Articles by "Φωτόπουλος"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φωτόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ο πολιτικός φιλόσοφος Τάκης Φωτόπουλος ήταν προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στη διαδικτυακή εκπομπή Take the money & run στις 18/6/2016.
Σύμφωνα με τον κο Φωτόπουλο το Brexit είναι κρίσιμο και αυτό φαίνεται από τον πανικό της κυρίαρχης ελίτ  όπως εκδηλώθηκε π.χ. από τις δηλώσεις του Τούσκ σχετικά με τον κίνδυνο που διατρέχει ο Δυτικός πολιτισμός. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ο ρόλος του Τουσκ ως πρώην πρωθυπουργού της Πολωνίας που συμμετείχε άμεσα στην οργάνωση του πραξικοπήματος της Ουκρανίας και είναι μέλος της Υπερεθνικής Ελίτ.



Ο Σόιμπλε, από την άλλη, δηλώνει ότι το Brexit θα λειτουργήσει ως ντόμινο δηλαδή οι λαοί θα αρχίσουν να ζητάνε δημοψηφίσματα ενώ κάποιοι από τους λαούς είναι ήδη έτοιμοι για κάτι τέτοιο όπως είναι π.χ. η Αυστρία που για μερικές χιλιάδες αμφισβητούμενους ψήφους έχασε ο αντιπαγκοσμιοποιητής υποψήφιος ενώ το 90% των ψήφων του προέρχονταν από την εργατική χειρωνακτική τάξη.

Ο κος Φωτόπουλος αναρωτιέται οι «αριστεροί» ποια κοινωνική τάξη υποστηρίζουν; Η εργατική τάξη στην Αυστρία υποστηρίζει τον αντιπαγκοσμιοποιητή υποψήφιο, η εργατική τάξη στη Βρετανία μετακομίζει μαζικά από το Εργατικό κόμμα στοUKIP, η εργατική τάξη μετακομίζει μαζικά στη Λεπέν και έχει μείνει η ψευτοαριστερά σε όλες αυτές τις χώρες να είναι ο κύριος υποστηρικτής της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης  εκφράζοντας αυτούς που βολεύονται από την παγκοσμιοποίηση.

Φοβούνται το Brexit γιατί έτσι διαλύεται το «μαγαζί» της ΕΕ και αυτό αποτελεί τρομερό κτύπημα για την Υπερεθνική Ελίτ γιατί η ιδέα της ΕΕ ήταν να ενωθούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης σε μια οικονομική και πολιτική ένωση, η οποία θα μπορούσε να περάσει όλη τη γραμμή της παγκοσμιοποίησης όπως εξελίχθηκε μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ γιατί αρχικά ήταν άλλη.Μετά το Μάαστριχτ, η ΕΕ έγινε ο εκφραστής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αποτελεί δομική αλλαγή του συστήματος.

Η παγκοσμιοποίηση έγινε γιατί ανοίχτηκαν οι αγορές, άτυπα στην αρχή, εξαιτίας των πολυεθνικών. Η ταχεία εξάπλωση των πολυεθνικών στο τέλος της δεκαετίας 1970-1980 επέβαλλε να γίνουν οι θεσμικές αλλαγές που πέρασαν πρώτα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά της Λισσαβόνας. Οι αλλαγές αυτές συνοψίζονται στο άνοιγμα των τεσσάρων αγορών: κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών.

Η ΕΕ αποτελεί ένα απαραίτητο βήμα για να προχωρήσει η ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης. Η ολοκλήρωση θα γίνει, εάν καταψηφισθεί το Brexit, προχωρώντας στις διαπραγματεύσεις για τη διατλαντική συνθήκη οπότε θα δούμε ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της νομοθεσίας της ΕΕ. Θα γίνει μία ενιαία  αγορά ΕΕ- Αμερικής και θα πραγματοποιηθούν οι χειρότερες νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις όσον αφορά τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Έχει ήδη γίνει η συμφωνία που ενώνει τις χώρες του Ειρηνικού με τις χώρες της Βόρειας Αμερικής. Αυτά όλα θα ενοποιηθούν σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Εάν όμως το Brexit περάσει τότε όλο αυτό το σχέδιο θα πάει κατά διαόλου γι’αυτό είναι κρίσιμο και για την Ελλάδα που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν έχει αναπτυχθεί κίνημα κατά της ΕΕ και αυτό αποτελεί τρομακτική και εγκληματική ευθύνη της Αριστεράς που παίζει τον ρόλο του νεροκουβαλητή της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την εγκληματική του συμπεριφορά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ξεπουλά όλο τον κοινωνικό πλούτο για εκατό χρόνια κάτι που δεν μπορεί να ανατραπεί σε αντίθεση με όλα τα άλλα μέτρα. Βγαίνουν θρασύτατα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και λένε ότι δεν μας πείραξε η Τουρκοκρατία και θα μας πειράξουν εκατό χρόνια; Αυτό και μόνο αποδεικνύει τι εγκληματίες είναι αυτοί οι άνθρωποι που εσκεμμένα «ξεχνάνε» ότι η Τουρκοκρατία δεν έγινε με την θέλησή μας ενώ την παραχώρηση του ελληνικού κοινωνικού πλούτου την έκαναν οικειοθελώς. Δεν έχουν ίχνος πολιτικής εντιμότητας, έπρεπε να έχουν παραιτηθεί. Είναι τέτοιοι αλητήριοι που εφαρμόζουν πιστά τα μέτρα και μόνο γι’αυτό θα έπρεπε να πάνε σε Ειδικό Δικαστήριο.


Το Brexit είναι κρίσιμο για την Ελλάδα γιατί έτσι μόνο μπορεί να κουνηθεί ο ελληνικός λαός, να καταλάβει τι γίνεται στην Ευρώπη και να φτιάξει λαϊκά μέτωπα για να απελευθερωθεί η χώρα από τον ζυγό γιατί ουσιαστικά είμαστε υπό κατοχή. Μία κατοχή που εξοντώνει τον ελληνικό λαό και ξεπουλά τον κοινωνικό πλούτο.

Ο κος Φωτόπουλος δήλωσε ότι είναι ανοησίες τα όσα δηλώνονται σχετικά με το ότι είναι φασίστες όσοι είναι κατά της ΕΕ και οι ανοησίες αυτές αποτελούν μέρος μίας συνειδητής διαστρέβλωσης που συγχέει τον παλαιό εθνικισμό με τον νέο.

Το παλαιοεθνικιστικό κίνημα ήταν αταξικό, όλοι ήταν ενωμένοι και μιλούσαν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Αντίθετα, το νεοεθνικιστικό κίνημα είναι έμμεσα ταξικό. Όταν βγαίνει η Λεπέν και μιλά για εθνικοποιήσεις, όταν μιλά ο Φάρατζ για αναστήλωση του κοινωνικού κράτους, όταν βγαίνουν οι Πολωνοί εθνικιστές και κάνουνε σχέδια σχετικά με το πώς θα αναστηλωθεί το κοινωνικό κράτος, τότε για ποια εθνικιστική δεξιά μιλάμε και για ποια αριστερά; Η αριστερά δεν θέτει τέτοια ζητήματα, τα αιτήματα που θέτει η Λεπέν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έθετε ούτε προεκλογικά. Ποιος είναι αριστερός, η Λεπέν ή ο Τσίπρας; Τουλάχιστον ο Σαρκοζί ομολόγησε ότι η άκρα αριστερά είναι η Λεπέν.

Τα νεοεθνικιστικά κινήματα με την παντελή χρεωκοπία της Αριστεράς και αφορά όλη την αριστερά όχι μόνο τις αστειότητες τύπου ΣΥΡΙΖΑ και Podemosείναι οι μόνοι εκφραστές των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos είναι τα τελευταία απολειφάδια της παγκοσμιοποιητικής αριστεράς. Αυτοί προέρχονται από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμε το οποίο δημιουργήθηκε για να διασπάσει το αντισυστημικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Το κίνημα αυτό ήταν κατά δεν υποστήριζε τη δημιουργία ενός διαφορετικού κόσμου εντός της παγκοσμιοποίησης. Αυτά άρχισαν να τα συζητάνε στο Πόρτο Αλέγκρε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemosεκφράζουν τη δημιουργία ενός διαφορετικού κόσμου εντός και όχι κατά της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο αυτό που εκφράζουν είναι πλέον φθίνον σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, με άλλα λόγια δεν υπάρχει τέτοιο κίνημα της Αριστεράς που να έχει τέτοιο αντίκτυπο. Πάμε δηλαδή πίσω από τις εξελίξεις και όχι μπροστά όπως υποστηρίζουν οι Φίλης και Τσίπρας.

Στην Ελλάδα είχαμε μία επιπλέον ατυχία που είναι αυτή της μη ύπαρξης ενός νεοεθνικιστικού κινήματος το οποίο θα μπορούσε να εκφράζει τις τάσεις κατά της παγκοσμιοποίησης.  Την Χρυσή Αυγή μπόρεσαν να την καθηλώσουν και για έναν επιπλέον λόγο που είναι η ηγεσία της που περιλαμβάνει άτομα που ανοικτά είχαν δηλώσει ότι θαυμάζουν τους γερμανοτσολιάδες.

Η Ελλάδα αλλά και η Ισπανία για αντίστοιχους λόγους, επειδή είχαν περάσει και αυτοί από δικτατορία, κατέληξαν στους ψευτοαριστερούς τύπου Τσίπρα και Ιγκλέσιας.

Στην αντισυστημική αριστερά έχουμε στην Αγγλία το Socialist Workers Party το οποίο είχε παίξει άθλιο ρόλο και συμπλέει με την παγκοσμιοποίηση. Το SWP υποστηρίζει όλους τους εγκληματίες στη Συρία και αποτελεί όργανο της Υπερεθνικής Ελίτ. Οι ίδιες αδυναμίες παρατηρούνται και στην υπόλοιπη αντισυστημική αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Οι άλλοι λαοί μιλάνε για έξοδο από την ΕΕ και όχι για ρήξη και αποδέσμευση. Κάτι τέτοιο είτε αποτελεί συνειδητή παραπλάνηση είτε κάποιος δεν ξέρει τι λέει.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο συνεπές κόμμα κατά της ΕΕ αλλά λέει να ρίξουμε τον καπιταλισμό κτλ. Με άλλα λόγια να περιμένουμε να αυξήσει το ποσοστό του σε πενήντα χρόνια όταν θα έχουν πεθάνει οι μισοί Έλληνες. Είναι αστείο να υποστηρίζεται ότι θα επιτευχθεί κοινωνική απελευθέρωση πριν από την εθνική. Πρώτα αποκτάται η οικονομική και η εθνική κυριαρχία και μετά αποφασίζει δημοκρατικά ο λαός τι είδους διακυβέρνηση θα έχει.

Το ΜΕΚΕΑ (Λαϊκό Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση)επιδιώκει την ένωση του λαού, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές όλων αυτών που βλέπουν ότι το πρόβλημα είναι η εθνική και η οικονομική μας ανεξαρτησία έχοντας πρόγραμμα για οικονομική αυτοδυναμία χωρίς απομονωτισμό αλλά με συνεργασία με τους άλλους λαούς.

Εάν η Ελλάδα φύγει από το Ευρώ και όχι από την ΕΕ θα πρέπει να συνεχίσει να εφαρμόζει την συνθήκη του Μάαστριχτ που μιλά για ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, για συνέχιση εισαγωγών π.χ. αγροτικών προϊόντων κτλ. Πώς όμως η Ελλάδα θα ορθοποδήσει χωρίς παραγωγική δομή;

Ο κος Φωτόπουλος δήλωσε ότι αυτοί που δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα κατά της ΕΕ ξέρουν ότι εάν το κάνουν θα κοπούν από όλα τα ΜΜΕ. Ο μηχανισμός είναι ως εξής: όλα τα κανάλια λαμβάνουν επιχορηγήσεις από την ΕΕ υπό τον όρο ότι δεν θα φιλοξενήσουν ποτέ άτομα των οποίων οι ιδέες στρέφονται κατά της ΕΕ. Αυτό είναι γνωστό και το γνωρίζουν όλοι.

Αναφερόμενος στο Brexit δήλωσε ότι αυτό αποτελεί αναγκαία αλλά όχι επαρκή συνθήκη. Είναι θέμα του Βρετανικού λαού εάν θα προχωρήσει παραπέρα μετά από αυτά ή θα εφαρμόσει πολιτικές τύπου Μπόρις Τζόνσον οι οποίες υποστηρίζουν το άνοιγμα των αγορών χωρίς όμως δέσμευση από την ΕΕ.

Με το Brexit η ΕΕ θα γίνει στενότερη περιλαμβάνοντας αυτούς που είναι πιστοί στη γραμμή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τους άλλους όπως είναι η Ελλάδα θα τους βάλουν σε μία 2η ή 3η ζώνη. Αυτοί που θα μείνουν θα προχωρήσουν σε πλήρη πολιτική και οικονομική ενοποίηση όπου η Ελλάδα θα καταστεί πλήρως μία επαρχία.



Στην Ελλάδα, με την πλύση εγκεφάλου, έχουν δημιουργήσει σύγχυση στον κόσμο. Κάποιοι λένε ότι φταίει η διαφθορά, σάμπως η διαφθορά να γεννήθηκε τώρα ή ότι η διαφθορά δεν υπάρχει στις άλλες χώρες, Η άποψη αυτή είναι αστεία. Άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε καλούς ηγέτες. Ωστόσο, δεν είναι πάντα οι ηγέτες που καθορίζουν την ιστορία αλλά η ιστορία γεννά τους ηγέτες, τους δημιουργούν οι συνθήκες. Σήμερα δεν υπάρχουν οι συνθήκες γιατί δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία. Παλιά οι ηγέτες μπορούσαν κάτι να αποφασίσουν μέσα σε στενά, βέβαια, πλαίσια. Σήμερα ο κάθε Τσίπρας που αναλαμβάνει την εξουσία ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει γιατί εάν δεν το κάνει θα τον πετάξουν. Δεν θα αλλάξει τίποτα εάν φύγει ο Τσίπρας και έρθει ο Μητσοτάκης.

Η σύγχυση αυτή του λαού οδηγεί σε μοιρολατρεία ενώ υπάρχουν λύσεις όπως είναι η αυτοοργάνωση σε συνελεύσεις σε κάθε συνοικία. Εάν δεν δώσουμε λύσεις τότε θα μείνουμε παθητικοί αποδέκτες των συνεπειών των αλλαγών.

Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:



του ΤΑΚΗ  ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Περίληψη
Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εκτιμηθεί η πραγματική σημασία της συνάντησης του Τσίπρα με τον Πούτιν που, δυνητικά, ήταν μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα να ξεκινησει τις ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές που απαιτεί η σημερινή δραματική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Αυτή η ευκαιρία πήγε χαμένη από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα, χρησιμοποίησε την επίσκεψη ως ένα επικοινωνιακό μέσο, ενώ ο Τσίπρας δεν έγειρε καν το θέμα της σημερινής προσπάθειας από την Υπερεθνική Ελίτ να στραγγαλίσει την ελληνική οικονομία, μεχρι να αποδεχθεί η Κυβερνηση όλες τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που της επιβάλλονται ––παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη για να τις ανατρέψει.

Οι πραγματικές αιτίες της καταστροφής

Όπως προσπάθησα να δείξω στο παρελθόν,[1] η σημερινή, σχεδόν ολοκληρωτική, καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα, δεν ξεκίνησε το 2010, αλλά είχε τις ρίζες της στο 1981, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΕ. Ήταν τότε που η Ελλάδα ξεκίνησε τη διαδικασία εισόδου της στην παγίδα του χρέους, όπως είχα τονίσει σε ένα άρθρο εκείνη την εποχή, [2] ακόμη και αν το γεγονός αυτό δεν ήταν τότε τόσο ορατό. Ήταν δηλαδή τότε που η «σοσιαλιστική» πολιτική ελίτ του ΠΑΣΟΚ ήταν απασχολημένη στο να δημιουργήσει μια καταναλωτική κοινωνία και ένα υποτυπώδες κοινωνικό κράτος που θα στηρίζονταν στον εξωτερικό δανεισμό, καθώς οι πολιτικές ελίτ δεν ηθελαν να έρθουν σε σύγκρουση με τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες δεν ήταν πρόθυμες (όπως πάντα) να πληρώσουν φόρους. Έτσι, το 2010 ήταν απλά η χρονιά που η φούσκα έσκασε, στον απόηχο της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008-9, όταν έγινε ιδιαίτερα δύσκολος ο επανα-δανεισμός για να πληρώσει η Ελλάδα τα παλαιά δάνεια ––τα οποία πολλαπλασιάζονταν ιδιαίτερα μετά το 2001, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ φθηνότερος ύστερα από την ελληνική ένταξη στην Ευρωζώνη. Μέχρι την ένταξη της στην ΕΕ, η Ελλάδα είχε ένα σημαντικό βαθμό αυτοδυναμίας, αφού η προστατευόμενη γεωργία και βιομηχανία της ήταν σε θέση να καλύψουν ένα μεγάλο μέρος των ντόπιων αναγκών, ενώ οι εισπράξεις από τον τουρισμό, τη ναυτιλία και τα εμβάσματα από Έλληνες εργαζόμενους σε Γερμανία, Αυστραλία και αλλού, κάλυπταν πολλές από τις εισαγωγές που απαιτούνταν σε ξένα αγαθά.
Ως εκ τούτου, η τρέχουσα οικονομική καταστροφή στην Ελλάδα, με όλες τις τραγικές κοινωνικές συνέπειες της (μαζική ανεργία πάνω από το ήμισυ των νέων, σχεδόν το ένα τρίτο του ελληνικού λαού φτωχοποιημενο, χιλιάδες αυτοκτονίες και ούτω καθεξής), δεν οφείλεται στις αιτίες που συνήθως αποδίδονται σε αυτή από την «Αριστερά» (απεχθές χρέος, η διαφθορά των ελίτ, κ.λπ.). [3] Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τις παραπλανητικές “εξηγήσεις”, που δίνονται από αυτή την Αριστερά (όσο και τη Δεξιά), η πραγματική αιτία της σημερινής καταστροφής είναι η πλήρης ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέσα από την προσχώρησή της στην ΕΕ. Αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον πλήρη μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό και πολιτικό προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ. [4] Ο καταλύτης για την κρίση αυτή ήταν η ανεπίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας, η οποία, ωστόσο, δεν ήταν παρά η συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής δομής της, ως αποτέλεσμα του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που επιβάλλονται από την ΕΕ, μετά την είσοδο της Ελλάδας σε αυτή, το 1981. Δεν είναι συνεπώς περίεργο ότι τόσο η Αριστερά (εκτός από το ΚΚΕ), όσο και η Δεξιά –στην πραγματικότητα, το σύνολο του ελληνικού κατεστημένου– είναι πλήρως ενωμένες στο να μην αμφισβητήσουν την κύρια αιτία της σημερινής οικονομικής καταστροφής: την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ που εξέφραζε στην πραγματικότητα το δόγμα των νικητών του εμφυλίου πολέμου: «ανήκομεν εις την Δύσιν»!
Οι παραπλανητικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ
Έτσι, όπως έγραψα ένα χρόνο πριν από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, «σε αντίθεση με τις παραπλανητικές προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο ένα κράτος-μέλος της ΕΕ θα μπορούσε να αρνηθεί να εφαρμόσει τις πολιτικές που επιβάλλονται από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έχει δείξει η ιστορία με τους Μιτεράν, Λαφοντέν, Ολάντ, κοκ.., και είναι εξίσου αποπροσανατολιστικό να διακηρύσσει κανείς, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, πως, αν εκλεγεί στην εξουσία, θα ανατρέψει την καταστροφική νομοθεσία που επιβληθηκε από τη γνωστή «Τρόικα» (που αντιπροσωπεύει το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ)». [5] Ομως, αυτό ακριβώς συνέβη, όπως έδειξα σε πρόσφατο άρθρο μου, [6]   με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ.
Οι παραπάνω παραπλανητικές υποσχέσεις βασίζονταν στον μύθο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάποιο είδος εσφαλμένης ιδεολογίας, ή ένα δόγμα[7] που στηρίχτηκε από «κακούς» πολιτικούς όπως η Θάτσερ, η Μέρκελ, ο Μπλερ, κ.λπ. και αντίστοιχους «κακούς» οικονομολόγους (Μίλτον Φρήντμαν κ.α.). Ομως, ο νεοφιλελευθερισμός (ή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση) είναι, στην πραγματικότητα, συστημικό φαινόμενο που συνεπάγεται ότι η οικονομική ανάπτυξη των κρατών μελών της ΕΕ δεν στηρίζεται πια στην εσωτερική αγορά, αλλά, αντίθετα, στην εξωτερική αγορά (είτε μέσα στην ΕΕ, είτε έξω). Μία άλλη συνεπεια του ίδιου φαινομένου είναι ότι είναι οι Υπερεθνικές Επιχειρήσεις (πολυεθνικές επιχειρήσεις) που ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και το εμπόριο, και —μέσω της υπερεθνικής ελίτ—τους διεθνείς πολιτικούς, στρατιωτικούς και πολιτιστικούς θεσμούς. Έτσι, μόνο αν η Ευρω-αριστερά είχε καταλάβει την εξουσία ολόκληρης της ΕΕ και, στη συνέχεια, ανάγκαζε τις πολυεθνικές επιχειρήσεις με έδρα την ΕΕ να λειτουργούν αποκλειστικά μέσα σε αυτή ―επιβάλλοντας στην πορεία και αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων από άλλα οικονομικά μπλοκ (δηλαδή εκείνα της Άπω Ανατολής και της Αμερικής)― μόνο τότε θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να αδιαφορεί για το δικό της επίπεδο ανταγωνιστικότητας και να ζει κατόπιν στη νιρβάνα της Ευρω-Αριστεράς, σε μια παντοτινή ευτυχία. Στην πραγματικότητα όμως, η ΕΕ κινείται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, της περαιτέρω ενσωμάτωσης της στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) που ορίζεται από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση! Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ για μια Διατλαντική Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου (δηλαδή για τη Συνεργασία Διατλαντικού Εμπορίου και Επενδύσεων – Transatlantic Trade and Investment Partnership (ΤΤΙΡ))
Γιατί οι πολιτικές λιτότητας είναι μονόδρομος μέσα στην ΕΕ
Εάν, λοιπόν, δεχθούμε την υπόθεση ότι οι ευρω-ελίτ δεν έχουν άλλη επιλογή από το να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, το επόμενο ερώτημα είναι πώς μπορεί να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας: είτε με την αλλαγή των σχετικών τιμών, δηλαδή τη μείωση των τιμών των Ελληνικών προϊόντων σε σχέση με αυτά που παράγονται στο εξωτερικό, μέσα απο τη συμπίεση των μισθών και των ημερομισθίων, είτε με τη βελτίωση της παραγωγικότητας των ντόπιων παραγόμενων προϊόντων, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κόστους παραγωγής, χωρίς μείωση των πραγματικών μισθών και ημερομισθίων. Η αλλαγή των σχετικών τιμών με τον πρώτο τρόπο είναι η εύκολη λύση, αφού θα μπορούσε να εφαρμοστεί, σχεδόν με μια μονοκονδυλιά, σε περίπτωση που μια χώρα ελέγχει το δικό της νόμισμα. Η ίδια η Ελλάδα είχε επανειλημμένα καταφύγει σε πολιτικές υποτίμησης στη μεταπολεμική περίοδο για τη βελτίωση, προσωρινά, της ανταγωνιστικότητάς της. Ωστόσο, σε περίπτωση που μια χώρα δεν ελέγχει το νόμισμά της, (όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη), η μόνη άλλη επιλογή, δεδομένου του ιστορικά χαμηλού επιπέδου της παραγωγικότητας της εργασίας λόγω της έλλειψης επενδύσεων στην έρευνα και την ανάπτυξη, είναι αυτή που εφαρμόζεται σήμερα: Η πολιτική της συμπίεσης των μισθών και των ημερομισθίων, με την ελπίδα ότι θα μειωθεί ανάλογα το κόστος παραγωγής.
Έτσι, αν ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι τα άνισα επίπεδα της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας είναι αναπόφευκτα σε μια οικονομική ένωση όπως η ΕΕ, η οποία αποτελείται από χώρες με πολύ διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (αφού έχουν ιστορικά σχηματιστεί μέσα σε μια πολύ άνιση διαδικασία καπιταλιστικής ανάπτυξης), τότε μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα τα αίτια της κρίσης σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το γεγονός, δηλαδή, ότι μια χώρα της Ευρωζώνης, που αντιμετωπίζει πρόβλημα χαμηλής ανταγωνιστικότητας, δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (δηλαδή να μεταβάλει τις σχετικές τιμές της χωρίς την ανάγκη για την συμπίεση των εγχώριων μισθών και εισοδημάτων) δεν είναι η αιτία της κρίσης. Με άλλα λογια, οι σχετικές τιμές μπορεί πράγματι να είναι η αιτία μιας παρόμοιας κρίσης ανταγωνιστικότητας σε μια προηγμένη καπιταλιστική χώρα όπως η Γερμανία, αλλά όχι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η χαμηλή ανταγωνιστικότητα είναι ένα αναπτυξιακό πρόβλημα. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη είχε η ίδια οξύνει το αναπτυξιακό πρόβλημα, με την ουσιαστική διάλυση της παραγωγικής δομής της χώρας, καθως οι απροστάτευτοι πια βιομηχανικοί και αγροτικοί κλάδοι της που βρίσκονταν σε σχετικά στοιχειώδες επίπεδο ανάπτυξης, δεν ήταν σε θέση να ανταγωνιστούν τα εισαγόμενα εμπορεύματα, μετά το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η ενιαία αγορά της ΕΕ. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και μια ελληνική έξοδος από το ευρώ και υποτίμηση της δραχμής που θα επανεισαγόταν ως συνέπεια της, θα μπορούσε να έχει μόνο προσωρινά αποτελέσματα για την ελληνική ανταγωνιστικότητα, εκτός αν λάβει χώρα την ίδια στιγμή μια μαζική επένδυση στην παραγωγική δομή της. Όμως μια παρόμοια μαζική επένδυση όχι μόνο κάθε άλλο παρά εγγυημένη είναι σε μια διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, όπου οι επενδύσεις αυτές εξαρτώνται κυρίως από το πόσο ελκυστική είναι μια χώρα στις πολυεθνικές επιχειρήσεις (από την άποψη του χαμηλού κόστους παραγωγής, της χαμηλής εταιρικής φορολογίας, κ.λπ..), αλλά και αναγκαστικά θα είναι «αποσπασματική», δηλαδή δεν θα στοχεύει στην ανάπτυξη της παραγωγικής δομής της χώρας σαν ενιαίο σύνολο, αλλά απλά των κλάδων ή προϊόντων που ενδιαφέρουν το ξένο επενδυτικό κεφάλαιο.
Ωστόσο, παρά τις θεμελιώδεις διαφορές σχετικά με τις αιτίες της χαμηλής ανταγωνιστικότητας μεταξύ «Βορρά» και «Νότου» της ΕΕ, υιοθετήθηκε μια κοινή πολιτική για όλες τις χώρες ―μια πολιτική που, προφανώς, καθορίζεται από τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Βορρά. Έτσι, η ενιαία αγορά δεν σημαίνει την ενοποίηση των λαών, όπως την παρουσίασε η προπαγάνδα της ΕΕ, ούτε καν την ενοποίηση των κρατών, αλλά απλώς την ενοποίηση των ελεύθερων αγορών. «Ελεύθερες αγορές», όμως, σημαίνουν όχι μόνο το άνοιγμα των αγορών (δηλαδή την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, του κεφαλαίου και της εργασίας), αλλά και ανεξέλεγκτες αγορές –δηλαδή την εξάλειψη όλων των εμποδίων στην ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών και των μισθών, καθώς και του περιορισμού του ρόλου του Κράτους σχετικά με τον κοινωνικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια, η ενιαία αγορά σημαίνει την εξάλειψη κάθε κοινωνικού ελέγχου πάνω στις αγορές για την προστασία της εργασίας ή του περιβάλλοντος, δηλαδή την προστασία της ίδιας της κοινωνίας από τις αγορές, πράγμα που σημαίνει τον δραστικό περιορισμό της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας. Αυτή ήταν η ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζει το νέο θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ· δηλαδή ότι ο κρατικός έλεγχος της εγχώριας αγοράς του κάθε κράτους-μέλους (ο οποίος περιορίζεται δραστικά εντός της Ενιαίας Αγοράς όπως ορίστηκε το 1992) δεν αντικαταστάθηκε από ένα αντίστοιχο σύστημα διακρατικού κοινωνικού ελέγχου της Ευρωπαϊκής αγοράς, για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές, όπως ακόμη ονειρεύονται οι Κεϋνσιανοί, οι οποίοι ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί –ή προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται– ότι για να γίνει αυτό δυνατό σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία θα έπρεπε η Ευρώπη να κλείσει τα σύνορα της, ακόμη και για τις δικές της πολυεθνικές!. Συνοπτικά, οι νέοι θεσμοί μετά το Μάαστριχτ κλπ. αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση της ελευθερίας του οργανωμένου κεφαλαίου, του οποίου η συγκέντρωση διευκολύνεται με κάθε δυνατό τρόπο, και στην ελαχιστοποίηση της ελευθερίας της οργανωμένης εργασίας, ο συντονισμός της δράσης της οποίας περιορίζεται με κάθε δυνατό τρόπο, και κυρίως μέσα από την απειλή της ανεργίας.
