Articles by "Χατζηστεφάνου"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χατζηστεφάνου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τη Δευτέρα κυκλοφόρησε στο insidestory.gr ένα κείμενο του Βασίλη Σταματίου με τίτλο «Πόσο φιλάνθρωποι είναι στην πραγματικότητα οι γιατροί της Κούβας;».

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι Κουβανοί γιατροί δεν προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στα πιο επικίνδυνα σημεία του πλανήτη, αλλά πληρώνονται για αυτό και μάλιστα η πλειονότητα των χρημάτων καταλήγει στα κρατικά ταμεία.

Δεν θα δίναμε σημασία σε μια τέτοιου είδους επιχειρηματολογία εάν δεν εμφανιζόταν στο Insidestory, το οποίο πολύ συχνά παρουσιάζει έρευνες ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να δώσουμε λίγο περισσότερη προσοχή.

Το βασικότερο πρόβλημα του κειμένου είναι ότι στις περίπου 3.500 λέξεις, ο συντάκτης του δεν αναφέρθηκε ούτε μια φορά στο αμερικανικό εμπάργκο — τον μακροβιότερο και δολοφονικότερο αποκλεισμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες. Ουσιαστικά δηλαδή αφήνει έξω από την εξίσωση τον «ελέφαντα στο δωμάτιο».

Διαβάζουμε λοιπόν ότι στην Κούβα υπάρχει «έλλειψη πόρων λόγω της οικονομικής ανέχειας της χώρας». Στο ερώτημα δηλαδή γιατί η Κούβα δεν έχει, η απάντηση είναι… γιατί δεν έχει. Λίγες γραμμές πιο κάτω διαβάζουμε ότι «η έλλειψη φαρμάκων είναι ένα μόνιμο θέμα, γιατί το συνάλλαγμα που διαθέτει η Κούβα για την αγορά τους ποτέ δεν είναι αρκετό».

Οι επιπτώσεις του αμερικανικού εμπάργκο στην εισαγωγή φαρμάκων στην Κούβα είναι ένα θέμα με τεράστια βιβλιογραφία δεκαετιών, την οποία όμως ο συντάκτης αποφεύγει όπως ένας επιδέξιος σκιέρ τα πασαλάκια στο σλάλομ. Η βασική του θέση, η οποία όμως δεν εκφράζεται ευθαρσώς είναι προφανώς ότι για όλα φταίει ο «σοσιαλισμός».

Ιδιαίτερο πρόβλημα παρουσιάζουν όμως και αρκετές από τις πηγές του κειμένου. Πολλές φορές ο συντάκτης παραπέμπει στην έκδοση Americas Quarterly η οποία έχει κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές για τις ιδιαίτερα στενές σχέσεις της με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Συγκεκριμένα το περιοδικό κυκλοφορεί από το Council of the Americas, (AS/COA), την επιχειρηματική ένωση που δημιούργησε το 1967 ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, κατ’ εντολή του προέδρου Κένεντι, με στόχο να στραφεί εναντίον του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα.

Ο βετεράνος δημοσιογράφος-ερευνητής Σίμουρ Χερς, με άρθρο του στο περιοδικό The Atlantic, έχει αποκαλύψει τις σχέσεις που διατηρούσε το Council of the Americas με τη CIA και τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε στην ανατροπή του προέδρου Αλιέντε της Χιλής και την αναρρίχηση στην εξουσία του δικτάτορα Πινοσέτ.

Να σημειωθεί επίσης ότι το Council of the Americas εκπροσωπεί σχεδόν το σύνολο των μεγάλων επιχειρήσεων των ΗΠΑ που δραστηριοποιούνται στη Νότια Αμερική, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων κολοσσών του κλάδου υγείας.

Αρκετά ακόμη από τα στοιχεία που αναφέρονται στο άρθρο παραπέμπουν σε πηγές οι οποίες αποτελούν απλώς αναπαραγωγή θέσεων κυβερνητικών αξιωματούχων των ΗΠΑ.

Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται στην ακρίβεια των πληροφοριών που παρουσιάζονται, αλλά στο πλαίσιο στο οποίο τοποθετούνται. Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά ορισμένα από τα βασικά σημεία του κειμένου του Βασίλη Σταματίου.

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι για να είναι «φιλάνθρωποι» οι γιατροί της Κούβας θα έπρεπε να εργάζονται δωρεάν. Το κείμενο βέβαια επισημαίνει ότι στο παρελθόν η Κούβα έστελνε και δωρεάν γιατρούς σε χώρες όπως η Αλγερία. Όπως μαθαίνουμε όμως δεν το έκανε από φιλανθρωπία, αλλά «επενδύοντας κυρίως σε πολιτικά ανταλλάγματα και επιρροή».

Παρεμπιπτόντως μια αναφορά θα μπορούσε να γίνει και στα 22.000 παιδιά με λευχαιμία από το Τσερνομπίλ τα οποία η Κούβα περιέθαλπτε για χρόνια με δικά της έξοδα παρά το γεγονός ότι βίωνε ήδη τις τρομακτικές οικονομικές επιπτώσεις από τη σταδιακή κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ. (για μια συνολική αποτίμηση της προσφοράς των Κουβανών γιατρών διαβάστε το αφιέρωμα της καθηγήτριας του LSE Έλεν Γιάφε)

Στο κείμενο σημειώνεται επίσης ότι «στις μικρές ή πολύ φτωχές χώρες (π.χ. της Αφρικής) η Κούβα χρεώνει σχετικά λίγα χρήματα [ενώ] στις μεγάλες χώρες ή αυτές με ισχυρές πλουτοπαραγωγικές πηγές συνήθως κοστολογεί πολύ ακριβά τις υπηρεσίες της». Το να πληρώνεσαι λοιπόν από αυτούς που έχουν, για να προσφέρεις και σε αυτούς που δεν έχουν, δεν είναι αρκετό. Οι δεκάδες χιλιάδες γιατροί της Κούβας πρέπει να δουλεύουν δωρεάν για να είναι φιλάνθρωποι.

