της Στεφανίας
Σήμερα πήγαμε στο νεκροταφείο για να κάνουμε μνημόσυνο στον πατέρα μου, έχει 15 χρόνια που έχει πεθάνει.
Αυτά που είδα σήμερα εκεί θέλω να γράψω, που είναι τελείως άλλα με όσα πίστευα μέχρι σήμερα. Αυτά που μέχρι σήμερα έβλεπα ήταν η μισή αλήθεια. Η μισή αλήθεια δεν είναι ψέμα, απλά δεν πείθει. Όχι μόνο τους άλλους, δεν πείθει ούτε τον ίδιο που την βλέπει (γι’ αυτό συνεχώς ψαχνόμαστε, επειδή κάτι λείπει).
Θα αρχίσω με αυτά που μέχρι χθες έβλεπα.
Πρώτα απ’ όλα, αυτά με τις κηδείες είχαν να κάνουν καθαρά και μόνο με εμπόριο, δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία. Έχω πει σε πολύ δικούς μου ανθρώπους όταν πεθάνω να φυγαδεύσουν το πτώμα μου (είναι παράνομο, θα έμπαιναν φυλακή) για να με κάψουν κάπου κοντά σε θάλασσα και μετά να πετάξουν την στάχτη μου μέσα. Τους ξόρκισα να μην αφήσουν το πτώμα μου στην πολιτεία, που πρέπει να πληρώνεις για τα πάντα, δεν μπορείς ούτε να πεθάνεις!
Επίσης θεωρούσα τα μνημόσυνα (κόλλυβα κλπ) τυπολατρίες, άσκοπες κι ανούσιες, καθότι τον αποθανόν τίποτα από αυτά δεν τον αφορούν. Χέστηκε! Αυτά όλα τα κάνουμε για εμάς. Όπως επίσης το να πηγαίνεις στον τάφο το θεωρούσα ανούσιο για τον ίδιο λόγο, καθώς επίσης και επειδή ο νεκρός είναι παντού, τον έχεις δίπλα σου όπου κι αν είσαι με το που θα τον σκεφτείς.
Ένα άλλο επίσης που δεν άντεχα ήταν ο κόσμος που μαζεύεται στις κηδείες και στα μνημόσυνα, που δεν το κάνουν επειδή το θέλουν, αλλά για τον τύπο. Μετά την κηδεία του πατέρα μου, και λόγω αυτού, είχα πει στον αδελφό μου (καθότι ο μικρότερος από τα αδέλφια) όταν πεθάνω μην αφήσεις κανέναν από αυτούς τους τυχάρπαστους να έρθουν στην κηδεία μου. Μου λέει πώς θα το κάνω αυτό; Θα πεις σε όλους, λέω, ότι η Στεφανία μού είχε πει ότι στην κηδεία της θέλει να έρθουν ΜΟΝΟ όσοι ΕΚΕΙΝΗ αγαπούσε και σέβονταν. Επειδή, λέω, όμως οι άνθρωποι έχουν θράσος, όλοι θα θεωρήσουν ότι θα τους ήθελα και (άρα) ότι επιτρέπεται να έρθουν. Όταν λοιπόν δεις ότι κανείς δεν κάνει πίσω, θα το συνεχίσεις λέγοντας: είπε επίσης ότι αν κάποιος έρθει στην κηδεία της, ενώ Η ΙΔΙΑ δεν θα τον επιθυμούσε, θα βρικολακιάσει και θα πάει να τον βρει!!! Να δεις μετά λέω, για πότε όλοι θα κάνουν πίσω (καθότι με θεωρούν και ικανή!!) Αυτά με την τρέλα μου, συνεχίζω και κλείνω με το αγαπημένο μου θέμα, τους παπάδες. Τους θεωρούσα φαρισαίους, καθότι τους ενδιέφερε μόνο η κονόμα, και πώς γίνεται να πληρώνεσαι ρε φίλε για να δώσεις ευχή! (έχω κάνει του κόσμου τις φασαρίες μέχρι σήμερα).
Σωστά όλα, είναι όμως η μισή αλήθεια! Υπάρχει και η άλλη μισή…
Τι είδα σήμερα. Φτάνοντας στο νεκροταφείο ένιωσα μια ομορφιά, μια αίσθηση περίπου σαν αυτή που λέμε «νιώθω σαν στο σπίτι μου».
Αυτό δεν το ένιωσα μόνο τώρα, πάντα είχα μια αγάπη για τα νεκροταφεία. Όταν ήμουν έγκυος στον γιο μου ζούσα σε χωριό κι όταν ήμουν στεναχωρημένη πήγαινα βόλτα στο νεκροταφείο και απόλυτα ηρεμούσα (με την βούλα η τρελή του χωριού).
Σήμερα κατάλαβα γιατί νιώθω όμορφα εκεί. Δεν είναι η τοποθεσία (όπως μέχρι χθες πίστευα), ούτε η κατάνυξη, τα λιβανιστήρια, τα έντονα συναισθήματα που έχουν οι άνθρωποι που θρηνούν, αλλά το ότι είναι γεμάτο ψυχές!
Λέμε ότι μέχρι τα σαράντα η ψυχή τριγυρνάει στη γη. Αλλά και πιο γενικά, στην αρχή (γέννηση) και στο τέλος, βρίσκεσαι με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί. Και ναι, οι ψυχές είναι παντού δεν είναι στο νεκροταφείο, αλλά οι νέο-αποθανόντες τριγυρνάνε εκεί που βρίσκονται τα κόκκαλά τους.
Να πούμε τώρα γιατί οι ψυχές που βρίσκονται εκεί προκαλούν την όμορφη αυτή αίσθηση.
Πριν λίγες ημέρες είχα δει τον πατέρα μου να με κοιτάει με ένα ιδιαίτερο χαμόγελο. Το οποίο αυτό χαμόγελο σήμαινε (ήταν σαν να μου έλεγε): 1. Μπορείς 2. Καταλαβαίνω τι περνάς 3. Έχεις δίκιο που νιώθεις ότι δεν μπορείς 4. Θα τα καταφέρεις 5. Είμαι συνέχεια εδώ μαζί σου, και μου έστελνε όλη αυτή την ενέργεια. Ένα χαμόγελο γλυκό, απερίγραπτο, που μου έβγαζε ότι ήξερε, ήταν σίγουρος, με πίστευε, με πρόσεχε, μου «φύσαγε» δύναμη.
Ε, αυτό το χαμόγελο έχουν όλες οι ψυχές που μας κοιτούν όταν πάσχουμε, όταν υποφέρουμε, όταν δεν μπορούμε. (Εκείνη την ίδια ημέρα, εκτός από τον πατέρα μου είδα όλες τις ψυχές να στέκονται πάνω από το κεφάλι όλων μας, οι αγαπημένοι απαθανόντες όλων μας, με το ίδιο χαμόγελο, και να λένε τα ίδια σε όλους, πιστεύω σε σένα, μπορείς, έχεις δίκιο που δεν αντέχεις, θα τα καταφέρεις, είμαι εδώ για σένα, σου στέλνω όλη μου την ενέργεια.)
Αυτό το χαμόγελο έχουν οι ψυχές στα νεκροταφεία, γι’ αυτό τέτοια αίσθηση πλημμυρίζει τον χώρο, αυτά τα χαμόγελα προκαλούν την ιδιαίτερη αυτή γαλήνη. Από την ομορφιά των ψυχών που τριγυρνάνε κοντά στο θαμμένο σώμα τους.