Γιατι είναι αδύνατη η έξοδος από την καταστροφή μέσα στην ΕΕ
Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι είναι αδύνατο οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση (Δεξιά η «Αριστερή») να ξεκινήσει όλες εκείνες τις ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές που απαιτούνται για την έξοδο από την τρέχουσα οικονομική (και όχι μόνο!) καταστροφή, χωρίς μονομερή έξοδο από την ΕΕ, μαζί με ακύρωση του συνόλου του Χρέους (για το οποίο ο λαός δε ρωτήθηκε ποτέ άλλωστε), καθώς και την απόρριψη του συνόλου της νομοθεσίας που επιβλήθηκε από την Τρόικα (ή σημερα τους «θεσμούς», κατ’ ευφημισμόν). Και φυσικά παρόμοια κυβέρνηση μέσα στην ΕΕ δεν μπορεί να υιοθετήσει τις αναγκαίες ριζικές γεωστρατηγικές αλλαγές (μέχρι τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία σύνοδο των Υπ. Εξωτερικών!). Μόνο δηλαδή με την έξοδο από την ΕΕ η Ελλάδα θα μπορούσε να ανακτήσει την ελάχιστη απαιτούμενη οικονομική και εθνική κυριαρχία για μια στρατηγική Οικονομικής Αυτοδυναμίας, η οποία είναι αναγκαία προϋπόθεση για την οριστική έξοδο από την κρίση, μέσω της δημιουργίας μιας νέας παραγωγικής δομής που θα καλύπτει τις δικές της ανάγκες και όχι τις ανάγκες της διεθνούς αγοράς, όπως σήμερα! Η εναλλακτική «λύση» που προτάθηκε από την Ευρω-Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ,[8] σύμφωνα με την οποία τα εκατομμύρια των ανέργων και των φτωχών θα πρέπει να περιμένουν για μια αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, έτσι ώστε μια νέα πανευρωπαϊκή κυβέρνηση της αριστεράς να προχωρήσει τις «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις που προτείνονται από τους υποστηρικτές της, δεν είναι μόνο θεωρητικά αβάσιμη (εκτός εάν οι Ευρωπαϊκές Πολυεθνικές Εταιρείες αναγκάζονταν να δουλεύουν μόνο στην Ευρώπη!), αλλά και εντελώς αποπροσανατολιστική, καθώς οι υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες που απαιτούνται για μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι πιθανές στο οποιοδήποτε προβλεπτό μέλλον. Το γεγονός ότι όλα τα όργανα της ΕΕ ελέγχονται από μια συμπαγή πλειοψηφία συντηρητικών (συμπεριλαμβανομένων των τ. χωρών της Αν. Ευρώπης) και σοσιαλφιλελεύθερων (τύπου ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.), και ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αντί για την προσέλκυση «συμμάχων» στο εσωτερικό της ΕΕ στον αγώνα της ενάντια στις πολιτικές λιτότητας οπως περίμενε, απλά απομονώθηκε, ιδιαίτερα από τους «φυσικούς» της συμμάχους μεταξύ των περιφερειακών χωρών της ΕΕ, είναι άκρως ενδεικτικό! Ακόμη πιο ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι δεν έγινε ποτέ ούτε μια πανευρωπαϊκή απεργία μπροστά στη συστηματική και ολομέτωπη επίθεση των ελίτ ενάντια στην εργασία και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα όλα αυτά τα χρονια…
Είναι, επομένως, σαφές, ότι ακριβώς τη στιγμή αυτή που η Ελλάδα ουσιαστικά στραγγαλίζεται από τις ευρω-ελίτ, οι οποίες στερούν από τη χώρα την απαραίτητη ρευστότητα, μόνο η υιοθέτηση ριζοσπαστικών αλλαγών από την κυβέρνηση θα μπορούσε πραγματικά να βοηθήσει τον ελληνικό λαό. Αυτές οι ριζικές οικονομικές και γεωστρατηγικές αλλαγές πρέπει να στοχεύουν στην κυριαρχία και την οικονομική αυτοδυναμία, που ειναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε τη σημερινή κοινωνική και οικονομική καταστροφή. Έτσι, οι ριζικες οικονομικές αλλαγές προϋποθέτουν την άμεση έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, καθώς και από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και παρόμοιες οργανώσεις που έχουν στόχο την επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Επίσης, προϋποθέτουν τη μονομερή παύση κάθε περαιτέρω πληρωμής για το εξωτερικό χρέος, με βαση τη λογικη ότι ο Ελληνικός λαός ποτέ δεν ρωτήθηκε γι’αυτό. Επίσης, οι γεωστρατηγικές αλλαγές προϋποθέτουν την άμεση έξοδο από το ΝΑΤΟ και την παράλληλη αίτηση για ένταξη στην Ευρασιατική Ένωση, εφ ‘όσον η τελευταία αναπτυχθεί όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, προς μια πολιτική και οικονομική ένωση κυρίαρχων εθνών στο ίδιο περίπου επίπεδο ανάπτυξης. Σε μια τέτοια ένωση, τα κράτη θα είναι ελεύθερα να επιβάλλουν κοινωνικούς έλεγχους πάνω στις αγορές τους για το κεφάλαιο, την εργασία και τα βασικά προϊόντα, προκειμένου να προστατεύσουν τις ίδιες τις κοινωνίες (κυρίως την εργασία και το περιβάλλον) από τις αγορές, όπως είχε προτείνει ο Polanyi στο έργο του, πανω απο 70 χρονια πριν.[9] Φυσικά ο Polanyi θεωρητικοποιούσε τότε την ανάγκη μιας πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας ––η οποία ακόμη και τότε τελικά δεν ήταν εφικτή. Η ανάγκη αυτή, μαζί με τον Κεϋνσιανισμό, οδήγησαν τελικά σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατίας (που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τον σημερινό σοσιαλφιλελευθερισμό των τέως Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων) που αναγκαστικά όμως κατέρρευσε με την παγκοσμιοποίηση. Σήμερα επομένως μόνο η πολιτική και οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της ουσιαστικής Κατοχής από τη Νέα Διεθνή Τάξη, κάτω από την οποία ζούνε τα λαϊκά στρώματα, θύματα της παγκοσμιοποίησης, παντού. Το τι είδους κοινωνικο συστημα θα υιοθετήσουν οι λαοί τελικά δεν μπορεί να αποτελεί καν θέμα συζήτησης σήμερα, όπως δεν ήταν όταν ζούσαμε κάτω από τη στρατιωτική Κατοχή, και γι’αυτό συνενώθηκαν τότε όλα τα λαϊκά στρώματα σε ενα παλλαϊκό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης, το ΕΑΜ. Γι’ αυτό και σήμερα είναι πια ολοφάνερο ότι είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για δημιουργία ενός κινήματος «από τα κάτω», που οδηγεί στην ανάπτυξη ενός Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση,[10] με τους στόχους που περιγράφονται παραπάνω.
Ακόμη και η λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταλάβει ότι οι απαιτήσεις των «εταίρων» του για «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», στην πραγματικότητα, αναιρούν ακόμη και το ελάχιστο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής που υποσχέθηκε το κόμμα τους πριν από τις εκλογές, καθότι περιλαμβάνουν:
  • ιδιωτικοποιήσεις για να αποπληρωθούν οι δανειστές·
  • την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, έτσι ώστε να καθολικευτεί η Αμερικάνικη κουλτούρα (που τώρα είναι κουλτούρα της ΝΔΤ) του «σε προσλαμβάνω και σε απολύω κατά βούληση» (hire and fire culture)·
  • την αποτελεσματική αποδόμηση αυτού που είχε απομείνει από το κράτος πρόνοιας και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (συντάξεις, κ.λπ.), καθώς και του δημόσιου τομέα γενικά, μέσω της μαζικής συμπίεσης των κρατικών δαπανών, με στόχο να εξασφαλιστούν υγιή πλεονάσματα στο προϋπολογισμό (παλι για την αποπληρωμή των δανειστών) και ούτω καθεξής.
Γι’ αυτό και σήμερα λιγοστεύουν αυτοί που χάρη στη μαζική πλύση εγκεφάλου από όλα τα ΜΜΕ ακόμη πιστεύουν ότι η Ελλάδα έχει οποιαδήποτε άλλη επιλογή, αν δεν θέλει να δει τη συνέχιση των κατατροφικων πολιτικών τα τελευταία πέντε χρόνια (με κάποιες μικρές, συνήθως διακοσμητικές, βελτιώσεις), «στο διηνεκές» ––όπως το έθεσε ο ανεκδιήγητος υπουργός Οικονομικών, ο οποίος ήδη από την αρχή της κρίσης τρομοκρατούσε τον ελληνικό λαό για την …Βιβλική καταστροφή που θα σήμαινε ένα Grexit με παιδαριώδη «επιχειρήματα», που δεν θα χρησιμοποιούσε ούτε ένας πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών, αν δεν ήθελε ν’ απορριφθεί μετ’ επαίνων!
«Ανήκομεν εις την Δύσιν»: το νέο δόγμα της «Αριστεράς»
Τα παραπάνω εξηγούν το γιατί, δυνητικά, η επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα, (ο οποίος συνοδευόταν από την ηγεσία της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του που υποτίθεται ότι είναι πιο ριζοσπαστική στο θέμα της ΕΕ), ήταν μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα να λάβει τα δραστικά μέτρα που απαιτεί αυτή η δραματική στιγμή στην ελληνική ιστορία. Αυτό το ήξεραν βέβαια οι εταίροι μας και παρόλο το γεγονός ότι εμπιστεύονταν την «αριστερή» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα διανοείτο καν να αποκλίνει ποτέ από το αστικό δόγμα που καθιέρωσε η μετεμφυλιακή εποχή του «Ανήκουμε στη Δύση», εντούτοις ανησυχούσαν για κάποιο πιθανό «ατύχημα» λόγω της λαϊκής πίεσης––κάτι που θα μπορούσε βεβαια να λειτουργήσει ως φάρος ελπίδας για το εκατομμύρια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη και πέρα ​​από αυτή. Έτσι, όχι μονο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Υ/Ε, αλλά και τα μαντρόσκυλα της ΕΕ (ή γκάουλαϊτερ) όπως ο Μάρτιν Σουλτς, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έστελναν απανωτά προειδοποιητικά μηνύματα στον Τσίπρα, σε περίπτωση που επιχειρούσε οποιαδήποτε απόκλιση (ακόμη και την πιο ήπια) από την επίσημη γραμμή, βάζοντάς του το δίλημμα, που πονάει αυτόν και όλη την ηγεσία, αν θέλουν να είναι κυβερνητικό κόμμα ή απλά ένα περιθωριακό κόμμα όπως ήταν μέχρι πριν δυο χρόνια. Φυσικά στο τέλος όλα έγιναν σύμφωνα με το προσχεδιασμένο επικοινωνιακό παιχνίδι, δεδομένου ότι ο Τσίπρας δεν ζήτησε καν ρωσική οικονομική βοήθεια, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Πούτιν προς αποφυγή παρεξηγήσεων![11] Ακόμη και η συμπαθούσα τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», ο Γκάρντιαν, βγήκε την επόμενη και έλεγε την αλήθεια, που κρύφτηκε επιμελώς από τους Έλληνες, ότι «παρόλα τα θερμά λόγια δεν φαίνεται ότι έγιναν οποιεσδήποτε σημαντικές νέες συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών[12]. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ο ίδιος ο γνωστός γκαουλάιτερ Σουλτς εξέφρασε την ικανοποίηση του για τα αποτελέσματα της επίσκεψης Τσίπρα στη Μόσχα, αφού αυτό που ζητούσε επίμονα, να μην πάρει χρήματα από τη Ρωσία η Ελλάδα, το εφάρμοσε ασυζητητί ο Τσίπρας! Και φυσικά τα λογύδρια του ίδιου ότι είναι κατά των κυρώσεων κ.λπ. θα ήταν εντελώς αφελείς οι Ρώσοι να τα πιστέψουν, όταν τα ίδια έλεγε ο Τσίπρας όσο και ο επίσης ανεκδιήγητος Υπουργός του των Εξωτερικών, που κατόπιν, «σαν καλό παιδί» (δικός του χαρακτηρισμός) πήγε και ψήφισε τις κυρώσεις. Και μετά είχαν το θράσος να ζητήσουν οι ίδιοι απο τους Ρώσους να μας απαλλάξουν από το καταστροφικό, ιδιαίτερα για τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα, εμπάργκο που επέβαλλε η Ρωσία, σε μια προσπάθεια αυτοπροστασίας της από τον εξοντωτικό οικονομικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει εναντίον της σήμερα η Υ/Ε.[13]
Όμως, αυτό που είναι χειρότερο είναι το γεγονός ότι το ελληνικό κατεστημένο χρησιμοποίησε την προπαγανδιστικη του μηχανή που ελέγχει όλα τα ΜΜΕ, για να κατηγορήσει άμεσα η έμμεσα τη Μόσχα ότι δεν προσέφερε αρκετή βοήθεια! Και αυτό που ξεπερνά τα όρια της αθλιότητας είναι ότι σε αυτή την άθλια προπαγάνδα μετέχει και η «Αριστερά» μας, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την «πιο αριστερή» ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Ο στόχος όλων αυτών είναι προφανής: ο λαός θα πρέπει να μάθει ότι η ένταξη της χώρας μας στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και επομένως και στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. είναι μονόδρομος. Έτσι, η «Αριστερά» αυτή μπορεί να εξαπατά τον λαό ότι θα μπορούσε δήθεν να υπάρξει κάποια άλλη λύση μέσα στην ΕΕ (ΣΥΡΙΖΑ) ή ότι θέλει μεν και αυτή την έξοδο από την ΕΕ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά στα λόγια μόνο βέβαια, εφόσον χωρίς την αλλαγή στους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας που περιέγραψα, η έξοδος από την ΕΕ είναι αδύνατη. Επομένως το να κατηγορείται σήμερα η Ρωσία για την απόλυτα δικαιολογημένη στάση της (γιατί άραγε θα πλήρωνε για τη σωτηρία μιας χώρας, η οποία δεν εννοεί να το κουνήσει από την ΕΕ που έχει κηρύξει αμείλικτο πόλεμο εναντίον της;) για το αποτέλεσμα των δήθεν διαπραγματεύσεων είναι ή απλά κρετινισμός η εσκεμμένο μποϋκοτάρισμα κάθε εναλλακτικής ριζικής λύσης. Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν γράφονται γιατί έχουμε και εμείς την ψευδαίσθηση ότι η σημερινή Ρωσία είναι η Σοβιετική Ένωση. Γράφονται γιατί σήμερα η Ρωσία, επικεφαλής της Ευρασιατικής Ένωσης, και με τη βοήθεια όλων των λαών που μάχονται κατά της εγκληματικής ΝΔΤ, θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία ενός αντίπαλου πόλου σε αυτή, αντίθετα με τους ψευδο-πόλους της Κίνας-Ινδίας-Βραζιλίας κ.λπ..
Κάποτε ηταν η εθνικόφρων Δεξιά που διακήρυττε πανηγυρικά στην Ουάσινγκτον «ανήκουμε στη Δύση». Σήμερα ήλθε η σειρά της «Αριστεράς» να επαναλάβει ουσιαστικά την ίδια αρχή, αυτή βέβαια στη Μόσχα… Γι’ αυτό και εάν καταλήξει τελικά σήμερα η «Αριστερά» μας στον «έντιμο συμβιβασμό» (δηλαδή ένα εξωραϊσμένο Μνημόνιο για να συνεχιστεί η εξόντωση του Ελληνικού λαού), αυτό θα είναι το οριστικό τέλος της, που έχει ήδη άλλωστε συντελεστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη!


