Ο Σύλλογος Προσφύγων Ανατολικής Θράκης Αγίας Τριάδας με μεγάλη χαρά σας προσκαλεί και φέτος στη «Γιορτή του Τρύγου 2024», ένα τριήμερο πολιτιστικών εκδηλώσεων γεμάτο μουσικές, παραδοσιακούς χορούς και μπόλικο κέφι! Σας περιμένουμε στην πιο ζωντανή και κεφάτη καλοκαιρινή διοργάνωση του Δήμου Θερμαϊκού! Και πάντα με ελεύθερη είσοδο!
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Μέρα 1η - Σάββατο 27 Ιουλίου 2024, ώρα έναρξης 8:30 μ.μ.
"ΝΕΡ ΚΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΧΑΡΑ" - ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ
Το τριήμερο ξεκινάει με τη συνάντηση τριών εξαιρετικών χορευτικών τμημάτων που θα παρουσιάσουν ένα εκλεκτό πρόγραμμα παραδοσιακών χορών από πολλές περιοχές της Ελλάδας.
➡ Χορευτικό Τμήμα του Συλλόγου Προσφύγων Ανατολικής Θράκης Αγίας Τριάδας, με την επιμέλεια της χοροδιδασκάλου Σοφίας Καπετανγιάννη
➡ Σύλλογος Βλάχων Νομού Σερρών «Γεωργάκης Ολύμπιος», με την επιμέλεια του χοροδιδασκάλου Στέργιου Βάκουλη
➡ Χορευτικό Τμήμα του Συλλόγου Δράσεων & Πολιτισμού «Η Χαλάστρα», με την επιμέλεια του χοροδιδασκάλου Άκη Ταβλαρίδη
Η θρυλική Μπέσσυ Αργυράκη επιστρέφει στην παραλία της Αγίας Τριάδας για να ξορκίσει το κακό και να ολοκληρώσει το χαμό που προκάλεσε πέρσι με την ενέργεια και το κέφι της! Μαζί της η Σαμπρίνα, ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα της ελληνικής ποπ των 90s και 00s!
Ο «Τρύγος 2024» ολοκληρώνεται ιδανικά την τρίτη μέρα με τα ΜΠΡΑΤΙΜΙΑ, που θα μας ξεσηκώσουν με τις μελωδίες και τους χορούς τους! Σας περιμένουμε όλους να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε παρέα!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ! ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΤΡΥΓΟΥ 2024!
Όχι δεν την ήξερα την Έφη Θώδη, από πού να την ξέρω; Δεν πήγαινα σε πανηγύρια. Όχου μην φωνάζετε μωρέ. Απλά δεν πήγαινα σε πανηγύρια. Ήμουν και μπούμερ και αντιπανηγυρτζού, διότι δεν προλάβαινα ρε παιδιά, δεν είχα ποτέ άπλα χρόνου.... Όμως την ήξερε η μεγάλη η κόρη μου, 14 ετών πρέπει να ήταν τότε. Και βλέπει στην Κυπαρισσία διαφημιστική αφίσα ότι η Θώδη θα τραγουδάει σε πανηγύρι σ' ένα χωριό πιο πέρα, νομίζω το Διαβολίτσι, δεν είμαι και σίγουρη, πάντα τα μπέρδευα τα χωριά εκεί. Όμως την επομένη του πανηγυριού εμείς θα ξεκινούσαμε αχάραγα για Θεσσαλονίκη, μεγάλο ταξίδι, 8ωρο μες τη ζέστη. Αλλά επειδή του τα έκανε του μαύρου τούμπανο η μικρή της υποσχέθηκε ότι θα μας πάει. Δυστυχώς παραμονή της φυγής μας, έπρεπε να πάμε από βραδύς να χαιρετήσουμε την πεθερά μου και τον αείμνηστο κουνιάδο μου. Φορτώσαμε το 7θέσιο αυτοκίνητο μέχρι πάνω, μην σας πω ότι και από πάνω, μέχρι και στα σωληνάκια χώσαμε πράγματα για το ταξίδι και ήμασταν έτοιμοι να πάμε να χαιρετήσουμε την πεθερά και τον κουνιάδο, να πάμε και στο πανηγύρι και σε λίγες ώρες να ξεκινήσουμε το ταξίδι. Έλα όμως που η πεθερά είχε στήσει τραπέζι να τσιμπήσουμε λέει. Και κατά διαβολική σύμπτωση, το λέω επειδή γενικότερα εκεί μαγειρεύουν μάπα, να έχει φτιάξει τα ωραιότερα γεμιστά που έχω φάει στη ζωή μου ever and ever and never again και μια εκπληκτική σπανακόπιτα με διάφορα ακόμα χορταρικά μέσα και ξύσμα πορτοκαλιού, μπουκιά και κόλαση (πρέπει να είχε τσακίρ κέφια που θα την κοπανούσαμε και θα μας ξεφορτώνονταν οι άνθρωποι απ' τη γειτονία) και φασολάκια μακρόστενα μπαστούνια αχνιστά σκέτα με γιαούρτι και μπόλικο τριμμένο σκόρδο. Και ζυμωτό ψωμί, σ' αυτό ήταν κορυφή. Τι να κάνω; Άνθρωπος είμαι. Με το φαγάκι τα πάω περίφημα, αγαθό του Θεού βλέπετε. Είπα βράδυ είναι θα φάω ελαφρά γιατί έχω και ταξίδι μπροστά. Παίρνω μια μεγάλη πιπεριά γεμιστή, πέφτω κάτω απ' τη γεύση. Παίρνω μια ντομάτα γιατί στα γεμιστά προτιμώ τη ντομάτα. Τρώω και φέτα. Τρώω και φέτα ψωμάκι με τα γεμιστά. Κόλαση ήταν. Παίρνω άλλη μια πιπεριά. Τρώω φασολάκια με μπόλικο γιαουρτοσκόρδιον, μετά τραβούσε άλλη μια ντομάτα γεμιστή με φέτα, την παίρνω και αυτήν και απλά έκανα σκόντο λόγω έλλειψης χώρου και έφαγα μόνο τρία κομμάτια σπανακοχορτόπιτα από πάνω. Ήπια και τρία τέσσερα ποτηράκια κρασί να μην χαλάσω χατίρι τον κουνιάδο. Ήρθα και ήθελα γερανό να με σηκώσουν να πάμε στο πανηγύρι. Τελικά με τα πολλά με σήκωσαν. Πάμε στο πανηγύρι, φορτωμένοι σαν τους γύφτους, μόλις βρίσκουμε να αφήσουμε το αμάξι, πέφτει το παράθυρο του συνοδηγού και δε σηκώνεται με τίποτα. Χάλασε ο μηχανισμός. Τούρκος ο μαύρος. Ποιος είδε το Θεό και δε φοβήθηκε. Αφού έβρισε θεούς και δαίμονες, ημίθεους και θεότητες όλων των θρησκειών όλων των λαών όλων των φυλών και εθνικοτήτων του πλανήτη και