Το επόμενο. Το μνημόσυνο του μπαμπά μου το κάναμε στον οικογενειακό τάφο μιας φίλης, διότι τα κόκκαλα του πατέρα μου τα έχουμε πάει στην Πλαγιά, στο χωριό της Μυτιλήνης που γεννήθηκε, διότι αυτό εκείνος ήθελε. Λάθος! Εμείς δεν τον έχουμε εδώ τώρα, ευκολοπροσβάσιμο. Εμάς πρέπει να «βολεύει», αυτούς που ζουν, που μένουν πίσω.
Κι εδώ να πω κάτι για τις περιουσίες… Μέχρι χθες πίστευα ότι πρέπει να τηρούνται κατά γράμμα οι εντολές του αποθανόντος. Αν δεν τηρούνται, πέφτει κατάρα! Ο αδελφός του πατέρα μου δεν είχε παιδιά, κι άφησε όλη την περιουσία του στα παιδιά του πατέρα μου. Στη γυναίκα του, που τόσα χρόνια τον έτρωγε στην μάπα, δεν άφησε τίποτα. Δεν ήθελε να αφήσει τίποτα, γιατί κι εκείνη με την σειρά της θα τα έδινε στα δικά της ανίψια, κι ο θείος μου δεν χώνευε τον αδελφό της. (Να πω στο σημείο αυτό ότι η θεία μου και ο αδελφός της έχουν πάθει πολλά άσχημα πράγματα από τότε που πρόσβαλαν τη διαθήκη του. Και μέχρι χθες πίστευα ότι ο θείος τούς καταριέται. Λάθος! Δική μας δημιουργία είναι η κατάρα που πέφτει πάνω μας. Η θεία μου έφερε την κατάρα στον εαυτό της! Η «κατάρα» είναι η πάλη μέσα της! Φοβερό..)
Κάπως έτσι γίνονται οι σκοτωμοί για τις περιουσίες. Και το σημαντικό δεν είναι ότι τσακώνονται οι κληρονόμοι, αλλά ότι δεν ησυχάζουν οι νεκροί!!! Αν το ήξεραν, όταν ζούσαν, σίγουρα θα έδιναν άλλες εντολές! Δεν συμφέρει τον νεκρό να τσακώνονται πάνω από το πτώμα του οι συγγενείς! Και δη για τα ευτελή έτσι; Για τα χωράφια και τις ελιές!
Αν λοιπόν, μετά τον θάνατο κάποιου, υπάρχουν ζητήματα που αφορούν ζώντες, βάσει το γούστο αυτών πρέπει να παίρνονται οι αποφάσεις, κι όχι του νεκρού.
Πού θα ήθελε εκείνος να θαφτεί, ναι μα εγώ είμαι αυτή που θα παγαίνω να του ανάψω το καντήλι φίλε μου, εγώ όπου θέλω θα θαφτεί!
Είδα λοιπόν ότι κακώς τον πήγαμε στο νησί (αλλά πάλι δεν πειράζει, ήταν εκεί), αλλά ΚΑΙ ότι είναι σωστό να λιτανεύεις τους νεκρούς, αλλά ΚΑΙ να το κάνεις σε νεκροταφείο! (Ακόμα κι αν τον έχεις κάψει κι έχεις τις στάχτες σε βάζο.) Γιατί;
Για τα μνημόσυνα. Ο Αχιλλέας είδε λέει την θεά Αθηνά και του είπε ότι έχει δύο επιλογές, είτε να παντρευτεί να κάνει παιδιά και να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα ευτυχισμένος, είτε να πεθάνει νέος στην μάχη και να μείνει ΑΘΑΝΑΤΟΣ! Τι σημαίνει έμεινε ο Αχιλλέας αθάνατος; Τον μνημονεύουμε εις τους αιώνας!! Όταν σκέφτεσαι τον νεκρό, όταν τον αποζητάς, όταν τον θυμάσαι, ΖΕΙ!
Τα μνημόσυνα για τους νεκρούς είναι γιορτή!! Όλοι μαζί τούς σκεφτόμαστε!!! ΟΛΟΙ, και οι τυχάρπαστοι (αυτοί που δεν γούσταρα επειδή δεν το νιώθουν). Όσο περισσότερα άτομα τόσο πιο μεγάλη η γιορτή! Καθώς επίσης η γιορτή είναι καλύτερα να γίνεται στο νεκροταφείο, επειδή υπάρχουν ΚΑΙ τόσες ψυχές εκεί. Δεν είναι το ίδιο αν έχω την στάχτη του σπίτι μου και φωνάξω 3 αγαπημένους μου φίλους, ε; Αυτή είναι μια μικρή γιορτή..
Επόμενο. Ο οικογενειακός τάφος της φίλης είχε συληθεί. Είπε ότι παίρνουν τα πάντα όλα, δεν αφήνει τίποτα πλέον στον τάφο, κουβαλάει όλα τα συμπράγκαλα (λάδι, θυμιατό, καρβουνάκια, σκούπες κλπ) κάθε φορά μαζί της γιατί τα παίρνουν. Και δεν φτάνει αυτό, καταστρέφουν κιόλας, καταστρέφουν τους τάφους! Το πορτάκι που είναι πίσω από το μνήμα για να βάζεις τα συμπράγκαλα ήταν σπασμένο! Το εντυπωσιακό ήταν ότι είχε αφήσει πάνω το κλειδί!!! Ήταν πάνω το κλειδί, αλλά παρόλα αυτά το έσπασαν. Η γυναίκα το άφησε πάνω για να το ανοίξουν να δουν ότι δεν έχει τίποτα και να μην το σπάσουν. Κι όμως ρε φίλε το έσπασαν. Φυσικά έχει φτιάξει χτιστά βάζα κλπ.
Κανονικά θα μου ερχόταν να ξεράσω με την ασυδοσία των ανθρώπων.. Δεν έπαθα όμως τίποτα, γιατί είδα….. ότι ο διάολος είναι εκεί που είναι ο θεός. Διότι είναι το ίδιο ακριβώς νόμισμα!!! δύο αντίθετες πλευρές του!! Όσο πιο πολύ θεός τόσος πολύς και ο διάολος. Ο λόγος που δεν νευρίασα είναι επειδή… είχε λογική! Είναι πολύ λογικό να θεριεύει το κακό εκεί που είναι θεριεμένο το καλό.
Επόμενο. Ο παπάς που ήρθε να μνημονεύσει, μου έβγαλε την χειρότερη αίσθηση. Δεν ξέρω αν είχα επηρεαστεί και από την σύληση, πάντως με το που τον είδα ένιωσα σαν να μην ήταν κανονικός παπάς, αλλά ένας αγιογδύτης που έχει αφήσει μούσια, φόρεσε ένα ράσο και κάνει βόλτες με το αμάξι του ανάμεσα στους τάφους για να βγάζει λεφτά. Επίσης, τον πλήρωσαν!! (το χειρότερό μου να πληρώνεις παπά για να δώσει ευχή) και μάλιστα δις! Και η μάνα μου τον πλήρωσε, αλλά και η φίλη, γιατί έκανε μνημόσυνο και στους δικούς της μετά του πατέρα μου.