 Το άρθρο αυτό αποτελεί επιμελημένη έκδοση του άρθρου με τον τίτλο “Tsipras wasted a potentially golden opportunity for Greece in Moscow” που δημοσιεύθηκε στην αγγλική Πράβδα (Pravda.ru) καθώς και στο διεθνές περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracy στις 10/04/2015.  Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.

[1] “The real causes of the catastrophic crisis in Greece and the “Left”’, Global Research, 16/1/2014,http://www.globalresearch.ca/the-real-causes-of-the-catastrophic-crisis-in-greece-and-the-left/5365013
[2] Takis Fotopoulos, Economic restructuring and the debt problem: the Greek caseInternational Review of Applied Economics, Volume 6, Issue 1 (1992), σελ. 38-64.
[3] Βλ. λ.χ. το βιβλίο δύο μελών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, (ένας από αυτούς σήμερα μέλος της υπουργικής οικονομικής ομάδας), Christos Laskos and Euclid Tsakalotos, Crucible of Resistance: Greece, the Eurozone and the World Economic Crisis, (Pluto Press, Σεπτ. 2013).
[4] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμβριος 2010).
[5] “The real causes of the catastrophic crisis in Greece and the “Left, όπως πριν.
[6] “Η Χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ και η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά»”, Pravda, 1/3/2015,
Η ελληνική μετάφραση στο πόρταλ «Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία»:
[7] Naomi Klein, Το Δόγμα του Σοκ, (Λιβάνης, 2009).
[8] Βλ. Christos Laskos and Euclid Tsakalotos, Crucible of Resistance: Greece, the Eurozone and the World Economic Crisis, ό.π.
[9] Karl Polanyi, The Great Transformation, (Beacon Press, 1944), κεφάλαια. 5-6.
[10] ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ΜΕ.Κ.Ε.Α.) ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ:
[11] “Putin: Greece did not seek financial aid from Russia”, BBC News, 8/4/2015,
[12] Shaun Walker, “Europe fear of Greek-Russian alliance unfounded – for now”, The Guardian, 9/4/2015
[13] βλ. Takis Fotopoulos, The New World Order in Action: War and economic violence from the Middle East through Greece to Ukraine (Progressive Press, May 2015)

του Τάκη Φωτόπουλου
Στο τελευταίο άρθρο για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ1, κατέληγα στο συμπέρασμα ότι οι δύο βασικές επιλογές που έχει η νέα κυβέρνηση είναι: α) ο δρόμος της υποταγής στις απαιτήσεις της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) και της Ε.Ε., με ορισμένες μικρο-παραχωρήσεις από τις ελίτ σε αντάλλαγμα, και β) ο δρόμος της αντίστασης, ο οποίος συνεπάγεται την άμεση μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Αυτό θα επέτρεπε την εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς και την επανεισαγωγή του εθνικού νομίσματος, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, την κοινωνικοποίηση των κύριων βιομηχανιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες, καθώς και εκείνων που αφορούν τον κοινωνικό πλούτο (πετρέλαιο, λιγνίτης, χρυσός κλπ.). Μόνο έτσι ο Λαός μας θα μπορούσε να ανακτήσει την οικονομική και εθνική κυριαρχία του που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης παραγωγικής δομής μας, χωρίς χρέη και επικυρίαρχους και χωρίς ανεργία και κάποιους να τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ η μεγάλη πλειοψηφία να βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης.
Σήμερα, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές, είναι ασφαλές το συμπέρασμα ότι η (α) επιλογή παραπάνω είναι αυτή που έκανε η αποπροσανατολιστική ρεφορμιστική Αριστερά, η οποία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι ότι καμία από τις κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να γίνουν πράξη από την κυβέρνηση. Έτσι, πριν από τις εκλογές, ο Τσίπρας και άλλα μέλη της ηγεσίας του κόμματος δεσμεύθηκαν σε τέσσερις κύριες αλλαγές. Πρώτον, να σκίσουν το «μνημόνιο», δεύτερον, να πετάξουν έξω την Τρόικα, τρίτον, να διαγράψουν το χρέος (ή το μεγαλύτερο μέρος του) και τέταρτον -η σημαντικότερη (γι' αυτούς) πτυχή του «ριζοσπαστικού» προγράμματός τους- να αντικατασταθεί η λιτότητα (που τη θεωρούσαν κυρίως υπεύθυνη για την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα), με την ανάπτυξη.
Ωστόσο, 48 ώρες μετά τη νίκη τους, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο οποίος θα επιβλέπει και τις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δήλωσε ότι «το μνημόνιο έχει τελειώσει για μας. Θα παρουσιάσουμε το δικό μας πρόγραμμα»,2 πράγμα με το οποίο σαφώς εννοούσε ότι η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευόταν τους όρους της δανειακής συνθήκης. Ταυτόχρονα, άρχισε να συζητιέται το ενδεχόμενο αντικατάστασης της Τρόικας με ένα νέο εποπτικό όργανο των ίδιων υπερεθνικών θεσμών (τώρα ο Βαρουφάκης μιλά για τον ΟΟΣΑ, ο οποίος, ως γνωστόν, έχει γράψει σωρεία "μελετών" που πρότειναν την καλύτερη ενσωμάτωση της χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση!).
Στη συνέχεια, πριν περάσουν 48 ώρες, ήρθε το μεγάλο πισωγύρισμα όταν ο Βαρουφάκης, ο νεοδιορισθείς «ποπ» υπουργός Οικονομικών, δήλωσε:
«Δεν είμαστε εδώ για να συγκρουστούμε με την Ευρώπη. Δεν θέλουμε ούτε καν να αναδιαπραγματευτούμε με τους Ευρωπαίους πιστωτές μας. Εμείς απλά θέλουμε να διαβουλευθούμε με αυτούς».3
Το τι εννοούσε με αυτό κατέστη σαφές λίγες μέρες αργότερα, όταν ανακοίνωσε το σχέδιό του για μια «έξυπνη μηχανική του χρέους», η οποία πράγματι δεν συνεπάγεται σύγκρουση με κανέναν, αλλά εξασφαλίζει τη μόνιμη εξάρτηση της Ελλάδας από τους πιστωτές της στην Υ/Ε. Έτσι, σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, η ιδέα της διαγραφής του χρέους, στο σύνολο του, ή έστω εν μέρει («κούρεμα»), εγκαταλείπεται και προτείνεται η αντικατάσταση του είτε με νέα αέναα ομόλογα, (δηλαδή ομόλογα χωρίς καθορισμένη λήξη τα οποία αποδίδουν μόνο τόκους για πάντα—όσον αφορά το χρέος μας στην ΕΚΤ), ή ομόλογα των οποίων η αποπληρωμή θα συναρτάται με την αύξηση του ΑΕΠ, πέρα από ένα ορισμένο όριο, π.χ. 2 τοις εκατό του ΑΕΠ––όσον αφορά τα χρέη στους «εταίρους» μας. 4
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε μια εβδομάδα από την ανάληψη της εξουσίας, υπαναχώρησε σε όλες τις κύριες υποσχέσεις του, σε μια μείζονα οπισθοχώρηση από το πρόγραμμά του. Έτσι, το μόνο ζήτημα που απομένει να ξεκαθαριστεί τώρα είναι αν οι ελίτ της Ε.Ε. θα δεχθούν τις προτάσεις του, ή αν αντίθετα θα πιέσουν για μια συνολική παράδοση της κυβέρνησης της Αριστεράς, ως ένα μάθημα για τους Podemos και οποιοδήποτε άλλον «δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις», έστω και τις λιγότερο σημαντικές! Ωστόσο, ο ενθουσιασμός με τον οποίο οι αγορές χαιρέτισαν σήμερα αυτή την οπισθοχώρηση5 υποδηλώνει πιθανή αποδοχή αυτού του «μεγαλοφυούς» σχεδίου Βαρουφάκη, με κάποιες ίσως τροποποιήσεις που θα μας επιβάλουν (πάλι σε βάρος μας φυσικά). Δηλαδή ενός σχεδίου το οποίο, αντί να παρέχει διέξοδο για τον ελληνικό λαό από την παρούσα καταστροφή, θα εξασφαλίζει μόνο τη μόνιμη εξάρτηση της Ελλάδας από την υπερεθνική ελίτ και τις ευρωπαϊκές ελίτ.
Όμως, αυτό κάθε άλλο παρά έκπληξη είναι, καθώς τόσο οι ελίτ της Ε.Ε. όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα κοινό εκπεφρασμένο στόχο: να κρατήσουν την Ελλάδα εντός της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Αυτό εξηγεί και τη σημερινή πρόωρη κίνηση της ΕΚΤ να περιορίσει τη πρόσβαση της Ελλάδος σε φθηνή ρευστότητα, γεγονός που μπορεί να υποδηλώνει ότι οι Ευρω-ελίτ κινούνται στη κατεύθυνση να δώσουν μάθημα στον ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν δεχθεί να παραδοθεί άνευ όρων και να εφαρμόσει, χωρίς παραλλαγές, τις πολιτικές της προηγούμενης Κοινοβουλευτικής Χούντας. Φυσικά, οι Ευρω-ελίτ δεν θα τολμούσαν να παίξουν παρόμοιο επικίνδυνο παιχνίδι εάν δεν ήταν απολύτως σίγουροι πως ό,τι και να ζητήσουν από τη κυβέρνηση θα το κάνει για να παραμείνει στην εξουσία. Εάν αυτό δεν συνέβαινε, τότε η κυβέρνηση θα είχε πράγματι ένα μεγάλο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντί τους, οι οποίοι πράγματι τρέμουν την έξοδο της Ελλάδος. Αυτό όμως που τρέμουν η Ε.Ε. και η Υ/Ε δεν είναι η οικονομική ζημία που μπορεί να προκληθεί από την Grexit -- (η οποία είναι απολύτως διαχειρίσιμη), αλλά το γεγονός ότι, στην περίπτωση που η Ελλάδα στο μέλλον ακολουθούσε ριζοσπαστικές πολιτικές, μετά απο έξοδο από την Ε.Ε. και ρήξη με τη ΝΔΤ, αυτό θα αποτελούσε παράδειγμα σε όλους τους άλλους λαούς στον κόσμο που υποφέρουν από την παγκοσμιοποίηση και τις πολυεθνικές εταιρείες - κάτι που δύσκολα θα μπορούσαν να αντέξουν.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η κυβέρνηση έχει ήδη δείξει την αποφασιστικότητά της να εφαρμόσει τις απαιτούμενες από την Ε.Ε. διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που στοχεύουν στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές βασίζονται στη μεγιστοποίηση του ρόλου του ιδιωτικού τομέα και στην ελαχιστοποίηση των κοινωνικών ελέγχων που έχουν στόχο την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές, όπως ο Polanyi είχε πει, εδώ και πολύ καιρό,6 καθώς και στην αρχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με «μικρό» πλεόνασμα -ένα βασικό εργαλείο των πολιτικών λιτότητας-πράγμα που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τον Κεϋνσιανισμό που επικαλείται ο Βαρουφάκης και διάφοροι «μαρξιστές» στο κόμμα. Με αυτό τον τρόπο, οι μείζονες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, απλά θα ολοκληρωθούν τώρα, από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ελαχιστοποιώντας έτσι οποιαδήποτε αποτελεσματική λαϊκή αγανάκτηση εναντίον τους, ιδιαίτερα εάν τα μέτρα λιτότητας είναι κάπως πιο χαλαρά στο μέλλον.
Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές λιτότητας, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, Podemos και παρόμοια κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς -που δεν αμφισβητούν την ίδια την Ε.Ε.- υποτίθεται ότι είναι ο κύριος ένοχος για την οικονομική κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες περιφερειακές χώρες της Ε.Ε. (PIIGS: Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) και παραπέρα. Ωστόσο, οι πολιτικές λιτότητας δεν είναι η αιτία της κρίσης, όπως προσπάθησα να δείξω στο παρελθόν, αλλά μόνο το αποτέλεσμα του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όταν οι αγορές είναι ανοικτές και «απελευθερωμένες», δεν μπορούν να επιβληθούν αποτελεσματικοί κοινωνικοί έλεγχοι σε αυτές. Έτσι, δεν είναι η κοινωνία που αποφασίζει τελικά τι, πώς και για ποιον θα παραχθεί, αλλά οι αγορές. Και φυσικά οι αγορές σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία ελέγχονται από μερικές εκατοντάδες πολυεθνικών εταιρειών.
Όταν λοιπόν σχηματίζεται μια οικονομική ένωση σαν την Ευρωζώνη, η οποία δεν αποτελείται από κυρίαρχα έθνη που ελέγχουν τις οικονομικές πολιτικές τους, τότε όσο πιο άνισο είναι το επίπεδο ανάπτυξης των χωρών-μελών, τόσο μεγαλύτερα είναι τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας που θα δημιουργηθούν από τις αγορές. Και στην πραγματικότητα, η Ευρωζώνη είναι κλασική τέτοια περίπτωση. Όπως επισημάνθηκε πολύ πρόσφατα για την Ευρωζώνη, «είναι τόσο εξωφρενικά διαφορετικές οι ευρωπαϊκές οικονομίες-μέλη που μία μελέτη έδειξε ότι θα ήταν πιο λογικό να δημιουργηθεί μια νομισματική ένωση μεταξύ των χωρών που το όνομά τους αρχίζει π.χ. με το γράμμα "Μ" απ' ότι μεταξύ των σημερινών κρατών μελών».7 Αυτό σημαίνει ότι τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας σε μια τέτοια ένωση δεν οφείλονται μόνο στις διαφορές σχετικών τιμών, οπότε η συμπίεση των πραγματικών μισθών προς τα κάτω, μέσω κάποιου είδους πολιτικής λιτότητας, θα μπορούσε να τα βελτιώσει. Αντίθετα, τα προβλήματα αυτά μπορεί να αντανακλούν τεράστιες διαφορές στην παραγωγικότητα που αναφέρονται σε ιστορικές διαφορές στην έρευνα και ανάπτυξη, και αντανακλούν διαφορετικά επενδυτικά πρότυπα. Σε αυτή την περίπτωση όμως, το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας δεν λύνεται μέσω των πολιτικών λιτότητας, αλλά αντίθετα χειροτερεύει, καθώς τέτοιες πολιτικές αποθαρρύνουν τις περαιτέρω επενδύσεις, όχι μόνο λόγω της πτώσης της ζήτησης από το εξωτερικό, αλλά και από την επακόλουθη πτώση της εγχώριας ζήτησης. Ωστόσο, εντός της ευρωζώνης οι πολιτικές που εφαρμόζονται από κάθε συμμετέχουσα χώρα καθορίζονται από τις ευρωπαϊκές ευρώ-ελίτ των μητροπολιτικών κέντρων του Βορρά. Αυτός είναι ο λόγος που οι χώρες στην περιφέρεια της Ευρώπης είναι καταδικασμένες να υποφέρουν μέσα σε μια οικονομική ένωση, η οποία καταργεί σταδιακά την οικονομική και, επομένως, την εθνική κυριαρχία.
Σήμερα, είναι φανερό ότι μια τεράστια αποπροσανατολιστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει από την ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με τις ελίτ της Ε.Ε. και την Υ/Ε, για να προωθήσει την θεσμοποίηση της οπισθοχώρησής της. Φαίνεται ότι ένας συμβιβασμός είναι στον ορίζοντα για τη μεταβατική περίοδο, ο οποίος θα περιλαμβάνει «την αναχρηματοδότηση της κυβέρνησης και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, τελειώνοντας τη λιτότητα και δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη».8 Φυσικά, δεδομένου ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ΥΕ, από τις ευρωπαϊκές Ελίτ μέχρι τον Ομπάμα, έθεσαν ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε συμφωνία την αυστηρή εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αυτό σημαίνει ότι η «επαναστατική» ελληνική κυβέρνηση θα στοχεύσει στην εφαρμογή των ίδιων μέτρων όπως πριν (ίσως σε μια ηπιότερη μορφή) με διαφορετικά ονόματα. Αντί της «τρόικας», μπορεί να υπάρξει κάποιο είδος εποπτικής επιτροπής, ή έστω ο ΟΟΣΑ, που θα εκπροσωπεί και πάλι τους ίδιους θεσμούς (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ), και αντί της λιτότητας, ο στόχος θα είναι τώρα η ανάπτυξη (μολονότι βέβαια και η λιτότητα υποτίθεται μακροπρόθεσμα σκόπευε στην ανάπτυξη)! Ωστόσο, για να επιτευχθεί ανάπτυξη σε μια οικονομία της αγοράς, στην οποία οι δημόσιες επενδύσεις πρέπει να ελαχιστοποιηθούν, οι ιδιώτες επενδυτές (ντόπιοι και ξένοι) πρέπει να καταστήσουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να βοηθήσει την προσπάθειά τους με ακόμα περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχους την πιο «ελαστική» (και επομένως ανταγωνιστική) εργασία, τη λιγότερη φορολογία των επιχειρήσεων και, ταυτόχρονα, κάποια «μικρά πλεονάσματα του προϋπολογισμού» για την αποπληρωμή των δανειστών - πιθανώς μέσα από περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ή / και περικοπές του δημόσιου τομέα.
Συμπερασματικά, όπως διαμορφώνεται σήμερα η κατάσταση, με βάση το δεδομένο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα διανοηθεί ποτέ να πάρει απόφαση εξόδου από την Ε.Ε., οι "επιλογές" που της μένουν μέσα στην Ε.Ε. είναι δύο: ή θα εξαναγκαστεί να παραδοθεί άνευ όρων ή να δεχτεί ο,τιδήποτε «κόκαλο» της πετάξουν οι ευρω-ελίτ. Και στις δύο περιπτώσεις θα αποδειχτεί ότι όλη αυτή η φασαρία (επίσπευση εκλογών κλπ.) έγινε μόνο και μόνο είτε να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός την κατάσταση προτεκτοράτου στην οποία θα πρέπει να ζήσει στο μέλλον, είτε για να εξαπατηθεί να αποδεχτεί περίπου τα ίδια μέτρα όπως και πριν, «σε διαφορετική συσκευασία», εφόσον τα ξοφλημένα πια κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) δεν θα μπορούσαν να τα εφαρμόσουν άλλο, χωρίς κίνδυνο σοβαρής αναταραχής!
Ολα τα παραπάνω κάνουν ακόμη σαφέστερη αλλά και επιτακτική την ανάγκη για τη διαμόρφωση Λαϊκών Μετώπων παντού για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, τα οποία θα αγωνιστούν για την οικονομική και εθνική απελευθέρωση, ως το θεμέλιο για την κοινωνική απελευθέρωση, στο δρόμο για τη δημιουργία μιας νέας δημοκρατικής παγκόσμιας τάξης των κυρίαρχων και αυτοδύναμων Εθνών που θα αντικαταστήσει τη σημερινή ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.9
Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στη Pravda.ru καθώς και στο Ιnternational Journal of Inclusive Democracy στις 4/2/2015. Η μετάφραση είναι του Κώστα Κατσούλα
1. Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, “ΣΥΡΙΖΑ : H ενσωματωμένη στη ΝΔΤ Αριστερά δεν μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της καταστροφής”,antipagkosmiohsh.gr 4/2/2015 http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/02/04/siriza-h-ensomatomeni-sti-ndt-aristera-den-bori-na-odigisi-sto-telos-tis-katastrofis/ http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/02/04/siriza-h-ensomatomeni-sti-ndt-aristera-den-bori-na-odigisi-sto-telos-tis-katastrofis/
2. Kerin Hope et.al "Alexis Tsipras to hold talks in Athens with eurogroup chairman", Financial Times, 29/1/2015
3. Αnthee Carassava, "We don't want tug-of-war over debt, Greeks tell EU", The Times, 30/1/2015
4. Tony Barber, Greece finance minister unveils plan to end debt stand-off, Financial Times, 2/2/2015
5. Philip Aldrick et.al. "Markets rebound as Greek fears subside", The Times, 4/2/2015
6. Karl Polanyi, The Great Transformation (Beacon Press, 1944)
7. Camilla Cavendish, "Have a heart Mrs Merkel. After all, Berlin helped write this Greek tragedy", Sunday Times, 1/2/2015
8. Wolfgang Münchau, "Grexit is an avoidable catastrophe for the Eurozone", Financial Times, 1/2/2015
9. Τάκης Φωτόπουλος, Προς μια νέα Δημοκρατική Παγκόσμια Τάξη, The International Journal of inclusive democracy, Vol. 10, αρ. 1/2 (Χειμώνας-Καλοκαίρι 2014)

