|
Articles by "Σχεδία"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σχεδία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
.
Το παιδικό σκίτσο που θα κερδίσει τις καρδιές της κριτικής επιτροπής θα κοσμήσει το εξώφυλλο του τεύχους Ιανουαρίου 2023 του ελληνικού περιοδικού δρόμου, ενώ οι είκοσι φιναλίστ θα δουν τα έργα τους να εκτίθενται στο σπίτι της «σχεδίας» (Σχεδία Home, Κολοκοτρώνη 56).
Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιουλίου-Αυγούστου (τεύχος #91), που θα βρίσκεται, εκτάκτως, από την Τετάρτη 7 Ιουλίου στους δρόμους της πόλης.
Ολόκληρα χωριά μετατρέπονται σε διάσπαρτους ξενώνες, φάρμες γίνονται εστίες μάθησης, ο αγροτουρισμός αποτελεί σανίδα σωτηρίας για την ύπαιθρο, προσφέροντας αυθεντικές εμπειρίες στους επισκέπτες. Στην Ιταλία, οι ίδιοι οι κάτοικοι επαναφέρουν στη ζωή ερειπωμένα ιστορικά χωριά, μετατρέποντάς τα σε ξενοδοχεία, τα οποία είναι διασκορπισμένα σε ένα ολόκληρο χωριό. Η υποδοχή του ξενοδοχείου μπορεί να στεγάζεται στο δημαρχείο του χωριού και τα δωμάτια πάνω από μία μεσαιωνική γέφυρα. «Σύμφωνα με την ευρέως διαδεδομένη στην Ελλάδα στρεβλή έννοια του αγροτουρισμού, αυτός αφορά την απλή, στεγνή διαμονή σε ένα παραδοσιακό κατάλυμα. Αν δεν συμμετέχεις ενεργά στα τοπικά δρώμενα, αν δεν συλλέξεις εμπειρίες από την τοπική κοινωνία, τη φύση και τον πολιτισμό, αυτό δεν είναι αγροτουρισμός», σημειώνει στη «σχεδία» η Ναταλί Δολόγλου, ερευνήτρια στο Μετσόβειο Κέντρο Διεπιστημονικής Έρευνας. Είναι τον φάκελο του αγροτουρισμού που ανοίγουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Οι αγροί της φιλοξενίας».
«Η πόλη υπό μετάλλαξη». Ένας κοινωνικός γεωγράφος καταρρίπτει τους μύθους που συνοδεύουν το Airbnb, εξηγεί πώς εξελίχθηκε σε μια άκρως ανταγωνιστική αγορά, πώς μεταλλάσσει την ανθρωπογεωγραφία του αστικού ιστού και πώς απειλεί με εκτοπισμό τους μόνιμους κατοίκους του, ενώ μας καλεί να στρέψουμε το βλέμμα μας σε καλές διεθνείς πρακτικές αντιμετώπισης του φαινομένου. «Αν η αυθεντικότητα των ελληνικών πόλεων και των γειτονιών τους έγκειται στην κοινωνική ανάμειξη, στην ποικιλομορφία, αυτά είναι που απειλούνται σήμερα μέσω του Airbnb», υπογραμμίζει ανάμεσα σε άλλα στη «σχεδία» ο Δημήτρης Μπαλαμπανίδης.
«Ο ακτιβισμός επί σκηνής». Ένας αγέραστος γίγαντας της έβδομης τέχνης θεωρεί αδιαχώριστη την υποκριτική από την ακτιβιστική του δράση, τα βάζει μα την άγνοια και την παραπλάνηση που κυριαρχούν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και βρίσκει την ελπίδα στα κινήματα των αυτόχθονων λαών. «Αν ο καθένας, μέσα από τη δική του εργασία, προβάλλει οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως ή να συμφωνηθεί ότι αποτελεί αλήθεια, αυτό θα αλλάξει τον κόσμο», σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο Τζέιμς Κρόμγουελ.
