Στέφανος Σταμέλλος
Το χρηματοπιστωτικό νεοφιλελεύθερο σύστημα έχει δημιουργήσει/διαμορφώσει ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ τέτοια καταναλωτικά πρότυπα, τα οποία απαιτούν όλο και μεγαλύτερη χρήση ενέργειας. Και αυτό σιγά σιγά επεκτείνεται και στις αναπτυσσόμενες χώρες, γεγονός που νομοτελειακά θα οδηγήσει σε νέες οικολογικές και κοινωνικές κρίσεις και εκρήξεις. Αναμφισβήτητα είμαστε σ’ έναν φαύλο κύκλο, βαδίζουμε σε τεντωμένο σχοινί, με αποτέλεσμα τις βίαιες πολεμικές συγκρούσεις για την παγκόσμια ανακατανομή/αναδιανομή του πλούτου με εργαλείο την ενέργεια, εδώ και χρόνια.
Το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα ηθικό και πολιτικό ζήτημα που αφορά την ίδια την ιδέα της αξιοβίωτης ανάπτυξης -ή της απο-ανάπτυξης- την αλλαγή του τρόπου ζωής, του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης, την δίκαιη κατανομή του πλούτου. Αυτό δεν είναι απλά μια οικονομική πρόταση και ιδέα, αλλά συνδέεται άμεσα με την ηθική και την πανανθρώπινη δικαιοσύνη.
Στον μικρόκοσμό μας: Απέναντι μας είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τη φύση ως πόρο εκμετάλλευσης∙ και κάθε μη οικονομική πτυχή επαφής με την φύση την παραβλέπουν, αφού όλα πρέπει να αποτιμώνται σε χρήμα. Τους μιλάμε για την ήπια αξιοβίωτη ανάπτυξη της ορεινής Ελλάδας με σεβασμό στα οικοσυστήματα, την παράδοση, τον πολιτισμό, για το φυσικό απόθεμα των βουνών και αυτοί κοιτάζουν αλλού. Κυβερνώντες και φερόμενοι «επενδυτές» χέρι χέρι. Προσπαθούν να δουν μόνο πού φυσάει άνεμος και σε ποιο ρέμα κυλάει νερό! Και αυτό που επαναλαμβάνουν είναι: «πηγαίνετε στο Συμβούλιο Επικρατείας -να αποδείξετε το αυτονόητο- να βρείτε το δίκιο σας». Τόσο απλά.
Θα περίμενε κανείς η πολιτεία, το κράτος, η κυβέρνηση να αντισταθούν στις όποιες πιέσεις και να κρατήσουν υπό την προστασία τους το περιβάλλον και την ενέργεια, όπως και όλα τα δημόσια αγαθά. Άλλωστε, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος αποβαίνει εις βάρος όλων, πλούσιων και φτωχών. Επομένως η προστασία του είναι ένα γενικεύσιμο, διαταξικό συμφέρον της κοινωνίας.
Στο μεταξύ, άκουγα στο ραδιόφωνο ότι πάνω από το ένα τρίτο (1/3) των επενδύσεων στην χώρα μας σήμερα αφορούν στην οικοδομική δραστηριότητα και το real estate, κυρίως στον τουρισμό. Αντιλαμβανόμαστε όλοι τι σημαίνει αυτό για την πολύπαθη φύση, τις παράκτιες περιοχές, τα νησιά, τις τουριστικές περιοχές και όχι μόνο. Κατά κύριο λόγο μιλάμε για το τσιμέντο και τα παράγωγά του.
Μόνο μια μικρή επισήμανση να κάνω μαζί με όλα τα άλλα, για να το συνδέσουμε με την εισαγωγή αυτής της θεωρητικής παρέμβασης. Το τσιμέντο είναι το τρίτο πιο πολυχρησιμοποιημένο υλικό στον κόσμο, μετά τον αέρα και το νερό και αποτελεί «κλειδί» για τον κατασκευαστικό κλάδο. Σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ενέργειας είναι υπαίτιο για το 8% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2)∙ και μιλάμε μόνο για τις τσιμεντοβιομηχανίες. Ακούει κανείς;
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα ηθικό και πολιτικό ζήτημα που αφορά την ίδια την ιδέα της αξιοβίωτης ανάπτυξης -ή της απο-ανάπτυξης- την αλλαγή του τρόπου ζωής, του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης, την δίκαιη κατανομή του πλούτου. Αυτό δεν είναι απλά μια οικονομική πρόταση και ιδέα, αλλά συνδέεται άμεσα με την ηθική και την πανανθρώπινη δικαιοσύνη.
Στον μικρόκοσμό μας: Απέναντι μας είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τη φύση ως πόρο εκμετάλλευσης∙ και κάθε μη οικονομική πτυχή επαφής με την φύση την παραβλέπουν, αφού όλα πρέπει να αποτιμώνται σε χρήμα. Τους μιλάμε για την ήπια αξιοβίωτη ανάπτυξη της ορεινής Ελλάδας με σεβασμό στα οικοσυστήματα, την παράδοση, τον πολιτισμό, για το φυσικό απόθεμα των βουνών και αυτοί κοιτάζουν αλλού. Κυβερνώντες και φερόμενοι «επενδυτές» χέρι χέρι. Προσπαθούν να δουν μόνο πού φυσάει άνεμος και σε ποιο ρέμα κυλάει νερό! Και αυτό που επαναλαμβάνουν είναι: «πηγαίνετε στο Συμβούλιο Επικρατείας -να αποδείξετε το αυτονόητο- να βρείτε το δίκιο σας». Τόσο απλά.
Θα περίμενε κανείς η πολιτεία, το κράτος, η κυβέρνηση να αντισταθούν στις όποιες πιέσεις και να κρατήσουν υπό την προστασία τους το περιβάλλον και την ενέργεια, όπως και όλα τα δημόσια αγαθά. Άλλωστε, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος αποβαίνει εις βάρος όλων, πλούσιων και φτωχών. Επομένως η προστασία του είναι ένα γενικεύσιμο, διαταξικό συμφέρον της κοινωνίας.
Στο μεταξύ, άκουγα στο ραδιόφωνο ότι πάνω από το ένα τρίτο (1/3) των επενδύσεων στην χώρα μας σήμερα αφορούν στην οικοδομική δραστηριότητα και το real estate, κυρίως στον τουρισμό. Αντιλαμβανόμαστε όλοι τι σημαίνει αυτό για την πολύπαθη φύση, τις παράκτιες περιοχές, τα νησιά, τις τουριστικές περιοχές και όχι μόνο. Κατά κύριο λόγο μιλάμε για το τσιμέντο και τα παράγωγά του.
Μόνο μια μικρή επισήμανση να κάνω μαζί με όλα τα άλλα, για να το συνδέσουμε με την εισαγωγή αυτής της θεωρητικής παρέμβασης. Το τσιμέντο είναι το τρίτο πιο πολυχρησιμοποιημένο υλικό στον κόσμο, μετά τον αέρα και το νερό και αποτελεί «κλειδί» για τον κατασκευαστικό κλάδο. Σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ενέργειας είναι υπαίτιο για το 8% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2)∙ και μιλάμε μόνο για τις τσιμεντοβιομηχανίες. Ακούει κανείς;
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
.jpg)
.jpg)