του Τάκη Φωτόπουλου
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ψήφος του ελληνικού λαού την περασμένη Κυριακή ήταν ένα μεγάλο χαστούκι στην Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε – οι ελίτ που εδρεύουν στις χώρες G7 που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης —η οποία εκπροσωπείται στην Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, από την «περίφημη» Τρόικα —ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ), καθώς και στις ντόπιες ελίτ. Ήταν ακριβώς η ίδια η Υ/Ε και η Ευρωπαϊκή συνιστώσα της (η ελίτ της ΕΕ και κυρίως η Γερμανική που είναι κυρίαρχη μέσα σε αυτή), οι οποίες έχουν καταστρέψει τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, στην προσπάθειά τους να «σώσουν» την Ελλάδα από τη χρεοκοπία. Εντούτοις, όπως προσπάθησα να δείξω αλλού,[1]  η παγίδα του χρέους, στην οποία έπεσε η Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1980, είχε άμεση σχέση με την ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ήταν μέσα από αυτή τη διαδικασία ενσωμάτωσης στην ΝΔΤ που η Ελλάδα έχασε ένα σημαντικό βαθμό αυτοδυναμίας, ο οποίος είχε επιτευχθεί στη μεταπολεμική περίοδο. Τότε αναπτύχθηκε μια παρασιτική οικονομική δομή, στην οποία, εκτός από τον τουρισμό και τη ναυτιλία, δεν υπήρχαν άλλες κύριες πηγές εσόδων για την αγορά των αυξανόμενων εισαγωγών που είχαν επιβάλλει οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές των Συνθηκών της ΕΕ. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν τα τεράστια ελλείμματα στον προϋπολογισμό, που χρηματοδοτήθηκαν μέσω του ξένου δανεισμού, καθώς και τα παράλληλα ελλείμματα του προϋπολογισμού για τη χρηματοδότηση ενός διογκούμενου κράτους πρόνοιας, καθώς οι ντόπιες ελίτ δεν ήταν διατεθειμένες να μοιραστούν το φορολογικό βάρος για τη χρηματοδότηση του—μια πρακτική η οποία αναπόφευκτα εξαπλώθηκε σύντομα στην υπόλοιπη κοινωνία. Όταν οι ελίτ αποφάσισαν να ενσωματώσουν την Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, η χώρα όχι μόνο έχασε και επίσημα πια την οικονομική κυριαρχία της, αλλά και αύξησε ακόμη περισσότερο τον δανεισμό από το εξωτερικό, που τώρα στηριζόταν μάλιστα από ένα ισχυρό νόμισμα. Μέχρι που έσκασε ολόκληρη η φούσκα αυτή, όταν ο ξένος δανεισμός έγινε πιο δύσκολος λόγω της οικονομικής κρίσης του 2008-9 και οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και μια πρωτόγνωρη, στο βάθος και την έκταση της, διεθνή επιτήρηση. Αυτή είναι η διαδικασία, με λίγα λόγια. που οδήγησε στη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της Υ/Ε. [2]
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα μιας τέτοιας ανάλυσης είναι ότι η λιτότητα είναι ένα σύμπτωμα της κρίσης, όχι η αιτία της, και έχει να κάνει με τη διαστρέβλωση, αν όχι την αποδιάρθρωση, των δομών παραγωγής και κατανάλωσης την οποία επιβάλλει η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ως μέρος της διαδικασίας ενσωμάτωσης των χωρών σε αυτή, προς όφελος των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (πολυεθνικών) που ελέγχουν την όλη διαδικασία. Έτσι, αν και το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, άμεσα, ήταν ένα χαστούκι ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από την Υ/Ε μέσω της Τρόικας, έμμεσα, ήταν ένα χαστούκι κατά της ίδιας της ΕΕ και της Υ/Ε. Μόνο όμως έμμεσα, λόγω του τεράστιου αποπροσανατολισμού του λαού από τον ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδισε τις εκλογές, με βάση μια πολιτική πλατφόρμα σύμφωνα με την οποία οι αιτίες της κρίσης ήταν κάποιες «κακές» πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από κάποιους κακούς πολιτικούς και οικονομολόγους. Πράγμα που σημαίνει ότι αρκούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάσει τους «κακούς» να αλλάξουν τις πολιτικές τους, μέσω της εκλογής καλών πολιτικών που θα επέλεγαν και τους αντίστοιχα καλούς οικονομολόγους (βλ. Βαρουφάκη). Όλα αυτά βέβαια τα παραμύθια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοήθηκε ποτέ να κριτικάρει τις ίδιες τις δομές της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, οπότε περιορίζεται πάντα στο να «βαρά το σαμάρι»!
Με δεδομένο όμως ότι τα κόμματα που υποστήριζαν τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών, ανεξάρτητα από τις συνέπειες της στον λαό, κέρδισαν περίπου το 40 τοις εκατό των ψήφων, σε μια εκλογή, στην οποία το επίσημο ποσοστό αποχής ήταν περίπου 40 τοις εκατό (αλλά το πραγματικό ποσοστό μπορεί να είναι σημαντικά χαμηλότερο λόγω της μη ανανέωσης των εκλογικών καταλόγων—γύρω στα   25-30 τοις εκατό) αυτό σημαίνει ότι περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι αποφασισμένο να παραμείνει στην ΕΕ, ανεξάρτητα από το κόστος. Αναφέρομαι βέβαια στα «καθαρά», υπέρ της ΕΕ, κόμματα— ΝΔ και ΠΑΣΟΚ— καθώς, και το Ποτάμι, το νέο συστημικό κόμμα που δημιουργήθηκε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ πριν από ένα χρόνο, ακριβώς για την προώθηση της φιλο-ΕΕ γραμμής, με περικάλυμμα κατά της διαφθοράς κλπ— την οποία άλλωστε και ο …Σόιμπλε επιδιώκει να μειώσει! Άλλο ένα τρίτο του πληθυσμού θα ήταν διατεθειμένο να μείνει στην ΕΕ, αλλά μόνο όταν το κόστος στο λαό δεν θα ήταν δυσβάστακτο (όπως υπονοεί η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι και η πρακτική του, και το τελευταίο τρίτο δεν πιστεύει ότι οποιαδήποτε πραγματική λύση είναι δυνατή εντός της ΕΕ. Χοντρικά, η διαίρεση αυτή συμπίπτει με μια ανάλογη κοινωνική διαίρεση του πληθυσμού μεταξύ του ενός τρίτου που είναι οι προνομιούχοι της παγκοσμιοποίησης, ενός τρίτου που μόλις καταφέρνει να καλύψει τις βασικές ανάγκες του, και του τελευταίου τρίτου, το οποίο έχει πλήρως εξαθλιωθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως προσπάθησε να προσελκύσει αυτό το μεσαίο τρίτο του πληθυσμού —δηλαδή τα σταδιακά φτωχοποιούμενα μεσαία στρώματα καθώς και τη μικροαστική τάξη, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, οι άνεργοι και οι φτωχοί είτε απείχαν, είτε, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία για τη γεωγραφική κατανομή των ψήφων, ψήφισαν κυρίως το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ) και τη Χρυσή Αυγή (ΧΑ), η οποία έχει σαφείς συμπάθειες προς τους συνεργάτες των Ναζί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και στη συνέχεια προς τη Δεξιά στον επακόλουθο εμφύλιο πόλεμο, καθώς και στην ξενοκίνητη στρατιωτική χούντα της δεκαετίας του 1960. Εντούτοις, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Χοακίν Φλόρες:
«Είναι ενδιαφέρον ότι η ΧΑ, ζητεί τόσο την εθνικοποίηση της βιομηχανίας χρυσού στη Χαλκιδική, όσο και άλλων μεγάλων βιομηχανιών, και της κεντρικής τράπεζας. Αυτές είναι μεταξύ των πραγματικών οικονομικών αλλαγών που θα απελευθέρωναν την Ελλάδα, αλλά παρόλα αυτά, στην Αριστερά, μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) υποστηρίζει παρόμοιες θέσεις. Το γεγονός ότι μόνο τα πιο ριζοσπαστικά κόμματα έχουν τις πιο λογικές και ειλικρινείς λύσεις στο σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας, εκφράζει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα σχετικά με την Ελλάδα. Στην «Μελέτη της Ιστορίας» του, ο Toynbee αναπτύσσει την έννοια των πολιτισμών που διέρχονται από τα στάδια της ανάπτυξης και της ύστερης αποσύνθεσης, καθώς και των άκαρπων και αποτυχημένων πολιτισμών. Το συμπέρασμα του είναι ότι ένα χαρακτηριστικό σημάδι ενός εν αποσυνθέσει ή αποτυχημένου πολιτισμού είναι πως οι πιο λογικές λύσεις περιθωριοποιούνται εντελώς, και υποστηρίζονται μόνο από εκείνους που βρίσκονται στο ριζοσπαστικό περιθώριο».[3]
Στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε προ πολλού τεθεί στο περιθώριο, δεδομένου ότι είχε απαγορευτεί για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μετά την ήττα του στον εμφύλιο πόλεμο και, στη συνέχεια, νομιμοποιήθηκε μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας το 1974, με την σιωπηρή προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει οποιαδήποτε επαναστατική τακτική, ενώ η Χρυσή Αυγή έχει ουσιαστικά απαγορευτεί σήμερα, με το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας της να είναι στη φυλακή χωρίς δίκη, και χωρίς να έχει καμιά πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης — αν και επίσημα, εξακολουθεί να είναι νόμιμη!
Υπό αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ να στρέψει τη λαϊκή οργή σε ανώδυνα για το σύστημα αιτήματα πέτυχε, αφού το πρόγραμμά του δεν αμφισβήτησε ποτέ την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, αλλά ούτε καν περιέλαβε κανένα ριζοσπαστικό μέτρο πχ για την εθνικοποίηση των τραπεζών (συμπεριλαμβανομένης και της Τράπεζας της Ελλάδας), και κάποιων βιομηχανικών κλάδων-κλειδιά, καθώς και για την εισαγωγή οποιωνδήποτε πραγματικών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας. Ωστόσο, η έλλειψη παρόμοιων ελέγχων (που δεν επιτρέπονται έτσι και αλλιώς βάσει των Συνθηκών της ΕΕ) καθιστά αδύνατη την αναγέννηση της παραγωγικής βάσης, που θα στηρίζεται σε κάποιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα το οποίο θα στόχευε στην αυτοδυναμία.
Εν όψει των παραπάνω δεν είναι επομένως καθόλου περίεργο ότι η εφαρμογή του οικονομικού προγράμματός της νέας Κυβέρνησης αφέθηκε σε μεταμοντέρνους τεχνοκράτες, όπως ο τωρινός «ποπ τσάρος της οικονομίας», ο οποίος προφανώς πιστεύει ακράδαντα στην παγκοσμιοποίηση, αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεται την πραγματική σημασία της, γι’αυτό και προσπαθεί, αντιφατικότατα, να την «παντρέψει»  με κάποιο είδος Κεϋνσιανισμού, ως αντίδοτο στην παρούσα κρίση. Στο θέμα αυτό, παρόμοιοι «μετα-Κεϋνσιανοι» συστημικοί οικονομολόγοι, βρήκαν καλή παρέα με ορισμένους Παλαιολιθικούς μαρξιστές (διεθνώς αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ), που μοιράζονται την ίδια άγνοια της σημασίας της παγκοσμιοποίησης —μολονότι ακόμη και αυτό το είδος των «μαρξιστών» θα έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον μια καλύτερη κατανόηση της Ιστορίας και να μην κάνουν ανόητες και ανιστόρητες προτάσεις σχετικά με το ελληνικό χρέος, βασιζόμενοι στη συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό εξωτερικό χρέος. Ακόμα και άνθρωποι με μια στοιχειώδη ιδέα της μαρξιστικής θεωρίας της Ιστορίας θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό ήταν ένα σαφές τέχνασμα από τις δυτικές ελίτ, τη στιγμή που ο Ψυχρός Πόλεμος εντατικοποιούνταν, ώστε να ενισχύσουν το πελατειακό καθεστώς τους στη Δυτική Γερμανία, με απώτερο στόχο την επίτευξη της διάλυσης του σοβιετικού μπλοκ και τη δημιουργία του σημερινού μονοπολικού κόσμου. Για να έχει οποιαδήποτε ρεαλιστική βάση παρόμοια αναλογία σήμερα, θα έπρεπε η Υ/Ε να ανησυχεί ότι αν μια τέτοια συμφωνία δραστικής μείωσης του Χρέους δεν μπορεί να γίνει με την Ελλάδα, η χώρα θα εγκαταλείψει την ΝΔΤ. Όμως, μια τέτοια ιδέα δεν περιλαμβάνεται ακόμα και στα πιο τρελά όνειρα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε βέβαια και της πλειοψηφίας του λαού, χάρη στο δικό τους αποπροσανατολισμό του λαού! Γι’αυτό και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε και τον στόχο της μείωσης του Χρέους με τα «έξυπνα» σχέδια του “ποπ Τσάρου” για την αντικατάσταση του χρέους με νέα ομόλογα απεριόριστης διάρκειας κλπ[4]. Δηλαδή, ακριβώς όπως ο Ροΐδης, βαφτίζουν το κρέας, ψάρι, και, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτή ακριβώς είναι  η όλη στρατηγική εξαπάτησης του Ελληνικού λαού που σήμερα χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ελίτ, για να περάσουν όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που δεν μπορούσαν πια να περάσουν τα εξοφλημένα συστημικά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ!