Στο στόχαστρο του συντάκτη μπαίνει και η παλαιότερη συμφωνία της Κούβας με τη Βενεζουέλα για την ανταλλαγή γιατρών με πετρέλαιο. Η συμφωνία όπως διαβάζουμε «έχει υποστεί σφοδρή κριτική από την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας ως εντελώς χαριστική για την Κούβα και κατά των συμφερόντων της Βενεζουέλας». Προσοχή στην αντιστροφή της λογικής: εδώ δεν έχουμε μια φιλάνθρωπη κίνηση της Βενεζουέλας, που θέλησε έτσι να βοηθήσει την Κούβα απέναντι στον αμερικανικό αποκλεισμό, αλλά κάποιου είδους απάτη από την πλευρά της Κούβας.

Παρεμπιπτόντως, η «αντιπολίτευση» της Βενεζουέλας στην οποία αναφέρεται το κείμενο είναι τα στελέχη του αποτυχημένου πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό.

Οι Κουβανοί γιατροί βέβαια που εμείς γνωρίσαμε στην Βενεζουέλα, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Make the Economy Scream, έχαιραν απεριόριστης εκτίμησης από τους πολίτες. Mεταξύ άλλων τους προτιμούσαν όχι μόνο για το επίπεδο των υπηρεσιών τους, αλλά και γιατί θεωρούνταν οι μόνοι αδιάφθοροι.

Ένα κείμενο δεν κρίνεται μόνο από την τυπική ορθότητα των πληροφοριών του αλλά και από τις συγκρίσεις που επιλέγει να κάνει, και κυρίως από τη χρονική στιγμή που επιλέγει ο συντάκτης του για να το γράψει. Σε μια άλλη περίοδο και σε έναν άλλο πλανήτη τα στοιχεία που παραθέτει ο Βασίλης Σταματίου θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τις ημέρες όμως που στις ΗΠΑ θάβουν τους (μαύρους ως επί το πλείστον) νεκρούς τους σε ομαδικούς τάφους που ανοίγουν σε πάρκα, γιατί το ιδιωτικό σύστημα υγείας της χώρας αδυνατεί να προστατεύσει τον πληθυσμό, το να κρίνεις τη «φιλανθρωπία» της Κούβας απλώς αποκαλύπτει ιδεοληπτικές εμμονές.

Όταν η Κούβα δέχεται να αποβιβαστούν φορείς του ιού από ξένα κρουαζιερόπλοια ενώ οι ΗΠΑ προχωρούν σε πράξεις διεθνούς πειρατείας (σύμφωνα με Γερμανούς αξιωματούχους) κατάσχοντας προπληρωμένο ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό άλλων χωρών, ο όρος φιλανθρωπία αλλάζει περιεχόμενο.

Τις ημέρες που η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού διέλυσε τα δημόσια συστήματα υγείας των χωρών μελών της φτάνει να συνδέει την αναιμική οικονομική βοήθεια προς τα μέλη της με την επιβολή νέων μνημονίων, η Κούβα γίνεται αυτομάτως φιλάνθρωπη ακόμη και αν χρεώνει για τις υπηρεσίες της.

Ναι, οι Κουβανοί γιατροί πληρώνονται (καταδικάστε τους) και ένα μεγάλο τμήμα των εσόδων τους πηγαίνει απευθείας στα ταμεία της χώρας τους γιατί δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά υπάλληλοι ενός κράτους το οποίο, μέσα στα χιλιάδες προβλήματά του, μπορεί να προσφέρει δωρεάν νοσηλεία στους πολίτες του.
πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Τα πρώτα θερμά επεισόδια ενός πολέμου που όλοι φοβόντουσαν, είναι πλέον γεγονός. Η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να ρίξει στην αγορά μεγάλες ποσότητες πετρελαίου σε χαμηλότερες τιμές οδήγησε τον «μαύρο χρυσό» στη μεγαλύτερη ελεύθερη πτώση που έχει γνωρίσει από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, στον πρώτο πόλεμο του Περσικού Κόλπου.

Αφορμή αποτέλεσε η ανακοίνωση της Ρωσίας ότι δεν θα ακολουθήσει την απόφαση άλλων πετρελαιοπαραγωγών κρατών του ΟΠΕΚ (Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών) - ουσιαστικά μια πρόταση της Σαουδικής Αραβίας - για μείωση της παραγωγής, με την οποία θα διατηρούνταν η τιμή του μαύρου χρυσού σε υψηλά επίπεδα.

Θέλοντας να εδραιώσει την πολιτική κυριαρχία της στο εσωτερικό του ΟΠΕΚ και την οικονομική κυριαρχία της στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου, η Σαουδική Αραβία αποφάσισε, λοιπόν, να «πνίξει» προσωρινά τον κόσμο στο φθηνό πετρέλαιο. Με τον τρόπο αυτό ήλπιζε να αρπάξει ένα σημαντικό μερίδιο αγοράς από τη Μόσχα και έτσι να μπορεί να καθορίζει ελεύθερα την τιμή σε βάθος χρόνου.

Σηκώνοντας, όμως, το γάντι της «μονομαχίας», η Ρωσία ακύρωσε αυτό τον σχεδιασμό και έφερε το Ριάντ αντιμέτωπο με τις ευθύνες του: ή θα κλιμάκωνε περαιτέρω έναν ενεργειακό πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες για το ίδιο και την παγκόσμια οικονομία, ή θα κατέληγε να οδηγηθεί το ίδιο στη συνθηκολόγηση.