περίλαβε και τις θεότητες των υπολοίπων πλανητών, οπότε κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για το πρόβλημα παρά να βρίζει την τύχη του μέχρι τη δευτέρα παρουσία και περισσότερο, του λέω βάλε μια σφήνα να κρατηθεί κλειστό να πάμε στο πανηγύρι και βλέπουμε αύριο, το πολύ πολύ να ταξιδέψουμε με ανοιχτό παράθυρο, καλοκαίρι είναι δε θα πεθάνουμε. Τελικά αποφασίζουμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο και πάμε στο πανηγύρι όπου δεν πέφτει καρφίτσα, είναι αδύνατον να πλησιάσουμε την πίστα, έχει κατέβει όλη η Πελοπόννησος μαζί με τα σόγια τους απ' την Αθήνα. Η μικρή απογοητεύεται. Λέει αμάν ήρθαμε για τη Θώδη και δεν πρόκειται να την δούμε. Αλλά μεγάλη μούρη ο μαύρος, γνωστός και μη εξαιρετέος, αγαπητός και φόβος και τρόμος συνάμα, κάνει μια γυροβολιά και έρχεται και μας παίρνει ο υπεύθυνος του πανηγυριού απ' το χέρι, παραμερίζει όλους τους επισήμους και VIPS, μας πάει μπροστά στην πίστα, φέρνουν ένα τραπέζι και αφού τους σπρώχνουν όλους, στήνουν το τραπέζι δίπλα στης Θώδη μπροστά μπροστά στην πίστα και μας βάζουν να καθίσουμε. Και εκεί που είπα άντε πάμε να πιούμε καμιά σόδα στο πανηγύρι να χωνέψουμε, λέει ο μαύρος "Τι; Θα γίνουμε ξεφτίλα; Μας έβαλαν πρώτο τραπέζι και δε θα παραγγείλουμε; Φέρε αγόρι μου κανα δυο κιλά γουρουνοπούλα και καναδυο μερίδες πατάτες και μια σαλάτα και μπύρες και κοκα κόλες για το παιδί" και μας τα φέρνουν και ήταν ντροπή. Τι; Να μην φάω; Να με λένε η ακατάδεκτη; Σιχαίνεται να φάει στο πανηγύρι; Ό μη γένοιτο! Και κάνω κουράγιο και τρώω κανα κιλό γουρουνοπούλα με τηγανητές πατάτες (την λυπόμουν να την πληρώσουμε και να μην την φάμε - το έχω αυτό το σύνδρομο άμα δεν τελειώσουν όλα στο τραπέζι ο σερβιτόρος δε μαζεύει, αμαρτία να το πληρώνεις και να πάει για πέταμα) και λίγη ντοματούλα να κατεβαίνει η γουρουνοπούλα, πίνω και τις μπύρες πάνω απ' τα κρασιά να σπρώξω το φαγητό να κατέβει γιατί δεν είχε χώρο και είχε φρακάρει όλος ο οισοφάγος.... όλα καλά. Δεν πέθανα. Δεν έσκασα απ' το πολύ φαϊ. Ζούσα αλλά οριακά το λες. ΕΠικίνδυνα. Φλερτάρωντας με το θάνατο απ' την πολλή μάσα. Σκληρό καρύδι όμως το άντεξα. Πιάνουμε και κουβέντα με τη Θώδη και το σωματοφύλακά της. Ωραίος τύπος. Γλυκιά, απλή, ανθρώπινη, πλακατζού. Σηκώνεται να τραγουδήσει. Λέει η μικρή "μαμά πάμε. Μπρος στην πίστα να χορέψουμε". Παίζει αυτή η φράση να είναι μέχρι σήμερα μακράν η πιο εφιαλτική και απειλητική που έχω ακούσει στη ζωή μου. Εγώ να ζω μετά βίας και το μικρό να θέλει να χορέψουμε. Βύρων ρε ίδιος. Μην ακούσει κλαρίνα και τζερτζελέ πρώτη πανηγυρτζού. Σ' όλους τους γάμους πρώτη στην πίστα το νιάνιαρο. Εγώ. Ούτε για αστείο. Να την έχω κάνει θεά. "Αγάπη μου η μανούλα δε χορεύει ποτέ τέτοιους χορούς. Γενικά η μανούλα μόνο τραγουδάει, δε χορεύει, πήγαινε εσύ, τόσος κόσμος χορεύει, πιάσου στη σειρά". Αποκλείεται! Το σκατό να έχει πεισμώσει και να λέει "ας μου το έλεγες ότι θα μου το χαλούσες. Και ούτε για χατίρι μου ρε μαμά" και να κάνει εκείνα τα μάτια που κάνουν στα παιδικά που γίνονται οι κόρες τούμπανο απ' την παράκληση και χύνονται τα δάκρυα βροχή. Οπότε ναι. Σαν τον Κούρκουλο, σηκώνομαι, πετάω πίσω την καρέκλα (χέστηκε ο μαύρος πάνω του) και λέω : "πάω να χορέψω" ! Εεεε ναι, έκανα πομπώδη ανακοίνωση γιατί αυτά τα πράγματα μία φορά συμβαίνουν. Και δώστου να χορεύουν και εγώ που είμαι σαν ετοιμόγεννη απ' τη μάσα να έχω γονατίσει (χωρίς να το δείχνω) και το smartwatch να χτυπάει σαν τρελό γιατί είχα πιάσει τους 220 παλμούς το δευτερόλεπτο απ' το ζόρι. Όχι δεν έκανα εμετό στη σκηνή. Ο καλός ο μύλος όλα τα χωνεύει. Αλλά θυμάμαι τον ιδρώτα και το ζόρι. Τέλοσπάντων. Η Έφη, παιδιά, να είναι στα κέφια της και να δίνει πόνο. Εγώ μέσα μου να λέω "σταμάτα μωρή χοντρή να πάρω μια ανάσα, με πέθανες" αλλά εκείνη δώστου να δίνει πιο πολύ πόνο. Επέζησα. Έκτοτε δεν πάω σε πανηγύρια! Αλλά η Θώδη, φίλοι μου, κορυφή. Αποθεώθηκε και δικαίως. Ήταν πάρα πολύ καλή στη δουλειά της, της το δίνω με 10! Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Στην αρχαία Ελλάδα οι μεγαλύτερες εορτές του έτους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με τις τροπές του Ηλίου, όπως και οι σημερινές χριστιανικές.
Για τους αρχαίους Έλληνες ο Ήλιος, ως πηγή της ζωής, εικονοποιήθηκε στο πρόσωπο του Φοίβου Απόλλωνος. Προς τιμήν του καθιέρωσαν περίφημες και πολλές εορτές μία εκ των οποίων εκείνη που λάμβανε χώρα προς το τέλος του χειμερινού ηλιοστασίου (6 Ιανουαρίου), και ήταν η μεγάλη εορτή της Θεοφανίας ή της Θεοξενίας ή της Επιφάνιας του θεού Απόλλωνος.