Ωστόσο, με μία έννοια, ακόμη και αυτό το πρώτο ανεπαρκές βήμα που έκανε ο Ελληνικός λαός εξοστρακίζοντας τα πολιτικά κόμματα των ελίτ, ήταν μια νίκη. Όχι βέβαια με την έννοια «μιας ιστορικής νίκης της Αριστεράς» στην Ελλάδα, (ή για κάποιους πιο ενθουσιώδεις σχολιαστές και αναλυτές, «της Αριστεράς στην Ευρώπη και πέρα ​​από αυτή»), αλλά με την έννοια ότι σηματοδότησε μια κρίσιμη καμπή στη συνήθη υποταγή των λαών στις επιταγές των ελίτ. Μια καμπή η οποία, δυνητικά, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ριζικές εξελίξεις στο μέλλον, στον βαθμό που θα ξεπερνιόντουσαν όμως οι ίδιες οι αυτο—αντιφάσκουσες θεωρίες και πολιτικές που προτείνονται από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Και αυτό, γιατί ο λαός, αργά η γρήγορα, θα καταλάβει γιατί οι πολιτικές που προτείνονται από τους δήθεν «έξυπνους» πολιτικούς και οικονομολόγους (δηλαδή, το περίεργο μείγμα των Νεο-Κεϋνσιανών/ Μαρξιστών οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ), στην πραγματικότητα, αποσκοπούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, και θα αποτύχουν επομένως παταγωδώς στο να επιφέρουν οποιεσδήποτε πραγματικές λύσεις στην κρίσιμη κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΝΔΤ. Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει (ή τουλάχιστον έτσι προσποιούνται) ότι ο Κεϋνσιανισμός είναι νεκρός και θαμμένος μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, δεδομένου ότι θεμελιωνόταν στα κυρίαρχα έθνη-κράτη που σήμερα όμως, ουσιαστικά, χάνουν όλη την οικονομική και επομένως εθνική κυριαρχία τους, που ανήκουν πια στο παρελθόν, έστω και αν τα ίδια παραμένουν για τη τοπική μονοπώληση της βίας. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία μπορεί να επιτύχουν, όπως έχω δείξει σε άλλο άρθρο,[5] να κολλήσουν κάποια τσιρότα (με τη μορφή μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ), πάνω στις θανάσιμες πληγές που δημιουργήθηκαν από την κρίση, για τον επαναδιορισμό ορισμένων από αυτούς που απολύθηκαν από το δημόσιο τομέα η για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες για τροφή, υγεία, ενέργεια κλπ των άπορων. Όμως, όλες οι διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις» που εισήχθησαν από την τρόικα με στόχο να γίνει η εργασία πιο «ευέλικτη», το κεφάλαιο να κινείται χωρίς κανένα περιορισμό και τα φθηνά εμπορεύματα από το εξωτερικό να εκτοπίζουν τα εγχώρια προϊόντα, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις του κοινωνικού πλούτου και οι ισοσκελισμένοι (τουλάχιστον) προϋπολογισμοί (που δεν έχουν βέβαια καμία σχέση με Κεϋνσιανισμό!) φυσικά, θα παραμείνουν ανέπαφες.
Οι κυριότερες εξελίξεις που ακολούθησαν την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι συμβατές με την παραπάνω ανάλυση, ιδίως σε ό, τι αφορά τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, που είναι γεμάτη από το είδος των πολιτικών και οικονομολόγων που μόλις περιέγραψα. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης δύο εξελίξεις που θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν διττή έννοια, μια συμβατή με την παραπάνω ανάλυση και μια άλλη που θα μπορούσε να συνεπάγεται, έστω δυνητικά, κάποια ριζική αλλαγή στο μέλλον.
Η πρώτη είναι η ίδια η κυβέρνηση συνασπισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη τη σωστή στάση του ΚΚΕ να μη μετάσχει σε συμμαχία με φιλο-ΕΕ κόμματα, είχε μια κρίσιμη επιλογή:
  • είτε να κάνει μια συμμαχία με το κόμμα , το οποίο δημιουργήθηκε από τις ελίτ (το Ποτάμι), που τον μόνο απαράβατο όρο τον οποίο έβαζε για οποιαδήποτε κυβερνητική συμμαχία ήταν ότι ο προσανατολισμός της χώρας προς την ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν θα πρέπει να αμφισβητηθεί ποτέ (μοναδικό παράδειγμα άθλιας ξενοδουλείας και εξάρτησης που ακόμη και τα δεξιά κόμματα των ελίτ ποτέ δεν είχαν θέσει με τέτοιο χοντροκομμένο τρόπο!),
  • είτε να επιδιώξει συνεργασία με το εθνικιστικό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων (ΑΝΕΛ) το οποίο, υποστηρίζοντας μια πολύ σθεναρή στάση κατά της λιτότητας, δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό ακόμη και στην επιβολή όρων στους «εταίρους» μας που δυνητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε ρήξη (κάτι που πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε το διανοούνται, όπως δείχνει και η σημερινή πράξη του. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τους ΑΝΕΛ, και όπως ήταν αναμενόμενο καταδικάστηκε για την επιλογή του αυτή από σύσσωμη την Υπερεθνική Ελίτ και τους Σιωνιστές (βλ. πχ την άγρια επίθεση του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο  — δηλ. του «κόκκινου Ντάνι» ο οποίος, όταν «ωρίμασε», έγινε ένα από τα αθλιότερα όργανα της ΥΕ που υποστήριξαν με ενθουσιασμό όλους τους εγκληματικούς πολέμους της), καθώς και από όλα τα υπερεθνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. (Guardian κλπ).
Ακόμα και τον Michael Albert του Znet (ένα γνωστό «εναλλακτικό» δίκτυο, που… παρείχε αμέριστη υποστήριξη στους Άραβες «επαναστάτες» στη Λιβύη και Συρία)[6], φαίνεται πως το μόνο που τον πείραξε από τη νέα κυβέρνηση ήταν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ:
«Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι κάτι τέτοιο δεν θα έχει κάποια μόνιμη σημασία για τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για κοινωνικά θέματα όπως η μετανάστευση, κ.λπ.. Ίσως η λογική είναι, ότι αυτοί οι τύποι είναι τόσο αντιδραστικοί που προφανώς δεν πρόκειται να έχουν καμία επίδραση στις απόψεις ή τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.» [7]
Η επιλογή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να σημαίνει απλώς ότι δεν ήθελε να χάσει κάθε αξιοπιστία υποστηρίζοντας το πιο συστημικό ίσως κόμμα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε όμως εναλλακτικά να σημαίνει ότι ορισμένες τουλάχιστον δυνάμεις μέσα στο κόμμα είναι διατεθειμένες ακόμη και να έρθουν σε σύγκρουση με την ΕΕ. Ωστόσο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέφρασε καμιά διαμαρτυρία όταν ο Μάρτιν Σουλτζ, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έκανε την πρώτη επίσημη επίσκεψη ως εκπρόσωπος των Ευρώ-ελίτ μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και συμπεριφέρθηκε ως νέος Γκαουλάιτερ, φανερώνει ότι μάλλον καιροσκοπικά ήταν τα κίνητρα τους.
Έτσι, όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν αυτός προσέβαλε ουσιαστικά  τον αρχηγό των ΑΝΕΛ και, παραβιάζοντας τη συνήθη πολιτική πρακτική, δεν ζήτησε καν να συναντηθεί και με αυτόν, όπως γίνεται συνήθως με συμμαχικές κυβερνήσεις, αλλά ακόμη δέχθηκαν, αδιαμαρτύρητα, την προφανή για τα κίνητρα της κίνηση του να επισκεφθεί τον ηγέτη του «Ποταμιού», το οποίο προορίζεται σαφώς από την Υ/Ε για να παίξει βασικό ρόλο στην έκφραση των συμφερόντων της στην Ελλάδα. Και, σαν να μην έφτανε αυτο, ο ΣΥΡΙΖΑ τού επέτρεψε να παρέμβει και κατάφωρα στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας και να δηλώσει μπροστά στις κάμερες στον τυχάρπαστο αρχηγό του «Ποταμιού» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είχε κάνει συνασπισμό με το κόμμα του, και όχι με αυτό των ΑΝΕΛ! Έτσι, ο Τσίπρας, ο οποίος υποτίθεται πως εκλέχτηκε για να αποκαταστήσει την πληγωμένη υπερηφάνεια του ελληνικού λαού— μετά από τις συνεχείς ταπεινώσεις του τα τελευταία χρόνια, όταν κάποιοι από τους δανειστές, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να προτείνουν η Ελλάδα να πουλήσει ακόμη και τον Παρθενώνα για να αποπληρώσει το δάνειο- αντί να πετάξει με τις κλωτσιές τον θρασύτατο αυτόν τύπο, (τον οποίο ο Φάρατζ, ο ηγέτης του Βρετανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας UKIP, εύστοχα παρομοίασε με φρουρό στρατοπέδου συγκέντρωσης), —όπως θα έκανε οποιαδήποτε άλλη χώρα με στοιχειώδη σεβασμό στον εαυτό της— εθεάθηκε στις οθόνες της τηλεόρασης να τον αγκαλιάζει σαν παλιό φίλο, όπως θα εκανε και οποιαδήποτε αποικία στον εκπρόσωπο της μητρόπολης!
Η δεύτερη εξέλιξη ήταν η δημόσια επίδειξη της δυσαρέσκειας του κυβερνητικού συνασπισμού ενάντια στην εμφανή πρόθεση των ελίτ της ΕΕ να αγνοήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην (υποτίθεται ομόφωνη) ανακοίνωση τους που κατηγορούσαν τους φιλο-Ρώσους αντάρτες (και έμμεσα την ίδια την Ρωσία) για την πρόσφατη επίθεση στη Μαριούπολη και απαιτούσαν νέες αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Όμως, στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για να συζητηθούν οι κυρώσεις, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, «ξέχασε» όλες τις ενστάσεις κατά των ίδιων των κυρώσεων, που για λόγους αρχής τόσο ο Τσίπρας όσο και ο ίδιος είχαν εκφράσει στο παρελθόν, και αποδέχτηκε τη συνέχιση των κυρώσεων, με την προϋπόθεση ότι το θέμα θα συζητηθεί εκ νέου τον Σεπτέμβρη (αντί σε ένα χρόνο, όπως ήταν η αρχική πρόταση!). Με άλλα λόγια «δεν έχουμε αντιρρήσεις για τις κυρώσεις καθαυτές, αλλά μόνο για τη διαδικασία, αν θα ξανασυζητηθούν πάλι του χρόνου, ή τον Σεπτέμβρη»! Και φυσικά, όπως δήλωσε η FedericaMogherini, η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, αμέσως μετά τη συνάντηση στις Βρυξέλλες , «έχουμε δείξει στο ότι η ΕΕ είναι έτοιμη να λάβει περαιτέρω μέτρα καθώς και να προετοιμάσει άλλα μέτρα κατά τις επόμενες εβδομάδες, εάν η κατάσταση δεν βελτιωθεί.» [8] Δηλαδή, αν η ελίτ της ΕΕ, σε κάποια στιγμή κατά τις επόμενες εβδομάδες, ενημερωθεί από τις μαριονέτες της στην Ουκρανία ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά για αυτούς», το σχέδιο για πολύ αυστηρότερες κυρώσεις θα έρθει ξανά στο τραπέζι, και αυτή τη φορά θα ψηφιστεί από όλους, συμπεριλαμβανομένου και του άκρως οπορτουνιστή Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών!
Δείγματα του ακραίου αυτού οπορτουνισμού είναι το παρακάτω ρεπόρτο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμςκαι η δήθεν διάψευση του. Όπως έγραφαν οι ΦΤ: «Ο κος Κοτζιάς, πρώην καθηγητής του πανεπιστημίου Πειραιώς – έχει ενστερνιστεί όλο και περισσότερο εθνικιστικές θέσεις, και έχει αναπτύξει σχέσεις με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον Ρώσο εθνικιστή φιλόσοφο, (όπως είναι γνωστό ο Ντούγκιν είναι ένας από τους πρωτοπόρους της αρχικής σύλληψης της Ευρασιατικής Ένωσης). κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του στη Μόσχα—σύμφωνα με συνάδελφο του ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του».[9]  Ωστόσο, ο ίδιος, κατά τη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, υιοθέτησε πλήρως τη γραμμή της Δύσης για την Ουκρανία. Έτσι, την ίδια ημέρα που ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, Υπουργός Ενέργειας και ηγέτης της Αριστερής τάσης στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι «Είμαστε κατά του εμπάργκο που έχει επιβληθεί εναντίον της Ρωσίας … Δεν έχουμε διαφορές με τη Ρωσία και το ρωσικό λαό», να τι έκανε ο Κοτζιάς κατά τη συνεδρίαση, όπως αποκάλυψε η Guardian και η Daily Mail. Όπως έγραφε η τελευταία:
«Σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας, ο Κοτζιάς ανακοίνωσε στη συνάντηση: “Δεν είμαι μαριονέτα των Ρώσων.” και υπέγραψε μια έντονα διατυπωμένη δήλωση η οποία κήρυσσε την Μόσχα υπεύθυνη για τη βία στην ανατολική Ουκρανία και απαιτούσε να σταματήσει την υποστήριξή της προς τους αυτονομιστές …. “Δεν είμαστε ενάντια σε κάθε κύρωση”, ο Κοτζιάς είπε αργότερα. “Είμαστε με το γενικότερο ρεύμα, δεν είμαστε τα κακά παιδιά”».[10]
Όμως, αυτό δεν ήταν το τέλος του απόλυτου οπορτουνισμού του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Μετά την παραπάνω αναφορά των Financial Times, o νέος”Αριστερός”Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών(που είναι γνωστός για την εξειδίκευση του στον πολιτικό οπορτουνισμό, έχοντας μετακινηθεί από κομμουνιστικό στέλεχος του ΚΚΕ, στους απατεώνες του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργάκη Παπανδρέου, και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει σε μια σαφή αυτο-γελοιοποίηση, με προφανή στόχο να κάνει τον εαυτό του αρεστό στα αφεντικά του στην ΕΕ και την ΥΕ. Έτσι, όχι μόνο σε δήλωσή του την επόμενη μέρα αρνήθηκε ότι πήγε ποτέ στη Μόσχα για να συναντήσει τον Ντούγκιν αλλά έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι ποτέ δεν κάλεσε τον Ντούγκιν σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο, και ότι, στην πραγματικότητα, ο Ντούγκιν …αυτοπροσκλήθηκε να δώσει μια διάλεξη στις 12 Απριλίου, 2013.![11] Φυσικά, όποιος έχει διδάξει σε πανεπιστήμιο, ξέρει πολύ καλά ότι είναι αδύνατο κάποιος να αυτοπροσκληθεί να δώσει μια διάλεξη, στον χρόνο που έχει παραχωρηθεί για διαλέξεις σε κάποιο Πανεπιστήμιο, χωρίς να του έχει δοθεί άδεια είτε από τον ίδιο η/ και το Πανεπιστήμιο.