«Το σώμα του χρήματος». Από νύχια μέχρι τρίχες και μητρικό γάλα, μια σειρά από μέρη της υλικής μας υπόστασης καθίστανται υλικά προς πώληση στις σκοτεινές γωνιές του διαδικτύου και στη μαύρη αγορά. Τα πιο περιζήτητα όργανα, δε, στη μαύρη αγορά είναι τα νεφρά, λόγω της αυξανόμενης εμφάνισης των «νόσων της ευμάρειας», που σχετίζονται άμεσα με τον δυτικό τρόπο ζωής, όπως ο διαβήτης και η αρτηριακή πίεση
«Τα κύματα στην τάξη». Τρεις εκπαιδευτικοί μας ταξιδεύουν στις αίθουσες της ελευθερίας, της ξεγνοιασιάς και της συμπερίληψης, σε ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου. «Η πλειοψηφία των παιδιών έχει όνειρα. Επιθυμούν να σπουδάσουν και να γνωρίσουν καινούρια μέρη και ανθρώπους. Την Τήλο, όμως, δεν την αλλάζουν με τίποτα», μας εξηγούν οι δασκάλες Σοφία Γλαρού, Αντιγόνη Παπακωνσταντίνου και Βασιλεία Ψυχογυιού.
«Τόλμη και χορογραφία». Ένα δρώμενο αποκαλύπτει το ανέφικτο της δραπέτευσης από την παρουσία των καμερών στην Κίνα, όπου οι μηχανισμοί επιτήρησης περιλαμβάνουν έως και λογισμικό εντοπισμού. Μάλιστα, στην αχανή ασιατική χώρα, οι κάμερες παρακολούθησης ταυτοποιούν κάθε άτομο που περνάει από το φακό, χάρη στη διασύνδεσή τους με όλα τα κρατικά αρχεία.
«Ο χορός των ορέων». Το πιο ορεινό φεστιβάλ του τόπου μας, εκείνο στη Βωβούσα, ένα φιλόξενο χωριό στο ανατολικό Ζαγόρι, δίνει αέρα βιωσιμότητας στην έννοια της διαμαρτυρίας, ενώ συνδέει τον πολιτισμό και την τοπική παράδοση με τη φύση και την αλληλεγγύη. «Θέλαμε να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στη δημιουργία ενός δεύτερου φράγματος με δημιουργικό τρόπο, ώστε η διαμαρτυρία να ταυτιστεί με την αειφορία», επισημαίνει ο εμπνευστής του Φεστιβάλ της Βωβούσας Καμίλο Νόλλας. Τα εργαστήρια στο φετινό φεστιβάλ περιλαμβάνουν από χαρακτική και βοτανολογία μέχρι χορό και εξερεύνηση με θέμα το κατράμι, ενώ το παρών θα δώσει και το «σχεδία αρτ».
«Οι σελίδες στα αμπάρια μας». Τηρώντας απαρέγκλιτα τη βιβλιοφιλική παράδοση, σας καλούμε και τούτο το καλοκαίρι σε μια βουτιά στις θάλασσες της γνώσης.
Ακόμη, ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», θαυμάζει τον Μπαχάτι που διδάσκει μπαλίτσα. Ο φωτογράφος Λεωνίδας Δημακόπουλος και ο φωτορεπόρτερ Ορέστης Παναγιώτου μιλούν για μια φιλία που κρατάει 30 χρόνια. Ο φακός του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφει απογευματινά στιγμιότυπα της πόλης, την ίδια στιγμή που μία συνταξιούχος εκπαιδευτικός περιδιαβαίνει την Ήπειρο των μεσαιωνικών μύθων, των βυζαντινών εκκλησιών και των κατοχικών ολοκαυτωμάτων, ενώ μας ετοιμάζει κεφτέδες με κουρκούτι Παράλληλα, σε ένα μεζεδοπωλείο στο κέντρο του Ηρακλείου, οι κρητικές συνταγές συναντούν την ιστορία του τόπου, αναβιώνοντας, συνάμα, μια πολιτιστική επανάσταση. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας» και, μέσα από μια μικρή αγγελία, μυούμαστε στα μυστικά του ψαρέματος.
Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Ιουλίου-Αυγούστου (τεύχος #91).
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η «Σχεδία» της επιθυμίας για ζωή
Ανακαλύπτουμε τη χαμένη ερωτικότητα του χριστιανισμού, ιχνηλατούμε τις καθημερινές διαδρομές των ξεριζωμένων, είμαστε παρόντες στο τελευταίο γεύμα των θανατοποινιτών των αμερικανικών φυλακών, διαβάζουμε μια επιστολή που έστειλε ένας σπουδαίος συγγραφέας στον ίδιο του τον εαυτό, βιώνουμε μια σιωπηλή δικαίωση, βγαίνουμε για μπαρότσαρκα συντροφιά με μία γάτα, ξεφυλλίζουμε το ημερολόγιο ενός πωλητή του ελληνικού περιοδικού δρόμου.
Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Απριλίου 2017 (τεύχος #47).
Από την Τετάρτη 29 Μαρτίου στους δρόμους της πόλης.
Ανακαλύπτουμε τη χαμένη ερωτικότητα του χριστιανισμού, ιχνηλατούμε τις καθημερινές διαδρομές των ξεριζωμένων, είμαστε παρόντες στο τελευταίο γεύμα των θανατοποινιτών των αμερικανικών φυλακών, διαβάζουμε μια επιστολή που έστειλε ένας σπουδαίος συγγραφέας στον ίδιο του τον εαυτό, βιώνουμε μια σιωπηλή δικαίωση, βγαίνουμε για μπαρότσαρκα συντροφιά με μία γάτα, ξεφυλλίζουμε το ημερολόγιο ενός πωλητή του ελληνικού περιοδικού δρόμου.
Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Απριλίου 2017 (τεύχος #47).
Από την Τετάρτη 29 Μαρτίου στους δρόμους της πόλης.
Την ανάγκη για έναν χριστιανισμό που θα επανασυνδεθεί με τη χαμένη του ερωτικότητα και την επιθυμία για ζωή, επισημαίνει στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο ΑΠΘ κ. Χρυσόστομος Σταμούλης. «Η ποιότητα ενός πολιτισμού δεν μπορεί παρά να μετριέται από τη στάση που αυτός κρατά απέναντι στον έρωτα και το θάνατο. Η στάση της ορθόδοξης θεολογίας αλλά και της Εκκλησίας απέναντι στα θεμελιακά θέματα του έρωτα, της σεξουαλικότητας, της επιθυμίας και των ηδονών αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της Ορθοδοξίας», σημειώνει. «Ο Χριστός είναι ο μέγας ερωτικός» είναι ο τίτλος της πραγματικά ενδιαφέρουσας συνέντευξης.
Ο σπουδαίος βρετανός συγγραφέας Νιλ Γκάιμαν στέλνει γράμμα στον νεότερο εαυτό του, μιλώντας για έναν έφηβο πανκ, τον «Doctor Whο», αλλά και για την καλύτερη συμβουλή που του έδωσε κάποτε ο Στίβεν Κινγκ, την οποία τελικά αγνόησε. «Ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας, αλλά αυτό έμοιαζε τελείως αδύνατο, σαν να είναι κανείς αόρατος ή να έχει υπερφυσικές δυνάμεις», υπογραμμίζει.
«Κάθε “κλικ” σε στοιχειώνει». Ένα μοναδικό βιβλίο με τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Τον ξεριζωμένο, τον πρόσφυγα, που έχει πάψει να έχει προσωπικό όνομα. Είναι το οδοιπορικό των προσφύγων και τις καθημερινές στιγμές από στρατόπεδα και τα προσωρινά καταλύματα που καταγράφουν σε αυτό 11 φωτογράφοι, για να μην μπορεί κανείς να πει «μα δεν ήξερα». Ανάμεσά τους και ο Μενέλεαος Μυρίλλας. «Το ότι διαλέγω πλευρά σε αυτήν την καταγραφή μπορεί να υπονομεύει τα “διαπιστευτήριά” μου ως φωτορεπόρτερ, αλλά νιώθω ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο», τονίζει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία».
«Το έσχατο δείπνο». Με ρίζες στη θρησκεία, τις δεισιδαιμονίες και το αίσθημα της συμπόνιας, το τελευταίο γεύμα των κρατουμένων στις πτέρυγες μελλοθανάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες χρονολογείται όσο και η ίδια η θανατική ποινή. Ο Νεοζηλανδός Χένρι Χάργκριβς, φωτογραφίζοντας το τελευταίο πιάτο φαγητό πριν από την εκτέλεση, προσπαθεί να αναδείξει την ανθρώπινη διάσταση των θανατοποινιτών, αναζωπυρώνοντας, παράλληλα, τη συζήτηση για τη θανατική ποινή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. «Διαβάζοντας τις παραγγελίες τους, στο μυαλό μου έγιναν άνθρωποι, όχι απλώς στατιστικές», επισημαίνει.