Και δεν νευρίασα!! Κι όχι μόνο δεν νευρίασα αλλά απόλαυσα την ευχή, την μνημόνευση! Και ο λόγος που την απόλαυσα είναι γιατί δεν νευρίασα….
Ό,τι υπάρχει το εισπράττεις, αν θελήσεις, ακόμα κι αν δεν γίνεται για σωστό λόγο.
Τέλος, λέμε κι αυτές τις κοινότυπες ευχές «να ζήσετε να τον θυμόσαστε», που όταν τις ακούει αυτός που θρηνεί του γυρίζει το μάτι. Καθώς την ώρα του μαύρου πένθους του αυτό που θα ήθελε είναι να ήταν εκείνος στη θέση του αγαπημένου του προσώπου. Αυτό όμως είναι αυτό που ο ζωντανός θα ήθελε, ε; όχι ο αποθανόν. Ο αποθανόν θέλει μόνο αυτά τα (απλά) δυο, να ζήσεις και να τον θυμάσαι…
Στο δια ταύτα. Υπάρχει μία τυπολατρία που την ακολουθούμε σαν χάνοι, χωρίς να ξέρουμε γιατί, χωρίς να πιστεύουμε αυτό που κάνουμε, χωρίς να το θέλουμε ουσιαστικά, κι όμως είναι σημαντική!! Έχει λόγο που γίνεται, κι ο λόγος είναι σωστός, άξιος!
Ο βουδιστής μοναχός που εκπαιδεύει νέους, τους δίνει ασκήσεις που δεν έχουν κανένα νόημα. Άσχετα πράγματα τους βάζει να κάνουν, που δεν έχουν καμία σχέση με την αναζήτηση της αλήθειας, του φωτός, της λύτρωσης (που γι’ αυτά πήγε), τους βάζει πχ να σφουγγαρίσουν!
Αν σκεφτείς ότι τα σαράντα που λέμε είναι ο χρόνος ο ενδιάμεσος, μέχρι να φύγει η ψυχή, αν σκεφτείς ότι όταν τους θυμάσαι είναι αθάνατοι! ζουν! Αν σκεφτείς ότι στα νεκροταφεία υπάρχουν ψυχές που μεταδίδουν αυτή την καλοσύνη και την εισπράττεις. Να πούμε εδώ ότι ο λόγος που δεν την καταλαβαίνουμε αυτή την ενέργεια είναι γιατί κρατάμε, μας κρατάμε, ο κόμπος αυτός που σφίγγει το μέσα μας. Είμαστε δηλαδή κλειστοί (από τον πόνο πες) στο νεκροταφείο. Παρόλα αυτά όμως, κι ενώ δεν το καταλαβαίνουμε, η ενέργεια μπαίνει μέσα μας, θεραπεύει.
Καλώς υπάρχουν όλα, κι ας γίνονται για λάθος λόγο, κι ας μην τα πιστεύουμε, κι ας υπάρχουν κι αυτοί με την κακή πρόθεση, κι ας υπάρχει και η σύληση, κι ας υπάρχουν και οι αγιογδύτες, όλα λογικά υπάρχουν (είναι απαραίτητο φίλε μου να αποδεχτείς το σκότος, τον διάολο. Δεν γίνεται να υπάρξει μόνο του το καλό! Αν δεν δέχεσαι τον διάολο, διώχνεις και τον θεό. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ) και όλα κάνουν δουλειά (είναι η εκπαίδευση που γίνεται χωρίς να την καταλαβαίνει ο νεοσύστατος μοναχός).
Αυτός ήταν ο πρόλογος, έχω να πω δύο πολύ σημαντικά πράγματα. 1ον Πώς μπορεί ο άνθρωπος να καταφέρει να ανοίξει, για να βλέπει ό,τι υπάρχει (τον τρόπο, την διαδικασία). 2ον Ο άνθρωπος που βλέπει ζει. (Η ζωή πάει όπου εκείνη θέλει, η ιστορία προχωρά εκεί που στοχεύει, θες δεν θες, αυτή πάει. Οι άνθρωποι έχουμε δύο επιλογές, είτε να μας σύρει αναγκαστικά -από τα μαλλιά και να σερνόμαστε/γδερνόμαστε καθ' όλη τη διαδρομή-, είτε να πράττουμε αυτά που η ιστορία προστάζει ηθελημένα -ακόμα και το πιο δύσκολο, και θα καταφέρουμε να το πράξουμε επειδή συμφωνούμε, βρίσκουμε την λογική-, και που όταν πράττουμε ηθελημένα έχουμε καβάλα την ζωή και πάμε. Που αυτό σημαίνει ζεις –μόνο τότε νιώθεις ότι ζεις.)
Η διαδικασία
Αρχικά να πούμε ότι αν κάτι είναι αποτέλεσμα δεν μπορείς ευθέως να επέμβεις, πρέπει να βρεις αυτό που το προκαλεί, και (μετά) σ’ αυτό μπορείς να κάνεις τα πάντα όλα.
Παράδειγμα. Ο άνθρωπος που έχει ανάγκη να είναι αγαπητός από τους γύρω του, δεν μπορεί με κάποιον τρόπο να σταματήσει να το έχει ανάγκη. Όσες φορές κι αν στον εαυτό του -αλλά και μεγαλόφωνα- πει «δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι για μένα», τον νοιάζει. Δεν μπορεί να σταματήσει να τον νοιάζει.
Υπεύθυνη για τη δημιουργία της (όποιας) ανάγκης είναι η έλλειψή της, και δη όταν περισσότερο το άτομο την χρειαζόταν. Πχ το παιδί που η μάνα του το εγκατέλειψε, όλη του τη ζωή θα έχει ανάγκη επιβεβαίωσης. Την οποία ανάγκη δεν θα καλύπτει ποτέ, ακόμα κι αν πολλή αγάπη δέχεται, ακόμα κι αν την πολλή αυτή αγάπη την δέχεται κι από πολλούς.
Το ακόρεστο της ανάγκης συντηρείται εσαεί, όχι γιατί έτσι τα πράγματα είναι, αλλά επειδή δεν ξέρουμε πώς είν’ τα πράγματα.
Θα πω για αρχή ότι αν εσύ δεν πειστείς ότι είσαι ανάξιος, κανένας δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ανάξιος.
Η διαδρομή είναι η εξής: 1. Αποδοχή 2. Άνοιγμα 3. Κατανόηση 4. Λογική 5. Αρμονία
Όλες αυτές τις έννοιες τις έχουμε λανθασμένα μεταφράσει και γι’ αυτό λανθασμένα εφαρμόσει. Αρχίζοντας με την αποδοχή. Όταν λέμε να αποδεχτείς ΔΕΝ εννοούμε αυτό που ζεις, αλλά αυτό που νιώθεις! Δηλαδή όταν η ζωή σου είναι μαύρη δεν καλείσαι να την δεχτείς αδιαμαρτύρητα, που αυτό σημαίνει ήττα! καθώς επίσης και υπομένω! (που είναι πολύ κακό πράγμα), ΑΛΛΑ να αποδεχτείς ό,τι σκατά νιώθεις! Έχεις δίκιο που δεν αντέχεις μάνα μου! Δεν είναι λάθος που σου ‘ρχεται να σκοτώσεις άνθρωπο μάνα μου! Απολύτως λογικά σού γυρνάει το μάτι κι είσαι έτοιμος για το εγκεφαλικό μάνα μου! Αυτό σημαίνει να αποδεχτείς! Να μην λογοκρίνεις/μεταλλάσσεις/τσεκουρώνεις ό,τι αισθάνεσαι! Και δεν συνεπάγεται ότι επειδή σου δίνεις δίκιο θα βγεις και θα σκοτώσεις άνθρωπο, απλά επιτρέπεις να ισχύει!