Ωστόσο, αυτή ήταν μια μοναδική ευκαιρία για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει αρνητική στάση σχετικά με τις κυρώσεις, ουσιαστικά μπλοκάροντάς τες. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για την Υ/Ε σε μια εποχή, κατά την οποία η επίθεσή της εναντίον της Ρωσίας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, με το κοινοβούλιο του καθεστώτος-μαριονέτας στο Κίεβο να ζητά από τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ., να κηρύξουν τη Ρωσία ως «επιτιθέμενο κράτος»[12] ,ενώ η η βρετανική καθεστωτική εφημερίδα The Times προωθεί την άποψη (σε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ) ότι ο Πούτιν δεν είναι «τίποτα περισσότερο από έναν κοινό εγκληματία που φορά τη στολή αρχηγού κράτους»![13] Είναι ξεκάθαρο ότι μια τέτοια επίθεση, η οποία συνοδεύτηκε από την κατάταξη του Ρωσικού δικτύου RT (Russia Today) στην ίδια κατηγορία με την ISIS,[14] δείχνει την σαφή πρόθεση της Υ/Ε να δαιμονοποιήσει τη Ρωσία και την ηγεσία της, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως είχε κάνει με το Ιράκ και τον Σαντάμ ή τη Λιβύη και τον Καντάφι, λίγο πριν την έναρξη των βάρβαρων επιθέσεων εναντίον τους. Έτσι, φάνηκε ότι η αρχική εχθρική ελληνική αντίδραση στις κυρώσεις είχε να κάνει μόνο με τη διαδικασία για τη λήψη απόφασης σχετικά με αυτές, παρά με την ουσία του θέματος αυτή καθεαυτή. Με την έννοια αυτή, το σχόλιο του Flores για το θέμα ήταν και πάλι εύστοχο —δηλαδή, ότι η όλη φασαρία έγινε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς επιχείρησε μια κίνηση τακτικής, έτσι ώστε «να μπορεί να αξιοποιήσει την απειλή να επιλέξει τη Ρωσο-Τουρκική γραμμή φυσικού αερίου (SOUTH STREAM 2.0 / Nabucco Revisited), για να πάρει άδεια από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), με στόχο την αύξηση του χρέους ώστε να αμβλυνθεί η λιτότητα».[15] Όταν όμως, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτζ, ο οποίος επισκεπτόταν την Αθήνα την ίδια μέρα προειδοποίησε τον Τσίπρα να μην χρησιμοποιήσει το θέμα των κυρώσεων ως μοχλό, ο τελευταίος έκανε κανονική «κωλοτούμπα» στο θέμα των κυρώσεων και ακολούθησε την γραμμή της ΕΕ (παρά τις δικολαβίστικες «εξηγήσεις» του Κοτζιά)! Κάτι που θα φανεί ακόμη καθαρότερα αν το θέμα των κυρώσεων επανέλθει στη Σύνοδο Κορυφής στις 12 Φλεβάρη, όπου αναμένεται να επιβληθούν ακόμη χειρότερες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Στο μεταξύ, ο Τσίπρας ουσιαστικά απέρριψε και την πρόταση να εξετάσει την περίπτωση χορήγησης δανείου από τη Ρωσία[16] (αντί από την Υ/Ε), πρoφανώς γιατί προτιμά να πληρώνουν οι Έλληνες στο διηνεκές τόκους σε αυτή, σύμφωνα με το «μεγαλοφυές» σχέδιο του ποπ Τσάρου…
Συμπερασματικά, υπήρχαν δύο βασικές επιλογές μεταξύ των οποίων έπρεπε να διαλέξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ:
α)   η πρώτη ήταν ο δρόμος της υποταγής στις απαιτήσεις της ΥΕ και της ΕΕ, με κάποιες μικρο-παραχωρήσεις σε αντάλλαγμα από τις ελίτ (π.χ. σχετικά με τους όρους αποπληρωμής του χρέους ή ίσως ακόμη και το κούρεμα μέρος του), οι οποίες πάντως δεν θα επηρέαζαν τις βασικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη επιβληθεί και θα ολοκληρωθούν: Δηλαδή, το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών και τη συνακόλουθη ολοκλήρωση της διαδικασίας να στερηθεί η Ελλάδα της δυνατότητας να ανακτήσει οποιαδήποτε οικονομική και εθνική κυριαρχία στο μέλλον: από τον έλεγχο του δικού της νομίσματος μέχρι τον έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής της. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να διαιωνίσει απλώς την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή και να οδηγήσει στο θάνατο της Αριστεράς στη Μεσογειακή Ευρώπη, ύστερα από τον θάνατο της στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εξίσου αναπόφευκτο, σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν ότι το κενό θα καλυφθεί είτε από τα εθνικιστικά αντί-ΕΕ κόμματα ή, από τις κυβερνήσεις του Λαϊκού Μετώπου, όπως προτείνει το ΜΕΚΕΑ. Τώρα ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε εντελώς κάθε απόπειρα κουρέματος του Χρέους αφού αποδέχθηκε τις αλχημείες του «Τσάρου» να αντικατασταθεί ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Χρέος με τα νέα ομόλογα που προτείνει…
β) η δεύτερη ήταν ο δρόμος της αντίστασης που συνεπάγεται την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη και θα επέτρεπε την επιβολή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, την επανεισαγωγή του εθνικού νομίσματος, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδας, την κοινωνικοποίηση όλων των βιομηχανιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες, καθώς και εκείνων που αφορούν τον κοινωνικό πλούτο (πετρέλαιο, λιγνίτης, χρυσό κλπ). Περιττό να προσθέσουμε ότι οι γεωπολιτικοί προσανατολισμοί της Ελλάδας θα πρέπει επίσης να αλλάξουν δραστικά, έτσι ώστε να μην γίνει η χώρα στόχος ενός νέου «πραξικοπήματος από τα κάτω», σαν αυτο που επιτυχώς οργάνωσε η Υ/Ε στην Ουκρανία. Για τον σκοπό αυτό, η έξοδος από την ΕΕ θα έπρεπε να συνοδεύεται από παράλληλη αίτηση για ένταξη στην Ευρασιατική Ένωση, έτσι ώστε σε περίπτωση που η Κύπρος και η Τουρκία επίσης ενταχθούν σε αυτή, (όπως είναι πολύ πιθανό), να είναι όλες τους, ως ισότιμα κυρίαρχα κράτη, σε θέση να λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις για την ορθολογική επίλυση όλων των γεωπολιτικών και οικονομικών προβλημάτων μεταξύ τους, σε πνεύμα αλληλεγγύης. Δηλαδή, όλων αυτών των προβλημάτων, τα οποία, μέχρι τώρα, τα χρησιμοποιούσε η Δύση και σήμερα η Υ/Ε, προκειμένου να χωρίζουν τους λαούς σε αυτό το τμήμα της Μεσογείου, ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν καλύτερα, ενώ ταυτόχρονα τους έδιναν τη δυνατότητα να επεκτείνουν συνεχώς τις ιδιαίτερα κερδοφόρες πωλήσεις όπλων σε αυτούς. Έτσι, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι βάσεις για μια πραγματικά νέα δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών, στη θέση της παρούσας εγκληματικής Νέας Διεθνούς Τάξης.
Με βάση τις πρώτες 100 ώρες του ΣΥΡΙΖΑ (δεν χρειάζεται νομίζω να περιμένει κανείς 100 ημέρες — «η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται»!) είναι ασφαλές να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η πρώτη επιλογή παραπάνω είναι αυτή που ήδη επιλέχτηκε από την αποπροσανατολιστική ρεφορμιστική Αριστερά που ανέλαβε την κυβέρνηση στην Ελλάδα! Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι κατά το ίδιο σύντομο χρονικό διάστημα των πρώτων 100 ωρών φάνηκε όλη η εξαπάτηση που χρησιμοποίησαν στην «Αριστερά» αυτή για να καταλάβουν την εξουσία. Πριν από λίγους μήνες ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν την πρόθεσή τους να σκίσουν το «Μνημόνιο». Σε 48 ώρες από τη νίκη που ακολούθησαν τη νίκη τους στις εκλογές ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο οποίος αναμένεται να επιβλέπει τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δήλωνε ότι «το Μνημόνιο έχει τελειώσει για μας. Θα παρουσιάσουμε το δικό μας πρόγραμμα»,[17] πράγμα που σήμαινε ότι αντί για σκίσιμο των Μνημονίων, η κυβέρνηση απλά θα επαναδιαπραγματευόταν τους όρους της δανειακής σύμβασης, χωρίς να αθετήσουμε τις θεσμικές μας δεσμεύσεις. Μετά όμως από άλλες 48 ώρες, ήρθε η τελική προσγείωση. Όπως δήλωσε ο «ποπ Τσάρος της Οικονομίας» που ανέλαβε να μας σώσει από την κρίση, απλά με τις «ευφυείς» ιδέες του με τις οποίες προφανώς θα ξεγέλαγε τους «κουτόφραγκους», χωρίς να χρειάζεται σύγκρουση με κανένα!: «Δεν είμαστε εδώ για να συγκρουστούμε με την Ευρώπη. Δεν θέλουμε καν να διαπραγματευτούμε με τους Ευρωπαίους πιστωτές μας. Εμείς απλά θέλουμε να διαβουλευτούμε.»[18] Αυτό που εννοούσε βέβαια ήταν το σχέδιο «έξυπνης μηχανικής του Χρέους», όπως σε μια πράξη πολιτικής εξαπάτησης το το ονόμασε, που φυσικά δεν συνεπαγόταν καμιά σύγκρουση με κανένα, αφού απλά έδινε άλλο όνομα στις ίδιες υποχρεώσεις που συνέθλιψαν τον Ελληνικό λαό, εξασφαλίζοντας συγχρόνως με τη μεγαλοφυή λύση του την παντοτινή εξάρτηση της Ελλάδας στην Υ/Ε, όσον αφορά τα ομόλογα και την ΕΚΤ.
Φυσικά αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς τόσο οι ελίτ της ΕΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα κοινό στόχο: να κρατήσουν την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Αυτό που τρέμουν η ΕΕ και η Υ/Ε δεν είναι φυσικά κάποια οικονομική καταστροφή που μπορεί να προκληθεί από ενδεχόμενο Grexit (αυτό είναι απολύτως διαχειρίσιμο), αλλά το γεγονός ότι στην περίπτωση που η Ελλάδα στο μέλλον ακολουθήσει ριζοσπαστικές πολιτικές που περιλαμβάνουν και τη ρήξη με την ΝΔΤ αυτό θα αποτελούσε παράδειγμα προς όλους τους άλλους λαούς στον κόσμο που υποφέρουν κάτω από την παγκοσμιοποίηση και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, κάτι που δεν μπορούσαν να ανεχθούν.
Υ.Γ. Ο τρόπος, με τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει δήθεν από την καταστροφή, έγινε απόλυτα σαφής τις τελευταίες μέρες με τα ταξίδια Τσίπρα και του Τσάρου της Οικονομίας στην Ευρώπη. Είναι πλέον προφανές ότι μια τεράστια αποπροσανατολιστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει από την ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με τις ελίτ της ΕΕ και την ΥΕ, για να συγκαλύψει το σημερινό ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πως το ξεπούλημα αυτό θα περιλαμβάνει την αναχρηματοδότηση της κεντρικής κυβέρνησης και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μέσα από κάποια συμφωνία-γέφυρα, μέχρι να εφαρμοστεί το «μεγαλοφυές» σχέδιο του Τσάρου που ανάφερα παραπάνω, δήθεν  για να τελειώσει η λιτότητα, και ο στόχος να είναι πια η ανάπτυξη.[19] Φυσικά, δεδομένου ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι που ανήκουν στην Υ/Ε, από τις ευρω-ελίτ μέχρι τον Ομπάμα, έχουν θέσει ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε συμφωνία την αυστηρή εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αυτό σημαίνει ότι εκείνο στο οποίο στοχεύει αυτή τη στιγμή η «αριστερή» ελληνική κυβέρνηση, είναι η εφαρμογή των ίδιων μέτρων όπως πριν (ίσως σε μια ηπιότερη μορφή) με διαφορετικά ονόματα. Αντί της «τρόικας», μπορεί να υπάρχει κάποιο είδος επιτροπής εποπτείας που θα εκπροσωπεί και πάλι τους ίδιους θεσμούς (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) και θα έχει βασικά παρόμοιες λειτουργίες με αυτές της τρόικας (εξασκούμενες με λιγότερο άγαρμπο τρόπο!). Ακόμη, αντί για λιτότητα (που επέβαλλαν οι «κακοί» Γερμανοί κλπ.), τώρα στόχος θα είναι η ανάπτυξη, όπως προτείνει και ο «καλός» Ομπάμα. Όμως, για επιτευχθεί ανάπτυξη σε μια διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, όπου οι αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων, εργασίας είναι ανοικτές, θα πρέπει να ελαχιστοποιηθούν οι δημόσιες επενδύσεις, και ιδιώτες επενδυτές (ντόπιοι και ξένοι) θα πρέπει να αναλάβουν το έργο να καταστήσουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να βοηθήσει την προσπάθεια τους με ακόμα περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να καταστεί πιο ανταγωνιστική η εργασία, πιο μικρή η φορολόγηση των επιχειρήσεων και, ταυτόχρονα, να παρουσιάζονται και κάποια «μικρά πλεονάσματα στον προϋπολογισμό» που θα εξασφαλίζουν τη δημοσιονομική σταθερότητα. Πράγμα που αναγκαστικά σημαίνει είτε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ή / και περικοπές στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή πάλι λιτότητα. Άλλωστε η «ανάπτυξη» του Ομπάμα, ως γνωστόν, έχει συνοδευτεί με άγρια λιτότητα όσον αφορά τους πραγματικούς μισθούς, όπως άλλωστε συμβαίνει σήμερα και στη Βρετανία!
Με άλλα λόγια, η όλη φασαρία ήταν για να εξαπατηθεί ο ελληνικός λαός και να δεχθεί τη συνέχιση και επέκταση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» (κάτι που οι εξοφλημένοι Σαμαρο-Βενιζέλοι δεν μπορούσαν πια να κάνουν) ώστε να έχουμε μια «ανάπτυξη» Αγγλοσαξωνικού τύπου, όπου η ανεργία πχ στη Βρετανία πέφτει αλλά, βασικά, διότι «οι εργάτες δέχθηκαν τις μεγαλύτερες περικοπές στους πραγματικούς μισθούς τους από τον καιρό της Βικτωρίας»![20] Έτσι η “ανάπτυξη” του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά θα αποτελεί λιτότητα σε άλλη συσκευασία! Δεν είναι επομένως περίεργο ότι ο «pop τσάρος», τόνισε στη συνέντευξη μετά τις συνομιλίες με τον Γάλλο Υπ. Οικονομικών ότι «η Ευρώπη έρχεται πρώτη», [21] ενώ έδειξε ταυτόχρονα τη βαθιά άγνοια του σχετικά με τα αναπτυξιακά προβλήματα που δημιουργούνται σε μια οικονομική ένωση μελών σε άνισα επίπεδα ανάπτυξης. Όμως, κάθε οικονομολόγος, ακόμη και δευτεροετείς φοιτητές στα οικονομικά, γνωρίζουν πως ακόμη και μέσα στην ίδια χώρα, σε μια οικονομία της αγοράς, υπάρχουν πάντα τεράστιες περιφερειακές διαφορές, πόσο μάλλον εντός μιας οικονομικής Ένωσης όπως η Ευρωζώνη, για την οποία σημειώνεται ότι “είναι τόσο εξωφρενικά διαφορετικές οι οικονομίες μέσα σε αυτή, που μια μελέτη διαπίστωσε ότι θα ήταν πιο λογικό να δημιουργηθεί μια νομισματική ένωση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών των οποίων το όνομα ξεκινά από το γράμμα «Μ» από ό,τι μεταξύ των σημερινών κρατών μελών.!» [22]  Ωστόσο, ο «χαρισματικός» κ. Βαρουφάκης υποστήριξε σήμερα ότι αν κάποιος θίξει το θέμα ύπαρξης «Νοτίων» έναντι «Βορείων» εντός της ΕΕ θα είναι αντι-Ευρωπαίος. Όλα αυτά ήταν βέβαια μελωδία στα αυτιά των ελίτ, ειδικά όταν προέρχονται από έναν εκπρόσωπο της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης στην μεταπολεμική Ευρώπη…