Είναι το σημείο από το οποίο η Γή ξεκινάει το ταξίδι της, από το περιήλιο (την πιο κοντινή απόσταση από τον ήλιο) και οδεύει προς το αφήλιο (Θερινό ηλιοστάσιο 21-Ιουνίου). Είναι η ημέρα κατά την οποία, ο αναγεννημένος Ήλιος, κάνει την μεγαλοπρεπή του επανεμφάνιση στον ουρανό, αφήνοντας πίσω το σκοτεινό 15 ήμερο του χειμερινού ηλιοστασίου (21 Δεκεμβρίου).
Είχαμε την «ΘΕΟΦΑΝΙΑ= θεός-φανήναι», ΘΕΟΞΕΝΙΑ= υποδοχή του θεού», «ΕΠΙΦΑΝΙΑ= εμφάνιση, εκ νέου φανέρωση, αίφνης φαίνομαι».
Η εορτή τελείτο σε όλες τις πόλεις της Αρχαίας Ελλάδος. Η επιφανέστερη ήταν τα εν Δελφοίς Θεοφάνια. Κατά τον Πλούταρχο εις την εορτή εκαλούντο επίσημα πρόσωπα διαφόρων πόλεων, όπως ο ευλαβής εις τους θεούς Πίνδαρος τον οποίον τιμούσαν εν όσω ήτο εν ζωή αλλά και τους απογόνους του μετά τον θάνατόν του.
Εις την εορτή αυτή εκφράζετο η χαρά των κατοίκων δια την επανεμφάνιση του Ηλίου (Επιφάνια του θεού Απόλλωνος) ο οποίος απουσίαζε κατά τους χειμερινούς μήνας (ότε γίνετο αφανής ήλιος). Υπήρχαν και τα αντίστοιχα ονόματα όπως Θεοφάνης, Θεοφάνιος αλλά και γυναικεία όπως Θεοφάνη κλπ.
* Αρχιτέκτων Μηχανικός-Τρίκκη
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Τα κάλαντα ως έθιμο μας έρχονται από την εποχή του Ομήρου, στην ρωμαϊκή εποχή απέκτησαν το όνομά του από τις “καλένδες” που τραγουδιόταν στην αρχή κάθε μήνα και στη βυζαντινή περίοδο ενσωματώθηκαν στον χριστιανισμό, διατηρήθηκαν κι έφτασαν στις μέρες μας. Σε κάθε περιοχή αναλόγως με τις ιδιαιτερότητές της, τα κάλαντα διαφοροποιούνται τόσο στο στίχο όσο και στη μουσική.
Στην παρούσα ανάρτηση, ενδεικτικά παρουσιάζουμε πρωτοχρονιάτικα κάλαντα περιοχών της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Θράκης, της Κρήτης, της Μακεδονίας, της Χίου, και της Ικαρίας
Καππαδοκία
Άρχιν, άρχιν τα κάλαντα κι άρχιν κάλα χρόνια
τα πουλιά λαλούν και χερολόνια πάλι κράζνε.
Άγιον Βασίλειον καλόν ζευγάρι λάμνει
καλόν εν’ αφέντημ, καλόν κι ευλογημένον
Έχει και τα βόδια του, παράδεισου πουλίτσι έχει και το τσίφτσι του παν όλιομ παλικάρι.
Έχει και τ’ αλέτιρι τ’ σάγχου βουτημένο έχει και το γύνι του σ’ ασήμι κονωμένο
καλόν εν’ αφέντημ, καλόν κι ευλογημένον
Έχει και το βέρκενι τ’ κιπριγιού καλέμι, έχει και τα ζεύγουλα τ’ κοκιά μαργαριτάρια
έχει και τα ράματα τ’ ξανά κλωστιά μετάξια, καλόν εν’ αφέντημ, καλόν κι ευλογημένον
Στον ξερόν το πέτρα εσπείρα πολύ φακουδίτσι δώκεν ο Θεός κι εγένεν παρουρίτσι
ήρθεν ‘να πουλίτισι το ‘κα τσακωσα το κίτσι τ’ ήρθεν μαυρομάνα τ,
κλαίγ’ και καμουρίτσει ήρθεν μαυροκάκα τ, κλαίγ’ και καμουρίτσει.
Άκουτα νουνάκα μ’ αν κείσαι κι αν κοιμάσαι
ύψε το τσιρέκι σ' και σέμα σο κελάρι σ' σέμα στο κελάρι σ’ και φώτ΄σε το φενέρι σ’
φώτ’σε το φενέρ μας κι όλη τη γενιά μας, φώτ’σε το φενέρ μας κι ας ‘σε φωτισ' Θέ(γ)ος. Και του χρον’
Πόντος
Αρχή κάλαντα κι αρχή του χρόνου κι αρχή του χρόνου.
Πάντα κάλαντα, πάντα του χρόνου πάντα του χρόνου.
Αρχή μήλον εν κι αρχή κυδών εν κι αρχή κυδών εν
Κι αρχή βάλσαμον το μυριγμένον το μυριγμένον.
Εμυρίστεν ατό ο κόσμος όλον ο κόσμος όλον.
Για μύριστ ατό και εσύ αφέντα καλέμ αφέντα.
Έρθαν καλά παιδία ‘ς σην πόρτα σ’ και ξαν’ ‘ς σην πόρτα σ’, άψον το κερί κι έλα σην πόρτα σ’.
Δέβα σο ταρέζ κι έλα σην πόρταν δόσ’ μας ούβας και λεφτοκάραια…κι αν ανοί’εις μας χαρά σην πόρτας!
Λύσον την κεσέ σ και δος παράδας και δος παράδας. Κι αν ανιοιείς μας χαράν σην πόρτας σ χαράν σην πόρτας σ.
Ευχές Χρόνια Πολλά, πάντα και του χρόνου Καλή χρονία και σ όλα τα σπίτ(ι)α υείαν κι ευλοίαν
Θράκη
Π' αρχοντικό κι αν βγήκαμε σ' αρχοντικό θα πάμε.
Θα πάμε στον Αφέντη μας τον πολυχρονισμένο.
Που'χει τα σπίτια τα ψηλά τα μαρμαροστρωμένα,
που'χει κι κόρη έμορφη λιγνή και μαυρομάτα.
Άνοιξε πόρτα μ' άνοιξε, πόρτα της μαυρομάτας,
έχω δυο λόγια να σου πω κι εκείνα ζαχαράτα.
Δε φταίει αφέντη μ' το κρασί δε φταίει το ποτήρι
μον’ φταίει η θυγατέρα σου που΄ναι στο παραθύρι.
Σ' αυτό το σπίτι που' ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει, κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει.
και του χρόν' καλύτερα.