«Μια σιωπηλή δικαίωση». Δύο πωλητές της «σχεδίας» παρευρίσκονται στη δημοσιογραφική πρεμιέρα μιας θεατρικής παράστασης και μας μεταφέρουν τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους. «Κάνω μια δουλειά στο δρόμο. Μέσα σε μια καθημερινότητα – χωνευτήρι αλλοτρίωσης, έντασης και ταχύτητας. Κυνηγάω δεν ξέρω τι. Χρειάζομαι κάτι να με ξεπερνάει. Κάτι που να συγχωρεί, να γαληνεύει και να καλλιεργεί την αθωότητα μέσα μου, ώστε να μπορώ ν’ απολαμβάνω τη μεγαλοσύνη του κόσμου. Και νιώθω ευγνώμων. Αυτά και άλλα σκέφτηκα με αφορμή την παράσταση αυτή», γράφει ένας εξ αυτών.
«Μπαρότσαρκα με μια γάτα». Στην Ιαπωνία, για να καταπολεμηθεί το αίσθημα μοναξιάς που ταλανίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, λειτουργούν καφέ-μπαρ στα οποία οι πελάτες μπορούν να πιουν το ποτό τους, χαϊδεύοντας και παίζοντας με μια από τις γάτες του μαγαζιού που έχουν νοικιάσει. Οι εργαζόμενες γάτες, μάλιστα, υπόκεινται σε αυστηρούς υγειονομικούς ελέγχους, ενώ, υπό τις πιέσεις φιλοζωικών οργανώσεων, τους αναγνωρίστηκαν και εργασιακά δικαιώματα.
«Ημερολόγιο πόλης». Σελίδες από το σημειωματάριο ενός ανθρώπου που εδώ και λίγους μήνες είναι στο δίκτυο των πωλητών της «σχεδίας». «Όλοι για όλους(...). Και εσείς είστε εξαίρετοι. Για τη δύναμη και την αντοχή σας να στέκεστε κόντρα στους χαλεπούς καιρούς μας», γράφει, μεταξύ άλλων, για τη συναλλαγή και τα λόγια που του είχε πει έναν παλαίμαχος δημοσιογράφος, σε ένα πόστο του κέντρου της πόλης.
Ακόμη, επιστρέφουμε στη δεκαετία του ’80 μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, και καταγράφουμε τα τελευταία νέα της «σχεδίας» στο τακτικό μας ημερολόγιό. Ο Θοδωρής Γκέκας και ο Γιώργος Πιτσούλης μιλούν για μια φιλία που ξεκίνησε με αφορμή το κοινό τους πάθος για τις μηχανές. Ο Γιώργος Μπαζίνας παρουσιάζει έναν οδηγό επιβίωσης για το επίγειο ταξίδι μας, για μια διαδρομή που βρίθει από παγίδες και αρπακτικά που καιροφυλακτούν. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανές εικόνες από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, Ο Μιράμπελης Ζάλαπας αποκαλύπτει πώς το επόμενο Survivor θα γίνει στα οροπέδια του Περού ή σε ένα παράρτημα του ΙΚΑ, ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα ζεστό κουτούκι με γεύσεις «της μαμάς» στο Κουκάκι, ενώ δοκιμάζουμε Bo Luc Lac από έναν Βιετναμέζο «άνθρωπο της βάρκας»,.
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #47 της «σχεδίας» (Απρίλιος 2017), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).
Ο σπουδαίος βρετανός συγγραφέας Νιλ Γκάιμαν στέλνει γράμμα στον νεότερο εαυτό του, μιλώντας για έναν έφηβο πανκ, τον «Doctor Whο», αλλά και για την καλύτερη συμβουλή που του έδωσε κάποτε ο Στίβεν Κινγκ, την οποία τελικά αγνόησε. «Ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας, αλλά αυτό έμοιαζε τελείως αδύνατο, σαν να είναι κανείς αόρατος ή να έχει υπερφυσικές δυνάμεις», υπογραμμίζει.
«Κάθε “κλικ” σε στοιχειώνει». Ένα μοναδικό βιβλίο με τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Τον ξεριζωμένο, τον πρόσφυγα, που έχει πάψει να έχει προσωπικό όνομα. Είναι το οδοιπορικό των προσφύγων και τις καθημερινές στιγμές από στρατόπεδα και τα προσωρινά καταλύματα που καταγράφουν σε αυτό 11 φωτογράφοι, για να μην μπορεί κανείς να πει «μα δεν ήξερα». Ανάμεσά τους και ο Μενέλεαος Μυρίλλας. «Το ότι διαλέγω πλευρά σε αυτήν την καταγραφή μπορεί να υπονομεύει τα “διαπιστευτήριά” μου ως φωτορεπόρτερ, αλλά νιώθω ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο», τονίζει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία».