 Μια σημαντικά συντομότερη πρώτη εκδοχή του άρθρου αυτού πρωτοδημοσιεύτηκε στην Pravda.ru , καθώς και αναδημοσιεύτηκε στο Global Research. Η εκδοχή αυτή στηρίζεται στη διευρυμένη, με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, δεύτερη εκδοχή του άρθρου,  (με κάποιες τροποποιήσεις) που δημοσιεύτηκε στο διεθνές θεωρητικό περιοδικό The International Journal of INCLUSIVE DEMOCRACY. Η μετάφραση είναι των Κώστα Κατσούλα, Δημήτρη Μπατζάκη και Πάνου Λιβιτσάνου.

[1]Βλ. “The real causes of the catastrophic crisis in Greece and the ‘Left”’, Global Research, 16/1/2014,http://www.globalresearch.ca/the-real-causes-of-the-catastrophic-crisis-in-greece-and-the-left/5365013;
[2] Βλ. Τάκη Φωτόπουλου, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, Γόρδιος (Αθήνα, 2010)
[3] Joaquin Flores, “Meaningful Economic Reforms Could Come Through BRICS and Russia?”, Global Research, 27/1/2015 http://www.globalresearch.ca/greece-meaningful-economic-reforms-could-come-through-brics-and-russia/5427531
[4] Tony Barber, Greece finance minister unveils plan to end debt stand-off, Financial Times, 2/2/2015
[5] Βλ. “Left mythology and neoliberal globalization: Syriza and Podemos”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 11, Nos. 1/2 (Winter-Summer 2015),http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol11/vol11_no1_Left_mythology_and_neoliberal_globalization_Syriza_and_Podemos.html
και στα ελληνικά στο πόρταλ “Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία”:
[6] Βλ. για αποδεικτικά στοιχεία, Takis Fotopoulos, Subjugating the Middle East, Vol. II (προς δημοσίευση αργότερα μέσα στον χρόνο από το Progressive Press)
[7] Michael Albert & Tom Vouloumanos “SYRIZA, Greece & the American radical left,” Znet(28/1/2013) (ΛΙΝΚ;)
[8] “EU foreign ministers extend sanctions against Russian officials, E. Ukraine rebels”, RT, 29/1/2015, http://rt.com/business/227555-eu-russia-extend-sanctions/
[9] Sam Jones et al., “Alarm bells ring over Syriza’s Russian links, Financial Times, 28/1/2015
[10] Robin Emmott and Pavel Polityuk, “EU wins Greek backing to extend Russia sanctions, delays decision on new steps”, Mail Online, 31/1/2015 http://www.dailymail.co.uk/wires/reuters/article-2931820/EU-extends-existing-Russia-sanctions-Greece-brings-doubt-new-measures.html
[11] «Ο N. Κοτζιάς και οι ΑΝΕΛ απαντούν στο ρεπορτάζ των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», 902.gr,30/1/2015,http://www.902.gr/eidisi/politiki/60328/n-kotzias-kai-anel-apantoyn-se-dimosieyma-ton-financial-times
[12] “Ukrainian MPs call on UN, NATO & PACE to recognize Russia as ‘aggressor state’”, RT, 27/1/2015
[13] Deborah Haynes, ‘Litvinenko was to expose ‘criminal’ Putin, The Times, 28/1/2015
[14] “Head of US state media put RT on same challenge list as ISIS, Boko Haram”, RT, 23/1/2015
[15] Joaquin Flores, “Meaningful Economic Reforms Could Come Through BRICS and Russia?”, ό.π.
[16] Deirdre Hipwell et.al. “Greece’s finance minister holds out for ECB lifeline”, The Times,3/2/2015
[17] Kerin Hope et.al “Alexis Tsipras to hold talks in Athens with eurogroup chairman”, Financial Times, 29/1/2015
[18] Anthee Carassava, “We don’t want tug-of-war over debt, Greeks tell EU”, The Times, 30/1/2015
[19] Wolfgang Münchau, “Grexit is an avoidable catastrophe for the Eurozone”, Financial Times,1/2/2015
[20] Ed Conway, “The UK is paying the price of its jobs miracle”, The Times, 14/10/2014
[21] “Greece Finance Minister Varoufakis: ‘Europe comes first’”, BBC News 1/2/2015
[22] Camilla Cavendish, “Have a heart Mrs Merkel. After all, Berlin helped write this Greek tragedy”, Sunday Times, 1/2/2015