Κρήτη
Ταχιά ταχιά ν’ αρχιμενιά ταχιά ν’ αρχή του χρόνου. Αρχή που βγήκεν ο Χριστός στη Γη να πορπατήξει
και βγήκε και χαιρέτηξε ούλους τσί ζευγολάτες κι ο πρώτος που τ’ απάντηξε ήταν Άγιος Βασίλης
Άγιε Βασίλη δέσποτα καλό ζευγάριν έχεις. Καλό το λέω αφέντη μου καλό και βλοημένο
Απού το βλόησε ο Χριστός με το δεξιό του χέρι
Με το δεξιό με το ζερβό με το μαλαματένιο
Να σε ρωτήξω δέσποτα πόσα μουζούρια σπέρνεις, μετά χαράς αφεντη μου να σου το μολοήσω
σπέρνω σταράκι δώδεκα κριθάρι δεκαπέντε, ταϊ και ρόβι δεκοχτώ και από νωρίς στο σταύλο
Ασήμι να ’ν τ ’αλέτρι σου χρουσάφι ο ζυγός. Ως και το βουκεντράκι σου τ’ Αγιοργιού κοντάρι
Κι η χέρα απού το κρατεί χρουσό μαργαριτάρι. Ξύπνησε αφέντη ξύπνησε να φάμε και να πιούμε
Κι ακόμα δεν τον ηύρηκες το μάνταλο ν’ ανοίξεις, να μας εβάλεις τίβοτσι κι ύστερα να σφαλίξεις.
Και φέρε και τον πετεινό και φέρε και την όρθα, κι αν είναι από τη γαλανή κιανένα αυγουλάκι
Κι αν είναι από την κόκκινη ας είν` και ζευγαράκι, κι απού το λαδοπύθαρο κιαμιά σταλιά λαδάκι
Κι αν και περισσότερο βαστούμε εμείς τ’ ασκάκι, κι αν είναι με το θέλημα χρύση μου περιστέρα
Ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα, επά που καλαντήσαμε καλά μας επλερώσαν
Καλά να ’ναι τα έχει τών και τα αποδοματά των κι απού ’χει θηλυκό παιδί χρυσή μοίρα να κάμει
Πάλι και αν είναι αρσενικό στη σέλα καβαλάρης να σιέται να λυγίζεται να πέφτει το λογάρι
Να το μαζώνει η μάνα του να ’χει χαρά μεγάλη. Κι εις έτη πολλά.
Μακεδονία
Ήρθε πάλι νέο έτος εις την πρώτη του μηνός,
ήρθα να σας χαιρετήσω, δούλος σας ο ταπεινός.
Ο Βασίλειος ο Μέγας, ιεράρχης θαυμαστός,
εις την οικογένειά σας να ‘ναι πάντα βοηθός.
Με αγάπη και ειρήνη όλη την αρχιχρονιά
να περάσετε και φέτος δίχως να’ χετε ζημιά
Τα παιδιά εις το σχολείο να πηγαίνουμε συχνά,
να μαθαίνουμε το βίο, της πατρίδας τα ιερά.
Δώστε μας τώρα την κότα δώστε μας και αυγά και κανένα ταληράκι ο Θεός να σας βλογά
Και για τους ξενιτεμένους έχω να σας πω πολλά, σας αφήνω «καληνύχτα», και του χρόνου με υγειά.
Χίος
Καλησπερίζω φέρνοντας αγέρα μυρωμένο απ' τ' αφρισμένα κύματα χιλιοτραγουδισμένο.
Σ΄αυτό το σπίτι πούρθαμε πέτρα να μη ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει.
Άγιε μου Βασιλάκη μου και Άγιε μου Νικόλα
προστάτευε τους ναυτικούς την ώρα του κυκλώνα.
Χρόνια πολλά να 'στε καλά και σεις και οι δικοί σας
να 'ρθουνε τα ξενάκια σας κι όλοι οι ναυτικοί σας.
Σε όλους σας ευχόμαστε αγάπη ειρήνη υγεία, καλή καρδιά χαμόγελο και θεία ευλογία.
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά ψιλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή κι αρχή του Γεναρίου του Μεγά του Μεγάλου Βασιλείου
Βασίλη μ' από πού 'ρχεσαι κι από κι από πού κατεβαίνεις και βαστάς- και βαστάς ρόδα και ραίνεις.
Κάτσε να φας κάτσε να πιείς κάτσε τον πόνο σου να πεις, κάτσε να τραγουδήσεις και να μας καλωσορίσεις.
Κι έβγα να μας κεράσεις που να ζεις που να ζεις και να γεράσεις. Και του χρόνου!
Ικαρία
Άγιος Βασίλης έρχεται πο πίσω απ' το καμάρι
βαστά μυζήθρες και τυριά βαστά κι ένα γκινάρι.
Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε.
Σ' αυτό το σπίτι που 'ρθαμε τα ράφια είν' ασημένια
του χρόνου σαν και σήμερα να ναι μαλαματένια.
Σένα σου πρέπ' αφέντη μου καρέκλα καρυδένια
για ν' ακουμπάει η μέση σου η μαργαριταρένια.
Πολλά 'παμε τ'αφέντη μας ας πούμε της κυράς μας
Κυρά ψηλή κυρά λιγνή κυρά μαυροματούσα.
Κι αν έχεις κόρη έμορφη βάλτη μας κεράσει να ευχηθούμε όλοι μας να ζήσει να γεράσει.
Κι αν έχεις γιο στα γράμματα βαλ' τονε στο ψαλτήρι και ν' αξιώσει ο Θεός να βάλει πετραχήλι.
Σ' αυτό το σπίτι που 'ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνους πολλούς να ζήσει.
Ερυθραίας 1. (Μελί, Καράμπουρνα κ.α.)
Βασίλης βόσκει πρόβατα, Βασίλης βόσκει γίδια, στο ’να μαντρί τυροκομά, στ’ άλλο στερφοχωρίζει,
στ’ άλλο χύνει το τσίρο του (τυρόγαλα), να μην πνιγούν τ’ αρνιά του,
Κλέφτες τον απαντήσανε, σαράντα Σαϊμτζήδες (αρματωμένοι κλέφτες)!
-Βασίλη δέσε τα σκυλιά να μη μας χαραμίσουν.
-Πως να τα δέσω τα σκυλιά, που είστε χαραμτζήδες (κλέφτες-φονιάδες);
και μένα θα σκοτώσετε, να πάρετε τα γίδια!
-Στη πίστη μας, στο λόγο μας, Βασίλη στ’ άρματα μας.
Πιάνει και δένει τα σκυλιά, με δεκαοκτώ αλυσίδες!
Δένει τη σκύλα την κακιά και την ανθρωποφάγα,
και το τρεμολοκούλουκο (μαύρο κουτάβι), με δεκαοχτώ αλυσίδες,
παίρνει και πα’ και δένει τα, σ’ ενά ξερό πηγάδι!