Η αποδοχή προκαλεί το άνοιγμα: Για το ότι δεν βλέπεις ευθύνεται το ότι σε κρατάς. Σε κρατάς όταν μέσα σου παλεύεις. Αν σταματήσει η πάλη θα βλέπεις.
Δύσκολα πράγματα.. ανυπέρβλητα… Είναι όντως, και δύσκολο και ανυπέρβλητο να σταματήσει το μέσα σου να φλέγεται, είναι όμως ταυτόχρονα κι ένα τακ:
Την μάνα μου η μάνα της την έδωσε, κι ενώ είχε άλλα τέσσερα παιδιά, διάλεξε εκείνη κι έδωσε. Όλη της τη ζωή υπηρετεί! Όσο πιο πολύ και όσο πιο καλά μπορεί, τους γύρω της υπηρετεί. Για να είναι αγαπητή. Γιατί δεν πήρε την αγάπη όταν έπρεπε, και από εκείνην που -δικαιωματικά- όφειλε να της την δώσει. Και παρότι έχει πάρει άπειρο θαυμασμό, από άπειρους όλα της τα χρόνια, δεν καλύπτεται ποτέ! το βαρέλι πάντα άδειο μένει.. Για να μένει άδειο το βαρέλι, όσο κι αν το γεμίζεις, σημαίνει ότι κάπου υπάρχει μία τρύπα…..
Πάμε στη διαδικασία. Η μάνα μου πρέπει να αποδεχτεί, ΟΧΙ ότι δεν έφταιγε η μάνα της που την πέταξε! ΟΧΙ να δεχτεί αμάσητες (δεν καταπίνονται ρε αδελφέ!!!) τις δικαιολογίες που όλη της την ζωή την φλόμωσαν! («ήταν δύσκολα τα χρόνια, είχε πεθάνει ο πατέρας σου, η μάνα σου είχε πέντε παιδιά έπρεπε να δουλέψει, σε αγάπαγε δεν ήθελε να σε δώσει, φταιν οι συγκυρίες, δεν έδωσε το παιδί που δεν ήθελε αλλά το καλύτερό της κλπ». Να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα λέει στον εαυτό της τόσα χρόνια για να καταφέρει να συγχωρέσει αλλά ησυχία δεν έχει βρει! ρε φίλε! Πώς θα την βρει;;; αφού δεν βρίσκει την λογική!!!! Και η λογική, να μην ξεχνάμε, μακράν έπεται! είναι στο 4 και δεν μπήκαμε καν στο 1)
Πρέπει να αποδεχτεί ότι σωστά είναι όλα όσα νιώθει! ΚΑΙ να μισήσει την μάνα της, ΚΑΙ να την κατηγορήσει, ΚΑΙ να θέλει να της φάει το λαρύγγι! Αν δεν αφεθείς να μισήσεις δεν συγχωρείς φίλε μου!
Και στο γενικό του, αν δεν αφήσεις αυτό που νιώθεις ως έχει, δεν θα ξεθυμάνει ποτέ, δεν θα ηρεμήσεις ποτέ, όσο πολύ κι αν ζήσεις.
Η τρύπα του βαρελιού
Αν η μάνα μου δεν είχε πειστεί ότι ήταν ανάξια για την αγάπη της μάνας της, δεν θα ένιωθε ανάξια! κι οπότε δεν θα χρειαζόταν μια ζωή επιβεβαίωση από τους άλλους της αξίας της!
Αν βιάσει κάποιος ένα αδύναμο πλάσμα, όλη του την ζωή θα σέρνεται από το πλήγμα του. Αν βιάσει κάποιος εμένα, θα πληγωθώ, θα πονέσω, θα βλαστημήσω την ώρα και την στιγμή, αλλά δεν θα πάθω τίποτα.. (Από έρευνες ειδικών έχει προκύψει ότι οι βιαστές δεν επιλέγουν γυναίκες με αυτοπεποίθηση διότι αυτό που τους ικανοποιεί είναι να βλέπουν την ανημπόρια, διαλέγουν το πιο θύμα για θύμα τους.)
Ο λόγος που κάποιον το πλήγμα τον σέρνει μία ζωή είναι επειδή μετά κατηγορεί, κρίνει, ρίχνει το βάρος στον εαυτό του.
Αν η βιασθείσα δεν αισθανόταν μίασμα, αν δεν είχε πεισθεί ότι είναι μίασμα, θα συνερχόταν γρήγορα. Όχι παρά φύση γρήγορα, δηλαδή άκαιρα, θα συνερχόταν γρήγορα = στην ώρα του! Το παρά φύση είναι να κρατάει μια πληγή μία ολόκληρη ζωή!! Αυτό είναι το παρά φύση μάνα μου! Το φυσιολογικό είναι να πονέσεις, να ουρλιάξεις, να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, να τα γκρεμίσεις όλα, αλλά και κάποια στιγμή να ξεθυμάνεις, και κάποια άλλη στιγμή να γιάνεις!
Έχουμε λοιπόν και λέμε, η μάνα μου χρειάζεται την αγάπη από τους γύρω της, διότι η μάνα της την πέταξε, που αυτό έκανε την ίδια να θεωρεί τον εαυτό της ανάξια για την αγάπη της. Και ωπ, να την η τρύπα. Αν εγώ θεωρώ τον εαυτό μου άχρηστο, ακόμα κι αν εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν το αντίθετο, αν εγώ έχω αυτή τη γνώμη για τον εαυτό μου, πώς σκατά το εκατομμύριο των λοιπών θα με κάνει να αισθανθώ χρήσιμη;
Αν η μάνα μου θεωρεί ότι δεν αξίζει την αγάπη, πώς θα νιώσει ικανοποίηση από την αγάπη που τα εκατομμύρια των ανθρώπων της δίνουν; Δεν την εισπράττει!
Για την τρύπα του βαρελιού ευθυνόμαστε καθαρά και μόνο οι ίδιοι!! ΟΥΤΕ για την πληγή ευθύνονται οι άλλοι (αν δεν είχες πεισθεί, αν εσύ δεν κατηγορούσες, έκρινες τον εαυτό σου, κανείς δεν θα μπορούσε να σου κάνει τίποτα!) ΟΥΤΕ και για το ότι δεν γεμίζει το βαρέλι -για το ακόρεστο- ευθύνονται οι άλλοι (όσο κι αν το γεμίζουν, θα αδειάζει).
Παρότι δείχνει ασήκωτο να το πάρεις όλο πάνω σου, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αν αντιληφθείς ότι δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον, ότι δεν ευθύνεται κανένας άλλος, ότι είναι στο χέρι σου η κατάσταση! ότι εσύ την κινείς! ότι από σένα εξαρτάται όλο! ότι εσύ είσαι αυτός που κινείς τα νήματα! Αν το αντιληφθείς θα νιώσεις παραπάνω από θεός!