Με μια πρώτη (απλουστευτική) ματιά, η αμερικανική κυβέρνηση θα είχε κάθε λόγο να στηρίζει τη σαρωτική πτώση των τιμών που προωθεί η Σαουδική Αραβία σε αυτόν τον πετρελαϊκό πόλεμο. Καταρχάς, σε μια κρίσιμη πολιτική στιγμή, με το βλέμμα όλων στραμμένο στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, ο Τραμπ θα προσέφερε στους ψηφοφόρους του τις χαμηλές τιμές που υπόσχεται σε κάθε προεκλογική εκστρατεία. Κατά δεύτερον, η διατήρηση χαμηλών τιμών θα έχει καταστροφικές συνέπειες για διεθνείς αντιπάλους της Ουάσιγκτον, όπως το Ιράν και η Βενεζουέλα, που εξαρτώνται από το πετρέλαιο για να επιβιώσουν από τις καταστροφικές κυρώσεις που τους έχει επιβάλλει η υπερδύναμη. Όπως μου εξηγούσε παλαιότερα η οικονομολόγος Πασκουαλίνα Κούρτσιο, από τη Βενεζουέλα, η Σαουδική Αραβία έχει λειτουργήσει αρκετές φορές στο παρελθόν σαν ένα εργαλείο, με το οποίο η Ουάσιγκτον ρίχνει την τιμή του πετρελαίου σε κρίσιμες πολιτικές περιόδους, προκειμένου να προκαλέσει πολιτική αναταραχή και, τελικά, ανατροπή καθεστώτων σε πετρελαιοπαραγωγά κράτη.

Αν προσθέσει κανείς σε αυτή την εικόνα και τη μεγάλη μάχη απέναντι στη Ρωσία για την κυριαρχία στο εσωτερικό του ΟΠΕΚ, η Ουάσιγκτον έχει κάθε λόγο να στηρίξει τον πετρελαϊκό πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας.

Σωστά; Όχι ακριβώς.

Καταρχήν, η ραγδαία μείωση της τιμής του «μαύρου χρυσού» μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή σε δεκάδες αμερικανικές επιχειρήσεις shale (το λεγόμενο μη συμβατικό πετρέλαιο που παράγεται από θραύσματα πετρωμάτων σχιστολιθικού πετρελαίου). Οι shale companies, οι οποίες μπορούν να επιβιώσουν μόνο με αρκετά υψηλές τιμές πετρελαίου, δίνουν μια χαμένη μάχη με το χρόνο, καθώς η δραστηριότητά τους, εκτός από την τρομακτική καταστροφή που προκαλεί στο περιβάλλον, είναι ζημιογόνος με τους σημερινούς όρους της αγοράς. Οι περισσότερες επιβιώνουν χάρη σε μια φούσκα επισφαλών χρηματοδοτήσεων, η οποία μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή με σημαντικές συνέπειες για το σύνολο της αμερικανικής οικονομίας και την ισχύ του δολαρίου.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, από μια παρατεταμένη μείωση της τιμής του πετρελαίου, είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση την ίδια τη Σαουδική Αραβία. Παρά τις διαβεβαιώσεις για την ευμάρεια του βασιλείου, ο οίκος των Σαούντ έχει φλερτάρει αρκετές φορές, τα τελευταία χρόνια, με τον κίνδυνο μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, που θα μπορούσε να προκαλέσει και πολιτικό χάος. Η ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων της νεολαίας, που είδαμε από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν πάντα αποτέλεσμα οικονομικών διακυμάνσεων που δεν επέτρεπαν στο βασίλειο να προσφέρει το κοινωνικό συμβόλαιο που υποσχόταν στους πολίτες του.

Ορισμένοι αναλυτές, μάλιστα, επισημαίνουν ότι ο πρόσφατος ενεργειακός πόλεμος και η οικονομική ανησυχία ίσως συνδέονται με τη σύλληψη περίπου 20 μελών της βασιλικής οικογένειας που φέρονται να συνωμοτούσαν εναντίον του Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Αν και οι λεπτομέρειες παραμένουν συγκεχυμένες, η πολιτική αναταραχή στη Σαουδική Αραβία είναι σχεδόν πάντα συνυφασμένη με περιόδους οικονομικής δυσπραγίας.

Αν στηρίξει, λοιπόν, τον πετρελαϊκό πόλεμο του Ριάντ, ο Τραμπ κινδυνεύει να πυροβολήσει τα πόδια του τόσο στο εσωτερικό, καταστρέφοντας ένα κλάδο της αμερικανικής οικονομίας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο βλέποντας τον βασικό χωροφύλακα της Ουάσιγκτον να αποσταθεροποιείται.

Με την παγκόσμια οικονομία να μπαίνει σε μια περίοδο παρατεταμένης οικονομικής κρίσης (έχοντας σαν πυροκροτητή, αλλά όχι πραγματική αιτία τον κορονοϊό) η Σαουδική Αραβία έρχεται να ρίξει πετρέλαιο στη φωτιά. Το ερώτημα είναι αν θα προλάβει να κάψει τους αντιπάλους της ή θα αυτοπυρποληθεί...


πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Από τα δεκάδες σχόλια που έκανε το ελληνικό και διεθνές φιλελευθεριάτο με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο έλειπε πάντα μια λέξη – η λέξη εμπάργκο.

Φαντάζει αδιανόητο πως μπορούν να μιλούν για μια χώρα, που επιβίωσε κάτω από το σκληρότερο και πιο μακροχρόνιο οικονομικό αποκλεισμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες, και να ξεχνούν το στοιχείο που καθορίζει την ύπαρξή της.

Ο λόγος για τον οποίο νοιώθουν τα πόδια τους να τρέμουν όταν σκέφτονται το εμπάργκο είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει ένας κλάδος ο οποίος καταρρίπτει την κοσμοθεωρία τους για την ελεύθερη αγορά. Είναι ο κλάδος της υγείας.

Μόνο το γεγονός ότι η Κούβα έχει εδώ και δεκαετίες χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας από την αμερικανική υπερδύναμη είναι αρκετό για να τινάξει στον αέρα κάθε επιχείρημα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Η Κούβα βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορεία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας.

Τη στιγμή που στις ΗΠΑ χιλιάδες άποροι πολίτες σχηματίζουν ουρές χιλιομέτρων στις 5 το πρωί για να δουν έναν οφθαλμίατρο, Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρήσεις σε 33 χώρες – κυρίως του Τρίτου Κόσμου.