Οι κλέφτες τον συλλάβανε, πισθάγκωνα τον δένουν! -Βασίλη πού ‘ναι τα χρυσά και πού ‘ναι τα φλουριά σου;
-Τα πρόβατα, τα κτήματα, τα γίδια, τα φλουριά μου. Περικαλώ σας βρε παιδιά, περικαλιά μεγάλη, για λύστε μου το χέρι μου να παίξω το παγιαύλι (φλογέρα), ν’ αφήκω γεια στα πρόβατα και γεια εις τα καλά μου, και γεροσύνη (υγεία) και χαρά ν΄αφήκω στα παιδιά μου!
Και το παγιαύλι ήλεγε, ανθρώπινη μιλίτσα (ομιλία):
- Για λύσου βρε σκύλα τζουβεργκιά (αιμοβόρα) και συ ανθρωποφάγα, και συ τρεμηλοκούλουκο, σπάσε τις αλυσίδες!
Και λύσαν όλα τα σκυλιά και τους εχαραμίσαν!
Χρόνια Πολλά!!! Και του χρόνου!!!
Ερυθραίας 2. (Τσεσμέ-Κρήνης κ.α)
Αρχιμηνιά κερά κι αρχιχρονιά, κι αρχή καλός μας χρόνος, κι εκεί που βγήκε κερά μου ο Χριστός, τριώ χρονών παιδάκι, όλο τον κόσμο κερά μου γύρισε, σαν το καλογεράκι!
Κι εκεί που περιπάτησε, χρυσή μηλίτσα βγήκε, και μες τα φύλλα κερά μου της μηλιάς, δυό μήλα χρυσομήλα, οποιός τα πάρει κερά μου χρύσωσε, ο ήλιος της ημέρας, το φεγγαράκι κερά μου της νυκτός, που βγαίνει την εσπέρα!
Σ' αυτά τα σπίτια κερά μου τα ψηλά, τα μαρμαροχτισμένα, που 'ναι οι πέτρες κερά μου μάλαμα, το χώμα με ασήμι, και μεσ' τη μέση κερά μου του σπιτιού, κοιμάται Άγιος Βασίλης!
Ποιός είναι άξιος κερά μου και αρκετός, να πα τον εξυπνήσει, εγώ είμαι άξιος κερά μου και αρκετός, να πα τον εξυπνήσω, δω μου και μήλα κερά μου δώδεκα, κυδώνια δεκαπέντε, και μια φασκιά κερά μου απ' το νερό, να πα τον εξυπνήσω!
Ξύπνα αφέντη, τσ' αφεντιάς, και μη πολυκοιμάσαι, γιατί ο ύπνος κερά μου ο πολύς, μαραίνει και χαλάσε. Σ' αυτό το σπίτι κερά μου που 'ρθαμε, τα ράφια είναι ξυλένια, του χρόνου σα ξανάρθωμε, να 'ναι μαλαματένια!
Για σφάξε τε κερά τον πετεινό, σφάξε τε και τη κότα, δω μας και μας κερά τον κόπο μας, να πάμε σ' άλλη πόρτα! Και εις έτη πολλά!!!
Κύπρος
Πάλι ακούσετε άρκοντες τζι' ήρταμεν να σας πούμεν πως αύριον είναι γιορτή τζιαί πρέπει να χαρούμεν
Αύριον εν Αρχιχρονιά πρώτη Ιανουαρίου όπου γιορτάζεται παντού τ ' Αγίου Βασιλείου
Ζητώ χάρην που τον Θεόν τα λόγια μου να δέσω τον Άγιον Βασίλειον να σας, να σας τον επαινέσω
Που τον αφέντην τον Θεόν ήτανε φωτισμένος τζι στων γραμμάτων την σπουδήν, σοφίαν πλουμισμένος
Γέννημαν της Καισσάρειας βλαστός Καππαδοκίας τζιαί ποιητής θεόπνευστος της θείας λειτουργίας
Πρωτομηνιά, Πρωτoχρονιά τζιαί πάλ ' αρχή του Λόγου τζιαί ' μεις καλός σας ήβραμεν, να ζιείτε τζιαί του χρόνου
Για τα κάλαντα Χριστουγέννων και Θεοφανείων βλ. στους παρακάτω συνδέσμους αντίστοιχα:
Από τις πιο γλυκιές εικόνες που έχω ως παιδί είναι αυτές που παραμονές Χριστουγέννων η σοφή γιαγιάκα μου, που πρόσφατα μας άφησε....καθοταν στην πολύχρωμη πολυθρόνα της δίπλα στο τζάκι κι εγώ γονατιστή μπροστά της να ακουμπώ τα γόνατα της και να περιμένω με λαχτάρα να ακούσω τις πάμπολλες ιστορίες της, που τέτοιες μέρες ήταν αφιερωμένες στους καλικάντζαρους ....Ναι, καλά καταλάβατε αυτά τα μικρά μαύρα πλασματάκια που κάνουν της εμφάνιση τους τετοιες μερες, τις μέρες του 12ημέρου( από αύριο καλή ώρα έως τις 6 Ιανουαρίου), προξενώντας ζημιές και καταστροφές στους ανθρώπους και στις περιουσίες τους. Από τις περιγραφες της από παιδί τους φανταζόμουν με όψη πάντα αποκρουστική, με δόντια μεγάλα, με αυτιά μυτερά και την ουρά τους όμοια με αυτή του διαβόλου. Συνήθως εμφανίζονταν κατά τη γιαγιά μου, να τριγυρνούν γυμνά και πεινασμένα, ή να φορούν κουρέλια προσπαθώντας να κρύψουν το ασθενικό τους σώμα. Οι αληθινες ιστοριες λοιπόν της γιαγιας Κατερινας αναφέρονται στα καρκατζέλια, όπως τα έλεγε, με υπερβολικό φόβο! Κι επειδή τις περισσότερες από αυτές τις έχω καταγράψει θα μοιραστώ κάποιες απόψε μαζι σας, μέρα που είναι ..... (να μη τις θυμάμαι και φοβάμαι μόνη μου είναι η αλήθεια αλλά μην το κανετε θέμα), να γυρίσουμε λίγο πίσω το χρόνο σε εκείνα τα ομορφα αγνά αθωα γεμάτα αγάπη παιδικά μας χρόνια.... Έλεγε που λέτε η γιαγιά ....: -Ένα βράδυ έπιασαν έναν χωριανό μας στο δρόμο, λίγο έξω από το χωριό, που γύριζε από το χωράφι του, και όλη τη νύχτα τον έβαζαν να χορεύει. Μόνο όταν ακούστηκε ένα κοκόρι απ το χωριό τον άφησαν να φύγει. -Έναν άλλον τον βρήκαν πάνω στο κάρο του να γυρνάει στο σπίτι του. Τα βόδια του απ το φόβο τους σταμάτησαν να περπατάνε και έπεσαν στη γη. Τα κέντριζαν τα καρκατζέλια όλη νύχτα με τα κεντριά τους μέχρι που ψόφισαν τα καημένα. Αυτόν τον έβαλαν να χορεύει και όταν σταματούσε τον κέντριζαν και αυτόν. -Ένα σούρουπο είδα μία μαυροντυμένη τσιγγάνα, έλεγε η γιαγιά, να μπαίνει στην αυλή του σπιτιού μου, ήταν καμπουριασμένη με άσπρα μαλλιά και μπαστούνι, εγώ ήμουν μέσα στο σπίτι και την είδα από το παράθυρο. Είπα να της δώσω κάτι να φάει γιατί είναι αμαρτία τέτοιες μέρες να μην δώσεις σε όποιον ζητήσει. Μόλις βγήκα από το σπίτι άκουσα ένα πολύ δυνατό γέλιο και είδα ένα καρκατζέλι να τρέχει. Πρόλαβα και το είδα καλά γιατί απ τον φόβο μου λιποθύμησα. Ήταν μικρό και μαύρο με ουρά. Έτρεχε μπροστά και κοιτούσε πίσω σ εμένα και με κορόιδευε. -Ένας φίλος του μπαμπά μου, του προπάππου μου δηλαδή , έχει πολλά χρόνια που πέθανε, τα είδε μέσα στο σπίτι του. Μπήκαν από την καμινάδα πριν τα ξημερώματα γιατί είχε σβήσει η φωτιά και ανακάτευαν το σπίτι και σκορπούσαν κάτω το αλεύρι. Φώναξε να τα διώξει και αυτά του πήραν την λαλιά. Μίλησε τα φώτα πάλι μόλις ήπιε αγιασμό και μας είπε σε όλους τι έπαθε. Άτιμα αυτά τα καρκατζέλια, όλο τον κόσμο έβλαπταν. Συμπέρασμα σημερα το τζάκι δε σβήνει κι ας χρειαστεί να μείνω ξύπνια ως το πρωί....