Και μπορείς φίλε μου, ο καθένας μας το μπορεί. Και δεν χρειάζεται να σε πιέσεις να το αντιγυρίσεις, αρκεί που θα το αντιληφθείς, ότι την τρύπα την άνοιξες εσύ, κι ότι όποτε θες εσύ είσαι αυτός (ο μοναδικός ικανός που) μπορείς να την κλείσεις. Ακόμα και να μην το αποφασίσεις ποτέ, έχεις κάθε δικαίωμα. Να το ξέρεις αρκεί. Θα σταματήσει η μάχη.
Όταν σταματήσει η μάχη θα βλέπεις ό,τι υπάρχει, μετά απόλυτα θα κατανοείς (όχι με την έννοια του συμπονάς, αλλά του καταλαβαίνεις), έτσι θα βρεις την απόλυτη λογική, που θα φέρει την μακάρια αρμονία.
Δεν μπορώ ή δεν θέλω;
Σήμερα είναι καταφάνερο, όσο ποτέ άλλοτε, ότι ο κόμπος με τον οποίο σφίγγουμε το μέσα μας είναι υπεύθυνος για το ότι δεν βλέπουμε καθαρά, αλλά και για την απίστευτη κούραση που καταβάλλουμε για να ζήσουμε, και για το ότι πράττουμε άλλα αντί άλλων από αυτά που θέλουμε, και για το ότι μετανιώνουμε, και για το ότι νιώθουμε ότι δεν ζούμε.
Είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να ξεσφίξουμε τον κόμπο για να ελευθερωθούμε; (η μόνη ελευθερία που υπάρχει), ή μήπως….
Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να τον ξεσφίξουμε, και υπεύθυνος γι’ αυτό είναι αποκλειστικά Ο ΦΟΒΟΣ, για το παρελθόν και το μέλλον. Τα όσα πάθαμε (που είναι κι ο λόγος που τον κόμπο δημιουργήσαμε), και τα όσα δεν θέλουμε να πάθουμε.
Στο παρελθόν γίνεται καταφάνερο ότι το δεν θέλω ευθύνεται, θα αρχίσω με το μέλλον διότι είναι η εξειδίκευσή μου (έχω ντοκτορά):
Μέχρι χθες θεωρούσα τη δική μου ζωή πιο εύκολη, διότι δεν είχα ενοχές! Πράγματι, όλη μου την ζωή έπραττα το σωστό… ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΘΩ, ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ! Έπραττα το σωστό, από φόβο για το ενδεχόμενο (των τύψεων)! Το έπραττα δε, αναγκάζοντάς με να σηκώσω απείρως μεγαλύτερο από το αναλογούν βάρος, για να μην φτάσει ποτέ η ώρα να τις σηκώσω τις ενοχές (που τις έτρεμα)!
Ε, δεν είναι ευκολοκατανόητο; Οι ενοχές με κατάτρωγαν όλη μου την ζωή… ΚΑΙ, εγώ φίλε μου, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΟΦΕΛΟΣ!!!! Τουλάχιστον (αυτό αντιλήφθηκα εσχάτως) όσοι παπαρίστηκαν το απήλαυσαν!! Τις έκαναν τις μαλακίες τους ρε φίλε!!! Εγώ κουβαλώ ενοχές που δεν μου έδωσαν ποτέ, καμία στιγμή, κανένα όφελος! Δεν είπα δηλαδή ποτέ στον εαυτό μου «ξέρεις κάτι, ναι εντάξει είναι λάθος να αδιαφορώ όταν οι άλλοι πεινάνε, αλλά κι εγώ έχω ψυχή, και από την στιγμή που ακόμα μπορώ, θα σκάσω στο φαί! μικρή είναι η ζωή, φάε τώρα που μπορείς, αύριο μπορεί να μην ζεις ή να βρεθείς στη θέση του φτωχού!»
(Μετά από αυτήν μου τη διαπίστωση, η ζωή των άλλων στα μάτια μου έγινε παιχνιδάκι…)
ΤΣΑΜΠΑ, ΤΣΑΜΠΑ, ΤΣΑΜΠΑ παιδεύτηκα! Ό,τι προσπαθούσα να διασφαλίσω, αυτό έπαθα. Όλοι μας. ΟΧΙ επειδή ό,τι σκέφτεσαι το προκαλείς, αλλά γιατί κατά βάθος ΞΕΡΕΙΣ τι έρχεται! Το μέσα σου ξέρει αυτό που θα συμβεί, εσύ (ο άνθρωπος που σκέφτεται, κρίνει, αποφασίζει) δεν το θες, παλεύεις ΤΣΑΜΠΑ, αυτό τελικά έρχεται, και εσύ μένεις με την κούραση, πακέτο και τις ενοχές, και το μετάνιωμα, και την αυτό-κατηγόρια, που τελικά σε αφήνουν ένα ρημαδο-απολειφάδι.
(Η ιστορία πάει όπου είναι να πάει, θες δεν θες θα πάει. Είτε θα σε σύρει από τα μαλλιά για να το κάνεις, είτε θα το κάνεις ηθελημένα και θα αληθινά ζεις..)
Το ζητούμενο: Σήμερα έχω την άποψη ότι σωστό είναι αυτό που οι άλλοι έκαναν! Ασχέτως αν το έκαναν για λάθος λόγο, είναι το σωστό, γιατί:
1. Για να καταφέρει η ιστορία να φέρει τα αποτελέσματά της, χρησιμοποιεί εμάς, τους ανθρώπους. Δημιουργεί τις καταστάσεις γύρω μας με τρόπο τέτοιον ώστε να ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ να πράξουμε αυτά που την ιστορία βοηθούν να εξελιχθεί. Στην περίπτωση που κάποιος από εμάς ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ, η ιστορία έχει εναλλακτικές (άπειρες).
Αν εγώ πρέπει να κάνω κάτι κακό, και δεν το θέλω (καλά όλοι δεν το θέλουμε), αλλά (το σπάνιο) με κάποιον τρόπο καταφέρω να μην το πράξω, το κακό θα συμβεί… από άλλον.
Και θα μου πεις τώρα, εντάξει άμα το κάνει άλλος εμένα τι με νοιάζει; αφού δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα το κουβαλώ (είναι η σκέψη που με βοηθούσε να διαιωνίζω την παπαριά μου όλα μου τα χρόνια!) Εμ έλα που σε νοιάζει, αφού τα πράγματα που διακυβεύονται ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΕ ΑΦΟΡΟΥΝ! αλλιώς δεν θα είχες πρόβλημα να το πράξεις! Το κακό που είναι να συμβεί εσένα βάλλει! Σε αφορά! (Πχ χρειάζεται κάτι άσχημο να συμβεί στο παιδί σου, εσύ το σταμάτησες, δεν το έκανες, θα το φάει από αλλού! Το αποτέλεσμα είναι ότι το παιδί σου πάσχει. Δεν το γλίτωσες. Οπότε έχεις ΚΑΙ την κούραση, που γάμησες τον εαυτό σου για να μην τελικά το κάνει, έχεις ΚΑΙ τον πόνο, επειδή τελικά έγινε, έχεις ΚΑΙ τις ενοχές γιατί πάντα θα θεωρείς ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι καλύτερο για να το αποτρέψεις!)