Η Κούβα είχε εξάγει 50.000 γιατρούς που προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους – χρηματοδοτούμενοι παλαιότερα από την κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Όταν ο (εμμέσως ιδιωτικοποιημένος ΠΟΕ) προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για να αντιμετωπίσει τον ιό έμπολα, η Αβάνα είχε στήσει ήδη δωρεάν κλινικές σε χώρες της Αφρικής για να προλάβει την εξάπλωση του ιού και να βοηθήσει τους κατοίκους χωρών που λόγω της αποικιοκρατίας δεν είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Πως αντέδρασαν οι ΗΠΑ σε αυτή την κινητοποίηση; Προσπαθούσαν να πείσουν τους Κουβανούς γιατρούς να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους και να ζητήσουν άσυλο στην πλησιέστερη αμερικανική πρεσβεία.


Την ίδια ακριβώς πρακτική εφάρμοζαν και όταν η Κούβα έστειλε γιατρούς στην Αϊτή, οι οποίοι ανέλαβαν το 40% των θυμάτων ή όταν έστειλαν 2.400 γιατρούς για το σεισμό στο Κασμίρ το 2005 (οι οποίοι παρεμπιπτόντως άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 30 νέες κλινικές). Οι αμερικανικές πρεσβείες προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από τους ασθενείς για να πετύχουν τα προπαγανδιστικά τους παιχνίδια.
Προσπαθώντας να ταπεινώσουν βέβαια την Αβάνα οι Αμερικανοί διπλωμάτες εξευτέλιζαν απλώς τη χώρα τους και το οικονομικό της σύστημα.

Ήταν φυσικά αναμενόμενο ότι μια χώρα που ζεί για δεκαετίες με ένα από τα χειρότερα εμπάργκο της ιστορίας θα είχε σημαντικές στρεβλώσεις στην οικονομία, την πολιτική αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το γεγονός όμως ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα δημιουργούσε τομείς που θα ξεπερνούσαν σε αποτελεσατικότητα το αμερικανικό σύστημα είναι κάτι που ο μέσος φιλελές δεν θα μπορέσει να συγχωρέσει ποτέ στον Φιντέλ Κάστρο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Το απόσπασμα από την ταινία Sicko του Μάικλ Μουρ για το σύστημα υγείας της Κούβας.



πηγή: http://info-war.gr/
varouf


Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έπρεπε να γράψω ένα κείμενο στήριξης στον Γ.Βαρουφάκη. Στα πάνελ που βρεθήκαμε να συζητάμε για το ευρώ και τη δραχμή ή στις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις μαζί του πίστευα πάντα ότι ήταν επικίνδυνος για τις επιδιώξεις και τα οράματα της Αριστεράς.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον άλλο οικονομολόγο (του δικού του διαμετρήματος) που να επιχειρηματολογούσε με τόσο πάθος για την ανάγκη παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που έφερε στην Ελλάδα τη θεωρία του Hotel California σχετικά με τις δυνατότητες εξόδου (You can check-out any time you like, But you can never leave!). Γι’ αυτόν ήταν λάθος ότι μπήκαμε στη νομισματική ένωση αλλά θα ήταν καταστροφή να βγούμε.

Ήταν επίσης ο πρώτος που επιτέθηκε στην πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Και μάλιστα το έκανε από τις σελίδες του Protagon με επιχειρήματα που θύμιζαν τα τρομολαγνικά σενάρια των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων.

Και ύστερα ήρθαν τα ασυγχώρητα λάθη, από τη θέση πλέον του υπουργού Οικονομικών. Πληρώνοντας τις δόσεις παράνομων και απεχθών δανείων άφησε τα ταμεία να αδειάσουν και εκμηδένισε τις ελπίδες μια σοβαρής διαπραγμάτευσης. Οι προηγούμενες ιδεοληψίες του για την ανάγκη παραμονής στο ευρώ και η άρνησή του για κάθε συζήτηση σοβαρής διαγραφής του χρέους απλώς επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση.

Για όλους αυτούς τους λόγους το info-war άσκησε από την πρώτη στιγμήσκληρή κριτική στην επιλογή του για τη θέση του υπουργού οικονομικών. Είναι μάλιστα κωμικοτραγικό ότι ορισμένοι από τους σημερινούς διώκτες του στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ενοχλημένοι από τη στάση μας απέναντι στον «υπουργο-σταρ» της κυβέρνησης Τσίπρα.

Κι όμως σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης χρειάζεται τη στήριξη όλων μας. Γιατί στο πρόσωπό του δεν διώκεται απλώς ένας πρώην υπουργός οικονομικών ή ένας οικονομολόγος. Διώκεται κάθε άνθρωπος που τολμά να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στη δικτατορία της Ε.Ε.

Δεν έχει σημασία εάν σήκωσε το γιακά και αντιμίλησε στους Ευρωπαίους κομισάριους για ιδεολογικούς λόγους για κάποια προσωπική ατζέντα η απλώς επειδή έχει ένα τεράστιο Εγώ, το οποίο δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το σακάκι του. Σημασία έχει ότι για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη ταυτίστηκε με μια μικρή χώρα που τολμά να τα βάλει με τα θηρία.

Κι αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό ούτε από το Βερολίνο, ούτε από τους Έλληνες γερμανοτσολιάδες-υπηρέτες των τραπεζών ούτε από ορισμένα ασπόνδυλα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρούν να κρύψουν την ολοκληρωτική παράδοση μιας χώρας πίσω από κόκκινες σημαίες και φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν διώκεται επειδή προετοίμαζε εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης (αυτό ήταν καθήκον του και δυστυχώς το έκανε με μεγάλη καθυστέρηση και προχειρότητα). Διώκεται επειδή στην περίφημη ηχογραφημένη συνομιλία αποκάλυψε το βαθμό με τον οποίο η τρόικα ελέγχει ολοκληρωτικά τον κρατικό μηχανισμό της χώρας και κυρίως τους μηχανισμούς του υπουργείου οικονομικών.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι την ένορκη διοικητική εξέταση εναντίον του διέταξε η Κατερίνα Σαββαΐδου, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της PriceWaterhouseCooopers και νυν Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων – πρόκειται δηλαδή για την υπηρεσία που, όπως προκύπτει και από τις συνομιλίες Βαρουφάκη, αποτελεί τον δούρειο ίππο για τον απόλυτο έλεγχο της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα.