και προχωράμε: -Μία γυναίκα χήρα είχε το μωρό στην κούνια και κοιμόταν. Μπήκαν μέσα στο σπίτι πολλά καρκατζέλια, την ξύπνησαν και άρχισαν να την τρυπάνε με τα κεντριά τους. Της τρυπούσαν όλη τη νύχτα, μαύρη την έκαναν την καημένη. Το μωρό δεν το πείραζαν όμως και το κουνούσαν όταν έκλαιγε. Έφυγαν όταν λάλησαν τα κοκόρια. -Εμείς είχαμε κάνει χαλβά μια χρονιά και τον είχαμε στο ταψί. Το βράδυ τα ακούσαμε που μπήκαν και εγώ και τα αδέρφια μου. Όλοι μαζί κοιμόμασταν. Δεν μίλησε κανένας μας, τα ακούγαμε να χτυπάνε το ταψί, να γελάνε και να τρώνε. Δεν μίλαγαν Ελληνικά αυτά. Μόνο κάτι τσιριχτά λόγια έλεγαν και γελούσαν σιγά μην τα καταλάβουμε, δεν ήξεραν ότι τα καταλάβαμε και δεν κοιμόμαστε. Ήρθαν και πάνω απ τα κεφάλια μας και μας κοίταξαν. Μύριζαν σαν το γουρούνι αλλά δεν φανερωθήκαμε ότι είμαστε ξύπνιοι. Έφαγαν όλο το χαλβά και στο τέλος έριξαν το νερό της στάμνας κάτω και έφυγαν. Το τελευταίο που πρόλαβα και είδα ήταν κανένα μέτρο ύψος. Μαύρο πολύ με μια ουρά σαν της γάτας. -Έξω από την πόρτα μας βάζαμε ένα κομμάτι ύφασμα ξεφτισμένο, να έχει πολλά κρόσσια να κρέμονται δηλαδή. Κάθε χρόνο το κάναμε αυτό γιατί έλεγαν ότι άμα έχει αυτό η πόρτα και έρθουν τα καρκατζέλια, πρώτα τους αρέσει να μετράνε πόσα κρόσσια έχει και μετά να μπαίνουν στο σπίτι. Μια χρονιά ήρθαν και τα μετρούσαν. Τα ακούγαμε από έξω να μιλάνε σιγανά και να γελάνε. Η μάνα μου μας είπε να μην μιλήσει κανένας μέχρι να φύγουν. Έμειναν εκεί πολλές ώρες θυμάμαι, εγώ ήμουν 8-9 χρονών αλλά θυμάμαι τις φωνές τους σαν να τις άκουσα εχθές. Μάλωσαν αναμεταξύ τους λίγο πριν ξημερώσει και έφυγαν. Το βάζω στην πόρτα μου αυτό το ξεφτισμένο πανί ακόμα και τώρα.....συνέχιζε η γιαγιάκα μου! -Εγώ τα είδα μόνο μία φορά. Ήμουν δεν ήμουν 15 -16 χρονών. Έκανε πολύ κρύο εκείνο το χειμώνα και είχε ρίξει πολύ χιόνι. Εμείς τα ξύλα τα στοιβάζαμε στην αυλή. 2-3 μέρες μετά την πρωτοχρονιά πήγα να πάρω την νύχτα ξύλα για τη φωτιά από την αυλή. Μόλις άνοιξα την πόρτα για να βγω τα είδα να περνάνε από το δρόμο. Χοροπηδούσαν πάνω στο χιόνι και γέλαγαν. Δεν είχε φώτα τότε στα χωριά τις νύχτες αλλά απ το χιόνι έβλεπες καλά. Φοβήθηκα πολύ, πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου και ούτε ξέρω πως μπόρεσα να μπω πάλι στο σπίτι και να ασφαλίσω την πόρτα. Το πρωί είδα και τα σημάδια τους πάνω στο χιόνι. Σε όλους τα έδειξα θυμάμαι. Σαν μωρού παιδιού ήταν, μικρά αλλά με μεγάλα δάχτυλα. Δεν θυμάμαι πόσα δάχτυλα είχαν όμως. Και άντε τώρα μετά από όλα αυτά να τολμήσω να ρωτήσω : Μύθος λοιπόν φίλοι μου οι καλικάντζαροι ή πλάσματα που όντος υπήρχαν και χάθηκαν στις μέρες μας; Φαντασιώσεις ή αληθινά βιώματα; Οι παλαιότεροι τα έβλεπαν, τα φοβόντουσαν και πρόσεχαν να μην συναντηθούν μαζί τους. Ο φόβος και ο τρόμος προσωποποιημένος. Εμείς πάλι, τα εξορίσαμε ακόμη και από το μυαλό μας, με την σύγχρονη ορθολογιστική σκέψη μας τα μετατρέψαμε σε παιδιακίστικο παραμύθι. Οι ήρωες αυτού του παραμυθιού όμως, αφού γαλούχησαν πολλές γενιές “αγνών” ανθρώπων, ίσως και να αποφάσισαν από μόνοι τους να μας εγκαταλείψουν στον τεχνολογικά τέλειο γκρίζο κόσμο μας. ΥΓ Οι μαρτυρίες για τους καλικάντζαρους αποτελούν μέρος του αρχείου μου από τις διηγήσεις της γιαγιουλας μου και δεν ξέρω γιατί, τις μοιράζομαι για πρώτη φορά. Καταγράφηκαν σε διάστημα αρκετών ετών οπως καταλάβατε μέσω προσωπικής επικοινωνίας με τη γιαγιά μου και δυστυχως δε ζει για να έχω και τη σύμφωνη γνώμη της γι αυτή τη δημοσίευση !!! Ξέρετε όμως κάτι ;;; Έστω για λίγο, για οση ώρα γράφω αυτές τις αράδες.....την ξαναέφερα δίπλα μου, κοντά μου κι αυτό μου φτάνει . Να τη νιώθω και πάλι εδώ, δίπλα στο τζάκι που με έμαθε να αγαπω τόσο πολύ και να το συνδυάσω ίσως με τις ωραιότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Να στε περήφανοι αν είχατε τη χαρά να ζήσετε όμορφα αθώα γεμάτα αναμνήσεις παιδικά χρόνια..... Να τα αγαπάτε και να τα μοιράζεστε ..... Με ή χωρίς καλικαντζαράκια λοιπόν, να σας παιδεύουν, εύχομαι να περάσετε τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωή σας .... Καλό βράδυ παντού
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Χρονια πολλα απο την εορταζουσα κωμοπολη των Ν.Μουδανιων. Να μας γνωρισουν και οι εκτος Χαλκιδικής παροικουντες .