Επίσης, η δεύτερη επιλογή που έχει το σύμπαν είναι ΠΑΝΤΑ χειρότερη/δυσκολότερη! Κάθε φορά, όταν χρειάζεται να συμβεί ένα πάθημα, το σύμπαν διαλέγει και στέλνει το πιο εύκολο από την φαρέτρα των επιλογών. Όσα ακολουθούν, κάθε επόμενο, είναι όλο και πιο δύσκολο.
2. Τα λάθη είναι εμπειρία. Νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος από τα λάθη του, επειδή συνεχώς τα ίδια (και τα ίδια, και τα ίδια) λάθη κάνει. Μα δεν είναι έτσι. Για να καταλήξει πρέπει να περάσει πολλά στάδια, και πολλές φορές ακριβώς από τα ίδια στάδια. Πίσω μπρος. Παράδειγμα. Πες ότι το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος να καταλάβει ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Και ζει φτώχεια. Πώς θα καταλάβει το ζητούμενο; ΕΥΛΟΓΑ θεωρεί ότι η δυστυχία του οφείλεται στην έλλειψη των χρημάτων. Πες τώρα ότι σε κάποια άλλη περίοδο της ζωή του έχει πολλά χρήματα, να κάνει ό,τι θέλει. Ούτε τότε θα το καταλάβει, γιατί; Θα τα χαλάει ΟΧΙ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ (με τρόπο δηλαδή που θα τον γέμιζε), εν ολίγοις θα τα σκορπάει ανούσια, που είναι κι αυτό ΑΠΟΛΥΤΑ ΛΟΓΙΚΟ, πρώτον διότι δεν γνωρίζει ρε φίλε πώς γίνεται κανείς ευτυχισμένος (αυτό είναι το ζητούμενο έτσι; ) και κατά δεύτερον διότι έχει άχτι! επειδή τόσα χρόνια δεν τα είχε! οπότε λογικά θα παπαριστεί. Κι ο λόγος που με την πρώτη δεν θα καταφέρει να δει ότι δεν ευθύνονται τα χρήματα για την ευτυχία/δυστυχία του, είναι γιατί ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ! Όσα χρήματα κι αν έχεις, όσο καιρό δεν ξέρεις τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, ανούσια θα τα σκορπάς, και ποτέ δεν θα σου είναι αρκετά. Και μετά από κάποια χρόνια έρχεται πάλι περίοδος φτώχειας, κοκ.. (Και ισχύει για όλα όσα πρέπει ο άνθρωπος να καταλάβει ζώντας.)
Δεν θα το συνεχίσω, είναι εύκολα (πλέον) κατανοητό ότι χρειάζεται τα στάδιά του ο άνθρωπος, είναι απαραίτητο να πάει από δω, να πάει από εκεί, να ξαναπεράσει τα ίδια, από τους ίδιους δρόμους, και μετά από άλλους, νέους, και μετά πάλι στα ίδια, για να καταφέρει τελικά να δει. Άλλος τρόπος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
(Εκκρεμεί η χρησιμότητα του να γνωρίζει ο άνθρωπος τα βασικά.)
Παρελθόν: Ο λόγος που δεν θέλει ο άνθρωπος να ξεσφίξει το μέσα του, είναι γιατί όταν το αφήνει λάσκα την πατάει!
Όλα τα συμβάντα που σε κάνουν να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, να τον κατηγορείς, να τον απαξιώνεις, είναι όσα τα έκανες ΑΣΚΕΦΤΑ! (λυτός από το λουρί).
Θέλω να δεις όμως κάτι, ακόμα κι αν με πλήρη συνείδηση οριοθέτησες τον εαυτό σου (το έκανες ηθελημένα μετά το βασικό σου πάθημα -και εξαιτίας του), ακόμα κι αν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου ΕΣΥ όριζες τι θα επιτρέψεις να σου συμβεί, ακόμα κι αν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου κατάφερνες να τιθασέψεις τα «πάθη» σου, υπήρχαν εκείνες οι μαγικές στιγμές (διάσπαρτες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου) που έκανες πράγματα άσκεφτα! Σου ξέφευγαν! Αλλά/και υπήρχαν εκείνες οι μαγικές στιγμές που τα «πάθη» σου σε κατέκλυζαν! οπότε και δεν μπορούσε λογική σκέψη να σταθεί! οπότε και δεν μπορούσες με τίποτα να σε κοντρολάρεις!
ΑΥΤΕΣ φίλε μου είναι η ζωή σου! Γι’ αυτές τις μαγικές στιγμές θα έπρεπε μόνο να καμαρώνεις! Όχι για όσα σπουδαία/άξια (στα μάτια σου) κατάφερες, οι στιγμές που δεν όριζες είναι ο δρόμος σου! Ό,τι ήρθες για να κάνεις. Και θα έπρεπε απόλυτα, ολοκληρωτικά να καμαρώνεις γιατί ήταν και παν-δύσκολα!
Πάμε ξανά στην ιστορία. Αυτό στο οποίο στοχεύει είναι το να γίνει ο άνθρωπος Άνθρωπος (χονδροειδώς να επέλθει συνειδητότητα).
Βρισκόμαστε λοιπόν στην (μοναδική, ύψιστη) καμπή εκείνη που ο άνθρωπος είναι πάτωμα (που πιο πάτωμα δεν πάει), «ποιες αξίες ρε αδελφέ, δεν τρώγονται», στο στάδιο το επονομαζόμενο σκουλήκι σερνάμενο. Και στόχος της ιστορίας είναι να τον κάνει να γίνει το ακριβώς αντίθετο!
Θυμήσου λίγο πώς ήταν η ζωή, και -λόγω αυτού- πώς ήταν ο άνθρωπος πριν το 2009. Σκέψου τώρα ότι σκοπός της ιστορίας ήταν αυτόν τον άνθρωπο, τον άνθρωπο του 2009, να τον κάνει συνειδητοποιημένο, άξιο, νοήμων, ισχυρό άνθρωπο. Και μάλιστα έπρεπε να καταφέρει να γίνει αυτή η άρδην αλλαγή σε ντε τε χρόνο. Αν ήσουν εσύ ο σεναριογράφος, τι συμβάντα θα επέλεγες να διαδραματιστούν ώστε/για να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Να πούμε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Το πόσο λάθος κρίνουμε τα λάθη (λάθη = πράξεις για τις οποίες δεν βρίσκουμε καμία λογική, καμία χρησιμότητα, που ό,τι αποτέλεσμα έφεραν, και σε όσους, ήταν κακό), είναι ο βασικότερος λόγος (κατασταλτικός) που δεν θέλει ο άνθρωπος να αφήσει έξω από τον έλεγχό του τη ζωή του. Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα την αυτοκτονία, επειδή πανεύκολα κρίνεται ως λάθος σαν πράξη.
Οι αυτοκτονίες (όπως και οι παππούδες που τρώγαν από τα σκουπίδια, όπως και οι άστεγοι, όπως και τα παιδάκια που κάηκαν στο μαγκάλι, όπως και ΟΛΑ τα ΑΔΙΚΑ, ΠΑΡΑΛΟΓΑ, ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ, που μέσα σ’ αυτά τα 6 χρόνια στην χώρα μας συνέβησαν) ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ! Πώς αλλιώς, με ποιον άλλον τρόπο, θα γινόταν αυτή η αδιανόητη αλλαγή;
Ερώτηση: Κάποιος δεν έπρεπε αυτά τα σκληρά, αχρείαστα, άδικα, πράγματα να τα πράξει; Και κάποιος άλλος να τα υποστεί;
Αν η αυτοκτονία ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ (και δη σπουδαιότατο) που πραγματώθηκε, σημαίνει ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ!
