα το έκαναν», υποστηρίζει η ίδια. Ξαφνικά ήταν σαν ολόκληρος ο γερμανικός λαός να ήταν μαγεμένος. Στην πραγματικότητα δεν ήξεραν ακριβώς τι γινόταν, αλλά ούτε παιδευόντουσαν ιδιαιτέρως για να μάθουν. Η ίδια η Πόμσελ έβλεπε ότι η ζωή της κοκκινομάλλας Εβραίας φίλης της ξαφνικά «δυσκόλευε». Πίστεψε αυτό που της είπαν. Οτι η Εύα και όσοι Εβραίοι ξαφνικά εξαφανίζονταν μεταφέρονταν σε χωριά στη Σουδητία, αραιοκατοικημένη περιοχή που είχε ανάγκη από πληθυσμιακή αύξηση. «Το πιστέψαμε, το κατάπιαμε, έμοιαζε εντελώς αληθοφανές».
Μα βρισκόταν μέσα στο σύστημα που μετέτρεπε ψέματα σε Τέχνη, στο ίδιο το υπουργείο της Προπαγάνδας! Πώς γίνεται να μην γνώριζε ποια ήταν η πραγματικότητα; Της έδιναν φακέλους με ονόματα, σαν κι αυτό της ακτιβίστριας νεαρής φοιτήτριας, Σοφί Σκολ, μέλος του κινήματος Λευκό Ρόδο. Εκτελέστηκε για προδοσία τον Φεβρουάριο του 1943. «Ενας από τους στενούς σύμβουλους του Γκέμπελς μου είπε να το βάλω στο χρηματοκιβώτιο, χωρίς να τον ανοίξω. Οπότε δεν το έκανα. Η τιμή που αισθάνθηκα για την εμπιστοσύνη που μου έδειχναν ξεπερνούσε την περιέργειά μου».
Η φαμίλια των Γκέμπελς, το 1942. Ο ένστολος άνδρας, ο γιος της Μάγκντα Γκέμπελς από τον πρώτο γάμο της, προστέθηκε αργότερα με ρετουσάρισμα καθώς ήταν στον στρατό (Wikipedia)
Ανέλαβε γραμματέας του Γκέμπελς το 1942, όταν ήταν 31 ετών. «Τίποτε δεν θα με σταματούσε. Μόνο μία μεταδοτική ασθένεια. Ημουν κολακευμένη, καθώς ήταν μία επιβράβευση για το ότι ήμουν η πιο γρήγορη δακτυλογράφος στον ραδιοφωνικό σταθμό». Αλλωστε, πίσω από τους τοίχους του γραφείου, ήταν κατά κάποιον τρόπο προστατευμένη. Δακτυλογραφούσε. Εβλεπε τον Γκέμπελς όταν έφευγε από το γραφείο του. Κάποιες φορές έρχονταν να τον χαιρετήσουν τα «πολύ ευγενικά» παιδιά του, με ένα Ερντεϊλ Τεριέ. Υποκλίνονταν και έκαναν χειραψίες. Οι Γκέμπελς ήταν «πολύ καλοί μαζί μου», θυμάται σαν να μιλάει για τους κουνιάδους της. Οταν βομβαρδίστηκε το διαμέρισμα όπου διέμενε η ίδια με τους γονείς της, η Μάγκντα, κυρία Γκέμπελς, της χάρισε ένα σακάκι από μαλλί Cheviot, με επένδυση από μετάξι.
Το τέλος αυτής της ζωής, ήρθε μία μέρα μετά τα γενέθλια του Χίτλερ, το 1945. Οταν ο Γκέμπελς και οι συνεργάτες του έλαβαν την εντολή να κατευθυνθούν στο καταφύγιο, το Führerbunker, καθώς τελείωνε ο πόλεμος. «Ενιωσα ότι κάτι μέσα μου πέθανε», λέει. Επρεπε να έχουν αποθέματα αλκοόλ, για να «διατηρήσουμε το μούδιασμα». Στις 30 Απριλίου έμαθαν τα νέα από τον Γούντερ Σουάγκερμαν. Ο Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει, μετά ακολούθησε και ο Γκέμπελς, η γυναίκα του που της είχε χαρίσει το μεταξωτό ρούχο και τα παιδιά που της υποκλίνονταν μέσα στο γραφείο.
Υστερα η ίδια και οι συνάδελφοί γραμματείς έκοψαν πανιά από σάκους με τρόφιμα για να φτιάξουν μία μεγάλη λευκή σημαία, να παραδοθούν στους Ρώσους. Η ίδια είχε προετοιμαστεί, θα έλεγε την αλήθεια: «Δούλεψα ως στενογράφος στο υπουργείο Προπαγάνδας του Γιόζεφ Γκέμπελς». Καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών και βρέθηκε σε διάφορα ρωσικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα και γύρω από το Βερολίνο. «Δεν ήταν και ρόδινη ζωή», περιορίζεται να πει. Μόνο όταν επέστρεψε σπίτι της έμαθε για το «ζήτημα των Εβραίων», όπως το αποκαλεί ακόμα και σήμερα: «Ζήτημα», όχι Ολοκαύτωμα, ούτε τίποτε άλλο, απλά «ζήτημα». Αρχισε τη δεύτερη ζωή της, ξανά ως γραμματέας στο κρατικό ραδιόφωνο, αλλά σε μία διαφορετική χώρα.
Επρεπε να περάσουν 60 χρόνια από τη λήξη του πολέμου, μέχρι να πείσει τον εαυτό της να ταξιδέψει στο Μόναχο, στο κέντρο πληροφοριών για να αναζητήσει την Εύα. Η κοκκινομάλλα φίλη της που εξαφανίστηκε είχε σταλεί στο Αουσβιτς τον Νοέμβριο του 1943 και ανακηρύχθηκε νεκρή το 1945. Και έπρεπε να περάσουν 70 χρόνια μέχρι να συμφωνήσει να μιλήσει για το πρώτο μέρος της ζωής της, για το ντοκιμαντέρ «Μία γερμανική ζωή».
Είναι 105 ετών, έχει χάσει την όρασή της, αισθάνεται ανακούφιση που οι μέρες της είναι μετρημένες. Οχι, δεν έχει κανένα βάρος στη συνείδησή της. Απλώς εύχεται να έχει μπροστά της μήνες και όχι χρόνια. Ελπίζει ο κόσμος να μην αναποδογυρίσει, όπως συνέβη τότε. «Οι εξελίξεις είναι ανησυχητικές ε; Χαίρομαι που δεν έχω κάνει παιδιά και δεν έχω κανένα άγχος».
ΥΓ. Το ντοκιμαντέρ «Μία γερμανική ζωή» προβλήθηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ κινηματογράφου στο Μόναχο. Χρειάστηκαν 30 ώρες συζητήσεων μαζί με τη γερμανίδα πρώην γραμματέα για να ολοκληρωθεί το φιλμ.