Εορταστικη η ατμοσφαιρα σημερα για την κωμόπολη μας , χθες λιτανεία και σήμερα αργια .Μαζι με την ευρυτερη περιοχη τιμουμε την Παναγία Κορυφινή την εκ της νησου Καλολιμνου της Προποντιδας καταγομενη - διαβαζει ο ιερεας στην παρακληση - τροφό και προστάτη του χωριου μας δια χειρος ευαγγελιστη Λουκα ζωγράφισμενη . Ταυτισμένη με τις παραδοσεις του τοπου μας η γιορτη από την στιγμή που στήθηκε ο οικισμός των Νέων Μουδανιών το 1923 ,καθως η Παναγία Κορυφινή ταξιδευσε μαζι με τους προσφυγες Καλολιμνιώτες από απέναντι, κατοίκους της νήσου Καλολίμνου της θαλασσας του Μαρμαρά ( σημερινο Ιμραλι οπου στεγαζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας). Οι Καλολιμνιώτες, μαζί με τους Μουδανιώτες και τους Λιγουμιτες (εκ των Ελιγμων), υπήρξαν οι κτήτορες της νέας πατρίδας.
Στην Καλόλιμνο - Χρονια πολλα απο την εορταζουσα κωμοπολη των Ν.ΜοΧρονια πολλα απο την εορταζουσα κωμοπολη των Ν.Μουδανιων. Για να μας γνωριζουν και οι εκτος Χαλκιδικής παροικουντες . "
Εορταστικη η ατμοσφαιρα σημερα για την κωμόπολη μας , χθες λιτανεία και σήμερα αργια .Μαζι με την ευρυτερη περιοχη τιμουμε την Παναγία Κορυφινή την εκ της νησου Καλολιμνου της Προποντιδας καταγομενη - διαβαζει ο ιερεας στην παρακληση - τροφό και προστάτη του χωριου μας δια χειρος ευαγγελιστη Λουκα ζωγράφισμενη . Ταυτισμένη με τις παραδοσεις του τοπου μας η γιορτη από την στιγμή που στήθηκε ο οικισμός των Νέων Μουδανιών το 1923 ,καθως η Παναγία Κορυφινή ταξιδευσε μαζι με τους προσφυγες Καλολιμνιώτες από απέναντι, κατοίκους της νήσου Καλολίμνου της θαλασσας του Μαρμαρά ( σημερινο Ιμραλι οπου στεγαζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας). Οι Καλολιμνιώτες, μαζί με τους Μουδανιώτες και τους Λιγουμιτες (εκ των Ελιγμων), υπήρξαν οι κτήτορες της νέας πατρίδας. Στην Καλόλιμνο - αρχαια Βεσβικος το ονομα του νησιου - η εικόνα είχε την στεγη της στην κορυφή του νησιού για αυτό και λεγόταν Κορυφινή. Στην κορυφή άλλωστε και της νέας πατρίδας εγκαταστάθηκε. Ο Γιώργος Γιαγκάκης, νησιολόγος αναφέρει Στή μικρη μονογραφια του με τίτλο «Μνήμη Καλολίμνου Προποντίδος» για τον ναό στην Καλόλιμνο. «…Μοναστήρι της Παναγίας Κοριφινής. Στον ομώνυμο λόφο, σε απόσταση μιάς ώρας τουλάχιστον από την πολίχνη. Ονομάζεται Κοριφινή(=Κορυφινή), επειδή ήταν στην κορυφή..... το εκκλησάκι ήταν μικρό, 5χ6 (μ) αλλά αρχαίο, όπως και η εικών . Ο Απόστ. Τσακάλογου αναφέρει ότι, στο Μοναστήρι αυτό, το καλοκαίρι λειτουργούσαν κάθε βδομάδα τα κορίτσια που δούλευαν στην Πόλη, κοντινη η αποσταση και επεστρεφαν με το καικι, το Μονάστηρι είχε ένα εκκλησάκι με πολύ θαυματουργή εικόνα και ότι σ’ ένα μικρο κελλι έμενε ένας καλόγηρος και ¨νοιαζόταν ότι έπρεπε¨. Εόρταζε πανηγυρικώς στα Γενέθλια της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου με την συμμετοχή των κατοίκων της Καλολίμνου αλλά και φιλέορτων από γειτονικά χωριά, οι οποίοι ήρχοντο με καΐκια. Την τιμούσαν ιδίως οι ναυτικοί. Οι εγκατασταθεντες στα Ν.Μουδανια προσφυγες κατασκευασαν εκει επι λοφου προχειρο ναισκο στο ονομα της ο οποιος το 1940 βελτιωθηκε και επεκταθηκε κλπ….». "Στηκετε και κρατειτε τας παραδοσεις " την μνημη ετσι αναζωογονουμε .