Αν προχωρήσουν οι διώξεις εναντίον του Βαρουφάκη το πραξικόπημα θα έχει ολοκληρωθεί. Κάθε εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση θα ποινικοποιηθεί έμμεσα η άμεσα. Μέχρι σήμερα όσοι μιλούσαν για έξοδο από το ευρώ είτε απολύονταν (αν ήταν π.χ δημοσιογράφοι) είτε περιθωριοποιούνταν (αν ήταν πανεπιστημιακοί ή πολιτικοί). Στο εξής θα βρίσκονται αντιμέτωποι και με την αυτοαποκαλούμενη «δικαιοσύνη».

Και μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Τσίπρα, θα αναρωτηθεί κάποιος; Την απάντηση έδωσε πρόσφατα ο Μανώλης Γλέζος: Άλλο η κυβέρνηση Μαξίμου και άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.
info-war.com

του  Άρη Χατζηστεφάνου

«H φαβέλα που θα επισκεφθούμε σήμερα είναι μια από τις πιο φιλήσυχες του Ριο ντε Τζενέιρο. Η πιθανότητα να πέσουμε σε διασταυρούμενα πυρά αντιμαχόμενων συμμοριών είναι ελάχιστες» είπε η ξεναγός από το μικρόφωνο και ξανακάθισε στη θέση της. Κοιτάζοντας τα τρομαγμένα βλέμματα των ανθρώπων γύρω μου προσπαθούσα να καταλάβω αν μιλούσε σοβαρά η εάν απλώς ήθελε να σπάσει τον πάγο.

Είχα δοκιμάσει ανάλογα τουριστικά πακέτα σε αρκετές παραγκουπόλεις του πλανήτη από το Νταράβι της Βομβάης, όπου γυρίστηκε και το Slumdog Millionaire, μέχρι τις σκουπιδοπόλεις του Καϊρου. Τότε ήθελα κυρίως για να δω πως λειτουργεί αυτού του είδους ο «ταξικός τουρισμός». Εδώ όμως τα πράγματα ήταν ελαφρώς διαφορετικά. Γιατί ένας επισκέπτης μπορεί να εισέλθει στις περίφημες φαβέλες, τις παραγκουπόλεις του Ριο Ντε Τζανέιρο, είτε με κάποιο οργανωμένο γκρουπ είτε… με δυνάμεις του βραζιλιάνικου στρατού και της αστυνομίας. Δεδομένου όμως ότι στη δεύτερη περίπτωση οι πιθανότητες επιτυχίας είναι περιορισμένες, προτίμησα την πρώτη.

Μόλις τον περασμένο μήνα τα μέλη μιας συμμορίας κατέρριψαν ένα ελικόπτερο της αστυνομίας με ρουκέτες! Αυτά τα παιδιά δεν αστειεύονται.

Καθώς το λεωφορειάκι μας ανέβαινε στα στενά και άναρχα χαραγμένα δρομάκια της παραγκούπολης αναρωτιόμουν πώς αυτή η χώρα αποφάσισε να διεκδικήσει τους ολυμπιακούς αγώνες του 2016 τη στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός δεν ελέγχει σημαντικά τμήματα γης στην καρδιά των μεγαλύτερων αστικών κέντρων. Όταν όμως ρώτησα την οδηγό μας εάν είναι ασφαλές να κυκλοφορώ με φωτογραφική μηχανή, μου απάντησε ότι ίσως να μην υπάρχει πιο ασφαλές μέρος στη Λατινική Αμερική. Πραγματικά, από τη στιγμή που θα εισέλθεις στην «πόλη των θεών» ο αρχηγός της κάθε φαβέλας (ο οποίος έχει λάβει μερίδιο των εσόδων του τουριστικού πρακτορείου) είναι προσωπικά υπεύθυνος για την ασφάλειά σου. Όποιος σε πειράξει θα έχει να κάνει μαζί του. Και αυτό σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να σημαίνει… θάνατο

Κάθε φαβέλα είναι μια μικρή αυτόνομη πόλη με τις δικές της (παράνομες) τράπεζες το δικό της (παράνομο) δίκτυο ηλεκτροδότησης, τη δική της (παράνομη) αστυνομία αλλά ακόμη και ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας το οποίο συχνά λειτουργεί καλύτερα από το αντίστοιχο της βραζιλιάνικης κυβέρνησης. Για όσους κατοικούν σε αυτές, οι φαβέλες αποτελούν τα ασφαλέστερα τμήματα της πόλης και γι’ αυτό μετακομίζουν εδώ ακόμη και μεσαία στρώματα του πληθυσμού που θεωρητικά θα μπορούσαν να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα σε καλύτερα σημεία της πόλης.

Οι ιστορίες που μας διηγείται η ξεναγός για τις φαβέλες μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο αντεστραμμένο σύμπαν. Θυμάται όταν μια ομάδα αληθινών αστυνομικών επιχείρησε να κλέψει μια τράπεζα σε μια από τις παραγκουπόλεις! Οι δράστες συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν από τον αρχηγό της φαβέλας. Η έννοια του νόμιμου και του παράνομου, του διώκτη και του διωκόμενου είναι συνήθως αντίστροφες στις φαβέλες.