Την αυτοκτονία του άντρα της Μάρως την είδα ολοζώντανη. Είδα πόσο καιρό πάλευε μέσα του για να το αποτρέψει. Δεν ήθελε! Κανένας μας δεν θέλει να κάνουμε αυτό το παν-δύσκολο, αδιανόητο που θέλει το σενάριο να κάνουμε!
Το σύμπαν αναγκάζει φτιάχνοντας τις συνθήκες αδιέξοδες, κι έχει και για σύμμαχό του το μέσα σου να σε ωθεί, με όλη του την υπερδύναμη, να το κάνεις. Κι από την άλλη είσαι εσύ, ο απλός άνθρωπος, που δεν θέλεις! Δεν θέλεις ρε φίλε να αφήσεις τη γυναίκα σου, το παιδί σου, θέλεις να ζεις, να αγαπάς, να κάνεις όνειρα, να βλέπεις τον ήλιο, να παίζεις με τα κύματα, να περπατάς στην άμμο, να κάνεις έρωτα, να γεύεσαι γλυκό κρασί, να χύνεις ιδρώτα με την εργασία σου, να καταφέρνεις πράγματα, να νιώθεις καμάρι… Καλείται ο άνθρωπος τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, να απαρνηθεί… Και παρ' όλα αυτά το κάνει…
Πάντα, όλοι μας, χάνουμε. Που σημαίνει, πάντα, όλοι μας, κάνουμε αυτό που η ιστορία χρειάζεται για να εξελιχθεί. Δεν γίνεται να νικήσουμε τα θεριά: το σύμπαν που φτιάχνει τις συνθήκες τις αδιέξοδες, και το μέσα μας που όποτε εκείνο θέλει φουντώνει όποιο συναίσθημα εκείνο θέλει (τον φόβο, τον πόνο, τις ενοχές) για να μας κατακλύσει και να μην βλέπουμε τίποτα άλλο πέραν αυτού που εκείνο θέλει να δούμε.
Ο άνθρωπος ποτέ -και απολύτως φυσιολογικά- δεν θα το θέλει. Διότι δεν τον νοιάζει φίλε μου αν από την δική του αυτοκτονία αλλάξει η ανθρωπότητα!! Αυτός εις τους αιώνες θα προτιμά την αγκαλιά της γυναίκας του και να βλέπει την χαρωπή μούρη του παιδιού του!!
Και το σύμπαν, παρότι σκληρό, απόλυτο, άτεγκτο, απόλυτα μάς κατανοεί (το χαμόγελο αυτό το θεϊκό των ψυχών που μας κοιτούν από ψηλά: καταλαβαίνω τι περνάς, έχεις δίκιο που νιώθεις ότι δεν μπορείς, είμαι συνέχεια εδώ μαζί σου, σου στέλνω όλη μου την ενέργεια, θα τα καταφέρεις, μπορείς).
(Το μπορείς εννοώντας να αυτοκτονήσεις, όχι να διαφύγεις του σκοπού σου.)
Εύλογα το σύμπαν μας κατανοεί, παράλογη είναι η σιγουριά του, ότι μπορούμε και ότι θα τα καταφέρουμε..
Ποιες ψυχές ΕΠΕΛΕΞΑΝ να ζήσουν σήμερα
Η εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας δεν διαφέρει σε τίποτα από την εξέλιξη της ιστορίας του ατόμου.
Πάντα ο άνθρωπος ξεκινάει ως θεός! (με την έννοια της απόλυτης γνώσης, της απόλυτης δύναμης, της απόλυτης εναρμόνισης). Η πορεία εξελίσσεται σε κύκλο.
Λίγο καιρό πριν έγραψα ότι μου φαίνεται αδιανόητο ότι οι αλήθειες δεν είχαν ποτέ, από κανέναν γραφτεί!!! και είμαστε αναγκασμένοι να τις αναζητούμε μία ολόκληρη ζωή, κι ο καθένας μόνος του, και κάθε φορά από την αρχή!
Έχω διαβάσει άπειρη φιλοσοφία για να βρω το αληθινό. Και είχα τόσο μεγάλο κόλλημα διότι μέσα μου το έβλεπα καταφάνερα, αλλά έξω μου πουθενά. Και το θέμα ήταν ότι, επειδή δεν το έβλεπα πουθενά έξω μου, αμφισβητούσα το μέσα μου. Χρειαζόμουν ένα κατιτίς για επιβεβαίωση. Κάποιος να έχει κάτι δει, παρόμοιο με αυτό που εγώ έβλεπα. ΤΖΙΦΟΣ!
Ο λόγος; Δεν τα ήξερε κανείς! μέχρι σήμερα! Δεν θα μπορούσε να τα ξέρει! Μόνο εμείς μπορούμε να δούμε την αλήθεια! (Την ολόκληρη, όχι την μισή.)
Να πούμε πρώτα γιατί είναι λογικό που δεν έχει ποτέ γραφτεί. Στην αρχή του κύκλου, που οι άνθρωποι είναι θεοί, το αληθινό είναι καθεστηκυία τάξη! Δεδομένο κι αυτονόητο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γραφτεί για να μείνει ως παρακαταθήκη. Κατά τη διάρκεια που ο άνθρωπος ξεχνάει, δεν το καταλαβαίνει! Οπότε και δεν νοιάζεται να τα καταγράψει, για να τα βρει όοοοταν τα χρειαστεί. Κι όταν τελικά παίρνει χαμπάρι ότι έχει ξεχάσει μέχρι και το όνομά του, δεν ξέρει τίποτα!
Στο σημείο αυτό να πούμε ότι υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, ότι δηλαδή αυτό που σήμερα ζούμε έχει ξανασυμβεί. Νομίζουμε ότι δεν διαφέρει σε τίποτα το σήμερα πχ από τον μεσαίωνα. Θεωρούμε ότι πρόκειται κάθε φορά για μια νέα επανάληψη (φωτεινή εποχή ο χρυσός αιώνας του Περικλή, την ακολούθησε η τυραννία, σκοτεινή εποχή ο μεσαίωνας, τον ακολούθησε η αναγέννηση κοκ). Για να διαφανεί ότι η εντύπωση αυτή είναι εσφαλμένη θα χρησιμοποιήσω την εξελικτική διαδρομή της ιστορίας του ατόμου.
Όντως, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του το άτομο περνάει εποχές καλές, εποχές κακές, μετά ξανά καλές, μετά ξανά κακές, όμως όλες οι ενδιάμεσες είναι ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ που βοηθούν στην απόκτηση εμπειρίας, όπου από αυτήν και συγκρίνοντας θα καταλήξει να τελικά δει! Τα ενδιάμεσα στάδια διαφέρουν ΑΠΟΛΥΤΑ από τα άκρα. Διαφέρει απόλυτα η καλή ενδιάμεση κατάσταση από την πρώτη, την αρχική! Καμία καλή ενδιάμεση κατάσταση δεν συγκρίνεται με την θεϊκή που βρισκόταν το άτομο όταν γεννήθηκε. Ακριβώς αντίστοιχα, καμία κακή ενδιάμεση δεν συγκρίνεται με την μαύρη κατάσταση του απόλυτου σκότους που ζει στο κλείσιμο του κύκλου (και μέχρι να ξαναβρεί το φως του).