«Το έσχατο δείπνο». Με ρίζες στη θρησκεία, τις δεισιδαιμονίες και το αίσθημα της συμπόνιας, το τελευταίο γεύμα των κρατουμένων στις πτέρυγες μελλοθανάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες χρονολογείται όσο και η ίδια η θανατική ποινή. Ο Νεοζηλανδός Χένρι Χάργκριβς, φωτογραφίζοντας το τελευταίο πιάτο φαγητό πριν από την εκτέλεση, προσπαθεί να αναδείξει την ανθρώπινη διάσταση των θανατοποινιτών, αναζωπυρώνοντας, παράλληλα, τη συζήτηση για τη θανατική ποινή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. «Διαβάζοντας τις παραγγελίες τους, στο μυαλό μου έγιναν άνθρωποι, όχι απλώς στατιστικές», επισημαίνει.
«Μια σιωπηλή δικαίωση». Δύο πωλητές της «σχεδίας» παρευρίσκονται στη δημοσιογραφική πρεμιέρα μιας θεατρικής παράστασης και μας μεταφέρουν τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους. «Κάνω μια δουλειά στο δρόμο. Μέσα σε μια καθημερινότητα – χωνευτήρι αλλοτρίωσης, έντασης και ταχύτητας. Κυνηγάω δεν ξέρω τι. Χρειάζομαι κάτι να με ξεπερνάει. Κάτι που να συγχωρεί, να γαληνεύει και να καλλιεργεί την αθωότητα μέσα μου, ώστε να μπορώ ν’ απολαμβάνω τη μεγαλοσύνη του κόσμου. Και νιώθω ευγνώμων. Αυτά και άλλα σκέφτηκα με αφορμή την παράσταση αυτή», γράφει ένας εξ αυτών.
«Μπαρότσαρκα με μια γάτα». Στην Ιαπωνία, για να καταπολεμηθεί το αίσθημα μοναξιάς που ταλανίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, λειτουργούν καφέ-μπαρ στα οποία οι πελάτες μπορούν να πιουν το ποτό τους, χαϊδεύοντας και παίζοντας με μια από τις γάτες του μαγαζιού που έχουν νοικιάσει. Οι εργαζόμενες γάτες, μάλιστα, υπόκεινται σε αυστηρούς υγειονομικούς ελέγχους, ενώ, υπό τις πιέσεις φιλοζωικών οργανώσεων, τους αναγνωρίστηκαν και εργασιακά δικαιώματα.
«Ημερολόγιο πόλης». Σελίδες από το σημειωματάριο ενός ανθρώπου που εδώ και λίγους μήνες είναι στο δίκτυο των πωλητών της «σχεδίας». «Όλοι για όλους(...). Και εσείς είστε εξαίρετοι. Για τη δύναμη και την αντοχή σας να στέκεστε κόντρα στους χαλεπούς καιρούς μας», γράφει, μεταξύ άλλων, για τη συναλλαγή και τα λόγια που του είχε πει έναν παλαίμαχος δημοσιογράφος, σε ένα πόστο του κέντρου της πόλης.
Ακόμη, επιστρέφουμε στη δεκαετία του ’80 μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, και καταγράφουμε τα τελευταία νέα της «σχεδίας» στο τακτικό μας ημερολόγιό. Ο Θοδωρής Γκέκας και ο Γιώργος Πιτσούλης μιλούν για μια φιλία που ξεκίνησε με αφορμή το κοινό τους πάθος για τις μηχανές. Ο Γιώργος Μπαζίνας παρουσιάζει έναν οδηγό επιβίωσης για το επίγειο ταξίδι μας, για μια διαδρομή που βρίθει από παγίδες και αρπακτικά που καιροφυλακτούν. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανές εικόνες από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, Ο Μιράμπελης Ζάλαπας αποκαλύπτει πώς το επόμενο Survivor θα γίνει στα οροπέδια του Περού ή σε ένα παράρτημα του ΙΚΑ, ενώ κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα ζεστό κουτούκι με γεύσεις «της μαμάς» στο Κουκάκι, ενώ δοκιμάζουμε Bo Luc Lac από έναν Βιετναμέζο «άνθρωπο της βάρκας»,.
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #47 της «σχεδίας» (Απρίλιος 2017), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«112 εφημερίδες δρόμου, 41 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)