Οι μεγαλύτερες συμμορίες που ελέγχουν σήμερα τις παραγκουπόλεις του Ριο δημιουργήθηκαν μέσα στις φυλακές, όταν το δικτατορικό καθεστώς της δεκαετίας του ’70 και του ’80 έκανε ένα τραγικό λάθος: τοποθέτησε στα ίδια κελιά τους πολιτικούς κρατούμενους της αριστεράς με τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι «ποινικοί» διδάχθηκαν από τους κομμουνιστές πως οργανώνεται η παράνομη δράση με σχεδόν λενινιστικούς μηχανισμούς!

Σήμερα οι επικεφαλείς κάθε φαβέλας, έχουν φτάσει να ελέγχουν ένα μικρό «στρατό», άρτια εξοπλισμένο με τα πλέον σύγχρονα αυτόματα όπλα και αντιαρματικές ρουκέτες. Οι φαβέλες ελέγχουν ένα τεράστιο τμήμα της οικονομίας της πόλης. «Ακόμη και το καρναβάλι» θα μου εξηγήσει το ίδιο βράδυ ένας δυτικός διπλωμάτης «είναι ένα γιγαντιαίο πλυντήριο για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος από το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων αλλά και από την πορνεία».
Για να καταλάβω το μέγεθος του προβλήματος θέλησα να δω την πόλη από το λόφο Κορκοβάντο, όπου στέκει το γιγαντιαίο άγαλμα του Ιησού – κατά την προσωπική μου άποψη το σημείο με την ομορφότερη θέα στον πλανήτη.

Μπορώ να φανταστώ πως αισθάνθηκε ο Αμέριγκο Βεσπούτσι όταν έφτασε εδώ για πρώτη φορά την πρωτοχρονιά του 1502. Κοιτάζοντας τον κόλπο του Γκουαναμπάρα, πίστεψε ότι πρόκειται για ένα μεγάλο ποτάμι και έτσι ονόμασε την περιοχή Ριο Ντε Τζανέιρο (Ποτάμι του Ιανουαρίου). Σήμερα η μαγική εικόνα συμπληρώνεται από τα φώτα της πόλης και τα ελικόπτερα που πετούν προς κάθε κατεύθυνση. Το Ριο έχει το μεγαλύτερο αριθμό ελικοπτέρων από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο. Απογειώνονται από πολυτελείς επαύλεις (περιφραγμένες με ηλεκτροφόρα σύρματα) και πετούν πάνω από τις φαβέλες όπου ζουν οι φτωχότεροι των φτωχών. Κοιτάζοντας όμως την πόλη από ψηλά καταλαβαίνεις ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι φαβέλες πήραν την εκδίκηση τους: Οι παραγκουπόλεις καταλαμβάνουν τα καλύτερα οικιστικά «φιλέτα» με θέα που πραγματικά κόβει την ανάσα. Τεράστιοι θύλακες φτώχιας που αναπτύσσονται διαρκώς με τον «τσαμπουκά» των κατοίκων τους.

Για να πάρω μια πληρέστερη εικόνα του Ριο ντε Τζανέιρο θέλω να επισκεφθώ και το ιστορικό κέντρο. Με είχαν προειδοποιήσει να μην πλησιάσω το σαββατοκύριακο, όταν συμμορίες νεαρών λυμαίνονται τους δρόμους. Τώρα όμως ξημερώνει Δευτέρα και το κέντρο μεταμορφώνεται θυμίζοντάς μου την μοναδική ικανότητα της πόλης να κρύβει την ομορφιά μέσα στην ασχήμια. Και ίσως το χαρακτηριστικότερο δείγμα αυτής ης λογικής είναι ο καθεδρικός μητροπολιτικός ναός (catedral metropolitana). Εξωτερικά είναι ένα αποκρουστικός τσιμεντένιος κώνος ύψους 96 μέτρων. Όταν όμως περάσεις μια από τις τέσσερις πύλες εισόδου καταλαβαίνεις τι είχε στο μυαλό του ο αρχιτέκτονας Εντγκαρ Ολιβέιρα ντε Φονσέκα, όταν αποφάσισε να σχεδιάσει έναν από τους πιο λιτούς και παράλληλα εντυπωσιακούς ναούς στον κόσμο.

Από τον καθεδρικό κατευθύνομαι προς το ιστορικό καφέ-εστιατόριο confeitaria colombo. Μια ισχυρή δόση από τη λάμη των αρχών του 20ου αιώνα κυριαρχεί και στην τελευταία λεπτομέρεια, από του γιγαντιαίους καθρέφτες μέχρι τους επιβλητικούς πολυελαίους. Το Colombo περιγράφει με την παρουσία του μια εποχή στην οποία το Ρίο πίστευε ότι διέφυγε για πάντα από τη φτώχεια της Λατινικής Αμερικής για να αποτελέσει μια από τις λαμπρότερες μητροπόλεις του πλανήτη. Αρκετά ιστορικά κτίρια στο κέντρο συνηγορούσαν σε αυτή τη βεβαιότητα, η οποία όμως κατέρρευσε με την μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του ‘30 και την μετέπειτα εμπλοκή της Βραζιλίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η πόλη όπως και ολόκληρη η χώρα ξύπνησε από τον εφιάλτη του πολέμου για να συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί πλέον και αυτή ένα τμήμα από την περίφημη «πίσω αυλή των ΗΠΑ». Τα νεοφιλελεύθερα πειράματα που πραγματοποιούσαν στη χώρα οι οικονομολόγοι της σχολής του Σικάγο έδειξαν ο χειρότεροι τους πρόσωπο στο Ριο Ντε Τζανέιρο δημιουργώντας τη χώρα με τις μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες στον κόσμο.