Και θα μου πεις πώς το ξέρεις ότι η σημερινή εποχή δεν είναι κι αυτή μία κακή, αλλά ενδιάμεση κατάσταση; (Ας αρχίσουμε έχοντας το ως δεδομένο. Αν, αφού ολοκληρωθεί, κάτι δεν κάθεται καλά, διέγραψε ολόκληρο τον συλλογισμό.)
Βρισκόμαστε λοιπόν στη χειρότερη καμπή της ανθρώπινης ιστορίας. Όπου όχι μόνο οι συνθήκες είναι οι χειρότερες, αλλά και ο άνθρωπος δεν ξέρει τίποτα! Βρισκόμαστε στην εποχή που το λάθος είναι καθεστηκυία τάξη. Το άθλιο έχει θρόνο. Το σκότος όλη την δύναμη (νικάει). Αυτές είναι οι συνθήκες, μέσα στις οποίες Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ καλείται να αντέξει να τα βιώσει όλα αυτά τα σύχρηστα, και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ καλείται να υπερβεί όλα τα ανθρώπινα που τον κατακλύζουν (τους φόβους, τον πόνο, τις ενοχές), ώστε να καταφέρει να ανακαλύψει ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, από το μείον του μηδενός, τα σωστά, ΚΑΙ να τα κάνει καθεστηκυία τάξη!!!!! ΚΑΙ δη ΑΜΕΣΑ!! Να μην μας πάρει ένας αιώνας, σε 6 χρόνια (ανθρώπινης ζωής) θέλει και να έχουμε νετάρει. Τι ζητάς ρε μάγκα μου! από τον άνθρωπο έτσι; Δεν καλούνται να τα κάνουν οι τιτάνες αυτά!!!
Αν προσθέσουμε και το ότι αναγκαστικά θα συμβεί ό,τι η ιστορία θέλει, διερωτήσου ΠΟΙΕΣ ΨΥΧΕΣ ΘΑ ΕΠΕΛΕΓΑΝ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΩΡΑ! Ποιες ψυχές επιλέγουν να ζήσουν στο τέλος/αρχή του κύκλου; Γνωρίζοντας και όλα αυτά που καλείται να πράξει, και το υπό ποιες συνθήκες (αδυσώπητες) καλείται να τα πράξει, και με τι εφόδια (το τίποτα!) να το φέρει εις πέρας!
Όσοι ζούνε σήμερα είναι οι πιο θεϊκές ψυχές!!! Και το σπουδαιότερο είναι ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ!!!! Μόνο όσοι μπορούν να το καταφέρουν επιλέγουν να ζήσουν στο τέλος/αρχή…
(Από πριν αρχίσω τον πρόλογο ήθελα να γράψω για τη ζωή που την έχεις καβάλα, αντί εκείνη να σε σέρνει. Όλα όσα έγραψα μέχρι στιγμής ήταν.. χρηστικά. Βοηθήματα για να το αναδείξουν.)
Τι σημαίνει έχεις καβάλα τη ζωή + μόνο τότε ζεις
Η Σπαρτιάτισσα που έχασε τα 4 παλικάρια της στη μάχη και στον αγγελιοφόρο είπε «εντάξει, αλλά κερδίσαμε;» είχε καβάλα τη ζωή και πήγαινε. Αν την είχε βάλει κάτω ο πόνος, πάλι τα ίδια θα πάθαινε, η πορεία της ζωής της ίδια θα ήταν, με μόνη διαφορά ότι για να τα κάνει/πάθει θα μαρτυρούσε! Επειδή δεν θα ήθελε να της συμβούν, αλλά και ταυτόχρονα επειδή αναγκαστικά έπρεπε να της συμβούν, θα την έπιανε η ζωή από τα μαλλιά και θα την έσερνε…
Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι είχαν καβάλα την ζωή. Αν τους είχε βάλει κάτω ο φόβος, πάλι θα πέθαιναν, και η ιστορία θα έβρισκε άλλους να πράξουν τα θεϊκά! κλπ.
Τα παραδείγματα αυτά είναι τα πλέον χαρακτηριστικά, διότι ο ένας είναι αυτός που πράττει κι ο άλλος αυτός που επωμίζεται, καθώς επίσης και επειδή αφορούν την χειρότερη εκδοχή των δύο αυτών περιπτώσεων, τον έναν η πράξη/επιλογή του τον έκανε να χάσει την ζωή του, και η άλλη επωμίστηκε το χειρότερο των χειροτέρων εκ των δεινών, να χάσει τα παιδιά της.
Θέλω λίγο να τα δεις σαν να είναι σήμερα.. ένας άνθρωπος κάνει μία επιλογή που σαν αποτέλεσμα έχει τον θάνατό του.. πώς θα την έβλεπαν τα μάτια σου, πώς θα έκρινες την πράξη του; Καθώς επίσης και μία μάνα χάνει ταυτόχρονα και τα τέσσερα παιδιά της… πώς θα το βίωνε.. πώς θα το έβλεπαν τα μάτια της σήμερα.
Πάμε ξανά στο τότε. Οι τριακόσιοι ΑΠΟΛΑΥΣΑΝ τον θάνατό τους!! Και η Σπαρτιάτισσα ΚΑΜΑΡΩΣΕ για τον θάνατο των παιδιών της!!
(Ταυτόχρονα όμως και) Οι τριακόσιοι είχαν και τον φόβο τους, δεν έφυγε ποτέ, απλά ένιωθαν ΚΑΙ την έκσταση, αυτή που ο αγώνας για το ιερό, άξιο, προκαλεί. Και η Σπαρτιάτισσα, είχε και τον πόνο της, δεν έφυγε ποτέ, απλά καμάρωνε για τα παλικάρια της που τίμησαν με τον θάνατό τους ολόκληρη την ύπαρξή τους...
Αφού δεις τη διαφορά, πήγαινε ξανά στο σήμερα και στη ζωή σου, και δες καθεμιά από τις πράξεις και κάθε συμβάν, που συντελέστηκε, ερήμην σου. Που δεν ερωτήθηκες, δεν έδωσες καμία άδεια. Αυτά είναι αντίστοιχα της πράξης του Λεωνίδα και του παθήματος της Σπαρτιάτισσας. Ο λόγος που ΔΕΝ αντίστοιχα απολαμβάνεις (αν είσαι αυτός που έπραξε) ή/και που δεν καμαρώνεις (αν είσαι αυτός που επωμίστηκε) είναι επειδή… ψάχνεις να βρεις το νόημα, τη λογική, τη χρησιμότητα, επειδή τα κρίνεις από το αποτέλεσμα που έφεραν, και σε όσους έφεραν.. Ο λόγος που δεν απολαμβάνεις/καμαρώνεις είναι γιατί τα θεωρείς λάθη!
….Αυτό είναι το τέλος, που είναι και η αρχή (καθότι ήταν η αρχική μου σκέψη), και που σημαίνει ότι ο πρόλογος έπεται, διαβάζεται μετά το κλείσιμο. Που λογικά αυτό συμβαίνει, διότι έκλεισα με το.. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! που για να το φέρεις (να καταφέρεις να απολαύσεις και να καμαρώσεις για τις πράξεις/παθήματά σου) πρέπει να πας στην αρχή.