Με ριζες εκ Καλολιμνου κι εγω απο τους γονεις της μητερας μου ευχομαι Χρόνια μας πολλά...Και του χρονου!υδανιων. Για να μας γνωριζουν και οι εκτος Χαλκιδικής παροικουντες . "
Εορταστικη η ατμοσφαιρα σημερα για την κωμόπολη μας , χθες λιτανεία και σήμερα αργια .Μαζι με την ευρυτερη περιοχη τιμουμε την Παναγία Κορυφινή την εκ της νησου Καλολιμνου της Προποντιδας καταγομενη - διαβαζει ο ιερεας στην παρακληση - τροφό και προστάτη του χωριου μας δια χειρος ευαγγελιστη Λουκα ζωγράφισμενη . Ταυτισμένη με τις παραδοσεις του τοπου μας η γιορτη από την στιγμή που στήθηκε ο οικισμός των Νέων Μουδανιών το 1923 ,καθως η Παναγία Κορυφινή ταξιδευσε μαζι με τους προσφυγες Καλολιμνιώτες από απέναντι, κατοίκους της νήσου Καλολίμνου της θαλασσας του Μαρμαρά ( σημερινο Ιμραλι οπου στεγαζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας). Οι Καλολιμνιώτες, μαζί με τους Μουδανιώτες και τους Λιγουμιτες (εκ των Ελιγμων), υπήρξαν οι κτήτορες της νέας πατρίδας. Στην Καλόλιμνο - αρχαια Βεσβικος το ονομα του νησιου - η εικόνα είχε την στεγη της στην κορυφή του νησιού για αυτό και λεγόταν Κορυφινή. Στην κορυφή άλλωστε και της νέας πατρίδας εγκαταστάθηκε. Ο Γιώργος Γιαγκάκης, νησιολόγος αναφέρει στο μικρη μονογραφια του με τίτλο «Μνήμη Καλολίμνου Προποντίδος» για τον ναό στην Καλόλιμνο. «…Μοναστήρι της Παναγίας Κοριφινής. Στον ομώνυμο λόφο, σε απόσταση μιάς ώρας τουλάχιστον από την πολίχνη. Ονομάζεται Κοριφινή(=Κορυφινή), επειδή ήταν στην κορυφή..... το εκκλησάκι ήταν μικρό, 5χ6 (μ) αλλά αρχαίο, όπως και η εικών . Ο Απόστ. Τσακάλογου αναφέρει ότι, στο Μοναστήρι αυτό, το καλοκαίρι λειτουργούσαν κάθε βδομάδα τα κορίτσια που δούλευαν στην Πόλη, κοντινη η αποσταση και επεστρεφαν με το καικι, το Μονάστηρι είχε ένα εκκλησάκι με πολύ θαυματουργή εικόνα και ότι σ’ ένα μικρο κελλι έμενε ένας καλόγηρος και ¨νοιαζόταν ότι έπρεπε¨. Εόρταζε πανηγυρικώς στα Γενέθλια της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου με την συμμετοχή των κατοίκων της Καλολίμνου αλλά και φιλέορτων από γειτονικά χωριά, οι οποίοι ήρχοντο με καΐκια. Την τιμούσαν ιδίως οι ναυτικοί. Οι εγκατασταθεντες στα Ν.Μουδανια προσφυγες κατασκευασαν εκει επι λοφου προχειρο ναισκο στο ονομα της ο οποιος το 1940 βελτιωθηκε και επεκταθηκε κλπ….». "Στηκετε και κρατειτε τας παραδοσεις " την μνημη ετσι αναζωογονουμε .
Με ριζες εκ Καλολιμνου κι εγω απο τους γονεις της μητερας μου ευχομαι Χρόνια μας πολλά...Και του χρονου! Βεσβικος το ονομα του νησιου - η εικόνα είχε την στεγη της στην κορυφή του νησιού για αυτό και λεγόταν Κορυφινή. Στην κορυφή άλλωστε και της νέας πατρίδας εγκαταστάθηκε. Ο Γιώργος Γιαγκάκης, νησιολόγος αναφέρει στο μικρη μονογραφια του με τίτλο «Μνήμη Καλολίμνου Προποντίδος» για τον ναό στην Καλόλιμνο. «…Μοναστήρι της Παναγίας Κοριφινής. Στον ομώνυμο λόφο, σε απόσταση μιάς ώρας τουλάχιστον από την πολίχνη. Ονομάζεται Κοριφινή(=Κορυφινή), επειδή ήταν στην κορυφή..... το εκκλησάκι ήταν μικρό, 5χ6 (μ) αλλά αρχαίο, όπως και η εικών . Ο Απόστ. Τσακάλογου αναφέρει ότι, στο Μοναστήρι αυτό, το καλοκαίρι λειτουργούσαν κάθε βδομάδα τα κορίτσια που δούλευαν στην Πόλη, κοντινη η αποσταση και επεστρεφαν με το καικι, το Μονάστηρι είχε ένα εκκλησάκι με πολύ θαυματουργή εικόνα και ότι σ’ ένα μικρο κελλι έμενε ένας καλόγηρος και ¨νοιαζόταν ότι έπρεπε¨. Εόρταζε πανηγυρικώς στα Γενέθλια της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου με την συμμετοχή των κατοίκων της Καλολίμνου αλλά και φιλέορτων από γειτονικά χωριά, οι οποίοι ήρχοντο με καΐκια. Την τιμούσαν ιδίως οι ναυτικοί. Οι εγκατασταθεντες στα Ν.Μουδανια προσφυγες κατασκευασαν εκει επι λοφου προχειρο ναισκο στο ονομα της ο οποιος το 1940 βελτιωθηκε και επεκταθηκε κλπ….».
"Στηκετε και κρατειτε τας παραδοσεις " την μνημη ετσι αναζωογονουμε .
Με ριζες εκ Καλολιμνου κι εγω απο τους γονεις της μητερας μου ευχομαι Χρόνια μας πολλά...Και του χρονου!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος "ΝΕΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ" και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων διοργανώνουν, υπό την αιγίδα του ΔΗΠΠΑΚΥΘ Δήμου Θερμαϊκού και με τη στήριξη του Ιδρύματος Κεραμέως, το 2ο Πανελλήνιο Παιδικό Πανθρακικό Αντάμωμα.
Οι πολιτιστικοί και λαογραφικοί θρακικοί σύλλογοι, θεματοφύλακες και συνεχιστές της θρακιώτικης κουλτούρας, θα σμίξουν δίπλα στη θάλασσα, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο σύνολο από περίτεχνες φορεσιές με μελίσματα και τραγουδίσματα στη θρακιώτικη ντοπιολαλιά από το μουσικό σχήμα Θρακόμελο.
Το 2ο Πανελλήνιο Παιδικό Πανθρακικό Αντάμωμα, που θα πραγματοποιηθεί στους Νέους Επιβάτες του Δήμου Θερμαϊκού, δίπλα στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 17 Ιουνίου 2023, προσδοκούμε να αποτελέσει μια μεγάλη γιορτή της θρακικής παράδοσης για τα παιδιά και τους εφήβους.
Καλώς να ανταμώσουμε!
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μέρα 1η - Σάββατο 27 Ιουλίου 2024, ώρα έναρξης 8:30 μ.μ.
27, 28, 29 Ιουλίου 2024
Πλατεία Οικονομείου, Παραλία Αγίας Τριάδας
Ώρα έναρξης 8:30 μ.μ., Είσοδος ελεύθερη