Το ερώτημα όμως επανέρχεται πιεστικό. Πως θα καταφέρει αυτή η πόλη των θεών να φιλοξενήσει τους αθανάτους της ΔΟΕ το 2016 και το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου δυο χρόνια νωρίτερα. Εάν οι αρχηγοί των παραγκουπόλεων δεν συνεργαστούν, το κράτος θα πρέπει να τους κηρύξει (κυριολεκτικά) τον πόλεμο με κίνδυνο να υπάρξουν δεκάδες χιλιάδες νεκροί. Η απάντηση που δίνουν οι καριόκας (οι κάτοικοι του Ριο) είναι «θα δούμε- έχει ο θεός». Κάποιοι άλλοι απαντούν με δυο ανέκδοτα σχετικά με το άγαλμα του Ιησού που κοιτάζει την πόλη: «Το βλέπετε που στέκει με ανοιχτά τα χέρια» μου λέει ένας ταξιτζής και συνεχίζει «Κάποιοι λένε ότι είναι έτοιμος να χειροκροτήσει μόλις δει έστω και έναν Καριόκα να δουλεύει για να φτιάξει την πόλη του. Κάποιοι άλλοι όμως λένε ότι απλώς έχει πέσει θύμα ένοπλης ληστείας και έμεινε με τα χέρια ψηλά».

Passport Φεβρουάριος 2010
Ο κόσμος δεν είναι στον καναπέ. Εκτός αν έτσι μας βολεύει να τον βλέπουμε

Πώς θα διαβάσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα; Οι πολίτες, θα γράφουν, πραγματοποίησαν ορισμένες από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις από δημιουργίας ελληνικού κράτους. Οι εργαζόμενοι, παρά τις συνεχείς προδοσίες από την ηγεσία των μεγάλων συνδικάτων, πίεσαν και ξεκίνησαν τις περισσότερες γενικές απεργίες που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη.

Για μήνες η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση της ΕΡΤ είχε περάσει στον έλεγχό τους, σε ένα μοναδικό πείραμα στην παγκόσμια ιστορία των ΜΜΕ. Κάτοικοι περιοχών όπως η Χαλκιδική κατάφερναν να μπλοκάρουν την καταστροφή της ζωής τους, παρά την κρατική καταστολή.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα, παρά τις απειλές από τα κυρίρχα μέσα ενημέρωσης και τις διώξεις από την κυβέρνηση, οι πολίτες έδωσαν στο σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς τα υψηλότερα ποσοστά από την εποχή του εμφυλίου.

Προφανώς, θα συμπεράνουν οι ιστορικοί, η Αριστερά θα έπρεπε να κατέχει την πολιτική εξουσία και να ανατρέψει την πολιτική του αυταρχισμού και της ακραίας αναδιανομής πλούτου από τους κάτω προς τους πάνω. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει κανείς αυτή την εξέλιξη, θα πουν, θα ήταν ένα αιμοσταγές πραξικόπημα με χιλιάδες νεκρούς, φυλακισμένους και εκτοπισμένους ή τουλάχιστον ένας προσχηματικός πόλεμος με κάποια γειτονική χώρα που θα πάγωνε τις εσωτερικές εξελίξεις. Η τουλάχιστον ένας μεγάλος σεισμός, ένα ηφαίστειο, ένας μετεωρίτης. Κάτι.

Τι θα πούμε εμείς στους ιστορικούς του μέλλοντος; Ότι ο κόσμος κατέβαινε στις πορείες αλλά δεν καταφέραμε να δώσουμε ένα πολιτικό νόημα στον αγώνα του και να σχηματίσουμε ένα λαϊκό μέτωπο; Οτι εκτός από τους ίδιους τους εργαζομένους της, κανένας μας δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία της ΕΡΤ;

Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι θα θελήσουν να γράψουν στα βιβλία του μέλλοντος ότι όλα πήγαν χαμένα όχι γιατί εμείς κοιμόμασταν αλλά γιατί ο κόσμος έμενε στους καναπέδες του. Η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους νικητές. Γράφεται και από αυτούς που εγκατέλειψαν τη μάχη.

Άρης Χατζηστεφάνου
UNFOLLOW Νοέμβριος 2013
πηγή
Σκοτώστε όσους ζητούν δεδουλευμένα. Όπως η κυβέρνηση



















του Άρη Χατζηστεφάνου

Η τραγικότητα της είδησης της δολοφονίας του 28χρονου, που ζήτησε τα δεδουλευμένα της φίλης του, φαίνεται να καλύπτει μια τρομακτική ομοιότητα των μπράβων της νύχτας με την κυβερνητική πολιτική, για την οποία πολύ λίγα μέσα ενημέρωσης θέλουν να μιλήσουν.

Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την τραγική κατάληξη του περιστατικού και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ότι στη θέση του 28χρονου και της φίλης του βρίσκεται ένας κλάδος εργαζομένων ή συνταξιούχων που διαμαρτύρεται για τις περικοπές μισθών, τα χαράτσια, την άρνηση πληρωμής υπερωριών και γενικότερα την καταλήστευση των δεδουλευμένων του.

Ο εργοδότης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, απαντά σχεδόν πάντα στέλνοντας τους «μπράβους» του (στη δεύτερη περίπτωση τα ΜΑΤ) για να ξυλοκοπήσουν όσους ζητούν τα χρήματά τους.

Και στις δυο περιπτώσεις η διεκδίκηση των δεδουλευμένων μπορεί να χαρακτηριστεί παράνομη με μια στενή ερμηνεία του νόμου – στην πρώτη περίπτωση γιατί ο 28χρονος κινήθηκε εξωδικαστικά, στη δεύτερη γιατί οι όλες οι δυναμικές εργατικές κινητοποιήσεις κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη της χώρας.

Παρόλα αυτά, τα μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν την κυβέρνηση θα μεταδώσουν την πρώτη είδηση καταδικάζοντας τη βία του εργοδότη (γιατί το θέμα πουλάει και δεν έχει εκ πρώτης όψεως μεγάλο πολιτικό κόστος) ενώ στη δεύτερη θα καταδικάσουν τη «βία» των εργαζομένων.

Θα τεκμηριώσουν, μάλιστα, αυτή τους την στάση με το γνωστό επιχείρημα ότι το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο στη νόμιμη χρήση βίας ενώ ο ιδιότης εργοδότης όχι.

Πόσο πραγματικά διαφέρει όμως η νοοτροπία ενός νονού της νύχτας με την κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (και των κατά καιρούς δεξιών παρατρεχάμενων Καρατζαφέρη, Κουβέλη κλπ);

Θεωρητικά η απάντηση είναι ότι διαφέρουν πολύ γιατί μια κυβέρνηση μπορεί να μεριμνά για το συνολικό συμφέρον της κοινωνίας δυσαρεστώντας ορισμένα τμήματά της και γιατί πράγματι διαθέτει το μονοπώλιο στην άσκηση νόμιμης βίας.

Πρακτικά όμως όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση μεριμνά μόνο για τα συμφέροντα συγκεκριμένων τραπεζών και οικονομικών παραγόντων και πως η δράση της δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση αφού στην πλειονότητά τους οι οικονομικές αποφάσεις της λαμβάνονται κατά παράβαση του Συντάγματος και χωρίς την έγκριση του κοινοβουλίου – αλλά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Οι δράστες της στυγερής δολοφονίας θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη γιατί το έγκλημά τους είναι άμεσα ορατό. Οι πρωθυπουργοί του μνημονίου όμως, που ευθύνονται για δεκάδες χιλιάδες θανάτους θα μείνουν ατιμώρητοι.

Εκτός εάν…

πηγή, το είδαμε εδώ
Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα περιοδικό, το Unfollow, παρουσιάζει ένα θέμα περί λαθρεμπορίας πετρελαίου στο οποίο φέρονται ως εμπλεκόμενοι ο προμηθευτής του αμερικανικού στόλου, Δ.Μελισσανίδης και ο γνωστός και μη εξαιρετέος ολιγάρχης Σπ.Λάτσης.
Λίγα 24ωρα αργότερα ο συντάκτης του άρθρου, Λ. Χαραλαμπόπουλος, δέχεται απειλητικό τηλεφώνημα από τα γραφεία της εταιρείας του Δ.Μελισσανίδη από κάποιον που υποστηρίζει ότι είναι ο ίδιος ο Μελισσανίδης και απειλεί να σκοτώσει τον συντάκτη και την οικογένειά του και να «σκίσει» όποιον εισαγγελέα τολμήσει να ασχοληθεί με την υπόθεση.
Η ΕΣΗΕΑ και ο πρόεδρός της Δ.Τρίμης παρεμβαίνουν άμεσα και καταδικάζουν το γεγονός.
Την επομένη ένας ακροδεξιός σύμβουλος του πρωθυπουργού (ο οποίος σε τακτά χρονικά διαστήματα ζητά την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας), με την ιδιότητά του ως δικηγόρος του Μελισσανίδη, ζητά μεταξύ άλλων τη διαγραφή των σχολίων στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτά είναι καθημερινά φαινόμενα σε όλες ανεξαιρέτως τις δικτατορίες της υποσαχάριας Αφρικής, που βρίσκονται υπό την κατοχή του ΔΝΤ. Συμβαίνουν επίσης σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπου ομάδες ολιγαρχών αφού απέκτησαν τον έλεγχο της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Παρόμοια περιστατικά συναντά κανείς και σε χώρες όπως η Κολομβία,  όπου παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου επιτίθενται σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να μην συμβαίνουν και στην Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη.
Το πρόβλημα – και ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστικός σε αυτό το σημείο – είναι ότι αυτή η ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει ταινία στο Χόλιγουντ, δεν καταγράφεται ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες και δεν τις αφιερώνεται ούτε δευτερόλεπτο στα κανάλια.
Όσοι έχουμε εργαστεί σε μεγάλα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» στην Ελλάδα ή το εξωτερικό γνωρίζουμε ότι αυτό συνήθως δεν είναι ευθύνη των συντακτών. Εάν λόγου χάρη μια χώρα θεωρεί περιβαλλοντική βόμβα το μονοπύθμενο πετρελαιοφόρο του ιδιοκτήτη του μέσου όπου εργάζεσαι και απειλεί να το βυθίσει αν αυτό εισέλθει στα χωρικά της ύδατα, τότε δεν μπορείς να γράψεις γι’ αυτό το θέμα (αν και έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις).
Δεν μπορείς επίσης να δημοσιεύσεις φωτογραφίες από γέφυρες που κατέρρευσαν εάν το μέσο στο οποίο εργάζεσαι ελέγχεται από την κατασκευάστρια εταιρεία της γέφυρας.
Κάθε σύγχρονος δημοσιογράφος όμως έχει και το προσωπικό του blog, ένα λογαριασμό στο twitter και το facebook και πολλούς ακόμη τρόπους να εκφράσει την άποψή του.  Πολύ περισσότερο υπάρχουν «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης, τα οποία αν και φιλοξενούν διαφημίσεις τραπεζών ή δημοσίων οργανισμών, υποστήριζαν όλα αυτά τα χρόνια ότι ήταν ανεξάρτητα.
‘Οταν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και όλα αυτά τα μπλογκ σιωπούν για τις απειλές δολοφονίας ενός δημοσιογράφου η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Επίσης δεν έχει κανένα λόγο να αγοράζει τις εφημερίδες που δεν αναφέρθηκαν στο γεγονός – οι οποίες καλό είναι να κλείσουν – ενώ αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα να διαδηλώνει έξω από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς που ελέγχουν τις δημόσιες συχνότητες – δηλαδή ελέγχουν το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης.
Προφανώς αυτό είναι άδικο για εκατοντάδες άλλους δημοσιογράφους που δίνουν καθημερινές μάχες αξιοπρέπειας με τη λογοκρισία των αφεντικών τους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες που παίζουν κορώνα γράμματα το ελάχιστο εισόδημα της οικογένειάς τους για την τιμή της δημοσιογραφίας (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να εξηγήσω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς τους ήρωες).
Τι να κάνεις όμως; Δεν δίνουν οι μειοψηφίες το στίγμα ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου. Εάν η κοινωνία, γενικεύοντας, αποφασίσει ότι οι μπάτσοι είναι γουρούνια και δολοφόνοι και οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι… ε κάτι μπορεί να ξέρει.